خودروهای معمولی با پیشرانه‌های فوق‌العاده، از آئودی Q7 V12 تا نیسان جوک R

معمولاً پیشرانه‌های بزرگ و قدرتمند را در سوپراسپرت‌ها می‌بینیم و از سوی دیگر، خودروهای خانوادگی عمدتاً از پیشرانه‌های کم‌مصرفی استفاده می‌کند که کمترین لذت رانندگی را دارند. بااین‌حال، گاهی خودروسازان دیوانه می‌شوند و یک موتور عظیم را در سینهٔ خودرویی معمولی قرار می‌دهند. در ادامه با تعدادی از این خودروها آشنا خواهیم شد.

147 یک هاچ‌بک کوچک معمولی و جذاب بود که با طیفی از پیشرانه‌های سرحال و مقرون‌به‌صرفه عرضه می‌شد اما آلفا به این قانع نبود و 147 GTA را عرضه کرد. زیر کاپوت این هاچ‌بک داغ، یک موتور 3.2 لیتری V6 قرار گرفته بود که با 250 اسب بخار قدرت، 147 GTA را به موشکی کوچک تبدیل می‌کرد؛ اما علیرغم ظاهر خیره‌کننده و صدای فوق‌العاده، انتقال تمام این نیرو به چرخ‌های جلو، راننده را مجبور به تلاش برای کاهش تأثیر وحشتناک گشتاور روی فرمان می‌کرد.

سیگنت که اساساً یک تویوتا iQ با جلوپنجرهٔ متفاوت با چرم فراوان در داخل محسوب می‌شد، تلاش بدفرجام آستون‌مارتین برای رعایت قوانین آلایندگی سخت‌گیرانهٔ اروپا بود. برند بریتانیایی این خودرو را راه‌حلی لوکس برای تردد شهری توصیف کرد ولی با قیمت سه برابر iQ، افراد کمی متقاعد به خرید این ماشین شدند. بااین‌حال، یکی از مالکین سیگنت به شرکت سفارش نصب یک موتور 4.7 لیتری V8 متعلق به ونتیج را زیر کاپوت کوچک این خودرو داد تا آن را به یک آستون‌مارتین واقعی تبدیل کند. از سیگنت V8 فقط همین یک دستگاه ساخته شد.

نسل اول آئودی Q7 شاسی‌بلند لوکس و بزرگی بود که پیشرانه‌های V6 و V8 برای حرکت دادن وزن سنگین آن به زحمت می‌افتادند. به همین دلیل، برای کسانی که خواهان نیروی بیشتری بودند، آئودی نیروگاه دیوانه‌وار V12 را ارائه کرد. این یک موتور 6 لیتری توئین توربودیزل بود گشتاور بیشتری نسبت به تمام سوپراسپرت‌های آن زمان داشت و Q7 سنگین را ظرف 5.5 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند. ازآنجایی‌که در اوایل دههٔ 2000 خودروهای مسابقه‌ای استقامتی آئودی با موتورهای دیزلی عملکرد خوبی داشتند، این شرکت برای نشان دادن توانایی‌های تکنولوژیک خود، موتوری مشابه را در خودرویی جاده‌ای ارائه کرد.

سال‌ها است که X5 M در بازار حضور دارد و حتی XM به‌عنوان اولین محصول مستقل بخش M به بازار عرضه شده است ولی در اوایل دههٔ 2000، حتی پذیرفتن ایدهٔ ب‌ام‌و شاسی‌بلند هم سخت بود. به همین دلیل، ب‌ام‌و برای اینکه توانایی‌های دینامیکی X5 را نشان دهد، تصمیم گرفت آن را به پیشرانهٔ 6.1 لیتری V12 مورداستفاده در مک‌لارن F1 مسابقه‌ای لمان مجهز کند. این موتور بدون محدودیت‌های ناشی از قوانین مسابقات، در اینجا بجای 580 اسب بخار، 700 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. X5 لمان همچنین از ترمزها و تعلیق ارتقاءیافته هم بهره می‌برد و پیست نوربرگ‌رینگ را در 7 دقیقه و 42.2 ثانیه طی کرد که این رکورد برای شاسی‌بلندها حدود 20 سال پابرجا ماند.

در دهه‌های 70 و 80، مسابقات محلی در آفریقای جنوبی رونق گرفت که این منجر به ساخت خودروهای جاده‌ای هومولوگیشن برای شکست دادن رقبا در پیست شد. یکی از این خودروها، فورد XR8 بود که به پیشرانهٔ V8 موستانگ مجهز شد. این مدل بر اساس سی‌یرا 3 لیتری V6 استاندارد ساخته شد ولی تغییراتی را در محفظهٔ پیشرانه، گیربکس، دیفرانسیل و میل‌گاردان تجربه کرده بود تا زمانی که گشتاور بیشتر موتور V8 به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود، چیزی خرد نشود. از این ماشین تنها 252 دستگاه ساخته شد.

لانچیا تما یک سدان خانوادگی لوکس بود که پلت‌فرم مشترکی با ساب 9000 و آلفارومئو 164 داشت. این خودرو همچنین در نسخهٔ 2 لیتری توربو بسیار هم سریع بود ولی بااین‌وجود، لانچیا پا را از این فراتر گذاشت و تما را به موتور فراری مجهز کرد. این نسخه پیشرانهٔ 3.2 لیتری V8 فراری 328 را قرض گرفت که با تغییراتی جزئی، برای استفاده در ک سدان لوکس مناسب‌تر شد. به‌عنوان‌مثال، این موتور بجای میل‌لنگ تخت به میل‌لنگ صلیبی مجهز شد که هرچند قدرت را کاهش می‌داد ولی موتور را نرم‌تر و پرگشتاورتر می‌کرد. تما 8.32 همچنین اولین خودروی جاده‌ای بود که به بال عقب فعال مجهز شد.

مرسدس B کلاس یک MPV کوچک شهری دیفرانسیل جلو بود اما در B55 با تبدیل به خودرویی دیفرانسیل عقب با پیشرانهٔ 5.5 لیتری V8، دگرگونی بزرگی را تجربه کرد. جالب اینکه این پروژه توسط گروهی از کارآموزان مرسدس انجام شد. B55 در آزمایش‌های جاده‌ای رانندگی بسیار خوبی را به نمایش گذاشت و صدای شگفت‌انگیزی داشت ولی متأسفانه این خودرو در حد یک نمونهٔ تک ساخت باقی ماند.

جوک R شاید در ظاهر شبیه یک کراس‌اوور عادی به نظر برسد که به کیت بدنه‌ای تهاجمی مجهز شده ولی زیر کاپوت این خودروی کوچک شهری، پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توئین توربوی نیسان GT-R قرار گرفته بود. این کار اما هرگز آسان نبود زیرا شفت‌های انتقال نیرو باید کوتاه‌تر می‌شد و بدنه برای جای دادن چرخ‌ها و ترمزهای GT-R پهن‌تر می‌شد. علاوه بر این، صندلی‌های عقب حذف و صندلی‌های جلو با نمونه‌های مسابقه‌ای جایگزین شدند. نیسان چند سال بعد همین پروژه را با مدل جوک R 2.0 تکرار کرد که این بار 600 اسب بخار قدرت داشت. تنها پنج دستگاه از این کراس‌اوور آتشین ساخته شد که از این تعداد، دو دستگاه در اختیار خود نیسان است و فقط سه نمونه از آن فروخته شد.

قوانین هومولوگیشن مسابقات منجر به ساخت خودروهای جاده‌ای فوق‌العاده‌ای شده که یکی از آن‌ها رنو 5 توربو است. رنو 5 هاچ‌بک کوچک دیفرانسیل جلویی بود که در سال 1972 با پیشرانه‌هایی با حجم حداکثر 800 سی‌سی به بازار عرضه شد. این خودرو اما برای حضور در گروه 3 مسابقات رالی WRC کاملاً از نو مهندسی شد. بدین منظور، پیشرانه به پشت صندلی‌های جلو منتقل شد و نیروی خود را به چرخ‌های عقب انتقال می‌داد. برای مطابقت با قدرت بیشتر این موتور 1.4 لیتری توربو نیز شاسی با استفاده از قطعات دیگر مدل‌های رنو تقویت شد. پس از تولید نمونه‌های هومولوگیشن، نمونهٔ معمولی‌تری از این خودرو هم با نام توربو 2 ساخته شد.

گلف GTI W12 یکی از دیوانه‌وارترین پروژه‌های تاریخ فولکس‌واگن بود. این خودرو به‌عنوان یک کانسپت برای نمایش در جشنواره Worthersee فولکس‌واگن در سال 2007 ساخته شد. این پروژه بر پایهٔ گلف GTI نسل پنج شکل گرفت اما به‌جز درها، کاپوت و چراغ‌ها که دست‌نخورده باقی ماندند، تقریباً تمام قسمت‌های دیگر کاملاً از نو مهندسی شدند. اصلی‌ترین ویژگی این گلف جنجالی، تجهیز به پیشرانهٔ 6 لیتری W12 بنتلی کانتیننتال بود که در وسط خودرو نصب شد. علاوه بر این، ترمزهای جلو از آئودی RS4، گیربکس از فولکس‌واگن فیتون و اکسل عقب از لامبورگینی گالاردو قرض گرفته شدند.