تاریخچه هاچ‌بک‌های داغ، خودروهایی که قبل از گلف GTI ساخته شدند

اعتقاد بر این است، فولکس‌واگن گلف GTI که در سال 1975 معرفی شد، اولین هاچ‌بک داغ جهان محسوب می‌شود ولی این باور درست نیست. این خودرو با ترکیب پرفورمنس با قیمت مناسب و کارایی روزمره، فرمول هاچ‌بک داغ را به شهرت جهانی رساند و باعث محبوبیت این خودروها شد ولی اولین هاچ‌بک داغ جهان نبود. اولین هاچ‌بک داغ دنیا بیش از پنج سال قبل متولد شده بود و تا زمانی معرفی گلف GTI، چندین خودروی دیگر هم با همین فرمول ساخته شدند. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم به اولین هاچ‌بک‌های داغ جهان که قبل از گلف GTI ساخته شدند بپردازیم.

گرملین یکی از مدعیان اولین هاچ‌بک داغ جهان است. این خودرو در آوریل 1970 یعنی بیش از پنج سال قبل از اینکه گلف GTI در نمایشگاه فرانکفورت 1975 جهان را شگفت‌زده کند معرفی شد. AMC که به دنبال ساخت خودرویی جمع‌وجور بود، گرملین را روی شاسی کوتاه شدهٔ مدل هورنت توسعه داد. این خودرو اما برخلاف رقبای اروپایی که طی سال‌های بعد با پیشرانه‌های چهار سیلندر معرفی شدند، با دو موتور شش سیلندر خطی به بازار عرضه شد که شامل 3.2 لیتری با 128 اسب بخار قدرت و 3.8 لیتری با 145 اسب بخار قدرت می‌شد. همچنین بازهم برخلاف رقبای اروپایی، نیروی موتور در گرملین به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد تا این خودرو بیشتر به یک ماسل کار جمع‌وجور شباهت پیدا کند. هرچند گرملین سنگین‌تر از هاچ‌بک‌های اروپایی بود ولی با موتور قوی‌تر ظرف 10.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. همچنین برای این خودرو پکیج هندلینگ هم قابل سفارش بود که فنرهای سفت‌تر را به همراه داشت. در سال 1971 پکیج X با صندلی‌های جلوی اسپرت و لاستیک‌های چسبنده‌تر گودیر ارائه شد و در سال 1972 ارائهٔ یک پیشرانهٔ 5 لیتری V8 با 150 اسب بخار قدرت، گرملین را به یک هاچ‌بک داغ تمام‌عیار تبدیل کرد.

اتوبیانچی یک شرکت خودروسازی ایتالیایی کوچک بود که در سال 1968 به تملک فیات درآمد و از این برند به‌عنوان بستری آزمایشی برای تکنولوژی‌های نوآورانه استفاده کرد که قرار بود درنهایت به خودروهای اصلی فیات راه پیدا کنند. یکی از اولین خودروهای اتوبیانچی که زیر چتر فیات ساخته شد، A112 بود. این یک هاچ‌بک ساب‌کامپکت دیفرانسیل جلو بود که بر اساس فیات 128 شکل گرفت. سپس فیات که آبارث را در سال 1971 خریداری کرده و قصد داشت آن را به بازوی پرفورمنس خود تبدیل کند، A112 را برای ارتقاء و تقویت در اختیار آبارث قرار داد. این خودرو از یک پیشرانهٔ چهار سیلندر کوچک 900 سی‌سی استفاده می‌کرد که آبارث با افزایش حجم آن به 980 سی‌سی و همین‌طور تجهیز به سیستم اگزوز اسپرت و کاربراتور دو دهنه، قدرت آن را از 42 اسب بخار به 58 اسب بخار افزایش داد. هرچند این قدرت ناچیز به نظر می‌رسد ولی A112 تنها 700 کیلوگرم وزن داشت و به لطف اندازهٔ کوچک، به خودرویی چابک و جذاب برای رانندگی تبدیل شد. علاوه بر این، آبارث A112 به تمام عناصر موردنیاز یک هاچ‌بک داغ مثل رینگ‌های آلیاژی، صندلی‌های اسپرت و غربیلک فرمان آلومینیومی زیبا هم مجهز کرده بود. بدین ترتیب، اتوبیانچی A112 آبارث به اولین هاچ‌بک داغ جهان با فرمولی که امروز می‌بینیم تبدیل شد.

یک سال بعد از فیات، شرکت فرانسوی سیمکا از فرمول هاچ‌بک داغ برای مدل کامپکت 1100 خود استفاده کرد. در این نسخهٔ اسپرت، قدرت پیشرانهٔ استاندارد 1.3 لیتری چهار سیلندر با 40 درصد افزایش به 82 اسب بخار رسید. علاوه بر این، 1100 Ti به ترمزهای دیسکی جلو، کلاچ تقویت‌شده و سیستم تعلیق سفت‌تر هم مجهز شد. رینگ‌های آلیاژی، اسپویلر عقب، اسپلیتر جلو، استفاده از شش چراغ در جلو و کابین اسپرت‌تر با غربیلک فرمان آلیاژی سه‌پره هم از دیگر ویژگی‌های این هاچ‌بک داغ فرانسوی بودند. سیمکا 1100 Ti در کمتر از 12 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید که هرچند طبق استانداردهای امروزی شتاب چشمگیری نیست ولی برای آن زمان هیجان‌انگیز بود. همچنین حداکثر سرعت این خودرو هم به رقم قابل‌توجه 170 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

آلفارومئو احتمالاً با الهام از اتوبیانچی A112 آبارث، یک سال قبل از معرفی گلف GTI با نسخه‌ای تقویت‌شده از آلفاسود وارد عرصهٔ هاچ‌بک‌های داغ شد. این نسخه که پسوند Ti گرفت (مخفف توریسمو اینترناسیوناله) به نسخهٔ قوی‌تری از پیشرانهٔ استاندارد 1.2 لیتری مجهز شد که به لطف دو کاربراتور وبر، 68 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این نیرو توسط یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های جلو منتقل می‌شد و آلفاسود Ti را به حداکثر سرعت 160 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. این نسخه در بیرون با چهار چراغ جلو از آلفاسود معمولی متمایز شد و در داخل نیز غربیلک فرمان سه‌پره و آمپرهای پرفورمنس محور، روی شخصیت اسپرت آن تأکید داشتند.

وقتی حرف از هاچ‌بک داغ پژو می‌شود، 205 GTI به ذهن می‌آید ولی قبل از ساخت این موشک کوچک در اواسط دههٔ 80، پژو مدل 104 ZS را ساخت که نسخه‌ای اسپرت از هاچ‌بک 104 بود. این نسخه که توسط پینین‌فارینا طراحی شد، ابتدا با یک پیشرانهٔ 1100 سی‌سی با 48 اسب بخار قدرت عرضه شد ولی با به‌روزرسانی‌های پی‌درپی، این رقم بعداً به 68 اسب بخار افزایش پیدا کرد و سپس با موتور 1.3 لیتری جدید به 78 اسب بخار رسید. در سال 1979 نیز نسخهٔ تولید محدود 104 ZS 2 تنها در هزار دستگاه با پیشرانهٔ 1360 سی‌سی و 93 اسب بخار قدرت تولید شد. این هاچ‌بک داغ فرانسوی به لطف قدرت مناسب، وزن 780 کیلوگرمی و هندلینگ و دینامیک قابل‌توجه، یکی از هاچ‌بک‌های داغ عالی برای رانندگی در دوران ابتدایی شکل‌گیری این خودروها محسوب می‌شد.