قوی‌ترین هاچ‌بک‌های دیفرانسیل عقب تاریخ، از رنو 5 توربو تا بی‌ام‌و سری 1

درحالی‌که اکثر هاچ‌بک‌های دنیا به‌صورت دیفرانسیل جلو ساخته می‌شوند، در طول تاریخ هاچ‌بک‌هایی هم با انتقال قدرت محرک عقب و پیشرانه‌های قدرتمند تولید شده‌اند.

اکثر هاچ‌بک‌ها به دلایل ایمنی و هزینه‌ای، دیفرانسیل جلو هستند زیرا ساخت خودرویی با انتقال قدرت به چرخ‌های جلو آسان‌تر است و در بخش ایمنی هم کنترل کم‌فرمانی آسان‌تر از بیش‌فرمانی است که در خودروهای دیفرانسیل عقب قدرتمند زیاد اتفاق می‌افتد. بااین‌وجود، در طول دهه‌های گذشته، برخی شرکت‌ها اقدام به ساخت هاچ‌بک‌های اسپرتی با انتقال قدرت محرک عقب کردند که در ادامه با قوی‌ترین آن‌ها آشنا خواهیم شد.

سال‌های تولید: 1985 تا 1989

شاید بگویید فورد سی‌یرا که در آمریکا با برند مرکور عرضه شد، یک هاچ‌بک داغ محسوب نمی‌شود ولی این خودرو با فرم سه‌در و درب صندوق لیفت‌بک، شرایط حضور در لیست ما را دارد. در اواسط دههٔ 80، رئیس فورد «باب لوتز» خواهان یک خودروی اسپرت خانوادگی در سبد محصولات فورد آمریکا بود. بدین منظور، سی‌یرا از فورد اروپا گرفته و با برند مرکور در آمریکا عرضه شد. در تلاش برای رقابت با ب‌ام‌و سری 3، فورد این خودرو را به موتور بزرگ‌تر 2.3 لیتری و فنرهای سفت‌تر مجهز کرد تا به یک هاچ‌بک پرفورمنس تبدیل شود. بااین‌حال، 145 اسب بخار قدرت موتور توربوشارژ این ماشین حتی طبق استانداردهای دههٔ 80 هم اندک بود و سیستم تعلیق نیز هنوز هم بیشتر مناسب یک سواری راحت خانوادگی بود تا خودرویی اسپرت. به همین دلیل، XR4Ti فقط چهار سال در بازار آمریکا دوام آورد.

سال‌های تولید: 1979 تا 1981

سانبیم ابتدا توسط کرایسلر اروپا در سال 1977 معرفی شد. این خودرو یک هاچ‌بک دیفرانسیل عقب بود که به‌طور خاص برای جاده‌های تنگ و باریک اروپا طراحی شده و از یک پیشرانهٔ 0.9 لیتری کوچک با تنها 42 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. بااین‌حال، وقتی پژو-سیتروئن در سال 1979 کرایسلر اروپا را خرید، این خودرو تالبوت سانبیم نام گرفت و خیلی زود به یک هاچ‌بک داغ تبدیل شد تا تصویر آن در بازار تقویت شود. ابتدا مدل سانبیم Ti با پیشرانهٔ 1.6 لیتری و 100 اسب بخار قدرت معرفی شد اما چندی بعد فرانسوی‌ها از لوتوس کمک گرفتند و یک پیشرانهٔ بسیار بزرگ‌تر 2.2 لیتری را در سینهٔ این هاچ‌بک قرار دادند که 150 اسب بخار قدرت را به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. سانبیم لوتوس با این موتور به یکی از قوی‌ترین هاچ‌بک‌های اروپایی آن سال‌ها تبدیل شد.

سال‌های تولید: 1972 تا 1976

گرملین یکی از اولین هاچ‌بک‌های داغ جهان محسوب می‌شود. گرملین به‌عنوان خودرویی جمع‌وجور و اقتصادی بر اساس پلت‌فرم کوتاه شدهٔ مدل هورنت برای رقابت با خودروهای اقتصادی وارداتی اروپایی و ژاپنی مثل فولکس‌واگن بیتل و تویوتا کرولا ساخته و در سال 1970 معرفی شد. این خودرو ابتدا با پیشرانه‌های شش سیلندر خطی به بازار آمد اما اتفاق هیجان‌انگیز در سال ۱۹۷۲ افتاد یعنی زمانی که یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 برای گرملین ارائه شد. هرچند این موتور تنها ۱۵۰ اسب بخار قدرت داشت اما در خودرویی با وزن کمتر از ۱۳۰۰ کیلوگرم، پرفورمنس قابل‌توجهی را فراهم می‌کرد و خودرو را با گیربکس سه سرعته دستی، ظرف حدود 8 ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

سال‌های تولید: 1980 تا 1984

ازآنجایی‌که لانچیا در اواسط دههٔ 70 با مدل استراتوس به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کرد، رنو هم می‌خواست در مسابقات رالی خودی نشان دهد. برای این کار، رنو 5 انتخاب شد که تغییرات بزرگی را تجربه کرد. مهم‌ترین تغییر، انتقال پیشرانه به پشت صندلی‌های جلو بود. این یک موتور 1.4 لیتری چهار سیلندر با توربوشارژر گرت بود که نیروی خود را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد تا هندلینگ بهتری را در پیست‌های رالی فراهم کند. سیستم تعلیق عقب رنو 5 توربو از آلپین A310 و گیربکس پنج سرعتهٔ دستی آن از رنو 30 گرفته شد. به‌منظور رعایت قوانین هومولوگیشن مسابقات رالی WRC، از این رنو 5 موتور وسط تنها 400 دستگاه نمونهٔ جاده‌ای هم ساخته شد.

سال‌های تولید: 2001 تا 2004

ب‌ام‌و در اواسط دههٔ 90 برای ورود به بازار خودروهای کوچک‌تر و ارزان‌تر، نسخهٔ هاچ‌بک سه‌در از سری 3 را با نام سری 3 کامپکت معرفی کرد. نسل اول این خودرو بر اساس سری 3 نسل E36 بین سال‌های 1994 تا 2000 ساخته شد و سپس جای خود را به نسل دوم داد که بر پایهٔ سری 3 نسل E46 شکل گرفت. سری 3 کامپکت جدید علاوه بر اینکه 21 سانتی‌متر طول کمتری نسبت به E46 سدان داشت، در طراحی جلو هم با همتایان سدان و کوپهٔ خود متفاوت بود ولی همچنان انتقال قدرت دیفرانسیل عقب را حفظ کرده بود. سری 3 کامپکت E46 با پیشرانه‌های مختلفی عرضه شد که قوی‌ترین آن‌ها در مدل 325ti ارائه می‌شد. این یک موتور 2.5 لیتری شش سیلندر خطی با 192 اسب بخار قدرت بود. این خودرو اما در بازار خیلی موفق عمل نکرد و نهایتاً با هاچ‌بک سری 1 جایگزین شد.

سال‌های تولید: 2001 تا 2005

در نمایشگاه خودروی پاریس 1998 رنو با رونمایی از نسخه‌ای عجیب از هاچ‌بک کلیو با گلگیرهای پهن و یک موتور 3 لیتری V6 در وسط، همه را شگفت‌زده کرد. این خودرو که نهایتاً در سال 2001 به بازار عرضه شد، در قسمت عقب کاملاً با کلیوی معمولی متفاوت بود. در کلیو V6 صندلی‌های عقب حذف شده بود تا فضا برای نصب پیشرانه فراهم شود. یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی هم قدرت این موتور را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. دو سال بعد، رنو نسخهٔ بروز شدهٔ کلیو V6 را با نام فاز 2 معرفی کرد که قدرت آن افزایش یافته بود و حالا با 255 اسب بخار، قوی‌ترین هاچ‌بک تولیدی زمان خود محسوب می‌شد و شتاب صفرتاصد 5.9 ثانیه‌ای داشت. از کلیو V6 تنها 1,555 دستگاه در نسخهٔ فاز 1 و 1,390 دستگاه در نسخهٔ فاز 2 ساخته شد.

سال‌های تولید: 1998 تا 2002

پس از موفقیت رودستر Z3 در بازار، ب‌ام‌و به فکر ساخت نسخهٔ کوپهٔ آن افتاد. در این مدل فرم کلی بدنه حفظ شد ولی Z3 در عقب شکلی هاچ‌بک مانند به خود گرفت و نسخهٔ M همه‌چیز را هیجان‌انگیزتر کرد. این مدل با گلگیرهای برجسته، پیشرانهٔ 3.2 لیتری شش سیلندر خطی M3 را قرض گرفت که با 320 اسب بخار قدرت در کنار وزن 1360 کیلوگرمی، M کوپه را به یک هاچ‌بک آتشین تبدیل کرد. از این ماشین در طول دوران کوتاه تولید، حدود 4 هزار دستگاه به فروش رسید و سپس با Z4 جایگزین شد که در نسخهٔ کوپه فرم هاچ‌بک را کنار گذاشت.

سال‌های تولید: 2012 تا 2019

ب‌ام‌و که تعصب شدیدی روی انتقال قدرت دیفرانسیل عقب داشت، حتی نسل‌های اول و دوم هاچ‌بک سری 1 را هم به‌صورت محرک عقب ساخت. جذاب‌ترین عضو این خانواده، مدل پرچم‌دار M140i در نسل دوم بود که از سال 2012 تا 2019 تولید شد. زیر کاپوت این هاچ‌بک دیفرانسیل عقب یک موتور 3 لیتری شش سیلندر خطی توربو قرار داشت که یکی از قوی‌ترین هاچ‌بک‌های داغ زمان خود را خلق کرد و رانندگی بسیار هیجان‌انگیزی را به ارمغان می‌آورد. متأسفانه اما نسل سوم سری 1 روی پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی مشترک با مینی ساخته شد و قوی‌ترین موتور آن یک نمونهٔ 2 لیتری چهار سیلندر توربو با تنها 300 اسب بخار قدرت بود.