جذاب‌ترین سوپراسپرت‌های تک ساخت تاریخ، از میباخ اکسلرو تا لامبورگینی SC20

در جهان سوپراسپرت‌ها بارها شاهد معرفی مدل‌هایی تک ساخت بوده‌ایم. این خودروها به دلایل مختلفی ساخته می‌شوند. سوپرکارهای تک ساخت گاهی ویترین تکنولوژی‌های یک خودروساز هستند و گاهی برای یک خریدار ثروتمند ساخته می‌شوند. دلیل ساخت این خودروها هرچه که باشد، سوپرکارهای تک ساخت معمولاً از جذاب‌ترین خودروهای جهان محسوب می‌شوند. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با بهترین سوپراسپرت‌های تک ساخت تاریخ آشنا شویم.

مازراتی بومرنگ چشم‌انداز سوپرکارهای آینده را در اوایل دههٔ 70 نشان می‌داد. این خودرو که توسط جوجارو و ایتال‌دیزاین طراحی شد، هرچند بر اساس مازراتی بورا ساخته شده بود ولی فرم گوه‌ای شکل و اتاقی کاملاً شیشه‌ای داشت. کابین بومرنگ نیز برای آن زمان بسیار مدرن بود و داشبوردی متمرکز بر راننده و فرمان شناور داشت که تمام آمپرها داخل آن جای گرفته بودند. بومرنگ اما با وجود ظاهری آینده‌نگر، خودرویی کاملاً کاربردی بود و به لطف یک پیشرانهٔ 4.7 لیتری V8 با 310 اسب بخار قدرت می‌توانست به حداکثر سرعت 300 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این قطعهٔ مهم از تاریخ مازراتی بارها دست‌به‌دست شد و آخرین بار در سال 2015 با قیمت 3.33 میلیون یورو به فروش رسید.

بولداگ با هدف دستیابی به سرعت 320 کیلومتر بر ساعت ساخته شد. این خودرو هم مثل مازراتی بومرنگ ظاهری گوه‌ای شکل و چراغ‌های جلوی مخفی داشت که به شکلی جالب در وسط کاپوت جای گرفته بودند. موتور V8 توئین توربوی این ماشین 600 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد تا بولداگ به یکی از قوی‌ترین سوپرکارهای زمان خود تبدیل شود. هرچند این سوپرکار در آزمایش‌های اولیه نتوانست به سرعت 320 کیلومتر بر ساعت برسد ولی در سال 2023 پس از بازسازی کامل سرانجام به سرعت 330 کیلومتر بر ساعت دست یافت و پس از چهار دهه به هدف خود رسید.

ایسدرا یک شرکت کوچک آلمانی بود که توسط مهندس سابق پورشه «ابرهارد شولز» تأسیس شد و با همکاری مرسدس در دههٔ 80 سوپراسپرتی بنام امپراطور را تولید کرد. در اوایل دههٔ 90 نیز این شرکت دومین خودروی خود را با نام کمنداتور معرفی کرد که بسیار چشمگیرتر از امپراطور بود. این ماشین با استفاده از پیشرانهٔ V12 مرسدس و قطعاتی از پورشه‌های مختلف ساخته شده بود. کمنداتور با امید حضور در مسابقات لمان طراحی شد ولی به دلیل مشکلات مالی ایسدرا هیچ‌گاه به هدف خود نرسید. این خودرو در طول سال‌ها بارها دست‌به‌دست شد و درنهایت در سال 2021 در حراجی با قیمت 1.11 میلیون یورو فروخته شد.

C1000 یک شگفتی مهندسی بود که برای تاجر ثروتمندی از امارات ساخته شد. وی خواهان ساخت حد نهایی سوپراسپرت جاده‌ای بدون محدودیت هزینه بود. این خودرو از طریق همکاری مرسدس و یک شرکت کوچک آلمانی سازندهٔ خودروهای مسابقه‌ای بنام لوتک ساخته شد. C1000 شاسی مونوکوک سبک‌وزن فیبر کربنی و آلومینیومی و طراحی وحشیانه آینده‌نگری داشت که با تمام سوپرکارهای جهان متفاوت بود. سوپرکار لوتک به یک پیشرانهٔ 5.6 لیتری V8 توئین توربوی ساخت مرسدس مجهز بود که 1000 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، رقمی که حتی امروز هم شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد.

برای اینکه خودروی مسابقه‌ای نیسان R390 بتواند در کلاس GT1 مسابقات بین‌المللی شرکت کند، باید حداقل یک نمونهٔ جاده‌ای از آن تولید می‌شد که این باعث خلق تنها R390 جاده‌ای جهان شد. این خودرو به‌جز حذف بال عقب، اساساً با نسخهٔ مسابقه‌ای یکسان بود و از همان موتور ۳.۵ لیتری V8 توئین توربوی نسخهٔ مسابقه‌ای استفاده می‌کرد که در اینجا 558 اسب بخار قدرت و 637 نیوتن متر گشتاور را از طریق یک گیربکس شش سرعته سکوئنشال به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. حداکثر سرعت R390 جاده‌ای 355 کیلومتر بر ساعت اعلام شده بود.

شرکت لاستیک‌سازی آلمانی فولدا برای آزمایش لاستیک‌های پرفورمنس بالای جدید خود از مرسدس خودرویی را خواست که بتواند به سرعتی بیش از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت برسد. نتیجهٔ این درخواست، خلق اکسلرو بود که روی پلت‌فرم سدان میباخ 57 و با طراحی الهام گرفته از میباخ SW38 دههٔ 30 ساخته شد. این خودرو از پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V12 توئین توربوی سدان‌های میباخ استفاده می‌کرد ولی خروجی موتور در اینجا به 700 اسب بخار افزایش یافت. اکسلرو بعد از آزمایش لاستیک‌های فولدا، فروخته شد و هم‌اکنون متعلق به یک شرکت آلمانی بازسازی محصولات مرسدس بنام مکاترونیک است.

فراری انزو سوپرکار بسیار جذابی است ولی کارگردان آمریکایی «جیمز گلیکنهاوس» از ظاهر این ماشین راضی نبود و به همین دلیل، سراغ پینین‌فارینا رفت و با صرف هزینه‌ای سرگیجه‌آور، خواستار تغییر کامل ظاهر انزو شد. وی رؤیای تبدیل انزو را به یکی از خودروهای مشهور دههٔ 60 فراری داشت. پینین‌فارینا با هزینه‌ای بیش از 4 میلیون دلار، انزو را با بدنهٔ فیبر کربنی دست‌ساز کاملاً بازطراحی کرد ولی در بخش فنی تغییری صورت نگرفت و پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی استاندارد انزو همچنان 660 اسب بخار قدرت را به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد.

جی لنو که شخصیت شناخته‌شده‌ای در جهان خودرو محسوب می‌شود، در سال 2006 از طریق همکاری با جنرال موتورز و چند شرکت دیگر، کار روی پروژهٔ عجیبی را برای ساخت سوپراسپرتی با نام اکوجت آغاز کرد. این خودرو بجای پیشرانهٔ پیستونی معمولی، به موتور توربین گازی ساخت هانی‌ول مجهز شده بود یعنی موتوری که معمولاً در هلیکوپترها استفاده می‌شد. این موتور که می‌توانست با سوخت بیودیزل کار کند، نیروی خود را از طریق گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک کوروت به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. ظاهر اکوجت هم با الهام از کادیلاک‌های اوایل دههٔ 2000 طراحی شده بود. این سوپرکار با وجود پیشرانهٔ غیرمعمول، کاملاً کاربردی بود و در جاده‌های عمومی تردد می‌کرد.

لاووچیو نوا که در زمان معرفی عنوان گران‌ترین خودروی جهان را به خود اختصاص داد، ادای احترامی به بوگاتی تایپ 57 SC گمشده محسوب می‌شد که متعلق به ژان بوگاتی بود. این خودرو در سال 2019 رونمایی و تنها در یک دستگاه برای خریداری فوق‌العاده خاص ساخته شد. هنوز خریدار لاووچیو نوا مشخص نیست ولی در همان زمان معرفی برخی شایعات به کریستیانو رونالدو اشاره داشتند. هرچند زیر بدنهٔ منحصربه‌فرد و فیبر کربنی این خودرو، بوگاتی شیرون و همان موتور W16 چهار توربو پنهان است ولی حدود ۶۵ هزار ساعت مهندسی صرف ساخت لاووچیو نوا شده است.

آخرین و جدیدترین خودروی لیست ما یک شگفتی روباز و خیره‌کننده است. SC20 که بر اساس اونتادور SVJ ساخته شده، ترکیبی از عناصر دیابلو VT رودستر، سوپرکار مخصوص پیست اسنزا و حتی اسپیداسترهای کلاسیک است. بدنهٔ SC20 به‌طور کامل از فیبر کربن ساخته شده ولی زیر این پوستهٔ جدید همان موتور 6.5 لیتری V12 تنفس طبیعی اونتادور پنهان است که 770 اسب بخار قدرت تولید می‌کند و خودرو را به حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. هرچند بدون شیشهٔ جلو رسیدن به چنین سرعتی غیرممکن به نظر می‌رسد ولی SC20 بدون شک یکی از افراطی‌ترین لامبورگینی‌های تاریخ محسوب می‌شود.