بهترین خودروهای هیبرید برای رانندگی اسپرت؛ از بنز تا پورشه و کوروت

بازار خودروهای اسپرت در حال تغییر است و مصرف‌کننده به وضوح از فناوری‌های مدرن استقبال می‌کند. از سویی دیگر، تقاضا برای خودروهای تمام‌الکتریکی با رکود مواجه شده و محبوبیت هیبریدها به طور چشم‌گیری افزایش یافته است. خودروسازانی که زمانی متعهد به تولید خودروهای تمام‌الکتریکی بودند، مجبور شده‌اند از مواضع خود عقب‌نشینی کنند یا تنوع بیشتری در محصولات خود ایجاد کنند و خط‌ تولید خود را با مدل‌های هیبرید ساده  یا  قابل شارژ (PHEV) تنوع دهند. از سوی دیگر، برندهایی که هنوز تمام سرمایه‌گذاری خود را روی باتری‌ها متمرکز نکرده‌اند، به سمت هیبریدیسازی حرکت کرده‌اند تا از قدرت برق و بنزین بهره ببرند. این ترفند هوشمندانه، نقش مهمی در کاهش آلودگی خودروهای اسپرت نیز داشته است.

هیبریدها امروزه تقریباً در هر بخشی از صنعت خودرو حضور دارند، از سوپرکارها و شاسی‌بلندها گرفته تا سدان‌های اسپرت. از پورشه ۹۱۱ تا بی‌ام‌و M5 و بنتلی کنتیننتال GT، مدل‌های پرطرفدار در بخش خودروهای اسپرت، به درجات مختلف، در سال ۲۰۲۵ به نوعی از موتور برقی بهره می‌برند.

سه‌گانه مشهور هایپرکارهای هیبریدی – مک‌لارن P1، فراری لافراری و پورشه ۹۱۸ اسپایدر – بیش از یک دهه پیش، هیبریدی‌سازی را به دنیای خودروهای اسپرت معرفی کردند. حتی در آن‌ها، مزایای انرژی الکتریکی به وضوح قابل مشاهده بود. دیگر بحثی از پر کردن گشتاور نیست، بلکه توانایی رانندگی آرام به صورت تمام الکتریکی و ترک خانه در صبح بدون سروصدای آزاردهنده استارت سرد، برای همیشه بازی را تغییر داد. اکنون پس از یک دهه، طیف کاملی از خودروهای هیبریدی لوکس و اسپرت در بازار وجود دارد.

در ادامه برخی از بهترین‌های این فهرست را به انتخاب مجله‌ی EVO معرفی می‌کنیم:

مدل جدید بی‌ام‌و M5 هیبرید، با وزن حدود ۵۰۰ کیلوگرم بیشتر نسبت به نسل قبلی خود که تنها از یک پیشرانه V8 خالص بهره می‌برد، ممکن است این سؤال را ایجاد کند که اضافه‌وزن به ازای حدود ۱۰۰ اسب بخار قدرت بیشتر و حدود ۵۰ کیلومتر رانندگی تمام‌الکتریکی ارزش دارد یا خیر؟ با این حال، در اولین تست‌های رانندگی با هر دو نسخه سدان و استیشن جدید M5 و همچنین در مقایسه با پورشه پانامرا Turbo E-Hybrid، متوجه شدیم که بی‌ام‌و مهندسی G90 را به گونه‌ای طراحی کرده که با دقت و چابکی قابل توجهی برای اندازه‌اش حرکت می‌کند. واقعاً برای راننده حس سنگینی  ندارد.

این خودرو بزرگ و حجیم است، فضای داخلی آن کمی پرزرق‌وبرق به نظر می‌رسد و جایگاه راننده نسبتاً بالاست، اما در رانندگی، M5 یک انقلابی محسوب می‌شود. فرمان سریع و دقیق است، و چسبندگی جلو به طرز خیره‌کننده‌ای بالاست. همچنین چابک است و حس یک خودروی کوچک‌تر و سبک‌تر را القا می‌کند، که بخشی از آن مدیون سیستم فرمان چهارچرخ است که به آن احساس چابکی واقعی می‌بخشد. البته سریع هم هست، اما شاید نه به آن سرعتی که ۷۱۷ اسب بخار قدرت نشان می‌دهد، زیرا نسبت قدرت به وزن آن در واقع کمی کمتر از نسل قبلی M5 است. با این حال، در نهایت، این خودروی اسپرت و خارق‌العاده در مقایسه با پانامرا، برنده میدان شد.

بی‌ام‌و M5 به خاطر وزنش مورد انتقاد قرار می‌گیرد، در حالی که بنتلی کنتیننتال GT Speed هیبرید جدید هم‌وزن آن است. شاید به این دلیل که بنتلی‌ها همیشه بیشتر به لوکس‌بودن توجه داشته‌اند تا عملکرد محض، و بنابراین تغییر بنتلی به سمت PHEV چندان بحث‌برانگیز نبود. اما باز هم، اگرچه وزن حدود ۲.۵ تنی کنتیننتال GT ممکن است در نگاه اول چشمگیر باشد، اما نادیده گرفتن آن کاملاً ناعادلانه است.

مانند M5،کنتیننتال GT اسپید یک دستاورد بسیار چشمگیر است، هم در مدیریت وزن و هم در سرعت – که با ۷۷۱ اسب بخار و هزار نیوتن‌متر گشتاور جای تعجب ندارد. در واقع، به لطف سیستم تعلیق هوای دو محفظه‌ای کنترل الکترونیکی جدید، قابلیت تورک وکتورینگ و دیفرانسیل لغزش محدود، سنگین‌ترین کنتیننتال GT تا به امروز، یکی از پویاترین‌ها نیز هست. این خودرو هنوز هم یک بنتلی واقعی است با ظرافت، کیفیت و امکاناتی که انتظار دارید، با این تفاوت که اکنون می‌تواند تا 80 کیلومتر به صورت تمام‌الکتریکی و در سکوت کامل حرکت کند.

فراری، که هرگز برای رسیدن به دستا‌وردهای جدید، صبر نمی‌کند، دومین هیبرید خود را با نام ۲۹۶GTB روانه بازار کرد. این خودرو کمی ساده‌تر از SF90 مجهز به V8 است، زیرا از دو موتور الکتریکی جلو بهره نمی‌برد و از این ارتباط خالص‌ بین پیشرانه و کنترل به بهترین شکل استفاده می‌کند.

پیشرانه V6 آن نیز به تنهایی قابل توجه است، زیرا نه تنها یکی از قدرتمندترین V6های دنیا (بدون در نظر گرفتن بخش هیبریدی) است، بلکه دارای حس دراماتیک و صدای جذاب نیز هست اما جالب‌تر این‌که به نظر می‌رسد این V6 از ابتدا برای کار با ماژول هیبریدی طراحی شده، نه اینکه صرفاً یک واحد پیشرانۀ قرض‌گرفته‌شده از دیگر مدل‌های فراری باشد.

آرتورا اولین هیبرید تولید انبوه مک‌لارن است. این خودرو سیستم هیبریدی مشابه فراری دارد و یک پیشرانه V6 جدید را با یک موتور الکتریکی جفت می‌کند که از طریق جعبه‌دنده دوکلاچه به چرخ‌های عقب قدرت می‌دهد. مک‌لارن در طول سال‌ها آرتورا را به‌روزرسانی کرده تا عملکرد آن را بهبود بخشد و قدرت اولیه ۶۷۱ اسب‌بخاری آن را به ۶۹۰ اسب بخار افزایش دهد. این رقم هنوز کمتر از ۲۹۶ GTB است که  ۸۱۹ اسب بخار تولید می‌کند، اما این تفاوت عمدتاً از پیشرانه بنزینی ناشی می‌شود، نه موتور الکتریکی.

یکی از تفاوت‌های کلیدی بین این دو خودرو، ترمزهای مک‌لارن است. فراری، مانند اکثر هیبریدها، از ترمزهای احیاکننده برای شارژ مجدد باتری و بازیابی انرژی استفاده می‌کند. اما مک‌لارن ترجیح داده سیستم ترمز را کاملاً مکانیکی نگه دارد و از کالیپر و دیسک استفاده کند، که باعث شده پدال ترمز آن حتی از فراری هم حساستر باشد. در واقع، این تأکید بر «حس رانندگی» به جای صرف عملکرد، در بخش‌های مختلف آرتورا دیده می‌شود، نه تنها ترمزهای آرتورا کمکی به شارژ باتری نمی‌کنند، بلکه به جای سیستم‌های برقی (by-wire)، همچنان کاملاً مکانیکی و هیدرولیک عمل می‌کنند. همین موضوع در مورد فرمان هیدرولیک آن نیز صدق می‌کند و در کل، آرتورا یکی از طبیعی‌ترین خودروهای هیبریدی است که تا به حال رانده‌ایم. همچنین این خودرو با 35 کیلومتر رانندگی تمام‌الکتریکی، بیشترین برد را در بین هیبریدهای مشابه ارائه می‌دهد. این خودرو آنقدر جذاب است که در نسخه اسپایدر هم فروش بسیاری خوبی دارد.

پورشه احتمالاً کم‌ترین ادعا را برای قرار گرفتن در فهرست هیبریدی‌ها دارد، زیرا اصلا قابلیت رانندگی تمام‌الکتریکی ندارد. در عوض، بخش الکتریکی آن کاملاً در پیشرانه ادغام شده تا عملکرد را بهبود بخشد و در عین حال انتشار آلاینده‌ها را کاهش دهد. این خودرو با یک موتور الکتریکی کوچک در جعبهدنده ۸ سرعته PDK و یک باتری ۱.۹ کیلووات‌ساعتی (که حدود یک پنجاهم باتری بزرگ‌ترین تایکان است)، به همراه موتور الکتریکی دیگر که به توربوی تکی پیشرانه ۳.۶ لیتری متصل است، طراحی شده. این ترکیب باعث حذف توربولگ (تاخیر توربو) می‌شود و در نهایت ۵۳۴ اسب بخار و 610 نیوتن‌متر گشتارو تولید می‌کند.

نکته‌ی جالب در مورد 911 هیبرید صرفاً قدرت خالص آن نیست، بلکه میزان هماهنگی و پختگی‌ای است که در رانندگی حس می‌شود. با وجودی که این مدل نسخه فرعی از نسل ۹۹۲ تا به امروز است، اما در عین حال کامل‌ترین نیز به نظر می‌رسد. شاید یک هیبرید غیرمعمول باشد، اما نمادی است از اینکه چگونه می‌توان نیروی الکتریکی را با پیشرانه‌های احتراقی که دوست داریم، ترکیب کرد و عملکرد را بدون (یا با حداقل) عیب بهبود بخشید.

پانامرای هیبریدی پورشه در جدیدترین نسخه‌ی  توربو S E-Hybrid به یک نیروی سوپراسپرت تبدیل شده است. با قدرتی فراتر از M5 و فناوری تعلیق فعال فوق‌پیشرفته، این خودرو یکی از راحت‌ترین و سریع‌ترین چهاردرهای بازار جهانی است. اما آیا ارزش پرداخت 35 هزار دلار بیشتر نسبت به نسخه‌ی توربو E-Hybrid  با ۶۷۱ اسب‌بخار را دارد؟ احتمالاً نه.

پورشه برای مدل‌های جدید توربو E-Hybrid و توربو S، تنظیماتی در ترکیب پیشرانه‌های بنزینی و الکتریکی انجام داده و انتقال قدرت **PDK** را بهتر از قبل یکپارچه کرده است. همچنین بهبودهای بزرگی در حس پدال ترمز و تعویض بین ترمزهای احیاکننده ایجاد شده است. این سوپر سدان لوکس، راحت و سرشار از امکانات، می‌تواند در ۳.۲ ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد و سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت فراهم کند. در حالت عادی نیز با باتری ۲۵.۹ کیلووات‌ساعت  خود، ۸۴ کیلومتر رانندگی تمام‌الکتریکی ارائه می‌دهد.

پانامرا توربو هیبرید همچنین می‌تواند مجهز با سیستم تعلیق Active Ride پورشه خریداری شود که از دمپرهای فعال کنترل‌شده توسط پمپ‌های الکتروهیدرولیک استفاده می‌کند تا بدنه را تا حد ممکن صاف نگه دارد و به‌طور مؤثری چرخش بدنه را حذف کند.

شورولت پیش از پورشه، فناوری هیبریدی را در خودروی اسپرت کوروت به کار گرفت و نتیجه E-Ray است. این خودرو با یک باتری ۱.۹ کیلووات‌ساعتی و  موتور الکتریکی در محور جلو، توان پیمایش الکتریکی کمی دارد که البته اگر در ترافیک باشید یا بخواهید صبح‌ها بدون سروصدا حرکت کنید، کاربردی است؛ اما در عین حال، این موتور الکتریکی به پیشرانه LT2 با ۴۹۵ اسب‌بخار اضافه می‌شود و خروجی کلی را به ۶۵۵ اسب‌بخار می‌رساند، که باعث می‌شود در کمتر از ۳ ثانیه به سرعت صد کیلومتر برساعت برسد.

وزن کوروت E-Ray چندان زیاد نیست و تنها ۱۰۰ کیلوگرم سنگین‌تر از مدل Z06 است. از نظر تئوری، این خودرو بالاتری حد یک کوروت مدرن است.

روئلو، تمراریو، اوروس SE و حالا تمام خط تولید لامبورگینی الکتریکی شده است! مدل اصلی اوروس را کمی خام در نظر می‌گرفتیم، اما نه به آن شیوه‌ی جذاب و دوست‌داشتنیِ لامبورگینی. حالا اوروس SE، علاوه بر طراحی زیباتر، هیبریدی با ۷۸۹ اسب‌بخار، قابلیت رانندگی تمام‌الکتریکی و کیفیت عالی برای رانندگی به ارمغان آورده است.

به لطف باتری ۲۵.۹ کیلووات‌ساعتیو برد برقی ۶۰ کیلومتر، این خودرو از انعطاف‌پذیری چشمگیری برخوردار است، تا جایی که حتی خریداران فراری پوروسانگوئه با پیشرانه V12 ممکن است به ابعاد بزرگ اوروس حسودی کنند. آیا جذاب‌ترین و گیراترین در نوع خود است؟ اینجاست که پوروسانگوئه و آستون مارتین DBX707 جایگاه خود را پیدا می‌کنند، اما هیچ شکی در جذابیت واقعی این لامبو وجود ندارد.

مرسدس AMG GT 63 S E Performance اعداد و ارقام خیره‌کننده‌ای ارائه می‌دهد، تقریباً به اندازه‌ی طولانی‌بودن نامش! صفر تا 100 کیلومتر ساعت در ۲.۸ ثانیه – حتی سریع‌تر از هایپرکار  AMG One – و حداکثر سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت. اما وزن ۲۱۲۰ کیلوگرمی آن زیاد به نظر می‌رسد، خصوصاً برای یک کوپه دو در. البته نمی‌توان فقط AMG را مقصر دانست، زیرا اکثر خودروهای این فهرست به‌دلیل باتری و پیشرانه‌های هیبرید، وزن مشابهی دارند. اگر باتری به اندازه‌ای بزرگ باشد که عملکرد را بهبود بخشد، قطعاً به وزن خودرو نیز اضافه می‌کند.

پیشرانه V8 این AMG به‌تنهایی ۶۰۰ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کند، اما با افزودن یک موتور الکتریکی ۲۰۰ اسب‌بخار، خروجی ترکیبی به ۸۰۵ اسب‌بخار و 1456 نیوتن‌متر می‌رسد. توان پیمایش تمام‌الکتریکی این خودرو تنها 13 کیلومتر است. اما AMG GT 63 E پرفرمنس خوش‌تیپ و هدفمند ساخته شده، با طرحی که یادآور خودروی اسپرت دیگری از اشتوتگارت در قسمت عقب است. رینگ‌های ۲۱ اینچ و ترمزهای کربن-سرامیک غول‌آسا، با وجود سنگینی و عرض زیاد خودرو، عملکرد بسیار خوبی دارند

خودروهای اسپرت هیبریدی نشان می‌دهند که چگونه صنعت خودرو در حال ترکیب فناوری‌های سنتی و نوین است تا بهترین تجربه رانندگی را با کمترین تأثیر بر محیط زیست ارائه دهد. آیا هیبریدها آینده‌ی خودروهای اسپرت هستند؟ به نظر می‌رسد پاسخ مثبت باشد.