افسانه‌ای‌ترین سوپراسپرت‌های V12 دهه 90، از دیابلو تا فراری F50

اولین موتورهای V12 در اواخر دهه ۱۸۹۰ و اوایل ۱۹۰۰ برای کشتی‌ها و هواپیماها ساخته شدند. در اوایل دهه ۱۹۱۰، چند V12 به دنیای خودرو راه یافتند و یک دهه بعد، شروع به قدرت دادن به خودروهای تولیدی کردند. در سال‌های بعد، موتورهای V12 فراگیرتر شدند و در دهه ۱۹۹۰، به انتخاب اصلی برای چشمگیرترین سوپراسپرت‌های جهان تبدیل شدند. در آن دهه هیجان‌انگیز، چندین سوپراسپرت با موتور V12 ظهور کردند، اما پنج مدل زیر به نمادهایی افسانه‌ای تبدیل شده‌اند که هنوز هم تعداد زیادی از علاقه‌مندان را شیفته خود می‌کنند.

فروچیو لامبورگینی این شرکت را با هدف ساخت لوکس‌ترین گرند توررهای جهان تأسیس کرد. وقتی ایده یک خودروی اسپرت موتور وسط مطرح شد، او چندان موافق نبود اما تیمی کوچک از کارکنان آن را ساختند. میورا گام بزرگی برای اعتبار برند لامبورگینی بود و بنابراین وقتی با کانتاش جایگزین شد، لامبورگینی تمرکز خود را به سوپراسپرت‌ها معطوف کرد. کانتاش در طول عمرش موفقیتی بزرگ کسب کرد، اما در اواخر دهه ۸۰، مشخص بود که لامبورگینی باید جانشینی برای آن بسازد. این جانشین در سال ۱۹۹۰ با نام دیابلو به خیابان‌ها آمد؛ یک لامبورگینی موتور وسط مدرن که توسط تام گِیل از کرایسلر طراحی شد. دیابلو که تا سال ۲۰۰۱ تولید شد، از نظر فروش موفق‌تر از پیشینیان خود بود و جایگاهش را در تالار مشاهیر سوپراسپرت‌ها به دست آورد. در طول یازده سال تولید، دیابلو در نسخه‌های مختلفی مانند SV، VT یا GT عرضه شد اما قدرتمندترین مدل، SE30 جوتا سال 1993 بود که نسخه‌ای تولید محدود با ۵۹۵ اسب بخار بود.

وقتی تیم موفق بریتانیایی فرمول یک، مک‌لارن، اعلام کرد که می‌خواهد نهایت خودروی اسپرت جاده‌ای را بسازد، همه هیجان‌زده شدند. در می ۱۹۹۲ در گرند پری موناکو، این خودرو با نام مک‌لارن F1 برای اولین بار رونمایی شد و فراتر از انتظارات بود. مک‌لارن F1 با فناوری پیشرفته فرمول یک، نزدیک‌ترین چیز به یک خودروی مسابقه‌ای بود که می‌شد در جاده‌های عمومی راند. این خودرو از یک موتور V12 شگفت‌انگیز بهره می‌برد که شاهکاری مهندسی بود. این موتور ۶.۱ لیتری ساخت بخش M ب‌ام‌و بود و حداقل ۶۱۸ اسب بخار تولید می‌کرد. به لطف این موتور فوق‌العاده، آیرودینامیک پیشرفته و فناوری برگرفته از فرمول یک، مک‌لارن F1 به سریع‌ترین و چشمگیرترین سوپراسپرت دهه ۹۰ تبدیل شد.

از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۳، فراری مدل F40 را به‌عنوان پرچم‌دار خود تولید کرد که همه آن را بهترین خودروی جاده‌ای این برند می‌دانستند. وقتی زمان ساخت جانشین فرارسید، همه انتظار چیزی چشمگیرتر داشتند اما برخی از نتیجه ناامید شدند. فراری F50 که در مارس ۱۹۹۵ در نمایشگاه ژنو رونمایی شد، خودرویی کاملاً جدید بود اما بسیار اعتقاد داشتند که این پرچم‌دار جدید انتظارات را برآورده نکرده است. برخی از طراحی ظاهری آن ناامید شدند درحالی‌که دیگران خیلی زود اشاره کردند که به‌اندازه F40 خالص نیست. بااین‌حال، F50 بی‌تردید خودروی بهتری بود. هندلینگ بهتری داشت، راحت‌تر رام می‌شد و به‌جای V8 توئین توربو، از یک V12 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. موتور ۴.۷ لیتری آن، تکاملی از پیشرانهٔ 3.5 لیتری V12 مورداستفاده در خودروی فرمول یک فراری ۶۴۱ سال ۱۹۹۰ بود که ۵20 اسب بخار تولید می‌کرد.

پس از چندین تلاش ناموفق برای احیای بوگاتی که از دهه ۵۰ خودرویی تولید نکرده بود، کارآفرین ایتالیایی رومانو آرتیولی در سال ۱۹۸۷ این برند را خرید و تصمیم به ساخت یک سوپراسپرت مدرن گرفت. برای این کار، آرتیولی کارخانه‌ای پیشرفته در مودنای ایتالیا ساخت و تیمی از بهترین مهندسان و طراحان ایتالیایی را گرد هم آورد. تا سال ۱۹۹۱، این برند فرانسوی افسانه‌ای با ظاهری کاملاً ایتالیایی احیا شد و EB110 را معرفی کرد. این سوپراسپرت با ظاهری تهاجمی و درهای قیچی‌مانند، بلافاصله همه را شگفت‌زده کرد. بوگاتی ایتالیایی از یک موتور 3.5 لیتری V12 با چهار توربوشارژر استفاده می‌کرد که توسط خود شرکت توسعه پیدا کرده بود و ابتدا ۵60 اسب بخار تولید می‌کرد. این خودرو تا سال ۱۹۹۵ در نسخه پایه GT و نسخه پرچم‌دار سوپراسپرت با ۶10 اسب بخار تولید شد. EB110 تنها خودروی تولیدی دوران ایتالیایی بوگاتی بود و یکی از افسانه‌ای‌ترین سوپراسپرت‌های دهه 90 محسوب می‌شود.

وقتی مسابقات استقامتی، سری گلوبال GT در سال 1995 توسط فیا بازآفرینی شد، چندین سازنده معتبر دعوت شدند تا به رقابت‌ها بپیوندند. مرسدس بنز یکی از این شرکت‌ها بود که برای رقابت با اولین قهرمان مسابقات فیا GT در سال 1996 یعنی مک‌لارن F1 ظرف چند ماه یک رقیب درخور ساخت. این هیولای موتور وسط که CLK GTR نام گرفت، فوق‌العاده عمل کرد و در دو سال بعد بر این سری مسابقات سلطه یافت. برای همولوگیشن خودروهای مسابقه‌ای، طبق قوانین فیا باید حداقل 25 دستگاه نسخه جاده‌ای ساخته می‌شد که این منجر به خلق CLK GR استراسن‌ورسیون (به معنای نسخهٔ جاده‌ای) با کابین راحت‌تر، اسپویلر عقب کوچک به‌جای بال بزرگ و موتوری بدون محدودیت شد. نسخه اولیه استراسن‌ورسیون از یک پیشرانهٔ 6.9 لیتری V12 با 630 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد درحالی‌که چند نمونه هم از نسخهٔ سوپراسپرت با موتور 7.3 لیتری V12 و 664 اسب بخار قدرت تولید شد. این خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای، به یکی از نمادهای دهه ۹۰ و دیوانه‌وارترین خودروهای جاده‌ای مرسدس بنز تبدیل شد.

 منبع: Autoevolution