سدان‌های ژاپنی با پیشرانه V8 که هیچ‌گاه تکرار نشدند

سدان‌های مجهز به پیشرانه V8 زمانی در انواع و تعدادی زیادی تولید و عرضه می‌شدند اما با تغییر روند بازار و گرایش به شاسی‌بلندها، سدان‌ها به حاشیه رانده شده‌اند. پیشرانه‌های V8 نیز به دلیل قوانین سخت‌گیرانه آلایندگی، مصرف سوخت بالا و توانایی موتورهای کوچک‌تر توربوشارژ در انجام همان وظایف، در حال انقراض هستند. امروزه تعداد سدان‌های V8 به‌شدت کاهش یافته و تنها تعداد محدودی از برندهای ژاپنی مانند لکسوس، همچنان در این حوزه فعالیت دارند. در این مقاله، به بررسی برجسته‌ترین سدان‌های V8 ژاپنی و چند پیشرانه V8 کمتر شناخته‌شده در خودروهای ژاپنی می‌پردازیم.

یکی از آخرین سنگرهای سدان‌های V8 ژاپنی در حال حاضر در اختیار لکسوس و مدل IS500 است. حتی شاسی‌بلندها و پیکاپ‌های V8 نیز به‌تدریج با پیشرانه‌های کوچک‌تر و کارآمدتر مانند موتور 3.5 لیتری V6 توئین توربوی تویوتا در مدل‌های لندکروزر، فوررانر و تاندرا جایگزین می‌شوند؛ اما این وضعیت همیشه این‌گونه نبود. در ادامه، چند نمونه از برجسته‌ترین سدان‌های V8 لکسوس را معرفی می‌کنیم.

اولین مدل، لکسوس LS400 است که شاید یکی از بهترین پیشرانه‌های V8 تاریخ را در خود جای داده بود و به دلیل قابلیت اطمینان افسانه‌ای‌اش شهرت دارد. لکسوس به‌طورکلی به‌عنوان یکی از قابل‌اعتمادترین برندهای جهان شناخته می‌شود و LS400 یکی از قابل‌اعتمادترین مدل‌های این برند است. برخی مالکان این خودرو به کارکرد 1.6 میلیون کیلومتر و حتی بیشتر رسیده‌اند. پیشرانه ۴ لیتری هشت سیلندر این خودرو ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۳۵۳ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این خودرو چندان سریع نبود اما لوکس و راحت بود با نگهداری مناسب، عمری طولانی‌تر از صاحبانش داشت.

مدل بزرگ و لوکس دیگر لکسوس با پیشرانه V8، مدل GS430 است. نسل دوم لکسوس GS از سال ۱۹۹۸ با پیشرانه‌های ۳ لیتری شش سیلندر خطی یا ۴ لیتری V8 عرضه شد، اما در سال ۲۰۰۱ شاهد افزایش حجم پیشرانه و گشتاور بودیم. پیشرانه ۴.۳ لیتری این مدل ۳۰۰ اسب بخار قدرت و ۴۴۱ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. با وجود تجربه لوکس، این خودرو کند نبود و می‌توانست در حدود ۵.۷ ثانیه از صفر به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد.

تا اینجا درباره قابلیت اطمینان مدل‌های لکسوس صحبت کردیم اما حالا نوبت یک مدل اسپرت‌تر است. لکسوس IS F بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ تولید شد. این خودرو مجهز به پیشرانه ۵ لیتری تنفس طبیعی، اگزوزهای چهارتایی، سیستم تعلیق سفت‌تر و ارتقاهای متعدد دیگر بود که IS را به سطحی بالاتر برد تا رقیبی برای ب‌ام‌و M3 باشد. طراحی IS F نسبت به رویکرد معمولاً متین لکسوس، تهاجمی‌تر بود و شامل کاپوت بلندتر برای جای دادن پیشرانه بزرگ‌تر، گلگیرهای پهن‌تر جلو و اسپویلر بود. این سدان اسپرت ژاپنی می‌توانست به سرعت ۲۷۳ کیلومتر بر ساعت برسد و در ۴.۶ ثانیه از صفر به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت شتاب بگیرد. موتور V8 این خودرو هنوز زیر کاپوت IS500 امروزی قرار دارد.

اینفینیتی فعالیت خود را با سدان اسپرت و قدرتمند Q45 با پیشرانه V8 آغاز کرد. سپس این برند پیشرانه‌های هشت سیلندر را در چند مدل مثل شاسی‌بلند QX80 یا سدان لوکس Q70 با پیشرانه ۵.۶ لیتری V8، جای داد. در ادامه، دو نمونه از سدان‌های اینفینیتی با پیشرانه V8 را معرفی می‌کنیم.

اینفینیتی به‌عنوان برند لوکس نیسان با هدف تولید خودروهای لوکس پرفورمنس بالا که بتوانند با برندهای آمریکایی و اروپایی رقابت کنند متولد شد درحالی‌که تجربه‌ای راننده محور و خدمات مشتری بهتری ارائه می‌دادند. Q45 اولین خودروی این برند بود که همراه با کوپه کوچک‌تر M30 با پیشرانه V6 عرضه شد. خریداران از قدرت بیشتر این سدان نوظهور اینفینیتی نسبت به رقبایی مانند لکسوس LS400 با پیشرانه ۴ لیتری V8 و سدان‌های اروپایی مانند مرسدس بنز 420 SEL با پیشرانه ۴.۲ لیتری V8 هیجان‌زده شدند.

اینفینیتی در اوایل دهه ۲۰۰۰ با مدل‌های V6 مانند G35 گام‌های بزرگی برداشت اما تولید پیشرانه‌های V8 را متوقف نکرد. سدان تأثیرگذار دیگر ژاپنی با پیشرانه هشت سیلندر، اینفینیتی M45 بود که از پیشرانه ۴.۵ لیتری V8 قدرت می‌گرفت. این مدل در دو تیپ عرضه شد که شامل نسخه پایه دیفرانسیل عقب و نسخه M45 اسپرت با فرمان‌پذیری فعال عقب و رینگ‌های ۱۹ اینچی می‌شد. در هر دو نسخه، قدرت از طریق گیربکس پنج سرعته اتوماتیک به چرخ‌ها منتقل می‌شد.

علاوه بر مدل‌های لکسوس و اینفینیتی، چند خودروی ژاپنی نادر و کم‌تیراژ با پیشرانه V8 هم ساخته شده‌اند که ممکن است از وجودشان بی‌خبر باشید.

میتسوبیشی تنها یک پیشرانه V8 با نام 8A80 تولید کرد. این پیشرانه نتیجه همکاری با هیوندای بود که نسخه خود را اومگا G8AB نامید. طبق توافق خودروسازان ژاپنی در آن زمان، قدرت این پیشرانه رسماً ۲80 اسب بخار اعلام شد اما مانند بسیاری از پیشرانه‌های V8 آن دوره، در عمل قدرت بیشتری تولید می‌کرد. این پیشرانه در میتسوبیشی پرودیا که با نام دیگنیتی نیز شناخته می‌شد، استفاده شد. هیچ‌کدام از این نام‌ها در آمریکا عرضه نشدند و نسل اول پرودیا پس از تولید تنها ۱,۲۸۶ دستگاه در سال ۲۰۰۱ کنار رفت.

اگرچه این خودرو سدان نیست اما به‌عنوان تنها محصول V8 هوندا بد نیست به آن اشاره‌ای داشته باشیم. البته این شاسی‌بلند که هوندا کراس‌رود نام داشت، درواقع نسخهٔ ری‌بج شدهٔ لندروور دیسکاوری بود که بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۸ عرضه شد. زیر کاپوت این خودرو پیشرانه ۳.۹ لیتری تنفس طبیعی V8 ساخت روور قرار داشت که ریشه‌های آن به موتور V8 بیوک بازمی‌گشت و کراس‌رود را به تنها هوندای مجهز به پیشرانه V8 تبدیل کرد. هوندا کراس‌رود فقط در بازار ژاپن عرضه شد.

 منبع: CarBuzz