پنج ابرخودروی چشمگیر از برندهایی که انتظار نداشتیم!

برخی برندهای خودروسازی مانند فراری، لامبورگینی یا بوگاتی، مترادف با سوپرکارهای خیره‌کننده هستند اما پنج برندی که در این مقاله معرفی می‌کنیم، قطعاً چنین شهرتی نداشتند و معرفی کانسپت‌های سوپرکارشان همه را شگفت‌زده کرد. برای مثال، کرایسلر، کادیلاک یا بیوک به خاطر خودروهای لوکس و باوقار معروف‌اند اما هرگز چیزی شبیه به سوپرکار تولید نکرده‌اند و فولکس‌واگن هرچند مدل‌های پرفورمنس از خودروهای معمولی خود تولید کرده اما هیچ‌گاه لوگوی خود را بر پیشانی سوپراسپرت تولیدی نچسبانده است. در آخر هم به یاماها می‌رسیم که به خاطر موتورسیکلت‌های فوق‌العاده‌اش شناخته می‌شود و پیشرانه‌های خودرویی جذابی توسعه داده اما هرگز خودرو نساخته است.

در دهه ۸۰، بیوک به ساخت مدل‌های لوکس و باکیفیت ادامه داد و با مدل محدود GNX ریشه‌های ماسل‌ کار خود را احیا کرد اما در نمایشگاه سما ۱۹۸۵، این برند تاریخی جنرال موتورز کانسپتی را به نمایش گذاشت که هیچ‌کس انتظارش را نداشت. این کانسپت که وایلدکت نام داشت، یک سوپرکار موتور وسط فوق‌العاده بود که حتی چهار دهه بعد هم آینده‌نگرانه به نظر می‌رسد. این کانسپت شاهکاری از فیبر کربن و فایبرگلاس بود و از سیستم چهارچرخ محرک پیشرفته، الکترونیک‌های پیشرفته و چیزی که امروز نمایشگر هدآپ می‌نامیم بهره می‌برد. وایلدکت کاملاً کاربردی بود و از پیشرانه ۳٫۸ لیتری V6 توربوشارژ با ۲۳۰ اسب بخار قدرت بهره می‌برد. اگرچه این پیشرانه در حد یک سوپرکار نبود اما بیوک اعلام کرد که این موتور به‌راحتی می‌تواند تا ۳۵۰ اسب بخار ارتقا یابد و خودرو امکان جای دادن پیشرانه‌های بزرگ‌تر را هم داشت. البته وایلدکت هرگز به تولید نرسید که به پیشرانهٔ بزرگ‌تر یا قوی‌تری مجهز شود اما به‌عنوان جذاب‌ترین سوپرکار بیوک در تاریخ ثبت شد.

همان‌طور که اشاره شد، یاماها به خودروسازان در توسعه پیشرانه‌های جذاب کمک کرده اما هیچ‌گاه به‌طور مستقل خودرویی نساخته است هرچند که در اواخر دههٔ ۸۰ به این مهم بسیار نزدیک شد. در آن سال‌ها، یاماها پروژه‌ای جاه‌طلبانه برای ساخت پیشرانه فرمول یک را آغاز کرد. این پروژه به ساخت پیشرانه هشت سیلندری با الهام از موتور فورد کاسورث DFV منجر شد که توسط تیم آلمانی زاک‌اسپید استفاده شد اما متأسفانه این پیشرانه به‌شدت غیرقابل‌اعتماد بود. یاماها تسلیم نشد و پیشرانه فرمول یک ۱۰ سیلندری را با نام OX99 توسعه داد اما این موتور هم رقابتی نبود. یاماها اما که نمی‌خواست اجازه دهد این پروژه به هدر رود، تصمیم گرفت سوپرکاری برای تجهیز به این پیشرانه V10 بسازد. یاماها با همکاری شرکت بریتانیایی IAD سوپرکار موتور وسط سبک‌وزن و خیره‌کننده‌ای به نام OX99-11 را توسعه داد که به صندلی‌های پشت‌هم مجهز بود. این سوپرکار که در سال ۱۹۹۳ رونمایی شد، با پیشرانه ۳٫۵ لیتری V10 فرمول یک با ۴۰۰ اسب بخار قدرت، کاملاً تست شد زیرا یاماها برنامه تولید محدود آن را در نظر داشت اما پس از بررسی‌های مالی، مدیریت به این نتیجه رسید که تولید سوپرکار موردبحث ریسک زیادی دارد و OX99-11 هرگز از مرحله کانسپت فراتر نرفت.

هرچند کرایسلر در دههٔ ۹۰ دوج وایپر را تولید کرد که به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین سوپرکارهای آمریکایی شناخته شد اما تا آن زمان هیچ سوپراسپرتی با نشان کرایسلر ساخته نشده بود اما وقتی کرایسلر از کانسپت ME Four-Twelve در نمایشگاه خودروی دیترویت ۲۰۰۴ رونمایی کرد، این وضعیت یافت. این سوپرکار موتور وسط خیره‌کننده از پیشرانهٔ V12 بر پایهٔ موتور M120 مرسدس استفاده می‌کرد که توسط AMG توسعه پیدا کرده و به چهار توربوشارژر مجهز بود. این موتور چهار توربویی با ۸۵۰ اسب بخار قدرت، به سوپرکار زیبای کرایسلر امکان می‌داد در تنها ۲٫۹ ثانیه از صفر به ۹۷ کیلومتر بر ساعت برسد. اگرچه این کانسپت با تحسین گسترده مواجه شد و برای رعایت سخت‌گیرانه‌ترین استانداردهای ایمنی و آلایندگی ساخته شده بود اما کرایسلر به این نتیجه رسید که تولید ME Four-Twelve ریسک بزرگی است. بااین‌حال، برای بسیاری از علاقه‌مندان، این کانسپت همچنان جذاب‌ترین خودروی تاریخ با نشان کرایسلر است.

اوایل قرن بیست‌ویکم، کادیلاک برای حفظ جایگاه خود در بازار تقلا می‌کرد و برندی که زمانی با رولزرویس رقابت می‌کرد، خودروهای تولیدی کسل‌کننده‌ای می‌فروخت. البته این وضعیت در دهه‌های بعد تغییر کرد و امروزه کادیلاک دوباره خودروهای باکیفیتی تولید می‌کند، مدل‌های پرفورمنس عالی دارد و در بالاترین سطح موتوراسپرت فعالیت می‌کند اما در سال ۲۰۰۲، هیچ‌کس انتظار رونمایی از یک سوپرکار جاده‌ای از کادیلاک را نداشت. این خودرو که به مناسبت صدمین سالگرد برند معرفی شد و سی‌ین (به اسپانیایی به معنای صد) نام گرفت، طراحی فوق‌العاده‌ای داشت که حتی بیش از دو دهه بعد هم مدرن به نظر می‌رسد. طراحی آن از جنگنده F-22 رپتور الهام گرفته بود و کابین لوکسی به سبک کادیلاک داشت. سی‌ین همچنین به یک نیروگاه ۷٫۵ لیتری V12 سفارشی مجهز بود که ۷۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. اگرچه گمانه‌زنی‌هایی درباره تولید محدود وجود داشت اما کادیلاک هیچ‌گاه سی‌ین را روی خط تولید نبرد.

گروه فولکس‌واگن مالک بوگاتی، پورشه و لامبورگینی است و بنابراین با ساخت سوپرکار غریبه نیست اما بااین‌وجود، هیچ‌گاه سوپرکاری با نشان خود فولکس‌واگن هرگز عرضه نشده است. بااین‌حال، در سال ۱۹۹۷، جهان اولین سوپرکار فولکس‌واگن را با معرفی کانسپت W12 دید. این کانسپت برای تبلیغ پیشرانه W12 گروه فولکس‌واگن توسعه یافت که بعداً به یکی از پیشرانه‌های افسانه‌ای خودروهای تولیدی بنتلی تبدیل شد. کانسپت اولیه W12 در سال ۱۹۹۷ یک سوپرکار چهارچرخ محرک با پیشرانه ۵٫۶ لیتری ۴۲۰ اسب بخاری بود اما یک سال بعد، نسخه اسپایدر با انتقال قدرت محرک عقب معرفی شد. سرانجام، در سال ۲۰۰۱ فولکس‌واگن نسخه ناردو را نمایش داد که چندین رکورد استقامت را در پیست ناردو شکست. این نسخه مجهز به پیشرانه ۶٫۰ لیتری W12 با ۶۰۰ اسب بخار بود. هرچند این سوپرکار فولکس‌واگن از هر نظر برای تولید آماده بود اما به دلیل جایگاه برند به‌عنوان سازندهٔ خودروهای اقتصادی، مدیران اجازهٔ تولید آن را ندادند.

منبع: Autoevolution