چرا پیشرانه‌های تنفس طبیعی دوباره بازگشته‌اند؟
در دنیایی که کوچک‌سازی و توربوشارژرها به یک استاندارد تبدیل شده بودند، یک تغییر مسیر شگفت‌انگیز در حال وقوع است. سازندگان ابرخودرو یکی پس از دیگری توربوها را کنار می‌گذارند و به قلب تپندهٔ اصیل صنعت خودرو یعنی موتورهای تنفس طبیعی، بازمی‌گردند. رونمایی از بوگاتی توربیون با یک پیشرانه V16 عظیم و بدون توربو و اصرار فراری بر حفظ V12 افسانه‌ای خود، تنها یک نوستالژی زودگذر نیست؛ بلکه نشانه‌ای از یک انقلاب مهندسی هوشمندانه است.
عصر توربوشارژرها با وعدهٔ قدرت بیشتر با مصرف سوخت کمتر آغاز شد. این فناوری روی کاغذ بی‌نقص به نظر می‌رسید زیرا موتورهای کوچک‌تر می‌توانستند از پس استانداردهای آلایندگی برآیند و درعین‌حال اعداد و ارقام چشمگیری در جدول مشخصات فنی ثبت کنند اما تجربهٔ دنیای واقعی، داستان دیگری را روایت کرد. پیچیدگی سیستم‌های توربو، حرارت بالا و استرس وارد بر قطعات، دوام بلندمدت را به یک چالش تبدیل کرد. مشکلاتی مانند خرابی توربو در موتورهای TSI فولکس‌واگن یا نقص سیستم خنک‌کننده در موتورهای اکوبوست فورد، نشان داد که این بهره‌وری هزینه‌های پنهان خود را دارد.
در مقابل، موتورهای تنفس طبیعی مزایایی دارند که شبیه‌سازی آن‌ها با توربو دشوار است. پاسخ آنی پدال گاز، تحویل قدرت یکنواخت و قابل پیش‌بینی، ساختار ساده‌تر، خرابی کمتر و صدایی اصیل و مکانیکی، ویژگی‌هایی هستند که برای علاقه‌مندان واقعی خودرو بسیار اهمیت دارند. خودروسازانی مانند جنرال موتورز با موتورهای پوشراد بلوک کوچک یا استلانتیس با بازگرداندن پیشرانهٔ همی، روی همین اصل سرمایه‌گذاری کرده‌اند. یک موتور تنفس طبیعی قدرتمند در بلندمدت یک سرمایه‌گذاری امن‌تر برای تولیدکننده و خریدار است.
اما برگ برندهٔ اصلی که بازگشت این موتورهای دوست‌داشتنی را ممکن کرده، فناوری هیبریدی است. سیستم‌های هیبریدی بزرگ‌ترین ضعف موتورهای تنفس طبیعی یعنی گشتاور پایین در دور موتورهای اولیه و آلایندگی بالا را برطرف می‌کنند. موتورهای الکتریکی با ارائهٔ گشتاور آنی، ضعف دور پایین را پوشش می‌دهند و به موتور بنزینی اجازه می‌دهند تا آزادانه در جایی که بهترین عملکرد را دارد نفس بکشد و در دورهای بالا کار کند. لامبورگینی روئلتو با ترکیب یک موتور V12 تنفس طبیعی و سه موتور الکتریکی و استون مارتین والکری با پیشرانه V12 ساخت کاسورث، نمونه‌های درخشانی از این همزیستی موفق هستند.
شاید بهترین توصیف از زبان مت ریماک، مدیرعامل بوگاتی-ریماک، بیان شده باشد. او که در بوگاتی توربیون، موتور چهار توربوی W16 را با یک V16 تنفس طبیعی هیبریدی جایگزین کرد می‌گوید:
سیستم‌های هیبریدی دقیقاً همان نقطه‌ضعف واقعی موتورهای تنفس طبیعی را که حتی توربوها هم نمی‌توانستند حل کنند، برطرف می‌کنند یعنی کاهش مصرف سوخت و افزایش گشتاور در دورهای پایین. موتورهای الکتریکی این شکاف را پر می‌کنند و به موتور تنفس طبیعی اجازه می‌دهند تا قدرت خالص و یکنواخت خود را بدون استرس توربوها ارائه دهد.
البته این به معنای پایان کار توربوشارژرها نیست و این سیستم پرخوران همچنان بر بازار خودروهای روزمره حکمرانی خواهند کرد اما در دنیای خودروهای پرفورمنس، فرمول تغییر کرده است. بازگشت موتورهای تنفس طبیعی، یک انتخاب احساسی نیست، بلکه یک تصمیم مهندسی هوشمندانه است که نشان می‌دهد بهترین راه، گاهی بازگشت به اصالت و ترکیب آن با فناوری‌های آینده است.
منبع: HotCar