خودروهای عضلانی افسانه‌ای با پیشرانه‌های V8 سه کاربراتوری!

در دوران طلایی خودروهای عضلانی یعنی زمانی که سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری هنوز متداول نشده بود، مهندسان از سه کاربراتور به‌عنوان یکی از روش‌های استخراج قدرت بیشتر از پیشرانه‌های V8 پرفورمنس استفاده می‌کردند. آغازگر این رویه، پونتیاک با موتور V8 سه کاربراتوری ۳۸۹ تری‌پاور در GTO بود اما در آن دوران چندین خودروساز آمریکایی دیگر هم از ترکیب سه کاربراتوری روی موتورهای V8 افسانه‌ای خودروهای عضلانی استفاده کردند.

هرچند موتور ۳۸۹ تری‌پاور در سال ۱۹۶۴ با GTO به شهرت رسید این موتور شگفت‌انگیز پیش‌تر از سال ۱۹۵۹ در چندین مدل فول سایز پونتیاک استفاده شده بود. ۳۸۹، اولین پیشرانه تولیدی آمریکایی بود که از میل‌لنگ ریخته‌گری‌شده با آرماستیل استفاده می‌کرد. آرماستیل نوعی آهن است که جنرال موتورز از آن به‌عنوان جایگزینی مقرون‌به‌صرفه برای فولاد فورج‌کاری شده استفاده می‌کرد. در GTO سال ۱۹۶۴، این پیشرانه ۳۴۸ اسب بخار تولید می‌کرد اما با تنظیمات جزئی، در سال بعد به ۳۶۰ اسب بخار رسید. نسخهٔ سه کاربراتوری تری‌پاور از آغاز عرضه ۳۸۹ در سال ۱۹۵۹ تا پایان سال مدل ۱۹۶۶ در دسترس بود. هرچند پونتیاک در سال‌های بعد موتورهای V8 قدرتمندتری تولید کرد اما تری‌پاور ۳۸۹ همچنان معروف‌ترین پیشرانه عضلانی این برند باقی مانده است.

در سال ۱۹۷۰، دوج و پلیموث، پونی‌کارهای جدید خود یعنی چلنجر و نسل سوم باراکودا را به بازار عرضه کردند که تقریباً یکسان بودند. این خودروها ظاهری تهاجمی داشتند و به لطف محفظه پیشرانه بزرگ، می‌توانستند به خطرناک‌ترین سلاح‌های بلوک بزرگ موپار مجهز شوند. علاوه بر مدل‌ها و پیشرانه‌های معمول، دو برند دو نسخه تولید محدود ویژه همولوگیشن از کودا و چلنجر را هم معرفی کردند. این دو نسخه ویژه که برای همولوگیشن نسخه‌های مسابقه‌ای ترنس ام ساخته شدند، یعنی چلنجر T/A و کودا AAR نام داشتند. هر دو خودرو با برچسب‌های متمایز عرضه شدند و به نسخه‌ای اختصاصی از موتور ۵٫۶ لیتری (۳۴۰) بلوک کوچک V8 مجهز بودند. این پیشرانهٔ ارتقاءیافته به بلوک سیلندر تقویت‌شده، اجزای داخلی فورج‌کاری شده، منیفولدهای اگزوز با جریان آزادتر از مدل استاندارد ۳۴۰ و مهم‌تر از همه، سه کاربراتور روی منیفولد آلومینیومی مجهز شده بود. تمام این ارتقاها به تولید ۲۹۰ اسب بخار قدرت منجر شد که مالکان می‌توانستند با چند آپشن افترمارکت، به‌راحتی به بیش از ۳۵۰ اسب بخار برسانند.

الدزمبیل اولین برندی بود که با پکیج پرفورمنس مشابه GTO به پونتیاک پاسخ داد. پکیج ۲-۴-۴ که برای کاتلاس میان سایز ارائه شد، در نیمه دوم سال مدل ۱۹۶۴ عرضه شد. مشابه GTO پونتیاک، این پکیج ارتقاهای شاسی و پیشرانه‌ای قدرتمندتر از هر چیزی که خریداران قبلاً در کاتلاس می‌توانستند داشته باشند را ارائه می‌داد. هرچند پکیج ۲-۴-۴ در ۱۹۶۴ به‌اندازه GTO چشمگیر نبود اما سال‌های بعد بهبود یافت و تا آغاز سال مدل ۱۹۶۶، از رقیبش پیشی گرفت. در آن سال، الدزمبیل نسخه بهبودیافته موتور ۶٫۶ لیتری (۴۰۰) را عرضه کرد. این پیشرانه با کد L69، اجزای جدیدی مانند میل بادامک بزرگ‌تر و سه کاربراتور دو دهانه داشت. روی کاغذ، L69 جدید ۳۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد که به‌اندازهٔ موتور تری‌پاور ۳۸۹ پونتیاک GTO بود اما روی داینو قدرت بیشتری را نشان می‌داد.

در دهه ۱۹۶۰، شورلت پیشرانه ۷ لیتری (۴۲۷) بلوک بزرگ V8 را در چندین نسخه عرضه کرد که یکی آن‌ها L71 بود. این تنها نسخهٔ موتور ۴۲۷ بود که از سه کاربراتور استفاده می‌کرد. L71 در سال ۱۹۶۷ معرفی شد و جز سه کاربراتور، تقریباً با L72 یکسان بود که به برخی از نادرترین و خطرناک‌ترین کاماروها و شول‌ها را از طریق سیستم کوپو نیرو می‌بخشید؛ بنابراین، L71 هم بر پایه بلوک چدنی با اجزای داخلی فورج‌کاری شده ساخته شده و به سرسیلندرهای چدنی مجهز بود اما نسخه‌های آلومینیومی هم برای کاهش وزن حدود ۳۴ کیلوگرم ارائه می‌شد. L71 سه کاربراتوری اما که ۴۳۵ اسب بخار قدرت داشت، برخلاف L72 هرگز به‌صورت کارخانه‌ای در یک خودروی عضلانی نصب نشد و فقط زیر کاپوت مدل‌های فول سایز و کوروت قرار گرفت ولی بااین‌حال، یکی از شگفت‌انگیزترین پیشرانه‌هایی است که در دوران طلایی عضلانی توسعه یافت.

موپار در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ چندین پیشرانه پرفورمنس نمادین معرفی کرد که بدون شک نمادین‌ترین آن ۴۲۶ همی بود اما علاوه بر همی قدرتمند، دوج و پلیموث موتور V8 بلوک بزرگ دیگری را هم برای خودروهای عضلانی خود از ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۱ عرضه کردند. بالاترین نسخه این موتور بلوک بزرگ با سه کاربراتور دو دهنه توسط دوج به نام ۴۴۰ سیکس‌پک و توسط پلیموث به نام ۴۴۰ سیکس‌برل ارائه شد. این موتور ۷٫۲ لیتری (۴۴۴) در طول عمر کوتاهش، حجیم‌ترین پیشرانه در خودروهای تولیدی دوج یا پلیموث بود و جایگزینی ارزان‌تر اما همچنان قدرتمند برای ۴۲۶ همی محسوب می‌شد. این پیشرانه با ۳۹۰ اسب بخار قدرت، در چندین مدل مثل دوج چلنجر و چارجر و پلیموث کودا و رودرانر ارائه می‌شد.

منبع: AutoEvolution