پنج ابرخودروی شگفت‌انگیز که سازندگانشان را ورشکست کردند

دنیای ابرخودروها پر از داستان‌های جاه‌طلبانه است؛ داستان رؤیاپردازانی که قصد داشتند با فراری رقابت کنند، محصولی دراماتیک‌تر از لامبورگینی بسازند یا مهندسی آلمانی را به چالش بکشند اما این مسیر فریبنده، اغلب به کابوسی مالی ختم می‌شود. ساخت یک ابرخودرو از نظر مهندسی فوق‌العاده دشوار است و تاریخ نشان داده که رساندن آن به تولید انبوه و سودآور، چالشی تقریباً غیرممکن برای شرکت‌های کوچک و نوپا است. هزینه‌های سرسام‌آور طراحی، توسعه، دریافت تأییدیه‌های ایمنی سخت‌گیرانه و قوانین پیچیده آلایندگی، موانعی هستند که تنها غول‌های خودروسازی از پس آن‌ها برمی‌آیند. درحالی‌که نام‌هایی چون پاگانی و کونیگزگ به موفقیت رسیدند اما به ازای هر پاگانی موفق، ده‌ها پروژه دیگر با شکست مواجه شده‌اند. در ادامه، داستان پنج ابرخودرو را مرور می‌کنیم که ثابت می‌کنند جاه‌طلبی بیش‌ازحد می‌تواند به ورشکستگی کامل منجر شود.

ابرهارد شولز، مهندس آلمانی و بنیان‌گذار شرکت ایزدرا، رؤیای بزرگی در سر داشت که ساخت رقیبی برای مک‌لارن F1 بود. نتیجه این رؤیا، کومنداتوره 112i بود؛ یک کانسپت خیره‌کننده با بدنه‌ای کشیده، درهای گالوینگ و آینه‌های پریسکوپی. قلب تپنده این خودرو یک موتور ۶ لیتری V12 مرسدس بنز با قدرت ۴۰۲ اسب بخار بود که به ادعای شولز می‌توانست آن را به حداکثر سرعت ۳۴۰ کیلومتر بر ساعت برساند؛ اما شولز واقعیت‌های مالی پروژه را دست‌کم گرفته بود. هزینه‌های توسعه به‌سرعت منابع مالی او را بلعید و بدون حضور سرمایه‌گذار، پروژه متوقف شد. درنهایت، تنها یک پروتوتایپ از این خودرو ساخته شد که امروز میلیون‌ها دلار ارزش دارد، اما برای خالقش چیزی جز یک رؤیای ناکام باقی نگذاشت.

در دهه ۷۰ میلادی، جری ویگرت در کالیفرنیا شرکت وکتور را با هدف ساخت یک فراری‌کُش آمریکایی تأسیس کرد. پس از سال‌ها توسعه، سرانجام در سال ۱۹۸۹ تولید وکتور W8 آغاز شد. این ابرخودروی گوه‌ای شکل، به یک موتور ۶ لیتری V8 توئین توربو شورلت با قدرت ۶۲۵ اسب بخار مجهز بود. طراحی داخلی آن با الهام از هواپیماها، پر از کلیدهای خاص و نمایشگرهای LCD بود. بااین‌حال، کیفیت ساخت خودرو پایین بود و مشکلات فنی مانند داغ کردن در ترافیک، آن را به کابوسی برای مالکان تبدیل کرده بود. هر دستگاه بیش از ۴۵۰ هزار دلار هزینه داشت و ویگرت نمی‌توانست آن را با سود بالایی بفروشد. درنهایت تنها ۱۷ دستگاه از این خودرو تولید شد و شرکت پس از اختلافات داخلی و مشکلات مالی، به ورشکستگی رسید.

کلودیو زامپولی، مهندس سابق لامبورگینی، باور داشت که می‌تواند خودرویی برتر از کارفرمای سابقش بسازد. او با کمک تهیه‌کننده موسیقی مشهور، جورجیو مورودر و طراح افسانه‌ای لامبورگینی کانتاش، مارچلو گاندینی، پروژه سیزتا V16T را کلید زد. ویژگی منحصربه‌فرد این خودرو، موتور ۶ لیتری V16 آن بود که عملاً از اتصال دو موتور V8 لامبورگینی ساخته شده بود و ۵۴۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این خودرو با ظاهر عجیب و صدای باشکوهش، یکی از سریع‌ترین خودروهای زمان خود بود؛ اما قیمت آن در اوایل دهه ۹۰ بیش از ۶۰۰ هزار دلار بود که رقمی نجومی محسوب می‌شد. مورودر از پروژه کنار کشید و شرکت پس از تولید تنها حدود ۱۱ دستگاه، اعلام ورشکستگی کرد.

شرکت خودروسازی بریتانیایی بریستول که ریشه در یک شرکت هواپیماسازی داشت، در سال ۲۰۰۴ با معرفی مدل فایتر، جاه‌طلبی خود را به اوج رساند. این ابرخودرو با درهای گالوینگ، از یک موتور ۸ لیتری V10 دوج وایپر استفاده می‌کرد که در نسخه پایه ۵۲۵ اسب بخار و در مدل نهایی و توئین توربوی T، قدرتی معادل ۱۰۰۰ اسب بخار تولید می‌کرد. بریستول ادعا می‌کرد که مدل T می‌تواند به حداکثر سرعت ۴۳۴ کیلومتر بر ساعت دست یابد و سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان شود؛ اما این شرکت کوچک بریتانیایی، منابع مالی و توان بازاریابی جهانی برای چنین پروژهٔ عظیمی را نداشت. درنهایت تنها ۱۳ دستگاه از مدل‌های پایه فایتر ساخته شد و مدل T هرگز از مرحله پروتوتایپ فراتر نرفت. شرکت بریستول نیز در سال ۲۰۱۱ برای همیشه تعطیل شد.

آلخاندرو دتوماسو پیش‌ازاین با مدل موفق پانترا به شهرت رسیده بود اما جاه‌طلبی بیش‌ازحد، او را به دردسر انداخت. در دهه ۹۰ میلادی او ابرخودروی گوآرا را با شاسی اختصاصی و حق انتخاب بین موتور V8 فورد یا ب‌ام‌و معرفی کرد. بااین‌حال، طراحی نامتعارف خودرو با استقبال چندانی روبرو نشد و تنها حدود ۵۲ دستگاه از آن تولید شد. شرکت دتوماسو که پیش‌ازاین نیز به دلیل سرمایه‌گذاری‌های متعدد و بی‌نتیجه در وضعیت مالی خوبی قرار نداشت، با شکست تجاری گوآرا و افزایش بدهی‌ها، در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی به ورشکستگی کامل رسید و به مالکان جدید فروخته شد.

منبع: CarBuzz