بهترین هاچ‌بک‌های داغ دهه ۹۰ میلادی، عصر طلایی شاهکارهای تکرارنشدنی

پنج‌شنبه 1 آبان 1404 - 12:00
مطالعه 6 دقیقه
بهترین هاچ‌بک‌های داغ دهه 90 میلادی
دههٔ ۹۰ میلادی، تلفیقی جادویی از مهندسی مکانیکی خالص و تکنولوژی نوظهور بود که افسانه‌ای‌ترین هاچ‌بک‌های داغ تاریخ را خلق کرد.
تبلیغات

دههٔ ۱۹۹۰ میلادی دورانی استثنایی برای هاچ‌بک‌های اسپرت یا همان هاچ‌بک‌های داغ بود. این دهه، نقطهٔ تلاقی شگفت‌انگیزی بود؛ جایی که تکنولوژی‌های مدرن مانند سیستم‌های مدیریت موتور و تزریق سوخت الکترونیکی در حال شکوفایی بودند اما هنوز خبری از سیستم‌های کمکی راننده که امروز می‌شناسیم نبود. نتیجه، خلق خودروهایی بود که هم از پیشرانه‌های پیشرفته بهره می‌بردند و هم تجربهٔ رانندگی خالص و بی‌واسطه‌ای را ارائه می‌دادند. این خودروها، حاصل آزمون‌وخطای شرکت‌ها برای تولید بیشترین قدرت و استفادهٔ بهینه از آن بودند. در این دوران، پیشرانه‌های حجیم و تراکم پایین دهه‌های ۷۰ و ۸۰ جای خود را به موتورهای کم‌حجم با تراکم بالا و تزریق سوخت الکترونیکی دادند و برخی نیز به سراغ توربوشارژرها رفتند. در ادامه، نگاهی به برخی از به‌یادماندنی‌ترین قهرمانان این عصر طلایی می‌اندازیم.

سیتروئن ساکسو VTS

سیتروئن ساکسو VTS یک هاچ‌بک خوش‌دست با طراحی رترو و جذاب بود که محبوب علاقه‌مندان به پیست و جوانان عشق سرعت شد. قلب تپندهٔ آن یک موتور ۱.۶ لیتری چهار سیلندر بود که برخلاف رقبای گران‌ترش، برای تولید قدرت به مهندسی کلاسیک جریان هوا تکیه می‌کرد، نه یک توربوشارژر بزرگ. این پیشرانه با سرسیلندر ۱۶ سوپاپ و سیستم اگزوز بهینه‌شده، ۱۲۰ اسب بخار قدرت و ۱۴۵ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. این اعداد شاید امروز قابل‌توجه نباشند اما با توجه به وزن حدوداً ۹۰۰ کیلوگرمی ساکسو، برای به دردسر انداختن فولکس‌واگن گلف GTI آن دوران کافی بود.

فورد اسکورت RS کاسورث

فورد اسکورت RS کاسورث با یک هدف قهرمانی در مسابقات رالی قهرمانی جهان (WRC) ساخته شد. این خودرو که برای کسب مجوز حضور در کلاس گروه A طراحی شده بود، از یک موتور چهار سیلندر توربوشارژ و سیستم چهارچرخ محرک بهره می‌برد. آن بالهٔ عقب غول‌پیکر و اسپلیتر جلو فقط برای زیبایی ظاهری نبودند و برای حفظ پایداری خودرو در سرعت‌های بالا طراحی شده بودند. اسکورت کاسورث از تأخیر توربو رنج می‌برد، اما وقتی بوست در حدود ۲,۵۰۰ rpm وارد مدار می‌شد، ۲۳۰ اسب بخار قدرت و ۳۰۴ نیوتن متر گشتاور آزاد می‌شد که شتاب صفر تا صد ۶.۲ ثانیه‌ای را به ارمغان می‌آورد.

نیسان سانی GTi-R

یکی دیگر از هاچ‌بک‌های دیوانه‌وار که به لطف قوانین مسابقات رالی متولد شد، سانی GTi-R بود. نیسان برای ورود به مسابقات WRC در سال ۱۹۹۱، هاچ‌بک معمولی سانی را برداشت، تمام اجزای فنی آن را کنار گذاشت و پیشرانهٔ افسانه‌ای و بسیار تیونینگ‌پذیر SR20DET با حجم ۲ لیتر را زیر کاپوت آن جای داد. نیسان سپس یک گیربکس دستی قدرتمند، ترمزهای بزرگ‌تر و سیستم چهارچرخ محرک (شبیه به سیستم اسکای‌لاین GT-R) را به آن اضافه کرد. نتیجه، خودرویی با ۲۲۰ اسب بخار قدرت بود که می‌توانست صفر تا صد کیلومتر را در حدود ۵ ثانیه طی کند.

پژو ۱۰۶ رالی

برای سومین بار در این لیست، قوانین مسابقات رالی یک خودروساز را مجبور به ساخت یک هاچ‌بک فوق‌العاده کرد. پژو برای شرکت در کلاس زیر ۱۳۰۰ سی‌سی، موتور ۱.۴ لیتری مدل اسپرت 106 XSi را با یک موتور ۱.۳ لیتری پرسروصدا با قدرت ۱۰۰ اسب بخار تعویض کرد. سپس مهندسان تمام تجهیزات غیرضروری را حذف کردند تا وزن خودرو به عدد شگفت‌انگیز ۸۲۵ کیلوگرم برسد. نتیجه، هندلینگ به شدت چابک، چسبندگی فوق‌العاده و نسبت قدرت به وزن عالی بود.

پژو 306 GTI-6

مدل استاندارد ۳۰۶ به‌خودی‌خود خودرویی زیبا و خوش‌دست بود و بستری عالی برای یک هاچ‌بک داغ فراهم می‌کرد. مدل GTI-6 با فیس‌لیفت میان‌دوره‌ای این خودرو معرفی شد. این مدل به یک موتور ۲ لیتری با قدرت ۱۷۰ اسب بخار و یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی مجهز بود که در آن زمان یک ویژگی کمیاب به شمار می‌رفت. ضریب دنده‌های کوتاه، پاسخ سریع پدال گاز و فرمان دقیق، هیجان رانندگی را دوچندان می‌کرد اما هنوز هم خودروی نسبتاً راحتی بود درحالی‌که در داخل فضای کافی برای خانواده‌ها وجود داشت.

رنو کلیو ویلیامز

رنو کلیو ویلیامز اولین هاچ‌بکی بود که توانست افسانهٔ پژو 205 GTI افسانه‌ای را چالش بکشد. هندلینگ این خودرو بی‌نظیر بود؛ مهندسان رنو از ساب‌فریم تقویت‌شدهٔ مدل مسابقه‌ای کلیو کاپ استفاده کرده بودند درحالی‌که پیشرانهٔ آن یک واحد ۱.۸ لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۱۵۰ اسب بخار بود که در کنار وزن ۹۸۱ کیلوگرمی، کلیو را به خودرویی بسیار چابک و هیجان‌انگیز تبدیل کرده بود.

سئات ایبیزا GTI

ایبیزا GTI یکی از اولین محصولات همکاری سئات و فولکس‌واگن بود. هرچند این خودرو بر پایهٔ پلتفرم گلف نسل سوم ساخته شده بود اما به لطف فاصلهٔ محوری کوتاه‌تر و وزن کمتر، فرمان‌پذیری به‌مراتب بهتری نسبت به برادر آلمانی خود داشت. مدل‌های قدرتمند آن، به‌ویژه نسخهٔ کوپرا اسپرت با پیشرانهٔ ۲ لیتری ۱۶ سوپاپ، ۱۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و شتاب صفر تا صد را در ۷.۶ ثانیه ثبت می‌کرد.

اوپل آسترا GSi

آسترا GSi برخلاف رقبای سبک‌وزن و چابکش، هاچ‌بک سنگین‌وزنی بود. بدنهٔ بزرگ و فرمان‌پذیری نه‌چندان دقیقش آن را از سایرین متمایز می‌کرد اما همین ویژگی‌ها آن را به خودرویی ایمن‌تر تبدیل کرده بود. قلب تپندهٔ آن، پیشرانهٔ افسانه‌ای ۲ لیتری معروف به Red Top بود که با همکاری کاسورث توسعه یافته و ۱۵۰ اسب بخار قدرت داشت. این موتور به دلیل پتانسیل بالای تیونینگ، شهرت فراوانی دارد.

فولکس‌واگن پولو G40

در دورانی که توربوشارژرها در حال فراگیر شدن بودند، فولکس‌واگن با پولو G40 مسیر متفاوتی را انتخاب کرد. این خودرو به‌جای توربوشارژر، از یک سوپرشارژر استفاده می‌کرد. این یعنی خبری از تأخیر توربو نبود و قدرت به‌صورت یکنواخت و از همان دورهای پایین در دسترس بود. موتور ۱.۳ لیتری آن با کمک سوپرشارژر ۱۱۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و این هاچ‌بک سبک‌وزن را به رقیبی جدی برای خودروهای مدرن‌تر تبدیل کرده بود.

منبع: AutoExpress

داغ‌ترین مطالب روز
تبلیغات

نظرات

تبلیغات

©1404 - 1393 کپی بخش یا کل هر کدام از مطالب پدال تنها با کسب مجوز مکتوب امکان پذیر است.