خودروی عضلانی کلاسیک یا مدرن؟ رانندگی کدامیک لذتبخشتر است؟
تصور کنید پشت فرمان یک شلبی کبرا ۴۲۷ سوپر اسنیک مدل ۱۹۶۶ نشستهاید؛ هیولایی با ۸۰۰ اسب بخار قدرت، بدون ترمز ABS، بدون ایربگ و بدون هیچ سیستم کنترل کششی. برخی آن را یک تلهٔ مرگ مینامند اما برای عاشقان حقیقی رانندگی، این نهایت تجربهٔ آنالوگ و چالش رام کردن یک جانور وحشی است؛ اما آیا این تجربهٔ خام و خطرناک، واقعاً از رانندگی با یک خودروی عضلانی مدرن با قدرت بیشتر و انبوهی از سیستمهای ایمنی لذتبخشتر است؟ این سؤالی است که دنیای خودرو را به دو قطب تقسیم کرده است.
همهچیز از یک روز عادی و یک رانندگی در کوهستان شروع شد. کارول شلبی افسانهای، در حال رانندگی با کبرای ۴۵۰ اسب بخاری خود بود که متوجه شد یک فراری ۲۵۰ با قدرت بسیار کمتر، پابهپای او در پیچها حرکت میکند. این موضوع برای مردی که فورد GT40 را برای شکست دادن فراری در مسابقات لمان ساخته بود، قابلتحمل نبود. او به کارگاهش بازگشت و به مهندسانش یک دستور ساده داد: «قدرت بیشتر، خیلی بیشتر!» نتیجه، نصب دو سوپرشارژر روی موتور V8 فورد و رسیدن به قدرت شگفتانگیز ۸۰۰ اسب بخار در خودرویی بود که تنها حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم وزن داشت. سوپر اسنیک اینگونه متولد شد؛ نمادی از قدرت خالص و غیرقابلمهار.
آنالوگ در برابر الکترونیک
برای درک بهتر این تفاوت، به سراغ شورلت کوروت C4 ZR1 مدل ۱۹۹۰ میرویم. این خودرو با موتور V8 توسعهیافته توسط لوتوس، ۳۷۵ اسب بخار قدرت داشت و در دو سال اول تولید، فاقد سیستم کنترل کشش بود. رانندگی با آن، یک نبرد تنبهتن میان راننده و ماشین بود. حالا این را با کوروت ZR1X هیبریدی آینده مقایسه کنید که قرار است ۱۲۵۰ اسب بخار قدرت داشته باشد. بدون شک، کوروت مدرن سریعتر و ایمنتر است اما آیا لبخند بیشتری بر لبان راننده مینشاند؟
یک داستان قدیمی در میان روزنامهنگاران خودرو نقل میشود که این چالش را بهخوبی به تصویر میکشد. روزنامهنگاری در دههٔ ۶۰ میلادی، هنگام تست یک فراری 250 GT کلاسیک، در یک پیچ کنترل خودرو را از دست میدهد. بدون هیچ سیستم کمکی الکترونیکی، او پس از یک تلاش نفسگیر برای کنترل لغزش و جاخالی دادن از چند درخت، سرانجام کنترل کامل را از دست داده و با خودرو وارد یک دریاچه میشود. چنین اتفاقی در یک فراری مدرن مانند 296 GTB تقریباً غیرممکن است؛ سیستمهای الکترونیکی پیش از وقوع فاجعه، آن را خنثی میکنند. این خودروهای جدید سریعتر و ایمنتر هستند اما آیا هیجانانگیزتر هم خواهند بود؟
لذت خطرناک
امروزه، مفهوم خودروی عضلانی حتی به دنیای شاسیبلندها و پیکاپها نیز سرایت کرده است. خودروهایی مانند فورد موستانگ GTD یا کادیلاک CT5-V بلکوینگ با گیربکس دستی، تلاش میکنند تا روح آنالوگ گذشته را زنده نگه دارند اما آنها استثناهایی در یک قاعدهٔ در حال تغییر هستند. اکثر خودروهای پرقدرت امروزی به گیربکسهای اتوماتیک سریع و پیشرانههای هیبریدی مجهز شدهاند. درنهایت، اگر به دنبال تجربهٔ ناب و نهایت لذت رانندگی هستید، هیچچیز نمیتواند جای احساسات خالص یک خودروی عضلانی کلاسیک را بگیرد. شاید در هر پیچ بخواهد شما را به کام مرگ بکشاند اما همین چالش رام کردن هیولا و زنده بیرون آمدن از آن است که این ماشینها را به افسانههایی فراموشنشدنی تبدیل کرده است. تجربهای که ماشینهای مدرن، با تمام برتریهایشان، دیگر قادر به ارائهٔ آن نیستند.
منبع: CarBuzz