آخرین خودروهای عصر آنالوگ، پنج اسطوره با لذت واقعی رانندگی
امروزه اکثر خودروهای اسپرت، تجربهای سریع و هیجانانگیز را ارائه میدهند، اما این هیجان پشت دیواری از کدهای کامپیوتری و سیستمهای کمکی پنهان شده است. انگار شما بازی میکنید و کامپیوتر رانندگی میکند؛ اما اگر کمی به عقب برگردیم، به دورانی میرسیم که همهچیز سادهتر، خشنتر و البته واقعیتر بود. دهه ۲۰۰۰ میلادی، عملاً پایان عصر طلایی خودروهای راننده محور و آنالوگ بود؛ دورانی که ایمنی و گیربکسهای دوکلاچه هنوز سلطنت خود را آغاز نکرده بودند. در آغاز قرن بیست و یکم، مهندسان با وجود دسترسی به تکنولوژی، گاهی عمداً آن را نادیده میگرفتند تا لذت خالص رانندگی قربانی نشود. بیایید نگاهی بیندازیم به پنج اسطورهای که آخرین بازماندههای نسل خود بودند.
بامو M3 CSL
اگرچه باموهای M3 امروزی هیولاهای قدرتمندی هستند اما مدل E46 برای بسیاری از طرفداران این برند، همچنان نقطه اوج تاریخ M3 محسوب میشود. در سال ۲۰۰۳، نسخه CSL این خودرو به خیابانها آمد؛ مدلی که فقط یک نسخه تولید محدود نبود بلکه ادای احترامی بود به ریشههای مسابقهای بامو. مهندسان باواریا در یک رژیم سختگیرانه، ۱۱۰ کیلوگرم از وزن ماشین کم کردند. پنلهای فیبر کربنی جایگزین فولاد شدند، شیشهها نازکتر شدند و هر چیزی که اضافی بود (مثل کولر و ضبطصوت) حذف شد. نتیجه کار، خودرویی با سیستم تعلیق خشکتر و موتوری ۳۶۰ اسب بخاری بود که صدایش مو را به تن سیخ میکرد. البته این خودرو یک ایراد بزرگ داشت، گیربکس اتوماتیک SMG II که بسیاری از مالکان بعدها آن را با یک گیربکس دستی تعویض کردند تا لذت رانندگی با این افسانه کامل شود.
پورشه 911 GT3 RS نسل ۹۹۷.۱
امروز هم میتوان پورشه GT3 را با گیربکس دستی خرید اما مدلهای مدرن پر از دخالتهای الکترونیکی هستند. اگر به سال ۲۰۰۶ برگردیم، با چهرهای بسیار خشنتر و مکانیکیتر از GT3 RS روبرو میشویم. نسل ۹۹۷.۱ نهتنها چراغهای بحثبرانگیز نسل قبل را کنار گذاشت، بلکه یک پیشرانه ۳.۶ لیتر تخت را ارائه داد که تا ۸,۴۰۰ دور در دقیقه فریاد میکشید. این خودرو ۲۰ کیلوگرم سبکتر از نسخه استاندارد بود و مهمتر از همه، خبری از سیستمهای کنترل پایداری پیچیده در آن نبود. این آخرین GT3 RS با فرمان هیدرولیک بود. رانندگی با آن یعنی اتکا به مهارت خالص دست و پای راننده؛ جایی که اشتباه کردن، تاوان سنگینی داشت و همین موضوع، ارتباط عاطفی عمیقی بین راننده و ماشین ایجاد میکرد.
پورشه کاررا GT
اگر ۹۱۱ را یک خودروی اسپرت بدانیم، لقب ابرخودروی دهه ۲۰۰۰ بیشک به کاررا GT میرسد. این خودرو که قلب تپندهاش ریشه در یک پروژه شکستخورده فرمول یک داشت، یکی از آخرین ابرخودروهای واقعاً آنالوگ تاریخ است. موتور ۵.۷ لیتری V10 این هیولا، ۶۱۲ اسب بخار قدرت تولید میکرد و صدایی شبیه به خدایان داشت. جالب اینجاست که پورشه برای تعویض دنده، فقط و فقط یک گیربکس شش سرعته دستی ارائه کرد. کسانی که دنبال گیربکس اتوماتیک بودند، باید سراغ مدل باکستر میرفتند! کاررا GT هیچ سیستم کنترل پایداری الکترونیکی کاملی نداشت. تنها یک سیستم کنترل کشش ساده وجود داشت که اکثر رانندگان با فشردن یک دکمه آن را خاموش میکردند تا با این هیولای وحشی، دستوپنجه نرم کنند.
فورد GT نسل اول
بسیاری از اروپاییها با نگاهی تمسخرآمیز به خودروهای آمریکایی نگاه میکنند و آنها را فقط مناسب مسیر مستقیم میدانند اما فورد GT نسل اول آمد تا این تصورات را در هم بشکند. این ماشین فقط یک ادای احترام به برنده لمان نبود، بلکه یکی از برترین ابرخودروهای تاریخ بشریت است. موتور ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژر با ۵۵۰ اسب بخار قدرت، در وسط بدنه نصب شده بود و بازهم خبری از گیربکس اتوماتیک نبود. این موضوع باعث شد بسیاری از رانندگان تنبل آمریکایی که با کلاچ گرفتن مشکل داشتند، از خرید آن منصرف شوند. فورد GT با فرمان هیدرولیک و کابینی ساده، تجربهای خالص از رانندگی را ارائه میداد. برخلاف تصور، هندلینگ این خودرو بهقدری عالی بود که هنوز هم بهعنوان یکی از خوشدستترین خودروهای ساخت آمریکا شناخته میشود.
فراری ۳۶۰ چلنج استراداله
اخیراً فراری اعلام کرده که در حال توسعه خودرویی برقی است. خبری که برای طرفداران اصیل اسب رقصان، مثل کابوس میماند؛ اما در دهه ۲۰۰۰، فراری حتی به استفاده از فرمان برقی هم فکر نمیکرد، چه برسد به موتور برقی! در سال ۲۰۰۳، مدل ۳۶۰ چلنج استراداله بهعنوان نسخهای خیابانی از مدل مسابقهای معرفی شد. هدف مهندسان ساخت خودرویی بود که ۲۰ درصد برای پیست و ۸۰ درصد برای جاده باشد. با اینکه قدرت موتور فقط ۲۵ اسب بخار بیشتر شده بود اما کاهش وزن چشمگیر و تنظیمات سیستم تعلیق، آن را به یک جراح دقیق در پیچها تبدیل کرد. این خودرو عملکردی در حد ماشین مسابقه داشت اما بهاندازهای قابلکنترل بود که بتوانید در جادههای عمومی از غرش موتور تنفس طبیعی آن لذت ببرید.
منبع: autoevolution