خودروسازانی که در بازار آمریکا شکست خوردند، از پژو و رنو تا سوزوکی و دوو

اسمارت آخرین برند خودروسازی بود که در پایان سال 2019 از بازار ایالات‌متحده خارج شد. این آخرین نامی است که در لیست طولانی برندهای ناموفق در بازار آمریکا می‌بینیم. برخی از این شرکت‌ها اطلاعات کافی در مورد خریداران آمریکایی نداشتند، برخی به دلیل مشکلات کیفی شکست خوردند و گاهی هم خودروسازان به دلیل شرایطی خارج از کنترل خودشان نتوانستند در این بازار مهم موفق شوند. در ادامه با مهم‌ترین خودروسازانی آشنا خواهیم شد که به دلایل مختلفی در آمریکا شکست خوردند.

خودروهای لانچیا در طول دههٔ 50 ابتدا از طریق واردکنندگان مستقل و سپس شبکهٔ توزیع فیات در ایالات‌متحده عرضه شدند اما هیچ‌کدام از این خودروها در آمریکا فروش بالایی را تجربه نکردند و در سال 1959 تنها 853 دستگاه فروختند. لانچیا در اواخر دههٔ 60 در آستانهٔ نابودی قرار گرفت و نهایتاً به امپراطوری فیات پیوست. بازسازی لانچیا با تولید محصولات جدید چند سال طول کشید و این شرکت که در اوایل دههٔ 70 بازار آمریکا را ترک کرده بود، در سال 1975 با مدل بتا دوباره به این کشور بازگشت. بااین‌حال، این شروع مشکلات بزرگ‌تری بود که درنهایت لانچیا را مجبور به ترک آمریکا کرد. بتا با مشکلات بزرگ فنی و زنگ‌زدگی، تصویر این برند ایتالیایی را کاملاً خراب کرد. 1979 آخرین سالی بود که خودروهای لانچیا به ایالات‌متحده وارد شدند و هرچند این شرکت در سال 1981 یک بار دیگر به این کشور بازگشت اما تنها یک سال بعد برای همیشه از بازار ایالات‌متحده خارج شد.

پس از جنگ جهانی دوم، توجه سیتروئن به بازار آمریکا جلب شد اما در ابتدا شروع کُندی داشت و در سال 1950 تنها 13 خودرو در این کشور فروخت. DS که در سال 1957 برای بازار آمریکا معرفی شد، در طول دههٔ 60 به موفقیت نسبتاً مناسبی دست پیدا کرد اما سیتروئن در ایالات‌متحده از سبد محصولات ناقصی رنج می‌برد و فاصلهٔ بین مدل‌های دو سیلندری مثل 2CV و DS خیلی زیاد بود. سیتروئن قصد داشت این خلأ را با معرفی GS پر کند که در اوایل دههٔ 70 راهی بازار آمریکا شد اما زمانی که NHTSA فروش خودروهای مجهز به سیستم تعلیق قابل تنظیم را در آمریکا ممنوع کرد، این برنامه‌ها لغو شد زیرا خودروهای کوچک‌تر سیتروئن برای بازار آمریکا مناسب نبودند و توسعهٔ تعلیق فولادی هم برای GS بسیار هزینه‌بر بود. درنتیجه، سیتروئن در سال 1974 بازار آمریکا را ترک کرد.

اولین حضور جدی رنو در بازار آمریکا در سال 1949 رقم خورد یعنی زمانی که یک شرکت وارداتی در نیویورک اقدام به عرضهٔ 4CV کرد. رنو حدود یک دهه بعد خود توزیع محصولاتش در آمریکا را به دست گرفت و اقداماتی برای آمریکایی کردن خودروهایش انجام داد. این تلاش‌ها نتیجه داد و فروش رنو در سال 1958 در آمریکا به 65 هزار دستگاه رسید که 57 هزار دستگاه آن فقط مدل دوفین بود. فروش دوفین اما در اوایل دههٔ 60 به دلیل مشکلات کیفی و رکود بازار آمریکا کاهش یافت و رنو هرگز نتوانست به شرایط قبل بازگردد. همکاری با شرکت آمریکن موتورز نیز بجای بهبود اوضاع بیشتر به رنو لطمه زد. سرانجام این شرکت زمانی که در سال 1987 سهام خود در AMC را به کرایسلر فروخت، بازار آمریکا را ترک کرد.

روور P4 در سال 1950 اندکی پس از معرفی در انگلستان، وارد آمریکا شد. این حرکت طی سال‌های بعد با خودروهای لوکس دیگری مثل 2000 ادامه پیدا کرد اما همهٔ این مدل‌ها از کیفیت پایین رنج می‌بردند و به همین دلیل روور در سال 1971 بازار آمریکا را ترک کرد اما در سال 1980 دوباره با مدل هشت سیلندر 3500 به این کشور بازگشت. قیمت این خودرو از 15,900 دلار معادل حدود 59 هزار دلار سال 2024 آغاز می‌شد و بین ب‌ام‌و سری 3 و سری 5 قرار می‌گرفت. نظر خریداران اما به این خودرو جلب نشد و روور پس از فروش تنها 481 دستگاه از 3500، در همان سال 1980 از بازار آمریکا خارج شد.

پژو بیش از بسیاری از رقبای خود در بازار آمریکا دوام آورد. حضور این شرکت در ایالات‌متحده با 403 در سال 1958 آغاز شد که بسیار بیشتر از دیگر خودروهای اروپایی آن زمان با ذائقهٔ آمریکایی‌ها سازگاری داشت و فروش آن در سال 1959 به 15,787 دستگاه رسید. پژو شروع خوبی داشت و به نظر می‌رسید در بازار شلوغ آمریکا جایگاهی برای خود دست‌وپا کرده است. این شرکت سعی کرد با عرضهٔ مدل‌های بزرگ‌تر مثل 404 و 504، مسیر موفق خود در آمریکا را ادامه دهد اما زمانی که 505 قدیمی در دههٔ 80 به تنها محصول پژو در آمریکا تبدیل شد، این استراتژی نتیجهٔ عکس داد و 405 نیز برای نجات پژو در آمریکا خیلی دیر به بازار آمد. به همین دلیل، فروش پژو از 20 هزار دستگاه در دوران اوج خود در سال 1984 به تنها 2,223 دستگاه در سال 1991 رسید که آخرین سال حضور این برند در آمریکا بود. هرچند پژو قصد داشت تا سال 2023 دوباره به بازار آمریکا بازگردد اما پس از ادغام PSA و FCA این برنامه‌ها لغو شد.

فورد برای رقابت با خودروسازان اروپایی مثل ب‌ام‌و و آلفارومئو در بازار آمریکا از بخش آلمانی خود استفاده کرد. بدین منظور، برندی بنام مرکور ایجاد شد و اولین خودروی آن XR4Ti بود که نسخهٔ ری‌بج شدهٔ فورد سی‌یرا XR4i بازار اروپا محسوب می‌شد. از این خودرو 8,974 دستگاه در سال 1985 و 14,315 دستگاه در سال بعد فروخته شد. بااین‌حال، بعداً فروش مرکور کاهش پیدا کرد و افزودن مدل بزرگ‌تر اسکورپیو که همان فورد اسکورپیوی بازار اروپا بود هم کمکی نکرد و فروش مرکور در سال 1990 به 2,622 دستگاه رسید. بازاریابی ضعیف نقش مهمی در عدم موفقیت مرکور داشت و از سوی دیگر، کسانی که خواهان جایگزینی برای ب‌ام‌و بودند معمولاً سراغ نمایندگی‌های لینکلن-مرکوری که خودروهای مرکور را عرضه می‌کردند نمی‌رفتند.

هرچند خودروهای سوزوکی در دههٔ 80 با برند شورلت در آمریکا عرضه می‌شدند اما این شرکت زمانی که در سال 1986 مدل سامورایی را به بازار فرستاد با برند خودش وارد آمریکا شد. سوزوکی در طول دههٔ 90 در ایالات‌متحده با تمرکز روی خودروهای کوچک و ارزان فعالیت می‌کرد اما این استراتژی به رشد شرکت ژاپنی پایان داد زیرا بازار این خودروها در آمریکا به‌تدریج کوچک شد. در دههٔ 2000، سوزوکی با عرضهٔ خودروهای بزرگ‌تری مثل XL-7 و حتی پیکاپی بنام اکواتور بر اساس نیسان ناوارا، سعی کرد جایگاه خود را در بازار آمریکا ارتقاء دهد. سدان کیزاشی آخرین تلاش این شرکت برای ماندن در بازار ایالات‌متحده بود اما هیچ‌کدام از این اقدامات نتیجه نداد و بخش آمریکایی سوزوکی در سال 2012 اعلام ورشکستگی کرد.

در دههٔ 80، خودروسازان بزرگ ژاپنی مثل نیسان، هوندا و تویوتا در آمریکا عملکرد فوق‌العاده‌ای داشتند و این موفقیت دایهاتسو را بر آن داشت که در سال 1988 با مدل شاراد وارد بازار آمریکا شود. بعداً نیز شاسی‌بلند کوچک راکی به سبد محصولات آمریکایی دایهاتسو اضافه شد اما هیچ‌کدام از این خودروها موفق عمل نکردند و فروش شرکت در سال 1991 با 41 درصد کاهش به 8,963 دستگاه رسید. دایهاتسو نهایتاً در سال 1992 به حضور در بازار آمریکا پایان داد. جالب اینکه هیوندای یکی از دلایل شکست دایهاتسو در آمریکا بود زیرا بسیاری از خریداران، دایهاتسو را با هیوندای اشتباه می‌گرفتند و ازآنجایی‌که خودروهای هیوندای بسیار بی‌کیفیت بودند، لطمهٔ بزرگی به تصویر دایهاتسو وارد شد.

دوو در سال 1999 با معرفی سه خودروی نوبیرا، لانوس و لگانزا در نمایشگاه نیویورک و احداث 15 نمایندگی در 9 ایالت، به دنبال حضوری پررنگ در بازار آمریکا بود. این خودروها هرچند در سال‌های اول خوب بودند اما با بالا رفتن سن بسیار غیرقابل‌اعتماد می‌شدند تا جایی که خریداران از پاره شدن تسمه تایم و بیضی‌شکل شدن تدریجی رینگ‌ها گلایه داشتند. ازاین‌رو، دوو در سال 2002 پس از فروش 160 هزار دستگاه، بازار آمریکا را ترک کرد. البته ازآنجایی‌که گروه دوو در پی بحران مالی 1997 آسیا بخش خودروسازی خود را در سال 2001 به جنرال موتورز فروخت، عرضهٔ محصولات دوو مثل کالوس و لاستی با برندهای شورلت و سوزوکی در آمریکا ادامه پیدا کرد.

هرچند دایملر به دلیل عدم محبوبیت خودروهای کوچک در آمریکا ابتدا قصد عرضهٔ خودروهای اسمارت را در این کشور نداشت اما بعداً نظر خود را تغییر داد و در سال 2008 واردات نسل دوم فورتو را به ایالات‌متحده آغاز کرد. زمان‌بندی دایملر برای این کار بسیار درست بود زیرا در آن سال‌ها قیمت سوخت به‌طور سرسام‌آوری افزایش پیدا کرد و آمریکایی‌ها دوباره به خودروهای کوچک و کم‌مصرف علاقه نشان دادند. بااین‌حال، به محضی که قیمت سوخت کاهش یافت، خریداران به‌سرعت به سمت خودروهای بزرگ‌تر بازگشتند و از محبوبیت فورتو کاسته شد. نسل سوم فورتو که در سال 2014 به بازار آمد حتی بدتر عمل کرد و فروش آن در سال 2018 به تنها 1,276 دستگاه رسید. به همین دلیل، اسمارت در پایان سال 2019 از بازار آمریکا خارج شد و هرچند هم‌اکنون با همکاری جیلی به تولید خودروهای الکتریکی بزرگ‌تری می‌پردازد اما قصد بازگشت به بازار آمریکا را ندارد.