در این مطلب به بررسی دورههای مهم صنعت خودروسازی جهان مثل دههٔ ۶۰ با ماسل کارهای آمریکایی، دههٔ ۹۰ با اسپرتهای ژاپنی و دههٔ ۲۰۲۰ با الکتریکیسازی میپردازیم.
صنعت خودروسازی جهان از زمانی که در اواخر قرن نوزدهم شکل گرفت تا به امروز، دوران پرفرازونشیبی داشته است. در طول بیش از یک قرنی که از عمر این صنعت میگذرد، خودروسازان بسیار زیادی در سراسر جهان فعالیت کردهاند که برخی از آنها زمانی در اوج بودند و برخی افول کردند. همچنین در طول این تاریخ، خودروهای مختلف، سبکهای طراحی گوناگون و تکنولوژیهای متنوع آمدهاند و رفتهاند. همین تغییرات منجر به شکلگیری دورههای خاصی در تاریخ صنعت خودروسازی شده که هرکدام با مشخصهای شناخته میشوند. ازاینرو، در این مطلب قصد بررسی دورههای مختلف در تاریخ خودروسازی جهان را داریم تا ببینیم کدام دوره بهتر و هیجانانگیزتر بوده است.
دهه ۶۰، دوران ماسل کارهای آمریکایی
یکی از مهمترین دورهها در تاریخ خودروسازی جهان، دوران خودروهای عضلانی آمریکایی است که ما هم مطلب را با همین دوره آغاز میکنیم. آغاز این دوره را میتوان سال ۱۹۶۴ با معرفی پونتیاک GTO و فورد موستانگ دانست. این خودروها روندی را شروع کردند که جنگ اسب بخار را بین خودروسازان آمریکایی ایجاد کرد و منجر به ساخت خودروهای عضلانی فراوانی شد که هرکدام جذابیت خاص خود را داشتند. ویژگی اصلی ماسل کارها برخورداری از پیشرانههای V8 حجیم و قدرتمند بود.
در طول دههٔ ۶۰، تنوع این خودروها بسیار بالا بود و هر چهار خودروساز بزرگ آمریکا (جنرال موتورز، فورد، کرایسلر و AMC) ماسل کارهای مختلفی را به بازار عرضه میکردند. ازجمله مشهورترین نمونهٔ این خودروها میتوان به فورد موستانگ، شورلت کامارو، دوج چارجر و چلنجر، پونتیاک GTO، شورلت شول و AMC جاولین اشاره کرد. بدون شک، در اواخر دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰، جادهها و پیستهای آمریکا تحت سلطهٔ ماسل کارها بود. با وقوع بحران نفت و وضع قوانین آلایندگی که باعث کاهش حجم پیشرانهها شد، عصر طلایی ماسل کارها در سال ۱۹۷۴ به پایان رسید.
دهه ۹۰، دوران اسپرتهای ژاپنی
اگر دههٔ ۶۰ را با ماسل کارهای آمریکایی میشناسیم، دههٔ ۹۰ بدون شک دوران اسپرتهای ژاپنی است. هرچند پیشینهٔ بسیاری از خودروهای اسپرت ژاپنی به دههٔ ۷۰ بازمیگردد اما این ماشینها در دههٔ ۹۰ به اوج شهرت و جذابیت رسیدند و حتی در برابر برندهایی مثل پورشه و فراری قرار گرفتند. یکی از خودروهایی که عصر طلایی اسپرتهای ژاپنی را آغاز کرد، هوندا NSX بود. این ماشین برای اولین بار مفهوم سوپراسپرت روزمره را معرفی کرد. یکی دیگر از اسپرتهای چشمگیر آن سالها، نسل دوم نیسان ۳۰۰ZX بود. این خودرو از پیشرانهٔ V6 توئین توربو و سیستم فرمان گیری چرخهای عقب برخوردار بود یعنی ویژگیهایی که امروز در بسیاری خودروها میبینیم.
نسل چهارم تویوتا بهعنوان یکی از محبوبترین و بهترین خودروهای ژاپنی تاریخ هم در همین دهه متولد شد درحالیکه نسل سوم مزدا RX-7 نیز پیشرانههای وانکل مزدا را در این دهه به اوج رساند. معرفی نیسان اسکایلاین نسل R34 در اواخر دههٔ ۹۰ نیز جمع سلاطین ژاپنی آن دوران را تکمیل کرد. متأسفانه اما پس از پایان عمر این نسل طلایی خودروهای اسپرت ژاپنی، دوران دههٔ ۹۰ دیگر هیچگاه تکرار نشد و هرچند بعداً نسل دوم NSX، نسل پنجم سوپرا و نسلهای جدیدتر نیسان Z به بازار آمدند اما هیچکدام جذابیت و شکوه نسل طلایی دههٔ ۹۰ را نداشتند.
دههٔ ۲۰۰۰، دوران خودروهای پرفورمنس آلمانی
هرچند خودروهای اسپرت و پرفورمنس آلمانی در طول تاریخ همیشه جذاب و هیجانانگیز بودهاند اما این ماشینها در دههٔ ۲۰۰۰ به اوج رسیدند. طراحیهای فوقالعاده جذاب و پیشرانههای حجیم تنفس طبیعی در زمانی که خبری از توربوشارژر و سیستمهای هیبریدی نبود، باعث خلق جذابترین خودروهای اسپرت آلمانی در این دهه شد. تا پیشازاین دهه، چه زمانی کسی زیر کاپوت بامو M5 پیشرانهٔ V10 و در سینهٔ آئودی RS6 موتور توئین توربوی لامبورگینی گالاردو را دیده بود؟
پیشرانهٔ حجیم و جذاب ۶.۲ لیتری AMG را برای اولین بار در این دهه زیر کاپوت مرسدس C63 و E63 دیدیم و تنها بامو M3 هشت سیلندر تاریخ در این دهه ساخته شد. سوپرکارهای فوقالعادهٔ پورشه کاررا GT، مرسدس SLR و آئودی R8 نیز در دههٔ ۲۰۰۰ متولد شدند؛ بنابراین، بدون شک دههٔ ۲۰۰۰ را باید دوران پادشاهی خودروهای پرفورمنس آلمانی دانست. از دههٔ ۲۰۱۰ اما با ظهور توربوشارژر در بین خودروهای آلمانی، حجم و سیلندر موتورها کاهش یافت و پیشرانههای توربو جایگزین نمونههای تنفس طبیعی شدند.
دههٔ ۲۰۱۰، دوران طلایی سوپراسپرتها
هرچند در این دهه توربوشارژر رفتهرفته در حال فراگیر شدن بود اما هنوز به سوپراسپرتها نرسیده بود و به همین دلیل، در دههٔ ۲۰۱۰ موتورهای تنفس طبیعی در سوپراسپرتها به اوج پیشرفت و کارایی رسیدند. در این دهه، با پیشرفت سیستمهای الکترونیکی اما نه آنقدری که مزاحم و آزاردهنده باشد و عدم وجود قوانین سختگیرانه و دستوپا گیر آلایندگی، پرفورمنس سوپراسپرتها ارتقاء چشمگیری داشت و پیشرانههای بدون توربو و سیستمهای هیبریدی هم باعث خلق آخرین سوپراسپرتهای خالص شد.
فراری ۴۵۸ که با پیشرانهٔ V8 تنفس طبیعی میللنگ تخت یکی از بهترین سوپراسپرتهای تاریخ محسوب میشود، در این دهه به بازار آمد و لکسوس LFA بهعنوان چشمگیرترین خودروی تاریخ ژاپن با موتور فوقالعادهٔ V10 در دههٔ ۲۰۱۰ متولد شد. لامبورگینی هوراکان و اونتادور بهعنوان آخرین سوپراسپرتهای بنزینی خالص لامبورگینی در این دهه معرفی شدند و آخرین نسل دوج وایپر با آن موتور جذاب در همین دهه ساخته شد. یکی از اتفاق مهمی که در دههٔ ۲۰۱۰ در عرصهٔ سوپراسپرتها رخ داد، ورود مکلارن به این بازار با مدل MP4 12C بود که اولین خودروی جادهای آن پس از F1 محسوب میشد. با این اتفاق، یک رقیب جدی در بخش سوپراسپرتها شکل گرفت.
دههٔ ۲۰۲۰، دوران هیبریدی و الکتریکی
و سرانجام به آخرین دوران مهم صنعت خودروسازی جهان میرسیم که هماکنون در آن قرار داریم و بدون شک باید آن را دوران الکتریسیته دانست. هرچند تسلا مدل S که در سال ۲۰۱۲ معرفی شد آغازگر الکتریکیسازی خودروها محسوب میشود اما از سال ۲۰۲۰ به بعد با تشدید نگرانیهای گرمایش زمین و فشار دولتها، این حرکت سرعت گرفت و هماکنون اکثر خودروسازان جهان حداقل یک مدل الکتریکی در سبد محصولات خود دارند. همچنین در حال حاضر خودروهای الکتریکی تنوع بسیار زیادی پیدا کرده و آنها را از هاچبکهای کوچک گرفته تا سدانهای لوکس و هایپرکارها میبینیم.
علاوه بر این، هیبرداسیون هم طی این دهه خصوصاً در بخش سوپراسپرتها و خودروهای پرفورمنس بسیار رواج پیدا کرده است تا جایی که احتمالاً تا آیندهٔ نزدیک دیگر سوپراسپرتهای بنزینی خالص را نخواهیم دید. شاید در دههٔ قبل کسی فکر نمیکرد روزی پرچمدار V12 لامبورگینی هیبریدی شود و سوپراسپرت فراری از پیشرانهٔ V6 هیبریدی استفاده کند. اینکه الکتریکیسازی خودروها برای علاقهمندان جذابیت دارد یا نه بحثی جدا است اما بدون شک این تکنولوژی جدید پرفورمنس خودروها را بسیار ارتقاء داده و امکان ساخت سدانهای خانوادگی با شتاب دو ثانیه را فراهم کرده که چند دهه پیش در رؤیاها هم دیده نمیشد.
با توجه به توضیحاتی که دادیم، شما کدام دورهٔ صنعت خودروسازی را بهترین و جذابترین میدانید؟ آیا دورهٔ دیگری را میشناسید که در اینجا عنوان نشد؟ پاسخ این سؤالات را میتوانید در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.
Abas
۷ دی ۱۴۰۲اتفاقا یه بحثی هست که گفته میشه: این چند سال اخیر طراحی خودرو ها یکنواخت شده. خب واقعا هم شرکت های خودروسازی عمدتاً تمرکزشون رو گذاشتن رو کاهش حجم موتور،توربو کردن(حتی فورد با سیستم اکو بوست) و خب هیبرید کردن و چراغ های باریک و کشیده، از طرفی همه شرکتا رفتن تو خط برقی کردن.
یعنی الان خرید ماشینی که V8 تنفس باشه و هیبرید نباشه و تو سگمنتE قرار بگیره تقریبا غیر ممکنه! از طرفی داشبورد خیلی معنایی نداره!
یه طاقچه با یه مانیتور اون وسط و یه لیور دنده پایین. یع مانیتور برای صفحه کیلومتر و فرمون دی کات.
تقریبا کل خودرو سازی شده این ماجرا.
واقعاً یه نگاهی به داشبوردا قدیمی بندازیم؟؟؟
BMW E34, BMWE36, BMW F10, BMW E30. یا اکثر مدل های مرسدس یا آئودی. یا حتی خیلی از آمریکایی ها ژاپنی ها، یا حتی ۴۰۵ و ۲۰۶!. واقعاً داشبورد های قدیمی با اون دکمه های فیزیکی یه داستان بی پایان زیبایی بودن.
داشبورد های حدید خیلی خیلی کسل کننده و یکنواخت شدن.
فقط هند
۷ دی ۱۴۰۲ی دلم میگه دهه ۹۰
ی دلم میگه ۲۰۰۰🥲
فرزاد افشار
۷ دی ۱۴۰۲آقا ما ماشین برقی نخایم باید کی رو ببینیم مگه ماشین اسباب بازی تو شهر بازیه که برقی بشه
فرشید
۸ دی ۱۴۰۲امروز هشتم دی ماه و دریغ از چند قطره بارون… توی یکی از شهرهای شمالی زندگی میکنم و سالهاست سفید رود رو اینجوری کم آب ندیدم. دیگه اثری از زاینده رود، دریاچه ارومیه و… نیست. ماشین برقی ضرورته. دیگه بحث هیجان، پرفورمنس و این چیزا نیست بحث زندگیه
boost10
۲۰ دی ۱۴۰۲حالا از دهه ۵۰ تا دهه ۹۰ تو ایران
دهه ۵۰ و 60 : مونتاژ انواع خودرو های آمریکایی و آلمانی و …
دهه ۹۰ : مونتاژ خودرو های چینی …….. که تو خود چین هم خریدار نداره 😑