بهترین خودروهای عضلانی که آمریکایی نیستند، از مرسدس C63 تا ونتیج و جگوار

خودروهای عضلانی یا ماسل کارها در دههٔ 60 در ایالات‌متحده متولد شدند. فرمول ساخت این خودروها، قرار دادن یک پیشرانهٔ V8 بزرگ و قدرتمند زیر کاپوت خودرویی جمع‌وجور و انتقال نیرو به چرخ‌های عقب بود. آمریکایی‌ها آن‌قدر در این کار خوب عمل کردند که ماسل کارها به یکی از نمادهای خودروسازی آمریکا تبدیل شدند. به همین دلیل، وقتی حرف از خودروهای عضلانی می‌شود، نام آمریکا در ذهن همه نقش می‌بندد اما این خودروها آن‌قدر موفق عمل کردند که باعث شد خودروسازان دیگر کشورها هم از فرمول نصب یک پیشرانهٔ V8 بزرگ روی خودرویی کوچک استفاده کنند. درنتیجه، ماسل کارهایی متولد شدند که ساخت آمریکا نیستند. در ادامه، به بهترین عضلانی‌های غیرآمریکایی تاریخ خواهیم پرداخت.

در اواخر دههٔ 70، آستون‌مارتین خودرویی ساخت که به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای کلاسیک بریتانیایی شناخته می‌شود. V8 ونتیج به‌وضوح از خودروهای عضلانی آمریکایی الهام گرفته بود و طراحی آن نسل اول موستانگ را به یاد می‌آورد. این ماشین به همان پیشرانهٔ سدان لاگوندا مجهز شده بود اما با چند ارتقاء خروجی آن به 390 اسب بخار قدرت رسید که شتاب صفر تا 96 کیلومتر 5.3 ثانیه و حداکثر سرعت 275 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.

پس‌ازاینکه فورد در سال 1967 در مسابقهٔ بترست 1000 استرالیا به پیروزی رسید، هولدن مصمم به ساخت خودرویی برای بردن این مسابقه شد. بدین ترتیب، مهندسان هولدن اولین خودروی عضلانی استرالیا را با نام مونارو GTS 327 توسعه دادند. این خودرو با چرخ‌های بزرگ‌تر از موناروی معمولی، کابین اسپرت‌تر و پکیج گرافیکی بدنه تولید شد. ازآنجایی‌که هولدن متعلق به جنرال موتورز بود، مونارو GTS 327 به پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 شورلت مجهز شد که 250 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این خودرو موفقیت بزرگی برای هولدن به دنبال داشت زیرا در سال 1968 برندهٔ مسابقهٔ بترست 1000 شد.

کومودور مشهورترین خودروی تاریخ هولدن محسوب می‌شود. از آخرین سری این ماشین که در سال 2013 به بازار آمد، بخش خودروهای ویژه یا HSV هولدن نسخه‌های قدرتمند و جذابی مثل GTSR را تولید کرد. این سدان عضلانی، به پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 سوپرشارژ شورلت کامارو ZL1 مجهز شده بود که 580 اسب بخار قدرت داشت. در سال 2017 هم برای خداحافظی با کومودور، نسخهٔ ویژه‌ای از این ماشین با نام GTSR W1 و 640 اسب بخار قدرت ارائه شد.

کوپهٔ اینترسپتور که در سال 1966 به بازار آمد، باعث شد نام جنسن برای همیشه در یادها بماند. هرچند برخی این خودرو را یک گرند تورر می‌دانند اما اینترسپتور روح یک ماسل کار را داشت زیرا از پیشرانه‌های 6.3 تا 7.2 لیتری V8 کرایسلر با حداکثر 335 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. این ماشین از برندی بریتانیایی با طراحی ایتالیایی و پیشرانهٔ آمریکایی، ترکیبی از بهترین‌ها بود. از اینترسپتور تا سال 1976 تنها 6,400 دستگاه ساخته شد.

MG B که در سال 1962 به‌عنوان جانشین MG A معرفی شد، یکی از محبوب‌ترین رودسترهای بریتانیایی در دههٔ 60 بود. مهندسان ام‌جی با دیدن موفقیت این خودرو تصمیم گرفتند MG B را با تجهیز به پیشرانهٔ V8، به یک ماسل کار تبدیل کنند. درنتیجه، MG B GT در سال 1973 با پیشرانهٔ 3.5 لیتری V8 روور متولد شد. این به یکی از پرفروش‌ترین خودروهای ام‌جی تبدیل شد زیرا پرفورمنس V8 را در پکیجی کوچک و کاربردی ارائه می‌کرد.

جگوار XK از سال 1996 تا 2015 در دو نسل با پیشرانه‌های 4 تا 5 لیتری V8 فورد تولید شد. هرچند نسخه‌های معمولی این خودرو بیشتر یک کوپهٔ لوکس بودند اما با معرفی XKR-S در سال 2011، کوپهٔ جگوار به یک ماسل کار تبدیل شد. این نسخه به پیشرانهٔ 5 لیتری V8 سوپرشارژ مجهز شده بود که 550 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند در XKR-S راحتی یک کوپهٔ لوکس قربانی شده بود اما در عوض با شتاب 4.2 ثانیه، پرفورمنس چشمگیری را ارائه می‌کرد.

درحالی‌که نسل کنونی مرسدس C63 به یک پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر هیبریدی مجهز شده است، نسل‌های قبلی این ماشین ماسل کار آلمانی لقب گرفته بودند. هرچند نسل قبلی C63 با پیشرانهٔ V8 توئین توربو خودروی چشمگیری به‌حساب می‌آمد اما نسل W204 که در سال 2007 معرفی شد چیز دیگری بود زیرا این یکی از آخرین مدل‌های AMG بود که از پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. این موتور بزرگ با 457 اسب بخار قدرت و صدای رعدآسا در سینهٔ C کلاس جمع‌وجور، به‌واقع یک خودروی عضلانی واقعی آلمانی را خلق کرده بود که اشتهای زیادی به خوردن لاستیک‌های عقب داشت.

هرچند این روزها خیلی در مورد اوپل نمی‌شنویم اما این یکی از برترین خودروسازان آلمانی در قرن بیستم بود. این شرکت که از سال 1929 به تملک جنرال موتورز درآمد، در سال 1967 خودروهای جدید سری KAD شامل مدل‌های کاپیتان، آدمیرال و دیپلمات را برای رقابت با مرسدس بنز و ب‌ام‌و به بازار فرستاد. دراین‌بین، دیپلمات هرچند خودروی قابل‌توجهی بود اما برای رقابت با دیگر مدل‌های لوکس آلمانی قدرت کافی نداشت. به همین دلیل، اوپل با الهام از ماسل کارهای آمریکایی، کوپهٔ دیپلمات را به پیشرانهٔ 5.4 لیتری شورلت با 225 اسب بخار قدرت مجهز کرد.

لکسوس در بین پیشرانه‌های خود یک نمونهٔ 5 لیتری V8 تنفس طبیعی جذاب با 472 اسب بخار قدرت دارد که قبلاً در سدان GS F و امروز در کوپهٔ لوکس LC500 استفاده می‌شود. این پیشرانه اما وقتی در سینهٔ کوپهٔ کامکپت RC F قرار گرفت، یک ماسل کار ژاپنی را خلق کرد. این خودرو با ابعاد جمع‌وجور، پیشرانهٔ قدرتمند و دیفرانسیل لغزش محدود عقب، ظرف 4.3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

هرچند ب‌ام‌و M3 همیشه به خاطر پیشرانهٔ شش سیلندر خطی شهرت داشته است اما در نسل E92 ب‌ام‌و دست به سنت‌شکنی بزرگی زد زیرا ازآنجایی‌که M5 نسل E60 به موتور V10 برگرفته از فرمول یک مجهز شده بود، M3 هم باید ارتقاء پیدا می‌کرد. این نسل به یک پیشرانهٔ 4 لیتری V8 تنفس طبیعی فوق‌العاده مجهز شد که درواقع نسخهٔ کوتاه شده‌ای از همان موتور V10 مذکور بود. این پیشرانهٔ بی‌نظیر که تا 8,300 rpm دور می‌گرفت، با 420 اسب بخار قدرت، M3 را ظرف 4.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند.