سیاه‌ترین محصولات تاریخ خودروسازان بزرگ، از کادیلاک سیمارون تا فراری موندیال

ویلیز اوورلند به‌عنوان شرکت مادر جیپ، پس از عرضهٔ مدل CJ-2 که در اصل نسخهٔ غیرنظامی جیپ دوران جنگ جهانی دوم بود، تصمیم به عرضهٔ مدلی برای جلب نظر شهرنشینان کرد. بدین منظور، در سال 1948 یک مدل جاده‌ای بنام جیپستر را به بازار فرستاد تا خریداران جدیدی را جذب کند. جیپستر که به‌عنوان یک رودستر لوکس معرفی شد، صرفاً به‌صورت محرک عقب و با فاصلهٔ اندکی از زمین عرضه می‌شد اما خریدارانی که راهی نمایندگی‌های جیپ می‌شدند، خودرویی چهارچرخ محرک می‌خواستند و به جیپستر توجهی نمی‌کردند. به همین دلیل، تولید این خودرو در سال 1950 پس از ساخت کمتر از 20 هزار دستگاه خاتمه یافت.

کورویر باید به یکی از پرفروش‌ترین محصولات شورلت در دههٔ 60 تبدیل می‌شد. این خودرو که در سال 1959 معرفی شد، جایگزینی آمریکایی برای فولکس‌واگن بیتل بود و در نسخه‌های مختلفی مثل کوپه و پیکاپ به بازار عرضه می‌شد؛ اما «رالف نادر» در کتاب خود بنام ناایمن در هر سرعتی، از کورویر بشدت انتقاد کرد. وی سیستم تعلیق محور آونگی عقب این خودرو را بسیار خطرناک و حادثه‌آفرین می‌دانست. البته شورلت نسل دوم کورویر را با تعلیق عقب مستقل به بازار عرضه کرد اما نام این خودرو قبلاً خدشه‌دار شده بود و نهایتاً تولید آن در سال 1969 خاتمه یافت.

فولکس‌واگن در سال 1969 شرکت آلمانی NSU را خرید. فولکس‌واگن اما درواقع فقط خواهان ظرفیت تولید NSU بود و هیچ علاقه‌ای به محصولات آن نداشت. این شرکت حتی تولید سدانی بنام K70 که تنها چند ماه تا عرضه به بازار فاصله داشت را هم لغو کرد. بااین‌حال، مدیران فولکس‌واگن بعداً از تصمیم خود برگشتند و چراغ سبز تولید K70 را صادر کردند. هرچند این خودرو به‌طور کامل توسط NSU توسعه داده شده بود اما با برند فولکس‌واگن به بازار عرضه شد و اولین محصول موتور جلو و آب خنک این شرکت محسوب می‌شد. بااین‌حال، K70 در سبد محصولات فولکس‌واگن جایگاه متزلزلی داشت زیرا از یک سو نسخه‌های پایهٔ آن با مدل موتور عقب فولکس‌واگن 412 همپوشانی داشت و نسخه‌های لوکس‌تر نیز در کلاس آئودی 100 قرار می‌گرفتند.

فورد با پینتو وارد بخشی از بازار آمریکا شد که قبلاً هیچ‌گاه در آن حضور نداشت. این خودرو به‌عنوان محصول پایهٔ فورد قصد رقابت با مدل‌های اقتصادی وارداتی اروپایی و ژاپنی را داشت اما فورد سعی کرده بود تا حد امکان هزینه‌های توسعهٔ پینتو را کاهش دهد که این کار مشکلاتی را به دنبال داشت. باک سوخت بین محور و سپر عقب نصب شده بود و ممکن بود در هنگام تصادف از عقب حتی با سرعت پایین سوراخ شده و آتش‌سوزی را به دنبال داشته باشد. این مشکل بزرگ‌ترین فراخوان خودرویی تاریخ آمریکا را به دنبال داشت که شامل 1.5 میلیون دستگاه پینتو می‌شد.

924 به‌عنوان پروژهٔ مشترکی بین پورشه و فولکس‌واگن آغاز شد. پورشه به خودرویی برای جایگزینی با 914 نیاز داشت و فولکس‌واگن هم یک کوپهٔ سطح بالا می‌خواست. بااین‌حال، فولکس‌واگن از ادامهٔ پروژه منصرف شد و در عوض شیراکو را بر اساس گلف توسعه داد. سپس پورشه پروژهٔ 924 را از فولکس‌واگن خرید و آن را به‌تنهایی جلو برد اما برای از بین بردن تأثیرات فولکس‌واگن خیلی دیر شده بود و 924 با پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر مشترک با آئودی 100 و فولکس‌واگن LT و گیربکس چهار سرعتهٔ آئودی به بازار عرضه شد. تولید این خودرو هم در کارخانهٔ سابق NSU انجام می‌شد. به همین دلیل، خیلی‌ها 924 را یک پورشهٔ واقعی نمی‌دانستند زیرا برخلاف 911، خودرویی موتور جلو و آب خنک بود و بوی فولکس‌واگن را می‌داد.

موندیال یکی از ضعیف‌ترین خودروهایی محسوب می‌شود که تاکنون از لوگوی فراری استفاده کرده است و خیلی‌ها پیشرانهٔ 3.2 لیتری 205 اسب بخاری V8 آن را کم توان می‌دانستند. علاوه بر این، موندیال از مشکلات فنی و برقی هم رنج می‌برد. البته فراری با عرضهٔ موندیال QV در سال 1982 بسیاری از این مشکلات را برطرف کرد.

کادیلاک به‌منظور توسعهٔ یک محصول پایه برای رقابت با مدل‌های اروپایی وارداتی مثل ب‌ام‌و سری 3 به شورلت متوسل شد اما این کار نهایتاً به مصداق یکی از بزرگ‌ترین ری‌بج‌های اشتباه تاریخ تبدیل شد. سیمارون که در سال 1981 عرضه شد، درواقع یک شورلت کاوالیر با تجهیزات بیشتر بود. به همین دلیل، ظاهر، حس و حال و رانندگی این خودرو هیچ شباهتی به یک کادیلاک نداشت و درحالی‌که پیش‌بینی می‌شد سالانه 50 هزار دستگاه بفروشد، فروش آن در سال 1982 به تنها 26 هزار دستگاه رسید.

مازراتی بای‌توربو باید به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای دههٔ 80 برای رانندگی در تاریخ ثبت می‌شد زیرا روی کاغذ پرفورمنس مازراتی را در پکیجی کوچک‌تر و ارزان‌تر از کواتروپورته ارائه می‌کرد اما نهایتاً بای‌توربو به یکی از غیرقابل‌اعتمادترین محصولات تاریخ مازراتی تبدیل شد. مشکلات فنی و برقی خصوصاً در نمونه‌های اولیهٔ این خودرو زیاد دیده می‌شد و وقتی خریداران از این موضوع آگاه شدند فروش آن کاهش یافت.

تقریباً هیچ‌کسی نبود که ظاهر فیات مالتی‌پلا را زشت نداند. هرچند این خودرو در داخل از فضایی هوشمندانه با شش صندلی بهره می‌برد اما طراحی بیرونی عجیب به بزرگ‌ترین مشکلش تبدیل شد. به همین دلیل، فیات در سال 2004 مالتی‌پلا را فیس‌لیفت کرد و تا سال 2010 به تولید آن ادامه داد ولی این خودرو تا پایان عمرش همچنان بحث‌برانگیز باقی ماند.

هیچ لیستی از خودروهای شکست‌خوردهٔ تاریخ بدون پونتیاک آزتک کامل نخواهد بود. هرچند آزتک خودرویی بسیار کاربردی بود اما خریداران نمی‌توانستند با ظاهر وحشتناکش کنار بیایند. درنتیجه، تولید این پونتیاک بدفرجام در سال 2005 بدون معرفی جانشین مستقیم خاتمه یافت.

آوانتیم درواقع نسخهٔ دودر و لوکس مینی‌ون اسپیس و به‌عبارت‌دیگر، پاسخ به سؤالی بود که هیچ‌کس نپرسید. آوانتیم با تناسبات عجیب و درهای سنگین، نمونهٔ خوبی برای کارهایی بود که طراحان خودرو نباید انجام دهند. همچنین این خودرو تقریباً هم‌زمان با مدل ول‌ساتیس به بازار عرضه شد و خریداران را سردرگم کرد که کدام‌یک از این دو مدل پرچم‌دار واقعی رنو محسوب می‌شود؟ به این دلایل، آوانتیم فروش پایینی داشت و طی دورهٔ تولید بسیار کوتاه 22 ماهه فقط 8,557 دستگاه فروخت.

جگوار زمانی که در اختیار فورد بود X تایپ را توسعه داد. این شرکت رقابت با ب‌ام‌و سری 3 و مرسدس بنز C کلاس را در نظر داشت اما کار خود را با پلت‌فرم محرک جلوی فورد موندئو آغاز کرد. البته X تایپ سدان نوآورانه‌ای بود و یکی از اولین خودروها با نمایشگر لمسی محسوب می‌شد اما جگوار محصولی اشتباه را روی پلت‌فرمی اشتباه و در زمانی اشتباه به بازار فرستاد. به همین دلیل، فروش X تایپ ناامیدکننده بود. جگوار بعداً با مدل XE دوباره به این کلاس برگشت ولی این خودرو هم آن‌طور که انتظار می‌رفت نفروخت.

در سال 2011 آستون‌مارتین برای مطابقت با مقررات آلایندگی اروپا، اقدام به ساخت سیگنت بر اساس تویوتا iQ کرد. سیگنت اما بسیار گران‌تر از iQ بود و بازار هرگز روی خوشی به آن نشان نداد. درنتیجه، درحالی‌که آستون‌مارتین انتظار فروش سالانه 4 هزار دستگاه از این خودرو را داشت، تولید آن در سال 2013 پس از ساخت حدود 300 دستگاه خاتمه یافت.

هرچند پیش از X کلاس پیکاپ‌های لوکس لینکلن بلک‌وود و کادیلاک اسکالید EXT به بازار عرضه شده بودند اما مرسدس بنز این خودرو را اولین پیکاپ لوکس واقعی جهان می‌دانست. بااین‌حال، درحالی‌که خریداران انتظار ارائهٔ پیکاپی با پلت‌فرم اختصاصی مرسدس را می‌کشیدند، استفاده از پلت‌فرم نیسان ناوارا همه را ناامید کرد و این موضوع با استفاده از پیشرانه‌های رنو-نیسان در نسخه‌های پایینی تشدید شد. به همین دلیل، X کلاس در سال 2018 به‌عنوان اولین سالی که به‌طور کامل در بازار حضور داشت تنها 16,700 دستگاه فروخت و این رقم طی سال‌های بعد کاهش یافت تا اینکه نهایتاً مرسدس در اوایل سال 2020 به تولید پیکاپ ناکام خود پایان داد.