خودروهای اسپرت دهه 80 میلادی که از وجودشان بی‌خبر بودید

دههٔ 80 مملو از خودروهای اسپرت فوق‌العاده‌ای بود که مرزهای پرفورمنس و طراحی را جابجا کردند. سوپرکارهایی مثل فراری F40 و پورشه 959 اولین خودروهایی بودند که از مرز 200 مایل بر ساعت معادل 320 کیلومتر بر ساعت فراتر رفتند و ب‌ام‌و M5 و M3 کتاب قوانین سدان‌های اسپرت را بازنویسی کردند. بااین‌حال، در همین دهه خودروهای اسپرت جالب دیگری هم ساخته شدند که هرگز آن‌طور که باید موردتوجه قرار نگرفتند.

قبل از اینکه AMG توسط مرسدس تصاحب شود، با تیونینگ E کلاس نسل W124 توانایی‌های خود را بیش‌ازپیش نشان داد. این ماشین با پیشرانه‌ای که بشدت توسط AMG تقویت شده بود همراه با ارتقاء تعلیق که چابک بالایی را برای یک سدان بزرگ در جاده‌های پرپیچ‌وخم فراهم می‌کرد، پیش‌نمایش E کلاس‌های AMG آینده بود. همر با پیشرانه‌های 5.5 لیتری و 6 لیتری عرضه شد. مجموعاً تنها حدود 30 دستگاه از این ماشین ساخته شد.

بخش Technik GmbH در اواسط دههٔ 80 برای طراحی و بررسی خودروهای کانسپت که احتمال تولید داشتند راه‌اندازی شد. اولین پروژهٔ این بخش، رودستر Z1 بود که ویژگی‌هایی انقلابی را برای آن زمان در خود جای داده بود. یکی از نوآوری‌های این خودرو، استفاده از پانل‌های بدنهٔ پلاستیکی بود که مالک می‌توانست آن‌ها را با رنگ‌های مختلف تعویض کند. درها نیز به شکل عمودی به داخل بدنه جمع می‌شدند. پیشرانهٔ Z1 از مدل 325i نسل E30 گرفته بود و هرچند این موتور شش سیلندر خطی قدرت مناسبی داشت اما رودستر عجیب ب‌ام‌و چندان سریع نبود. بااین‌حال، تقاضا برای Z1 زیاد بود ولی درنهایت تنها 8 هزار دستگاه از آن ساخته شد.

شورلت برتا کوپهٔ دودری با ظاهر اسپرت بود که هرچند از پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی L-Body جنرال موتورز استفاده می‌کرد ولی رانندگی جذابی داشت. بزرگ‌ترین مشکل این خودرو اما عدم بهره‌مندی از پیشرانهٔ قدرتمند و مناسبی بود که با ظاهر اسپرت آن هماهنگ باشد. در نسخهٔ GTU اما که بین سال‌های 1998 تا 1990 به بازار عرضه شد، شورلت با استفاده از یک پیشرانهٔ 2.8 لیتری V6، پکیج تعلیق Z51 و ارتقاءهای ظاهری، سعی کرد این مشکل را برطرف کند. هرچند برتا GTU هنوز هم خودروی سریعی نبود ولی مطمئناً برای آن زمان جذاب به نظر می‌رسید.

یکی از خودروهای پوستری دههٔ 80، فراری تستاروسا بود. کسانی که بیش از 390 اسب بخار قدرتی که توسط موتور 4.9 لیتری دوازده سیلندر تخت استاندارد این خودرو می‌خواستند، می‌توانستند سراغ شرکت کونیگ اسپشال بروند. این تیونر آلمانی، پکیج‌های متنوعی را برای تستاروسا ارائه می‌کرد و همه‌چیز را از بدنه و رینگ‌ها گرفته تا سیستم تعلیق و اگزوز را ارتقاء می‌داد. قدرت موتور نیز در تستاروسا کونیگ در نسخهٔ پایه از 550 اسب بخار آغاز می‌شد اما کسانی که از این هم بیشتر می‌خواستند، می‌توانستند نسخهٔ 770 اسب بخاری و یا حتی 1000 اسب بخاری را انتخاب کنند. از تستاروسا کونیگ تنها حدود 25 دستگاه ساخته شد.

هرگاه به یک لامبورگینی دههٔ 80 فکر می‌کنیم، اولین چیزی که به ذهن می‌آید کانتاش است. این هیولای V12 ایتالیایی خودروی اصلی روی جلد مجلات بود ولی در آن سال‌ها، لامبورگینی سوپراسپرت دیگری بنام جالپا را هم تولید می‌کرد که به پیشرانهٔ V8 مجهز بود ولی توجهات چندانی را به خود جلب نکرد و تنها 410 دستگاه از آن فروخته شد. البته این فروش نسبت به سوپرکار پایهٔ قبلی لامبورگینی یعنی سیلوئت که تنها 54 دستگاه فروخت پیشرفت بزرگی داشت.

گروه کرایسلر برای رقابت با فولکس‌واگن گلف GTI که آن سال‌ها بسیار موفق عمل کرده بود، با شلبی همکاری کرد تا هاچ‌بک دوج اومنی را به مدلی اسپرت تبدیل کند. این نسخه GLH نام گرفت که مخفف «مثل جهنم می‌رود» بود هرچند که مدل‌های اولیه با موتور 2.2 لیتری 110 اسب بخاری آن‌قدرها هم سریع نبودند. این مشکل اما خیلی زود با نسخهٔ GLH-T که به نسخهٔ 145 اسب بخاری توربوشارژ همان موتور مجهز بود، برطرف شد. بعداً نیز نسخهٔ حتی قوی‌تر GLH-S در تنها 500 دستگاه ساخته شد. نتیجه، خلق هاچ‌بک بسیار سریعی بود که توانست بسیاری از خودروهای پرفورمنس V8 زمان خود را مغلوب کند.