خودروهایی که با پیشرانه جدید متحول شدند؛ از کوروت تا شلبی کبرا و گلف

در طول تاریخ، خودروهای زیادی وجود دارند که در نسخهٔ اولیهٔ خود، توانایی‌های چشمگیری نداشتند اما بعداً به دلیل تجهیز به پیشرانه‌ای جدید، بسیار مطلوب‌تر شدند. در ادامه با یازده نمونه از این خودروها آشنا می‌شویم.

رودستر بریتانیایی AC Ace در سال 1953 معرفی شد و با پیشرانه‌های مختلفی به بازار آمد که قوی‌ترین آن‌ها یک 2.6 لیتری شش سیلندر خطی فورد بود. بااین‌حال، کارول شلبی معتقد بود این خودرو پتانسیل قدرت بسیار بیشتری را دارد و به همین دلیل آن را به موتورهای V8 فورد مجهز کرد تا شلبی کبرای افسانه‌ای خلق شود. این موتورها در ابتدا 4.3 لیتری و بعداً 4.7 لیتری بودند. حتی موتور عظیم 7 لیتری FE هم زیر کاپوت کبرا قرار گرفت.

مدل‌های RS آئودی همیشه قوی‌تر از نمونه‌های معمولی هستند و RS4 هم از این قاعده مستثنی نیست. بااین‌حال، مطمئناً بهترین و خوش‌صداترین RS4 تاریخ نسل B8 بود که به پیشرانهٔ 4.2 لیتری V8 تنفس طبیعی سوپرکار R8 مجهز شد. این موتور با 450 اسب بخار قدرت، بسیار قوی‌تر از چیزی بود که انتظار دیدن آن را در یک A4 داشتیم.

Q7 صرف‌نظر از میزان قدرتی که دارد، شاسی‌بلند باابهتی است اما آئودی با یک پیشرانهٔ 6 لیتری V12 دیزلی، Q7 را به سطح جدید و غیرمنتظره‌ای ارتقاء داد. این پیشرانه که در هیچ خودروی تولیدی دیگری استفاده نشد، با 500 اسب بخار قدرت، شاسی‌بلند 2.6 تنی آئودی را ظرف 5.5 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند. البته این خودرو نزدیک به 100 هزار پوند قیمت داشت که حدود 40 هزار پوند از گران‌ترین نسخهٔ معمولی Q7 بیشتر بود.

کادیلاک CT6 سدان فول سایز نه‌چندان چشمگیری بود که با تجهیز به پیشرانهٔ کاملاً جدید 4.2 لیتری V8 توئین توربو، از این‌ رو به آن رو شد. این موتور که بلک‌وینگ نام داشت، 550 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و در CT6 پلاتینوم هم با 500 اسب بخار قدرت ارائه می‌شد. بااین‌حال، این مدل‌های V8 فقط در سال 2019 عرضه شدند و سپس جنرال موتورز به دلیل تغییر برنامه‌های خود، به تولید CT6 پایان داد. البته بعداً از نام بلک‌وینگ برای قوی‌ترین نسخهٔ سدان‌های CT4 و CT5 استفاده شد اما هیچ‌کدام از آن‌ها به موتور 4.2 لیتری بلک‌وینگ مجهز نیستند.

شاید عجیب به نظر برسد اما نسل اول کوروت که سال 1953 معرفی شد، ابتدا فقط با پیشرانهٔ شش سیلندر خطی عرضه می‌شد و فروش خوبی هم نداشت. دو سال بعد اما شورلت پیشرانهٔ V8 بلوک کوچک را ارائه کرد که ابتدا 4.3 لیتری بود و بعداً به 4.6 و 5.4 لیتری رسید. گویی این همان چیزی بود که آمریکایی‌ها می‌خواستند زیرا فروش کوروت به‌طور چشمگیری افزایش پیدا کرد و نسل اول آن تا سال 1962 روی خط تولید ماند.

پیشرانه‌های فورد سی‌یرا در اروپا هیچ‌کدام چشمگیر نبودند اما موتور 2 لیتری چهار سیلندری که از سال 1986 در سینهٔ سی‌یرا RS کاسورث قرار گرفت بازی را تغییر داد. هرچند این پیشرانه بر اساس موتور پینتو شکل گرفته بود اما یک توربوشارژر و سرسیلندر 16 سوپاپ تفاوت‌های بزرگی ایجاد کردند. این موتور حتی در ضعیف‌ترین نسخه بیش از 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که هیچ موتور دیگری از سی‌یرا حتی نمی‌توانست به آن نزدیک شود.

تما سدان لوکسی بود که بر اساس پلت‌فرم مشترکی با آلفارومئو 164 و فیات کروما ساخته شده بود اما دو سال پس از معرفی، لانچیا نسخه‌ای برجسته بنام 8.32 را ارائه کرد که نام آن برگرفته از تعداد سیلندرها و سوپاپ‌هایش بود. این موتور 2.9 لیتری که درواقع پیشرانهٔ V8 دینوی فراری بود، با 215 اسب بخار قدرت، با اختلاف قوی‌ترین پیشرانه‌ای محسوب می‌شد که زیر کاپوت تما قرار گرفت.

مرسدس بنز یک سال پس از عرضهٔ R کلاس، این مینی‌ون بزرگ را به پیشرانهٔ 6.2 لیتری هشت سیلندر AMG مجهز کرد. این موتور اما 510 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که بسیار بیشتر از نیاز خریداران مینی‌ون‌ها بود. به همین دلیل، تولید این R کلاس قدرتمند که R63 نام داشت، خیلی زود خاتمه یافت.

MGB رودستر در سال 1962 به بازار آمد و سه سال بعد نسخهٔ کوپهٔ آن با نام MGB GT ارائه شد. سپس در تلاش برای عرضهٔ نسخه‌ای پرفورمنس بالا، ام‌جی ابتدا این ماشین را به یک پیشرانهٔ 2.9 لیتری شش سیلندر خطی مجهز کرده و آن را MGC نامید اما این رضایت‌بخش نبود و تنها پس از دو سال کنار گذاشته شد. تلاش دوم در سال 1973 صورت گرفت و این بار MGB به موتور 3.5 لیتری V8 روور مجهز شد که از بیوک گرفته شده بود. هرچند این مدل هم خیلی بیشتر از MGC دوام نیاورد اما خودروی بسیار بهتری بود.

دو نسل اول فولکس‌واگن گلف R با نام R32 شناخته می‌شدند که به پیشرانهٔ 3.2 لیتری VR6 آن‌ها اشاره داشت. این گلف‌ها سریع بودند و صدای شگفت‌انگیزی داشتند اما آن پیشرانه بسیار سنگین بود و تقریباً به‌طور کامل جلوتر از محور جلو نصب شده بود که مشکلات بزرگی را در هندلینگ ایجاد می‌کرد. در نسل سوم اما فولکس‌واگن عدد 32 را از نام این هاچ‌بک اسپرت حذف و آن را به پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر توربو مجهز کرد. این موتور قوی‌تر و البته سبک‌تر بود. بدین ترتیب، مشکلات هندلینگ به‌طور کامل برطرف شده و گلف R به هاچ‌بک داغ فوق‌العاده‌ای تبدیل شده که از ابتدا باید می‌بود.

نسل چهارم فولکس‌واگن پاسات که در سال 1997 معرفی شد، خودروی باارزشی بود اما به خاطر پیشرانه‌های ساده، اصلاً هیجان نداشت تا اینکه موتور جذاب و منحصربه‌فرد 4 لیتری W8 ارائه شد. این موتور که در سال 2001 ارائه شد، درواقع نسخه‌ای آزمایشی برای موتورهای W12 بنتلی و W16 بوگاتی بود. پیشرانهٔ W8 با 275 اسب بخار قدرت، با اختلاف 80 اسب بخار به قوی‌ترین موتور پاسات در آن نسل تبدیل شد. پاسات W8 اما باوجود ویژگی‌های برجسته، فروش بسیار پایینی داشت و خیلی زود کنار گذاشته شد.