خودروهای کانسپت جذاب که در نسخه تولیدی شکست خوردند! (قسمت اول)

خودروهای کانسپت ویترینی از توانایی‌ها و تکنولوژی‌های خودروسازان هستند و مسیر پیش روی آن‌ها در تولید محصولات جدید را به نمایش می‌گذارند. البته تمامی کانسپت ها زمان ورود به خط تولید موفق نمی‌شوند و ما می‌خواهیم برخی از شکست‌های مشهور دنیای خودرو را خدمت شما عزیزان معرفی کنیم.

برخی خودروهای کانسپت برای جلب‌توجه بازدیدکنندگان نمایشگاه‌های معتبر تولید می‌شوند درحالی‌که برخی دیگر پیش‌نمایش محصولی جدید هستند. البته در اغلب موارد استایل خاص کانسپت ها تعدیل می‌شود و این موضوع جذابیت آن‌ها در زمان تبدیل شدن به نسخه تولیدی را کاهش می‌دهد. در ادامه نگاهی خواهیم داشت به خودروهای کانسپت جذاب که در فرایند تبدیل شدن به نسخه نهایی تولیدی جذابیت های خود را از دست داده و شکست خوردند.

فورد با قرض گرفتن پلتفرم دیفرانسیل جلو از مزدا موستانگ را تقریباً از نو اختراع کرد. زمانی که طرفداران به این اقدام اعتراض کردند این خودروساز کار روی جایگزین دیفرانسیل عقب برای نسل چهارم را شروع کرد. پیش‌نمایش نسل سوم موستانگ در سال 1993 و در نمایشگاه دیترویت و لس‌آنجلس انجام شد و برای این کار کانسپت مک III طراحی ‌شده بود. ظاهراً فورد به دنبال شکست دادن جنرال موتورز در رویدادی بود که شورولت کامارو و پونتیاک فایربرد توجه زیادی را به خود جلب کرده بودند.

چهارمین نسل موستانگ سرانجام در اواخر سال 1993 معرفی شد. این خودرو طراحی نرم‌تر و گردتر به همراه عناصر طراحی‌ای همچون ورودی‌های پشت درب‌ها و شکل متمایز چراغ‌های عقب متعلق به کانسپت مک III را حفظ کرده بود اما طراحی بسیار ساده‌تری داشت و از نظر طراحی، قدرت و جذابیت یک عقب‌گرد کامل نسبت به نسل قبلی محسوب می‌شد.

کانسپت سان فایر نشان دهنده توانمندی‌های پونتیاک در تولید خودروهای اسپرت بود. این خودرو از پیشرانه 4 سیلندر سوپرشارژردار با 241 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد، رقمی که برای اواسط دهه 90 میلادی قابل‌توجه به نظر می‌رسید. این خودرو طراحی جذابی داشت و البته افراد کمی انتظار داشتند با همین ظاهر راهی خط تولید شود.

هیجانی که به خاطر معرفی کانسپت پونتیاک سان فایر وجود داشت سریعاً با معرفی نسخه تولیدی در سال 1995 فروکش کرد. این خودرو در واقع یک شورولت کاوالیر با نمای جلو و عقب پونتیاک و پوشش‌های پلاستیکی متفاوت در اطراف بود. پونتیاک برای ایجاد تنوع هم نسخه کانورتیبل را در نظر گرفته بود. جای شرمساری است که این خودرو نسبت به مدل کانسپت جذابیت‌های بسیار کمتری دارد.

هیچ‌کسی نمی‌دانست که میکرو کامپکت کانسپت به نمایش درآمده در جورجیا سال 1996 چه چیزی است؟ آیا این یک خودروی واقعی بود که روزی به فروش خواهد رسید یا اینکه پیش‌نمایشی از اسباب‌بازی‌های کریسمس به حساب می‌آمد؟ اگرچه بسیاری از افراد برای خرید آن به عنوان کادوی کریسمس آمده بودند اما دایملر به عنوان کمپانی مادر مرسدس بنز برنامه‌های تولید آن را اعلام کرد. سه کانسپت بعدی نیز معرفی شدند: کانسپت ماژولار در نمایشگاه پاریس 1996 به نمایش درآمد و کاملاً شبیه میکرو کامپکت بود اما از درب و بدنه دو رنگ سود می‌برد. مدل سیتی فشیون سال 1997 و تورینو سال 1998 نیز پیش‌نمایشی دقیق‌تر از نسخه تولیدی نهایی بودند.

اسمارت با تولید خودروی سیتی کوپه تغییرات چندانی را در کانسپت میکرو کامپکت اعمال نکرد و حالت کلی تک جعبه‌ای آن باقی ماند. البته بخش جلوی خودرو طراحی ساده‌تری داشت و طراحان چراغ‌های متفاوتی را برای نسخه فیس لیفت در سال 2001 در نظر گرفتند.

این کانسپت در سال 1997 و به عنوان مدل جدیدی از خودروهای اقتصادی معرفی شد. طراحان پلیموث به دنبال نسل جدیدی از خریداران بودند که به طراحی ظاهری اهمیت زیادی می‌دادند. آن‌ها با کاهش تجهیزات قیمت خودرو را کمتر کردند و در کل هدف این بود که تصویر ذهنی بهتری از پلیموث در ذهن خریداران به وجود آید.

کرایسلر پلیموث را از بازار حذف کرد و کانسپت پرونتو نیز به PT کروزر تبدیل شد. طرح کلی کانسپت تغییری نکرده بود و ما با یک خودروی چهار درب اقتصادی طرف بودیم که به جز طرح کلی تغییرات زیادی داشت. طراحان کرایسلر طرحی رترو و تجهیزات بیشتری در نظر گرفتند تا PT کروزر حالت لوکس‌تری داشته باشد هرچند بازار روی خوشی به این محصول نشان نداد.

سیتروئن اظهار داشت این کانسپت نشان دهنده ظاهر خودروهای شهری در قرن 21 خواهد بود. C-3 در نمایشگاه پاریس 1998 معرفی شد و شکل گرد جلو و خط سقف مشابه 2CV یا ژیان جزو ویژگی‌های مهم آن بودند. درب‌هایی با مکانیسم برعکس باعث دسترسی راحت به کابین می‌شدند. در کل فرانسوی‌ها خودرویی آینده‌نگر و جذاب را طراحی کرده بودند اما نسخه تولیدی چیز دیگری را نشان می‌داد.

سیتروئن ماهیت کلی کانسپت C-3 را حفظ اما جزئیات جذاب آن را حذف کرد. اگرچه C3 فاقد درب‌های یاد شده یا درب پشتی دوتکه‌ای کانسپت C-3 بود اما در کلاس خودرویی خود محصولی متمایز به شمار می‌رفت. خط سقف قوس‌دار خودرو به حدی خبرساز شد که سیتروئن در نسل دوم نیز آن را بکار برد.

دوج نام چارجر را پس از مدل سال 1987 حذف کرده بود اما با نمایش کانسپتی جذاب در نمایشگاه دیترویت 1999 آن را بازگرداند. این کانسپت از پیشرانه 8 سیلندر 4.7 لیتری سوپرشارژردار استفاده می‌کرد. طراحی چهار درب نیز جزو ویژگی‌هایی بود که تا آن زمان در نسخه‌های تولیدی چارجر دیده نشده بود.

دوج با معرفی نسل جدید چارجر تمامی ویژگی‌های مدل کانسپت را تعدیل کرده بود. این خودرو طراحی بسیار سرراست‌تری نسبت به کانسپت یاد شده داشت و از نسخه کوتاه شده پلتفرم کرایسلر 300 و دوج مگنوم استفاده کرده بود. تنها ادای احترام چارجر به کانسپت R/T حفظ بدنه‌ای چهار درب بود.

خریداران و کارشناسان دنیای خودرو از تویوتا به خاطر ابعاد کوچک نسل اول توندرا انتقاد کرده بودند و ژاپنی‌ها نیز در پاسخ اقدام به معرفی کانسپت FTX در نمایشگاه دیترویت 2004 کردند. این خودروساز مشهور طرح مطالعاتی خود را بیانیه‌ای اعلام کردند که قول ترکیب قدرت زیاد را با استایل جذاب و تناسبات بزرگ داده است. در واقع این عبارت اشاره‌ای واضح به دریافت پیام‌ها درباره ابعاد توندرا بود. ابعاد بزرگ و قوس چرخ های گیرا روی طراحی وانت مانند تأکید داشتند و کانسپت FTX آن چیزی نبود که انتظار دیدنش در کنار پریوس را داشته باشید.

از برخی جهات کانسپت FTX پیش‌نمایشی دقیق از نسل دوم تویوتا توندرا بود، خودرویی که در نمایشگاه شیکاگو 2006 معرفی شد. این خودرو از نسل پیشین خود بزرگ‌تر شد هرچند به اندازه FTX کانسپت بزرگ یا آینده‌نگرانه نبود. همچنین قوای محرکه هیبریدی آن کانسپت نیز در مرحله پیش‌تولیدی باقی ماند. اگرچه تویوتا در زمینه تولید خودروهای هیبریدی حرف اول را می‌زد اما برای دستیابی به نسخه هیبریدی توندرا می‌بایست تا سال 2022 صبر می‌کردید.

ادامه دارد...