بهترین پیشرانه‌های توئین شارژر تاریخ، ترکیب توربوشارژر و سوپرشارژر

درحالی‌که توربوشارژر و سوپرشارژر هرکدام مزایا و معایبی دارند، برخی خودروسازان با استفادهٔ هم‌زمان از هردو سیستم پرخوران، پیشرانه‌های توئین شارژر را خلق کردند.

برای کسانی که با این اصطلاح آشنایی ندارند، اجازه دهید ابتدا توضیح دهیم که توئین شارژر چیست. در دهه ۷۰ میلادی، اکثر خودروها از پیشرانه‌های تنفس طبیعی استفاده می‌کردند. در آن سال‌ها، سوپرشارژر به‌ندرت مورداستفاده قرار می‌گرفت و توربوشارژر تازه به صنعت خودروسازی راه پیدا کرده بود. هرکدام از این سیستم‌های پرخوران مزایا و معایب خود را داشتند اما توربوشارژر به خاطر مشکل تأخیر، بیشتر موردانتقاد بود. مشکلی که حتی هنوز هم در برخی خودروهای مدرن دیده می‌شود. سوپرشارژر تأخیر نداشت اما بوست کمتری تولید می‌کرد و به دلیل استفاده از تسمه‌ای که مستقیماً به میل‌لنگ متصل بود، از توان موتور کم می‌کرد. درنهایت، لانچیا خودرویی تولید کرد که هم به توربوشارژر و هم سوپرشارژر مجهز بود. بدین ترتیب، دو سیستم معایب یکدیگر را برطرف می‌کردند و این باعث ارائه بوست بیشتر بدون هیچ تأخیری در هر دور موتوری می‌شد. اولین خودروی توئین شارژر در سال ۱۹۸۵ متولد شد. در ادامه با بهترین خودروهای توئین شارژر تاریخ آشنا خواهیم شد.

همچنین بخوانید: کونیگزگ CCX و آستون‌مارتین ونتیج، تنها خودروهای جهان با پیشرانه دو سوپرشارژ

همان‌طور که گفته شد، لانچیا اولین برندی بود که پیشرانهٔ توئین شارژر را در خودرو ارائه کرد. این تکنولوژی اولین بار در مسابقات رالی WRC در دلتای مسابقه‌ای مورداستفاده قرار گرفت که جایگزین ۰۳۷ شد. البته این ماشین هیچ ارتباطی با لانچیا دلتای جاده‌ای نداشت و پیشرانه آن از همان ۰۳۷ گرفته شد. این خودرو که دلتا S4 نام گرفت، به دلیل قوانین هومولوگیشن باید در نسخه جاده‌ای هم تولید و عرضه می‌شد. به همین دلیل، تنها ۲۰۰ دستگاه نسخه جاده‌ای از این ماشین با پسوند استرادله ساخته شد که فقط ۲۵۰ اسب بخار قدرت داشتند درحالی‌که قدرت نسخه مسابقه‌ای ۴۸۰ اسب بخار اعلام شده بود. حتی به ادعای برخی، دلتا S4 مسابقه‌ای با پیشرانه ۱.۸ لیتری چهار سیلندر توئین شارژر، بیش از ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت. دلتا S4 در ۱۵ مسابقه‌ای که شرکت کرد، ۵ پیروزی به دست آورد.

در اواخر دهه ۸۰، نیسان خودرویی توئین شارژر را بر اساس میکرا ساخت که با نام مارس هم عرضه می‌شد. مارس سوپر توربو به یک پیشرانه ۹۳۰ سی‌سی مجهز بود که ۱۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند این عدد امروز خیلی معمولی است اما در دهه ۸۰ برای خودرویی به این کوچکی دیوانه‌وار بود. البته در پیشرانه این خودرو، توربوشارژر و سوپرشارژر به‌طور هم‌زمان برای مدت طولانی کار نمی‌کردند زیرا سوپرشارژر با استفاده از یک کلاچ مغناطیسی، بسته به موقعیت دریچه گاز فعال می‌شد. از مارس سوپر توربو تنها ۱۰ هزار دستگاه ساخته شد.

پس از نیسان مارس سوپر توربوی اواخر دهه ۸۰، برای چندین سال خبری از پیشرانه‌های توئین شارژر نبود تا اینکه فولکس‌واگن این تکنولوژی را با یک موتور ۱.۴ لیتری احیا کرد. این موتور که در خودروهای مختلف گروه فولکس‌واگن مثل پولو، آئودی A1، سئات ایبیزا، گلف، جتا، پاسات و... استفاده شد، حدود ۱۲۰ اسب بخار قدرت داشت. فولکس‌واگن هم مثل نیسان برای سوپرشارژر از یک کلاچ مغناطیسی استفاده کرده بود اما آلمانی‌ها یک سوپاپ کنترلی را ابداع کرده بودند که در برخی شرایط مثل هنگام بالا بودن دور موتور، سوپرشارژر را دور می‌زد تا کارایی موتور به حداکثر برسد اما تا دور خاصی، توربوشارژر هم‌زمان با سوپرشارژر کار می‌کرد. پیشرانه ۱.۴ لیتری توئین شارژر فولکس‌واگن برنده چند جایزه موتور سال شد اما در سال 2011 تولید آن به دلیل پیچیدگی و هزینهٔ بالا خاتمه یافت. علاوه بر این، در موتورهای توربوشارژ معمولی گروه فولکس‌واگن نیز تأخیر توربو کاهش پیدا کرد و دیگر نیاز چندانی به وجود سوپرشارژر نبود.

ولوو در دههٔ 2010 زمانی که به مالکیت جیلی درآمد، پیشرانه‌های پنج و شش سیلندر خود را با نمونه‌های چهار سیلندر جدیدی جایگزین کرد. این شرکت حالا نام T6 که قبلاً برای یک پیشرانهٔ شش سیلندر خطی استفاده می‌شد را برای یک موتور چهار سیلندر به کار گرفت که به سوپرشارژر و توربوشارژر مجهز است. این در حالی است که نسخهٔ T5 همین موتور فقط با توربوشارژر تولید می‌شود. موتور T6 ولوو با 2 لیتر حجم، 320 اسب بخار قدرت و 400 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. این پیشرانه برای مدل‌های S60، S90، XC90 و V90 قابل انتخاب است. ولوو اما از این هم فراتر رفت و نسخهٔ هیبریدی پیشرانهٔ T6 را هم با یک موتور الکتریکی و نام T8 ارائه کرد. این قوای محرکه برای هر سه مدل سری 90 ولوو ارائه می‌شود و حداکثر 455 اسب بخار قدرت دارد.

آئودی با استفاده از دو توربوشارژر و یک سوپرشارژر برقی، قوی‌ترین شاسی‌بلند دیزلی جهان را ساخت. در این خودرو، آئودی مجبور شد فقط برای تأمین انرژی سوپرشارژر برقی، از یک سیستم الکتریکی مجزای 48 ولتی استفاده کند. هرچند یک سوپرشارژر برقی کاملاً با نمونهٔ مکانیکی متفاوت است اما این پیشرانهٔ آئودی آن‌قدر چشمگیر است که حیف بود به آن اشاره نکنیم. این موتور 4 لیتری V8 دیزلی 435 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و می‌توانست متنفرترین افراد از گازوئیل را هم تحت تأثیر قرار دهد زیرا حداکثر قدرت خود را بین 3,750 تا 5,000 rpm ارائه می‌کرد. همچنین حداکثر گشتاور موتور هم از کمی بالاتر از دور موتور درجا یعنی 1,000 rpm در دسترس بود. همین پیشرانه بین سال‌های 2017 تا 2020 حتی برای بنتلی بنتایگا هم ارائه شد.

شرکت دانمارکی زنوو در سال 2009 هایپرکار ST1 را معرفی کرد تا پاسخی به کونیگزگ و پاگانی داده باشد. زنوو برای این خودرو یک پیشرانهٔ 6.8 لیتری V8 بر اساس موتور LS7 جنرال موتورز توسعه داد و آن را به یک سوپرشارژر و توربوشارژر مجهز کرد. این موتور 1100 اسب بخار قدرت و 1430 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیروی عظیم، ST1 را ظرف تنها 3 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند و امکان دستیابی به حداکثر سرعت 375 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد. هرچند زنوو ST1 تا سال 2016 تولید می‌شد اما تنها 15 دستگاه از آن ساخته شد.