جذاب‌ترین سوپراسپرت‌های اروپایی با پیشرانه‌های آمریکایی

ایده ترکیب طراحی و مهندسی اروپایی با قدرت آمریکایی سابقه زیادی دارد و در دهه 60 میلادی شلبی کبرا دقیقاً چنین کاری را انجام می‌داد. البته هنوز هم ترکیب استفاده از پیشرانه‌های ارزان‌قیمت، بادوام و تیون پذیر آمریکایی باعث شده خودروسازان کوچک محصولاتی برجسته تولید کنند. برخی برندها ترجیح می‌دهند چنین پیشرانه‌هایی را ارتقا داده و از قطعات جدیدی استفاده کنند درحالی‌که برخی شرکت‌ها نیز پیشرانه‌های آمریکایی را به‌صورت استاندارد استفاده می‌کنند. در این لیست ما جذاب ترین سوپر اسپرت های اروپایی کلاسیک و مدرن با قلب تپنده آمریکایی را خدمت شما عزیزان معرفی کرده‌ایم.

شلبی کبرا شاید این ترکیب را با پیشرانه 8 سیلندر پرقدرت محبوب کرده باشد اما در سال‌های اخیر پیشرانه‌های 6 و 10 سیلندر نیز برای برخی برندهای تولید محدود جذابیت زیادی داشته‌اند. فورد، جنرال موتورز و دوج پیشرانه‌های خود را در اختیار برندهای اروپایی قرار داده‌اند و این 10 سوپر اسپرتی که از نظر می‌گذرانید جذاب ترین آن‌ها هستند. درصورتی‌که گزینه دیگری هم مدنظر شماست خوشحال می‌شویم در بخش نظرات آن را با ما و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.

آلخاندرو دتوماسو کمپانی خود را سال 1959 در مودنا ایتالیا تأسیس کرد و ابتدا روی تولید خودروهای مسابقه‌ای تمرکز نمود. این خودروها به موفقیت‌های خوبی رسیدند و بعداً توجه کارول شلبی را به خود جلب کردند. شلبی با دتوماسو برای ساخت خودروهای اسپرت جدید برای مسابقات کن ام قرارداد بست. او به دنبال جایگزین خودروی مسابقه‌ای کبرای خود بود، خودرویی که از شاسی سبک‌وزن بریتانیایی و پیشرانه 8 سیلندر قدرتمند فورد استفاده می‌کند. نهایتاً پروژه دتوماسو و شلبی پس از ساخت تنها یک پروتوتایپ به بن‌بست رسید اما این قرارداد راه را برای تولید سوپر اسپرت خود دتوماسو با فرمولی آشنا هموار کرد. اولین خودروی جاده‌ای 8 سیلندر دتوماسو با نام منگوستا شناخته می‌شود اما جانشین آن خودرو یعنی پانترا ثابت کرد که موفق‌تر خواهد بود. این خودرو در آمریکا از طریق نمایندگی‌های فورد به فروش می‌رسید و افراد مشهور زیادی همچون الویس پریسلی پشت فرمان آن نشسته بودند. البته مدل‌های اولیه مشکلات زیادی از جمله در بخش‌های فنی و بدنه داشتند هرچند علیرغم این کاستی‌ها پانترا از سال 1970 تا 1993 تولید شد. قرارداد دتوماسو و فورد تا سال 1975 اعتبار داشت و پس از آن اکثر پانتراها در اروپا عرضه شدند. البته این مدل‌ها همچنان از پیشرانه 8 سیلندر فورد استفاده می‌کردند اما مدل‌های نهایی با پیشرانه ویندسور تولید شدند. قدرت قوی‌ترین مدل پانترا به حدود 400 اسب بخار می‌رسید.

اگرچه چندین استارت آپ اروپایی از جمله کونیگ زگ و پاگانی به موفقیت‌های زیادی در دنیای خودرو دسته یافته‌اند اما بسیاری از آن‌ها همچنان ناشناخته‌اند. مازانتی یکی از این شرکت‌هاست که بیش از دو دهه سابقه تولید خودرو در ایتالیا را دارد. محصول پرچم‌دار این شرکت با نام اوانترا شناخته شده و در بطن خود پیشرانه 8 سیلندر LS را جای داده که در قوی‌ترین حالت 1000 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. مازانتی برای دستیابی به چنین قدرتی حجم پیشرانه را به 7.2 لیتر رسانده و از دو توربوی بزرگ استفاده کرده است. اوانترا می‌تواند در عرض 2.7 ثانیه از سکون به سرعت 96 کیلومتر در ساعت برسد. این خودرو که از سال 2013 روی خط تولید قرار دارد با نسخه‌های متنوعی عرضه اما متأسفانه نتوانسته مازانتی را از شر مشکلات مالی برهاند. لوکا مازانتی مؤسس این کمپانی سال 2022 از آن جدا شد و اندکی بعد هم تولید اوانترا متوقف گردید. گروهی از سرمایه‌گذاران برنامه‌های خود برای خرید این برند را اعلام کردند اما فعلاً آینده این برند مشخص نیست.

خودروی موردبحث برای گرامی داشت یک‌صد سالگی آلفارومئو تولید شد و اگرچه ظاهری کاملاً ایتالیایی دارد اما زیر پوست آن داستان دیگری برقرار است. این خودرو بر اساس شاسی وایپر ACR شکل گرفته و پیشرانه 10 سیلندر وایپر با 600 اسب بخار قدرت نیز در دل آن دیده می‌شود. تنها 9 دستگاه از TZ3 استراداله زاگاتو تولید شد و هریک بیش از 1 میلیون دلار قیمت خورد. استایل این خودرو از محصولات مسابقه‌ای دهه 60 میلادی الهام گرفته است. طراح TZ3 استراداله نوریهیکو هارادا از تیم زاگاتوست اما از نظر فنی به حدی شبیه وایپر است که حتی با دفترچه راهنمای این خودروی آمریکایی به مشتریان تحویل داده شده است. رونمایی از آمریکایی‌ترین آلفارومئوی تاریخ جنجال زیادی به پا کرد و برخی کلکسیونرها روی خوش به آن نشان ندادند. یکی از نمونه‌های صفرکیلومتر این خودرو در حراجی سال 2020 با کمتر از نصف قیمت اولیه فروخته شد و ضرر زیادی را به مالک تحمیل نمود.

اسپانیا خیلی به خاطر تولید سوپر اسپرت‌ها شناخته نشده اما برخی استارت آپ ها در طول چند دهه اخیر از این کشور سر برآورده‌اند. یکی از این برندها اسپانیا GTA نام دارد که در سال 2009 سوپر اسپرت خود با نام اسپانو را معرفی کرد. نسل دوم این خودرو هم در نمایشگاه ژنو 2015 ظاهر شد و از طراحی به‌روزتر و برخی ویژگی‌های ارتقا یافته سود برد. اسپانو ظاهراً برای اولین بار از گرافن در یک خودروی تولیدی استفاده کرده هرچند علیرغم ساختار پیشرفته خود قوای محرکه ساده‌تری دارد. این خودرو از نسخه بازنگری شده پیشرانه 10 سیلندر دوج وایپر استفاده می‌کند و برخی مدل‌ها دارای دو توربو هستند. جدای از تغییرات فنی رخ داده، قوی‌ترین نسخه اسپانو 900 اسب بخار قدرت دارد. در ابتدا قرار بود 99 دستگاه از این خودرو تولید شود اما در نهایت تعداد بسیار کمتری تولید و فروخته شد. برخی منابع می‌گویند تنها 12 دستگاه از اسپانو خط مونتاژ را ترک کرده و از این میان 10 نمونه از نوع نسل اول و تنها 2 دستگاه از نسل دوم بوده‌اند. 3 نمونه از این خودروها نیز در خلال تست‌های مختلف از بین رفتند و در نهایت کمتر از 10 دستگاه از اسپانو در بازار باقی ماندند. یکی از نمونه‌های تولیدی اسپانو قرار بود با قیمت بین 350 تا 500 هزار دلار در حراجی فروخته شود اما قبل از برگزاری از حراج کناره‌گیری کرد.

بیزارینی یک برند کمتر شناخته شده دیگر است که البته برخی از بهترین خودروهای مسابقه‌ای دهه 60 ایتالیا را تولید کرده است. جیوتو بیزارینی مؤسس این کمپانی چندین محصول کلاسیک فراری همچون 250GTO و 250SWB را توسعه داده است. او پس از مشاجره با انزو فراری در سال 1961 اخراج شد و بعداً به‌صورت قراردادی با برندهای دیگر همکاری کرد. بیزارینی پیشرانه 12 سیلندر اولیه لامبورگینی را طراحی کرد، پیشرانه‌ای که تا سال 2010 در محصولات پرچم‌دار این خودروساز بکار رفت. او به توسعه ایزو گریفو نیز کمک کرده است. البته پس از مشاجره‌ای دیگر او ایزو را هم ترک کرد و برند خودش را تأسیس نمود. خودروی 5300GT بر پایه گریفو A3C شکل گرفته و همانند آن از پیشرانه 8 سیلندر 327 شورولت استفاده می‌کند. قدرت این پیشرانه به بیش از 360 اسب بخار می‌رسد. متأسفانه همانند اکثر برندهای کوچک بیزارینی هم با مشکل سرمایه دست‌وپنجه نرم کرد و نهایتاً در سال 1969 و درحالی‌که هنوز 5 سال از تأسیس آن نگذشته بود اعلام ورشکستگی کرد. بیزارینی تلاش کرد در چند ده بعد دوباره برند خود را احیا کند هرچند در این راه موفق نبود. البته در سال 2020 گروهی از سرمایه‌گذاران برند بیزارینی را خریداری کرده و خودروی تولید محدود 5300GT سفارشی را با پیشرانه‌های 8 سیلندر شورولت عرضه کردند.

یکی دیگر از جذاب ترین سوپر اسپرت های اروپایی با پیشرانه آمریکایی ساخت بریستول است. این کمپانی در ابتدا به عنوان زیرشاخه‌ای از کسب‌وکار بزرگ‌تر بریستول تأسیس شد. بریستول که روی تولید هواپیما تمرکز داشت در دهه 50 میلادی به عنوان یکی از خاص‌ترین برندها شناخته می‌شد و رقیب شرکت‌هایی همچون بنتلی و استون مارتین بود. در طول سال های بعد بریستول همچنان برندی با میزان تیراژ پایین بود و مشتریان محدودی را به خود جذب کرده بود. تا اواخر دهه 90 میلادی وضعیت اقتصادی این برند رو به وخامت گذاشت و تولید یک خودروی جدید امری ضروری جلوه کرد. خودروی جدید بریستول با نام فایتر معرفی شد و از بدنه‌ای مدرن و سرراست سود می‌برد. این خودرو در سال 1999 رونمایی گردید اما اولین نمونه‌ها 5 سال بعد به دست مشتریان رسیدند. به عنوان برندی کوچک و مستقل، بریستول سرمایه لازم برای توسعه پیشرانه مخصوص خود را نداشت و پیشرانه 10 سیلندر 8 لیتری دوج وایپر را قرض گرفت. این پیشرانه در حالت استاندارد 525 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. اگرچه میزان تولید دقیق فایتر مشخص نیست اما حداقل 9 نمونه آن در بریتانیا پلاک شده‌اند. البته گفته می‌شود میزان تولید آن بیش از دو برابر رقم یاد شده است.

اولین خودروی تولیدی این برند سوئدی CC8S نام دارد که سال 2000 معرفی شد. اگرچه قدرت این خودرو را نمی‌توان با محصولات امروزی کونیگ زگ مقایسه کرد اما CC8S همچنین جزو قوی‌ترین سوپر اسپرت‌هاست و پیشرانه 8 سیلندر 4.7 لیتری فورد 655 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. این پیشرانه در حالت استوک روی چندین محصول مشهور فورد از جمله F-150، کراون ویکتوریا و اکسپلورر نصب شده است. کونیگ زگ برای دستیابی به چنین قدرت بالایی بدون کاهش دوام آن تقریباً اکثر بخش‌ها را ارتقا داد. پیستون‌ها و یاتاقان‌های فورج کاری شده، روان کاری کارتل خشک، سوپرشارژر جدید و... جزو بهبودهای پیشرانه هستند. این خودرو مسافت 400 متر را در 10 ثانیه طی می‌کند. همچنین باید گفت اولین محصول تولیدی کونیگ زگ جزو کمیاب‌ترین آن‌هاست و تنها 6 دستگاه از آن بین سال های 2002 تا 2003 تولید شده است. نسخه بهینه شده این محصول با نام CCR در سال 2004 معرفی شد که 806 اسب بخار قدرت داشت.

شرکت هلندی ونسر در سال 2011 و توسط کارآفرینی به نام رابرت کوبن تأسیس شد. اولین محصول تولیدی این شرکت با نام سارت در سال 2014 عرضه شده است. اکثر کارشناسان نظر مثبتی روی این خودرو داشته‌اند و هندلینگ تیز و پیشرانه قدرتمندش را تحسین کرده‌اند. پیشرانه موردبحث از نوع 8 سیلندر LS3 جنرال موتورز است که با تیون هنسی بیش از 600 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. گفته می‌شود سارت در حدود 3.5 ثانیه از سکون به سرعت 96 کیلومتر در ساعت می‌رسد. با قیمت پایه حدود 358 هزار دلاری، سارت حتی گران‌تر از محصولات برندهایی همچون فراری و لامبورگینی بوده است و نکته مهم اینکه تولید شرکتی بوده که سابقه چندانی در این زمینه نداشته است. خودرویی که مشاهده می‌کنید به فردی چینی فروخته شد و ونسر در ادامه چالش‌های زیادی برای یافتن مشتریان جدید داشت. نهایتاً ونسر در سال 2016 تعطیل شد و تنها 2 نمونه از سارت را به فروش رساند.

عبارت "خودروی مسابقه‌ای برای جاده" در صنعت خودرو مکرراً بکار برده می‌شود اما خودروهای معدودی به اندازه رادیکال RXC می‌توانند آن را عملی کنند. این خودرو اولین بار حدود ده سال پیش عرضه شد و به عنوان محصولی پرچم‌دار مطرح گردید. استایل RXC نیز از مدل‌های مسابقه‌ای لمان گرفته شده است. بدنه‌ای با دماغه طویل، بال عقب بزرگ و کابین مسابقه‌ای جزو ویژگی‌های شاخص این محصول هستند. نمونه‌های اولیه RXC از پیشرانه 6 سیلندر 3.7 لیتری فورد استفاده کرده‌اند و با بهینه‌سازی‌های رادیکال 380 اسب بخار قدرت دارند. این خودرو به لطف وزن پایین می‌تواند در عرض 2.8 ثانیه از سکون به سرعت 96 کیلومتر در ساعت برسد. مدل‌های بعدی گیراتر بودند و پیشرانه 6 سیلندر 3.5 لیتری فورد در آن‌ها 650 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این خودرو به‌صورت استاندارد از رول کیج قابل تنظیم و لیمیتر پیت لین سود می‌برد.

یکی دیگر از خودروسازان بریتانیایی که از پیشرانه 6 سیلندر 3.5 لیتری توئین توربوی فورد استفاده کرده نوبل است که در سال 2018 جدیدترین محصول خود یعنی M500 را معرفی کرد. پس از چندین سال تحقیق و توسعه و همچنین تاخیر به خاطر همه‌گیری کرونا، نسخه نهایی این خودرو چند ماه قبل معرفی شد. البته برخلاف اکثر سوپر اسپرت سازان که با افتخار می‌گویند پیشرانه‌های تولیدی را تغییر داده‌اند نوبل به پیشرانه فورد وفادار بوده و تنها یک ECU جدید را در نظر گرفته که خروجی پیشرانه را به فراتر از 500 اسب بخار رسانده است. همین پیشرانه در فورد F-150 رپتور هم بکار می‌رود. تفاوت کلیدی بین نوبل M500 و فورد F-150 رپتور این است که سوپر اسپرت بریتانیایی به‌طور قابل‌توجهی سبک‌تر است و بنابراین نسبت قدرت به وزن بهتری دارد. ظاهراً قیمت خودرو نیز چیزی بین 190 تا 255 هزار دلار تخمین زده شده است. نهایتاً باید گفت نوبل هنوز مشخصات عملکردی سوپر اسپرت خود را اعلام نکرده است.