شگفت‌انگیزترین محصول تاریخ خودروسازان بزرگ (قسمت اول)

خودروسازان بزرگ جهان عمدتاً علاقه‌ای به ریسک کردن ندارند اما بااین‌وجود، گاهی همین شرکت‌ها خودرویی بسیار عجیب تولید می‌کنند یا اشتباهی استراتژیک مرتکب می‌شوند که همه را به تعجب وامی‌دارد. زمانی که چنین اتفاقی رخ می‌دهد، هرچقدر شرکت خودروسازی مشهورتر و معتبرتر باشد، نتیجه هیجان‌انگیزتر و یا در برخی موارد آزاردهنده‌تر خواهد بود. در ادامه طی دو قسمت با معروف‌ترین و برجسته‌ترین مصادیق این موضوع آشنا خواهیم شد که به ترتیب زمان ساخت معرفی می‌کنیم.

همچنین بخوانید:

عجیب‌ترین و متمایزترین خودروهای تاریخ

سیاه‌ترین محصولات تاریخ خودروسازان بزرگ

بوگاتی که به خاطر ساخت خودروهای مسابقه‌ای و گرند توررهای خود مورد تحسین قرار گرفته بود، با تایپ 41 که بیشتر با نام رویال شناخته می‌شود وارد بخش لوکس بازار شد. پیشرانهٔ 12.8 لیتری این مدل یکی از بزرگ‌ترین موتورهایی است که تاکنون در خودرویی تولیدی نصب شده است. رویال چه از لحاظ طول و چه قیمت، خودرویی افراطی بود و در زمانی که جهان درگیر رکورد اقتصادی بود، قیمت آن حتی برای خانواده‌های سلطنتی هم بسیار زیاد بود و به همین دلیل تنها شش دستگاه از آن ساخته شد.

سیتروئن در ساخت ترکشن آوانت نوآوری‌های زیادی مثل ساختار یکپارچه، انتقال قدرت محرک جلو، ترمزهای هیدرولیکی و سیستم تعلیق جلوی مستقل را به کار گرفت. این ماشین به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین سیتروئن‌های تاریخ، موفقیت بزرگی را به دنبال داشت و تا سال 1957 تولید شد. البته سیتروئن روی این خودرو ریسک بزرگی کرد که حداقل در کوتاه‌مدت جواب نداد. هزینه‌های توسعهٔ ترکشن آوانت و احداث کارخانهٔ جدیدی برای تولید آن به‌قدری بالا بود که سیتروئن از هم پاشید و مجبور شد در سال 1935 برای نجات خود به تأمین‌کنندهٔ اصلی لاستیک خودروهایش یعنی میشلن متوسل شود.

حدود دو دهه پس از موفقیت خارق‌العادهٔ فولکس‌واگن بیتل، جنرال موتورز هم تصمیم گرفت با استفاده از همان ایده یعنی نصب پیشرانهٔ هوا خنک در عقب، خودرویی اقتصادی تولید کند. چنین طرحی برای شرکتی که به ساخت سدان‌های بزرگ با موتور V8 قدرتمند شهرت داشت بسیار عجیب بود. همچنین کورویر به دلیل سیستم تعلیق محور آونگی در عقب، پایداری مناسبی نداشت و بشدت موردانتقاد قرار گرفت. البته شورلت بعداً نسخهٔ جدیدی را با سیستم تعلیق بسیار بهتر ارائه کرد اما تصویر منفی کورویر هیچ‌گاه پاک نشد.

هیلمن ایمپ به‌عنوان رقیبی برای مینی ماینر بسیار محبوب به بازار آمد اما موفقیت بسیار کمتری داشت. برجسته‌ترین ویژگی این خودرو، پیشرانهٔ تمام آلیاژی میل‌سوپاپ بالا بود که در سمت راست عقب خودرو درست پشت گیربکس نصب شده بود. ساخت چنین خودرویی توسط هیلمن که خودروهای دیگرش بسیار معمولی بودند، به‌اندازهٔ ساخت یک ون توسط رولزرویس شگفت‌انگیز بود. هیلمن پیش‌ازاین هرگز چنین خودرویی تولید نکرده بود. درحالی‌که ایمپ همچنان در حال تولید بود، گروه روتس (مالک برند هیلمن) توسط کرایسلر اروپا خریداری شد و پس از فروپاشی در اواخر دههٔ 70، به دست پژو افتاد.

گویی یک کوپهٔ عظیم‌الجثه 5.6 متری با پیشرانهٔ 8.2 لیتری V8 به‌اندازهٔ کافی عجیب نبود زیرا کادیلاک نسل هشتم الدورادو را به‌صورت دیفرانسیل جلو ساخت. البته جنرال موتورز ساخت کوپهٔ بزرگ V8 دیفرانسیل جلو را در سال 1966 با الدزمبیل تورنادو آغاز کرده بود اما این الدورادو افراطی‌ترین حالت آن بود. پس‌ازاین اما به دلیل وضع قوانین آلایندگی و مصرف سوخت خیلی زود پیشرانه‌های آمریکایی کوچک شدند و نه کادیلاک و نه هیچ شرکت دیگری هرگز چنین خودرویی تولید نکرد.

پس از جنگ جهانی دوم، بدنه محصولات آستون‌مارتین فرمی خمیده داشتند که این شیوهٔ طراحی تا به امروز هم ادامه پیدا کرده است. بااین‌حال، یک‌بار در تاریخ این شرکت، مدلی با نام لاگوندا طراحی شد که ظاهر کاملاً تیز و شارپی داشت. این خودروی شگفت‌انگیزی بود و آستون‌مارتین هیچ‌گاه چیزی شبیه آن نساخته بود. بااین‌حال، لاگوندا که بعداً فرم کمی نرم‌تری پیدا کرد تا سال 1990 تولید شد.

هرچند بنتلی در دههٔ 20 در برخی محصولات خود از سوپرشارژر استفاده کرد اما بعداً القای اجباری را کنار گذاشت تا اینکه چند دهه بعد تصمیم گرفت یک توربوشارژر را به موتور 6.75 لیتری V8 سدان مولسان اضافه کند. در آن زمان، این حرکت قابل‌توجهی برای یک برند لوکس محسوب می‌شد و تأکید می‌کرد که بنتلی‌ها اسپرت‌تر از رولزرویس‌ها هستند هرچند که در آن زمان هردو برند مالک یکسانی داشتند و خودروهایی تولید می‌کردند که غیر از لوگو و برخی جزئیات طراحی، تفاوتی باهم نداشتند.

هرچند اولین خودروی سواری هوندا یک مدل اسپرت دونفره بنام S500 بود اما این شرکت خیلی زود به ساخت خودروهای معمولی خانوادگی شهرت یافت و به همین دلیل، زمانی که NSX را معرفی کرد، خودروی خارق‌العاده‌ای برای هوندا محسوب می‌شد. گوردون موری زمانی که روی طراحی مک‌لارن F1 کار می‌کرد، پشت فرمان یک NSX نشست و گفت «همهٔ خودروهای فراری، پورشه و لامبورگینی که به‌عنوان معیار و مرجع در توسعهٔ ماشینم در نظر داشتم از ذهنم پاک شدند».

این خودرو درواقع اوپل اومگا بود که توسط لوتوس ارتقاء پیدا کرد تا سدانی با سرعت و شتابی در حد خودروهای اسپرت آن دوره خلق شود. بدین منظور، ابتدا اومگای استاندارد با موتور 3 لیتری شش سیلندر خطی در کارخانهٔ اوپل در آلمان تولید و سپس به مقر لوتوس در انگلستان فرستاده می‌شد. افزایش حجم موتور به 3.6 لیتر، تجهیز به دو توربوشارژر و ارتقاء سیستم تعلق و ترمزها کاری بود که لوتوس روی اومگا انجام می‌داد. نتیجه ساخت سدانی با 380 اسب بخار قدرت، شتاب 5.2 ثانیه و حداکثر سرعت 285 کیلومتر بر ساعت بود. کارلتون آن‌قدر بحث‌برانگیز بود که درخواست ممنوعیت تردد آن در جاده‌های بریتانیا مطرح شد.

در سال‌های پایانی عمر برند پلیموث متعلق به کرایسلر، هیجان چندانی دیده نمی‌شد اما در همان زمان استثنایی بنام پراولر وجود داشت. این خودرو شبیه هات رودهای قدیمی طراحی شده و از دیگر محصولات پلیموث کاملاً متمایز بود. هرچند پراولر خودروی شگفت‌انگیزی به نظر می‌رسید اما به دلیل استفاده از پیشرانهٔ V6 و گیربکس اتوماتیک، موردانتقاد قرار گرفت. البته کرایسلر چندی بعد کانسپت هاولر معرفی کرد که نسخهٔ اصلاح‌شدهٔ پراولر با پیشرانهٔ V8 و گیربکس دستی بود اما این نمونه‌ای نمایشی بود که هیچ‌گاه تولید نشد.

ادامه دارد...