شگفت‌انگیزترین محصول تاریخ خودروسازان بزرگ (قسمت دوم)

در قسمت قبلی این مطلب با 10 خودرویی آشنا شدیم که در بین محصولات شرکت سازندهٔ خود به دلایل مختلفی متمایز و تعجب‌برانگیز بودند و حالا به تعداد دیگری از این ماشین‌ها خواهیم پرداخت.

همچنین بخوانید:

شگفت‌انگیزترین محصول تاریخ خودروسازان بزرگ (قسمت اول)

عجیب‌ترین و متمایزترین خودروهای تاریخ

رولزرویس در سدان سیلور سراف بجای پیشرانهٔ 6.75 لیتری V8 معمول خود از موتور 5.4 لیتری V12 ب‌ام‌و استفاده کرد که در سری 7 و سری 8 ارائه می‌شد. این اتفاق معقولی بود زیرا پیش از آنکه باواریایی‌ها رولزرویس را بخرند، توافقی بین دو شرکت شکل گرفته بود. بااین‌حال، متأسفانه موتور V12 ب‌ام‌و برای سدان رولزرویس مناسب نبود. هرچند این پیشرانه قوی‌تر از V8 رولزرویس بود اما برای دستیابی به این قدرت باید دور موتور را تا 5 هزار rpm بالا می‌بردید درحالی‌که در دور حدود 2 هزار rpm، هشت سیلندر بریتانیایی قدرت به‌مراتب بیشتری تولید می‌کرد. بالا بردن دور موتور در سری 7 ممکن بود قابل‌قبول باشد اما این چیزی نبود که رانندگان رولزرویس به آن عادت داشته باشند.

نسل اول اینسایت در کنار تویوتا پریوس یکی از اولین خودروهای هیبریدی بازار بود. هوندا قصد داشت در این خودرو مصرف سوخت را تا حد امکان پایین بیاورد و به همین دلیل، در کاهش ضریب درگ حتی از تویوتا هم فراتر رفت. ازاین‌رو، اینسایت با طراحی درگ پایین و چرخ‌های عقب پوشیده، در ظاهر حتی از NSX هم عجیب‌تر بود و می‌توان آن را عجیب‌ترین خودروی تاریخ هوندا دانست.

ساخت وانت لوکس روی کاغذ ایدهٔ جالبی به نظر می‌رسید و به همین دلیل، لینکلن در سال 2002 چنین خودرویی را با نام بلک‌وود به بازار عرضه کرد. بلک‌وود بر اساس پرفروش‌ترین خودروی آمریکا یعنی فورد F150 ساخته شده بود اما اصلاً فروش خوبی نداشت و فقط یک سال تولید شد. لینکلن در سال 2005 با عرضهٔ پیکاپ مارک LT دوباره همین ایده را امتحان کرد و هرچند این بار پاسخ کمی بهتری گرفت اما فروش وانت لوکس هنوز هم قابل‌قبول نبود.

پس از عرضهٔ فیتون به بازار، منتقدان می‌گفتند درحالی‌که فولکس‌واگن به معنای خودروی مردم است، خودرویی تولید کرده که افراد کمی توان خرید آن را دارند. فیتون بر اساس پلت‌فرم آئودی A8 ولی از فولاد بجای آلومینیوم ساخته شد. این ماشین در بازار سدان‌های فول سایز لوکس با رقبای باسابقهٔ فاصلهٔ بسیار زیادی داشت اما مشکل بزرگ‌تر این بود که خریداران دوست نداشتند لوگویی که در گلف و پولو وجود داشت را روی یک سدان گران‌قیمت ببینند. بااین‌وجود، فیتون پیش از آنکه بی‌سروصدا کنار گذاشته شود، 14 سال روی خط تولید دوارم آورد.

شورلت از زمان تأسیس در سال 2011 معمولاً به ساخت خودروهایی می‌پرداخت که فروش خوبی داشتند اما SSR یک استثناء بود زیرا این پیکاپ کانورتیبل رترو اصلاً فروش مناسبی را تجربه نکرد. این خودروی عجیبی بود که طراحی آن از پیکاپ‌های سری ادونس دیزاین شورلت (تولید از 1947 تا 1955) گرفته و با پیشرانهٔ 5.3 لیتری V8 به بازار عرضه شد. حتی ارائهٔ موتور قوی‌تر 6 لیتری هم نتوانست نظر خریداران را جلب کند و SSR در سال 2006 کنار گذاشته شد.

در زمانی که ام‌جی روور ضررهای هنگفتی را تجربه می‌کرد، مقداری از سرمایه‌ای که باقیمانده بود صرف تبدیل سدان دیفرانسیل جلوی روور 75 به خودرویی محرک عقب شد تا امکان نصب پیشرانهٔ 4.6 لیتری موستانگ که از فورد خریداری شده بود فراهم شود. این نسخه با 260 اسب بخار قدرت، هرچند سدان قابل‌توجهی بود اما همه می‌دانستند که فروش بالایی نخواهد داشت و بنابراین، ساخت آن در زمانی که سرمایهٔ شرکت رو به اتمام بود کار عاقلانه‌ای به نظر نمی‌رسید.

پس از شکل‌گیری اتحاد دایملر کرایسلر، مرسدس بنز تصمیم به گسترش سبد محصولات خود گرفت تا طیف خریداران را گسترش دهد. بدین منظور، پس از عرضه و موفقیت مدل‌های کوچک‌تر A کلاس و B کلاس، مرسدس در سال 2005 از مینی‌ون لوکسی بنام R کلاس رونمایی کرد اما هیچ‌کس از انتظار دیدن ستارهٔ سه پر را روی یک مینی‌ون نداشت. همچنین مثل ایدهٔ وانت لوکس، خریداران از مینی‌ون لوکس هم استقبال نکردند و درحالی‌که مرسدس انتظار فروش سالانه 50 هزار دستگاهی را داشت، R کلاس را با فروشی بسیار کمتر، در سال 2013 کنار گذاشت هرچند که در چین به دلیل محبوبیت بیشتر همچنان تا سال 2017 عرضه می‌شد.

لکسوس در سال 1989 کار خود را با تولید سدان‌های لوکس آغاز کرد و بعداً شاسی‌بلندها و کوپه‌های اسپرت را هم به سبد محصولات خود افزود اما هیچ‌کدام از این خودروها، حتی IS F سال 2007، هیچ اشاره‌ای به ساخت سوپراسپرتی مثل LFA نداشتند. برند لوکس تویوتا قصد داشت در اولین تلاش خود در این زمینه، کتاب قوانین سوپراسپرت‌ها را بازنویسی کند. LFA با یک پیشرانهٔ 4.8 لیتری V10 که 560 اسب بخار قدرت داشت، شگفت‌انگیزترین خودرویی محسوب می‌شود که لکسوس تاکنون ساخته است.

هیچ‌کس انتظار ساخت خودرویی مثل سیگنت را از آستون‌مارتین نداشت. این یک هاچ‌بک شهری تویوتا IQ با تجهیزات بیشتر، طراحی جدید جلو و قیمت بسیار گران‌تر بود. آستون‌مارتین معتقد بود برای سیگنت بازاری وجود خواهد داشت اما بعداً مشخص شد خریداران این هاچ‌بک کوچک گران‌قیمت بسیار کمتر از چیزی است که سازندهٔ بریتانیایی انتظار داشت.

FF خودروی کاملاً متفاوتی در تاریخ فراری بود. این یک شوتینگ بریک چهارچرخ محرک از شرکتی بود که هیچ‌کس انتظار ساخت چنین مدلی را از آن نداشت. هرچند در FF چرخ‌های جلو صرفاً در سرعت‌های پایین نیرو می‌گرفتند اما فراری آن را یک انقلاب در دنیای خودروی توصیف کرد. FF سوپراسپرتی بود که می‌توانست چهار نفر را به‌راحتی در خود جای دهد.

i8 دومین خودروی موتور وسط تاریخ ب‌ام‌و پس از M1 دههٔ 70 بود. i8 همچنین با بدنهٔ فیبر کربنی تقویت‌شده با پلاستیک و پیشرانهٔ 1.5 لیتری سه سیلندر توربوشارژ هیبریدی، هیچ شباهتی به یک ب‌ام‌و معمولی نداشت. ظاهر چشمگیر خودرو هم به‌گونه‌ای طراحی شده بود که تا حد امکان ضریب درگ پایینی داشته باشد. هرچند i8 خودروی بسیار گرانی بود اما ب‌ام‌و در زمان خاتمهٔ تولید آن در سال 2020 اعلام کرد که این موفق‌ترین خودروی اسپرت جهان با پیشرانه هیبریدی بوده است.

پیشرانهٔ V8 توئین توربوی بلک‌وینگ کادیلاک با 4.2 لیتر حجم و تولید 550 اسب بخار قدرت (131 اسب بخار در هر لیتر)، موتور قابل‌توجهی بود ولی کادیلاک تنها دو سال از این موتور و فقط در سدان CT6 استفاده کرد و پیشرانه‌ای که می‌توانست سال‌ها در سینهٔ خودروهای مختلف جای گیرد را خیلی زود کنار گذاشت. هرچند نام بلک‌وینگ بعداً در مدل‌های CT4-V و CT5-V استفاده شد اما هیچ‌کدام از این سدان‌ها پیشرانهٔ بلک‌وینگ را زیر کاپوت ندارند و پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 سوپرشارژر CT5-V بلک‌وینگ با 668 اسب بخار قدرت یا 108 لیتر در هر لیتر، فاصلهٔ زیادی با موتور بلک‌وینگ دارد.

پایان