خودروهای اروپایی که در بازار آمریکا ناکام بودند

در طول تاریخ همیشه انتظارات و سلایق خریداران خودرو در دو سوی اقیانوس اطلس بسیار متفاوت بوده است. این موضوع باعث شده برخی خودروهای ساخت آمریکای شمالی در اروپا موفق عمل نکنند و بالعکس. البته خودروسازان مختلف بارها شانس خود را در این زمینه امتحان کرده و گاهی نتیجه گرفته‌اند اما در برخی موارد هم چیز جز شکست نصیب‌شان نشده است. در ادامه به برخی از خودروهای اروپایی نگاهی خواهیم داشت که به هر دلیلی در بازار ایالات‌متحده ناکام بودند.

نسل دوم آئودی 5000 به دلیل مشکلی که به شتاب گیری ناخواستهٔ ناگهانی شهرت یافت در بازار آمریکا شکست بدی خورد. تحقیقات NHTSA دلایل مختلفی را برای این مشکل نشان داد که اصلی‌ترین آن شباهت و نزدیکی پدال‌های گاز و ترمز بود. ابن باعث می‌شد رانندگان بجای ترمز، پدال گاز را فشار دهند. اما دلیل این مشکل هرچه که بود، نه‌فقط برای 5000 بلکه برای شهرت برند آئودی به یک فاجعه تبدیل شد تا جایی که فروش این شرکت از 74 هزار دستگاه در سال 1985 به کمتر از 13 هزار دستگاه در سال 1991 رسید و تا پایان قرن بیستم هم به‌طور کامل بهبود پیدا نکرد.

کاسکادا یکی از چندین خودروی این لیست است که هرچند با برندی آمریکایی در ایالات‌متحده عرضه شد اما در اصل در اروپا (لهستان) تولید می‌شد. این کانورتیبل چهارنفره درواقع محصول اوپل بود که با برندهای واکسهال و هولدن هم عرضه می‌شد. البته کاسکادا در ایالات‌متحده بهتر از هر کشور دیگری عمل کرد اما بااین‌حال بازهم حرف چندانی برای گفتن نداشت و بیشترین فروش آن که در سال 2016 رقم خورد تنها 7,153 دستگاه بود.

کادیلاک در دههٔ 90 تصمیم به عرضهٔ خودرویی به سبک اروپایی در ایالات‌متحده گرفت که برای خریداران جوان جذاب باشد. این تصمیم باعث عرضهٔ سدان کاترا شد که درواقع چیزی بیشتر از نسخهٔ ری‌بج شدهٔ اوپل امگا نبود؛ اما این ماجرا خوب پیش نرفت و کاترا در طول هشت سال تنها 95 هزار دستگاه فروخت که بیش از نصف آن فقط در سال‌های 1997 و 1998 رقم خورد.

کراس‌فایر زمانی توسعه پیدا کرد که کرایسلر و دایملر باهم شراکت داشتند. این خودرو درواقع بر اساس نسل اول مرسدس بنز SLK ساخته شده بود و در آلمان تولید می‌شد اما ظاهری بسیار آمریکایی داشت. فروش کراس‌فایر در دوران اوج به 15 هزار دستگاه رسید و سپس بسرعت کاهش یافت. یکی از دلایل شکست این خودرو حضور رقیب قدرتمندی بنام نیسان 350Z با قیمت یکسان اما قدرت بسیار بیشتر و محبوبیت بالاتر بود. شکست اتحاد با دایملر و بحران اقتصادی سال 2009 باعث شد کرایسلر این کوپهٔ جمع‌وجور را همراه با تعدادی از دیگر محصولات ناموفق خود کنار بگذارد.

124 اسپایدر از بستگان نزدیک مزدا MX-5 بود و در کنار آن در هیروشیمای ژاپن تولید می‌شد اما از پیشرانهٔ توربوشارژ فیات استفاده می‌کرد. در آمریکا زمان معمول ماندن یک خودرو در نمایندگی تا پیدا شدن خریدار 60 روز در نظر گرفته می‌شود و هرچند این زمان بیشتر طول بکشد نشان از کمبود تقاضا دارد. در سال 2019 زمان ماندن فیات 124 در نمایندگی به 461 روز رسید. به‌طورکلی آمریکایی‌ها به این خودرو علاقه‌ای نداشتند و فروش سالانهٔ آن هرگز از 4,500 دستگاه فراتر نرفت درحالی‌که فروش اروپا بسیار بیشتر بود و به 7,500 دستگاه رسید.

X تایپ به‌عنوان اولین جگواری که با سامانهٔ چهارچرخ محرک و پیشرانهٔ دیزلی قابل خریداری بود، در هیچ جا و به‌ویژه آمریکای شمالی فروش بالایی نداشت. فروش این خودرو در ایالات‌متحده در سال 2002 با کمی بیش از 33 هزار دستگاه آغاز شد که حدود 10 درصد بیش از اروپا بود اما درحالی‌که فروش X تایپ در قارهٔ سبز برای مدت کوتاهی رشد کرد، تقاضا در آن سوی اقیانوس اطلس خیلی زود کاهش پیدا کرد و در سال 2006 به تنها 5 هزار دستگاه رسید.

مایباخ 57 و نسخهٔ کشیدهٔ آن، 62، تلاش دایملر برای ورود به بخش خودروهای فوق لوکس بود پس از اینکه شانس خرید برندهای بنتلی و رولزرویس را در برابر رقبای آلمانی اصلی خود از دست داد. این پروژه اوایل قرن بیست و یکم آغاز و در سال 2013 کنار گذاشته شد. مایباخ اما یک شکست کامل بود و بیشترین فروشی که در آمریکا تجربه کرد تنها 244 دستگاه در سال 2004 بود که طی سال‌های بعد این رقم به زیر 200 دستگاه رسید. این روزها مرسدس از نام مایباخ برای نسخهٔ فوق لوکس مدل‌های S کلاس و GLS استفاده می‌کند.

در دههٔ 80 فورد برند مرکور را برای عرضهٔ محصولات اروپایی خود در امریکا و رقابت با مدل‌های لوکس آلمانی تأسیس کرد. اولین محصول این برند مدل XR4Ti بود که در اصل نسخهٔ ری‌بج شدهٔ فورد سی‌یرای تولید آلمان بود. این خودرو در ایالات‌متحده با پیشرانهٔ 2.3 لیتری توربوشارژ خانوادهٔ پینتو عرضه شد اما به دلیل ظاهر عجیب و سردرگمی در تلفظ نام برند، شانسی برای موفقیت نداشت. آمار دقیقی از فروش XRTi در آمریکا وجود ندارد اما به نظر می‌رسد از سال 1985 تا 1989 کمتر از 50 هزار دستگاه فروخته است.

علیرغم نام و برند آمریکایی، پلیموث کریکت نسخهٔ ری‌بج شدهٔ هیلمن اونجر بود. این اتفاق زمانی روی داد که کرایسلر در سال 1968 گروه روتس بریتانیا (همان سازندهٔ پیکان) را خرید و به محصولات آن دسترسی پیدا کرد. کریکت در سال 1970 در آمریکا معرفی شد یعنی زمانی که عرضهٔ مدل‌های کامپکت در این کشور آغاز شده بود ولی بااین‌حال، استقبال از این خودرو اصلاً خوب نبود. فروش کریکت در سال 1971 یک‌دهم شورلت وگا و فورد پینتو بود و دو سال بعد کرایسلر این پروژه را کنار گذاشت.

فیتون از بسیاری جهات خودروی تحسین‌برانگیزی بود اما در اکثر بازارها با مشکل مواجه شد. اصلی‌ترین دلیل شکست این خودرو تضادی بود که نصب لوگوی یک برند اقتصادی روی خودرویی لوکس ایجاد می‌کرد. فروش فیتون در اروپا کم اما در آمریکای شمالی بدتر بود تا جایی که فولکس‌واگن اعتراف کرد آمریکایی‌ها علاقه‌ای به این خودرو ندارند و فروش آن را پس از تنها دو سال متوقف کرد.