سریع‌ترین خودروهای دهه 60 میلادی، از لامبورگینی میورا تا دوج چارجر

دههٔ 60 دوران بسیار هیجان‌انگیزی برای علاقه‌مندان به خودرو بود. این دهه با تولد ماسل کارها و سوپرکارها، دههٔ پرفورمنس بود و خودروسازان تلاش می‌کردند با پیشرانه‌های قوی‌تر از هم پیشی بگیرند. در آن دوران، سدان‌های بزرگ، کوپه‌های شیک و اسپرت‌های روباز کوچک همگی یک هدف را دنبال می‌کردند، سریع‌تر شدن؛ بنابراین، در دههٔ 60 بازار خودروهای پرفورمنس تنوع بسیار بالایی داشت. در ادامه با سریع‌ترین خودروهای دههٔ 60 در شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت آشنا خواهیم شد.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.9 ثانیه

DB4 GT که در سال 1959 معرفی شد، با ساخت تنها 75 دستگاه، یکی از کمیاب‌ترین خودروهای جهان محسوب می‌شود. سپس در سال 1961، آستون‌مارتین از زاگاتو ساخت نسخه‌ای سبک‌تر از این ماشین را خواست و درنتیجه 19 دستگاه دیگر ساخته شد. DB4 GT زاگاتو جلوپنجره‌ای متفاوت داشت و از فرم کلی اتوکشیدهٔ DB4 فاصله گرفته بود. پیشرانهٔ 3.7 لیتری شش سیلندر خطی این خودرو نیز به لطف دو شمع در هر سیلندر، دو دلکو، سه کاربراتور و نسبت تراکم 9 به یک، DBG GT زاگاتو را به سریع‌ترین خودروی جهان در آن زمان تبدیل کرد.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.8 ثانیه

پورشه برای اینکه بتواند مجوز حضور 904 GTS را در مسابقات دریافت کند، 904 کاررا GTS جاده‌ای را تولید کرد. از این نمونهٔ هومولوگیشن تنها 106 دستگاه در سال‌های 1964 و 1965 تولید شد. تقاضا برای کاررا GTS اما بسیار بیشتر از تولید بود و این پورشه را به یکی از خواستنی‌ترین خودروهای جهان تبدیل کرد. پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر تخت این خودرو نیز یکی از پیچیده‌ترین موتورهای جهان محسوب می‌شود. این پیشرانه که ابتدا برای تولید 70 اسب بخار بر هر لیتر در نظر گرفته شده بود اما با محفظه احتراق همی (نیم‌کره‌ای) و کاربراتور 2 سانتی‌متری، از هدف خود فراتر رفت.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.5 ثانیه

چارجر دیتونا با هدف پیروزی در مسابقات نسکار ساخته شد. دوج برای این کار پیشرانهٔ مناسبی در اختیار داشت و بنابراین باید روی آیرودینامیک کار می‌کرد. بدین منظور، طراحان دماغهٔ تیز و بال عقب عظیمی را به چارجر اضافه کردند. از این خودرو به خاطر قوانین مسابقات، 503 دستگاه نمونهٔ جاده‌ای هومولوگیشن ساخته شد. از این 503 دستگاه، تنها 70 نمونه به پیشرانهٔ 7 لیتری همی مجهز بودند. این پیشرانه 50 اسب بخار قدرت بیشتری نسبت به موتور 7.2 لیتری استاندارد چارجر دیتونا تولید می‌کرد.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.4 ثانیه

در سال 1969، فورد قصد داشت با موتور 429 یا 7 لیتری خود در مسابقات نسکار حضور پیدا کند اما برای این کار باید 500 نمونه از این پیشرانه در خودرویی جاده‌ای عرضه می‌شد. برای این کار، موستانگ انتخاب شد و این به ساخت نسخهٔ باس 429 انجامید. طبق اعلام فورد، این موتور بلوک بزرگ 375 اسب بخار قدرت و 610 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد اما خروجی واقعی موتور بیش از این ارقام بود. هرچند باس 429 یکی از گران‌ترین نسخه‌های نسل اول موستانگ بود اما با استقبال بالایی مواجه شده و به همین دلیل طی دو سال 1969 و 1970 فورد مجموعاً 1359 دستگاه از آن تولید کرد.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.4 ثانیه

در سال 1967، فراری با کسب سه رتبهٔ نخست مسابقه 24 ساعتهٔ دیتونا، تاریخ‌ساز شد و برای گرامیداشت این موفقیت، در نمایشگاه خودروی پاریس 1967 مدل 365 GTB/4 با لقب دیتونا معرفی شد. هدف فراری ساخت یکی از سریع‌ترین خودروهای تولیدی جهان بود. بدین منظور، دیتونا به پیشرانهٔ 4.4 لیتری V12 جدید کلمبو مجهز شد که 352 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و خودرو را به حداکثر سرعت 280 کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.3 ثانیه

یک فروشندهٔ خودرو و رانندهٔ مسابقات درگ بنام «فرد گیب» که قصد داشت با کامارو در مسابقات درگ NHRA در کلاس سوپر استوک همهٔ خودروهای را شکست دهد، مدیر اجرایی شورلت را متقاعد کرد که کامارو را به پیشرانهٔ 7 لیتری V8 تمام آلومینیومی جدید شورلت مجهز کند. این پیشرانه که از طریق توسط بخش «سفارش تولید دفتر مرکزی» یا COPO ارائه شد، کامارو ZL1 را خلق کرد. درحالی‌که قدرت این موتور 430 اسب بخار اعلام شده بود اما قدرت واقعی آن بسیار بیشتر و در حدود 500 اسب بخار بود.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.2 ثانیه

هرچند فروچیو لامبورگینی کار خود را با گرند توررهای لوکس آغاز کرد اما در سال 1964 با معرفی میورا اولین سوپراسپرت موتور وسط جهان را ساخت. البته میورا اولین خودرویی نبود که از ترکیب موتور وسط استفاده می‌کرد اما بدون شک استانداردی را برای خودروهای پرفورمنس بالا ایجاد کرد. در سال 1969 نیز نسخهٔ قوی‌تر این خودرو با نام P400S معرفی شد که قدرت پیشرانهٔ V12 آن با 20 اسب بخار افزایش به 370 اسب بخار رسید.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.0 ثانیه

کرایسلر پیشرانهٔ 426 یا 7 لیتری همی را در دههٔ 60 برای استفاده در مسابقات نسکار توسعه داد و ابتدا برای خودروهای تولیدی ارائه نمی‌کرد. به همین دلیل، با شکایت فورد، جلوی حضور این موتور در فصل 1965 نسکار گرفته شد. ازاین‌رو، در سال 1966 کرایسلر نسخهٔ جاده‌ای این موتور را با نام استریت همی برای ماسل کارهای مختلف خود ارائه کرد. البته این نسخه با دو کاربراتور چهار دهنه، نسبت تراکم پایین‌تر و میل بادامک با لیفت کوتاه‌تر، با نسخهٔ مسابقه‌ای متفاوت بود. یکی از خودروهایی که از این موتور بهره‌مند شد، پلیموث رود رانر بود که به دلیل وزن کمتر از چارجر دیتونا، شتاب سریع‌تری داشت.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 5.0 ثانیه

نسل سوم کوروت در سال 1968 معرفی شد و همچنان در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل ارائه می‌شد. ساختار و پلت‌فرم C3 کاملاً از C2 گرفته شد و این شامل تمام پیشرانه‌های V8 هم می‌شد. قوی‌ترین موتور در این نسل، نیروگاه 7 لیتری بلوک بزرگ L36 بود. این پیشرانه در کوروت به دلیل اگزوز خاص کوروت، قدرت بیشتری نسبت به دیگر مدل‌های فول سایز شورلت تولید می‌کرد که حداکثر به 435 اسب بخار می‌رسید. 1969 آخرین سالی بود که موتور 427 ارائه شد.

شتاب صفر تا 96 کیلومتر: 4.3 ثانیه

شلبی کبرا با همکاری فورد طراحی شد تا کارول شلبی بتواند در مسابقات قهرمانی خودروهای اسپرت 1965 شرکت کند اما زمانی که پروژهٔ هومولوگیشن این خودرو به بن‌بست رسید، برنامهٔ مسابقه‌ای لغو شد و خودروهای باقی‌مانده برای استفاده در جاده تطبیق داده شده و فروخته شدند. قوی‌ترین نسخهٔ کبرا به پیشرانهٔ 427 یا 7 لیتری FE فورد مجهز بود یعنی همان موتوری که سه جایگاه نخست مسابقهٔ لمان 1966 را با فورد GT کسب کرده بود.