سریع‌ترین خودروهای تنفس طبیعی تاریخ، از آئودی R8 و وایپر تا مک‌لارن F1

خیلی از مردم تصور می‌کنند یک خودروی توربوشارژ از خودرویی معمولی سریع‌تر است. این تفکر تا حدودی درست است زیرا موتورهای توربو با تزریق هوای بیشتر به سیلندرها، قدرت بیشتری تولید می‌کنند. به همین دلیل، امروزه پیشرانه‌های تنفس طبیعی رو به انقراض هستند و اکثر خودروسازان با پیشرانه‌های توربو، توئین توربو و حتی چهار توربو، قدرت‌های فوق‌العاده‌ای که بعضاً از 1000 اسب بخار هم فراتر می‌رود را ارائه می‌کنند. همچنین خودروسازان آمریکایی هم با سوپرشارژر قدرت‌های ویرانگری را به نمایش می‌گذارند که برجسته‌ترین آن‌ها دوج چلنجر دیمن 170 با 1025 اسب بخار قدرت است. بااین‌حال، این به معنای کند بودن خودروهای تنفس طبیعی نیست و مدل‌هایی که در ادامه خواهید دید، با حداکثر سرعت بیش از 320 کیلومتر بر ساعت، این موضوع را اثبات می‌کنند.

حداکثر سرعت: 330 کیلومتر بر ساعت

آئودی R8 هرچند از همان پیشرانهٔ 5.2 لیتری V10 لامبورگینی هوراکان استفاده می‌کند و حتی قدرت کمتری نسبت به پسرعموی ایتالیایی دارد اما می‌تواند به حداکثر سرعت بیشتری دست پیدا کند. این خودرو در قوی‌ترین نسخه که با نام پرفورمنس شناخته می‌شود، توانایی دستیابی به حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت را دارد. متأسفانه آئودی به تولید R8 پایان داده و جانشین هوراکان یعنی تمراریو هم سراغ پیشرانهٔ جدید V8 توئین توربو رفته است تا برای همیشه با این موتور V10 تنفس طبیعی جذاب خداحافظی کنیم. این پیشرانه ابتدا اوایل دههٔ 2000 در نسخهٔ 5 لیتری در گالاردو معرفی شد و قدرت آن در قوی‌ترین نسخه به 640 اسب بخار رسید.

حداکثر سرعت: 331 کیلومتر بر ساعت

دوج وایپر همیشه با قدرت‌هایی باورنکردنی به بازار عرضه می‌شد اما نسل پنجم و آخر آن به یک نیروگاه عظیم 8.4 لیتری V8 مجهز شد. این بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای است که تاکنون روی یک خودروی تولیدی آمریکایی نصب شده است. این نیروگاه همچنین بسیار قدرتمند است و 240 اسب بخار قدرت بیشتری نسبت به نسخهٔ 8 لیتری اولیه دارد که در اوایل دههٔ 90 با 400 اسب بخار قدرت در اولین وایپر ارائه شد. نسخهٔ ACR در نسل پنجم وایپر به بال عظیمی مجهز بود که 695 کیلوگرم داون‌فورس تولید می‌کرد و به همین دلیل، حداکثر سرعت را به 285 کیلومتر بر ساعت کاهش می‌داد اما وایپر GTS بدون بال از بند و زنجیرها رها بود و می‌توانست از سرعت 330 کیلومتر بر ساعت فراتر برود.

حداکثر سرعت: 335 کیلومتر بر ساعت

طی سه سال تنها 1270 دستگاه از کاررا GT ساخته شد. این پورشهٔ موتور وسط ظاهری فوق‌العاده داشت و در بین بهترین سوپراسپرت‌های دههٔ 2000 جای گرفت. برنامهٔ اولیه، استفاده از یک پیشرانهٔ شش سیلندر تخت توربو در کاررا GT بود اما بعداً مردان پورشه موتور V10 تنفس طبیعی را انتخاب کردند که قبلاً درواقع برای فرمول یک توسعه داده شده بود و یکی از هیجان‌انگیزترین صداها را در بین همهٔ سوپراسپرت‌ها داشت. کاررا GT در زمان تولید قیمت 440 هزار دلاری داشت که هرچند رقم گزافی بود اما در قیاس با ارزش امروزی آن‌که حتی در برخی نمونه‌های کم‌کار به دو میلیون دلار می‌رسد، رقم ناچیزی است.

حداکثر سرعت: 340 کیلومتر بر ساعت

هرچند فراری از سال 2014 سراغ موتورهای توربوشارژر رفت اما همچنان پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی خود را حفظ کرده است. جدیدترین خودرویی که به این نیروگاه افسانه‌ای مجهز شده، دودیچی چیلیندری است. این گرند تورر موتور جلو که جایگزین 812 سوپرفست شده، هرچند طراحی بحث‌برانگیزی دارد اما با 800 اسب بخار قدرت، پرفورمنس چشمگیری را به نمایش می‌گذارد. البته اکثر فراری‌ها از انزو گرفته تا SF90 حداکثر سرعتی بین 320 تا 340 کیلومتر بر ساعت دارند اما چنین رقمی برای یک گرند تورر تنفس طبیعی بدون نیروی کمکی هیبریدی قابل‌توجه است.

حداکثر سرعت: 354 کیلومتر بر ساعت

One-77 یکی از بهترین و سریع‌ترین آستون‌مارتین‌های تاریخ محسوب می‌شود ولی متأسفانه فقط 77 نفر شانس خرید آن را داشتند. One-77 برخلاف دیگر محصولات آستون‌مارتین که گرن توررهای 2+2 بودند، ظرفیت حمل دو نفر را داشت و رسماً به بخش سوپراسپرت‌ها وارد شد هرچند که هنوز هم راحتی یک گرند تورر را ارائه می‌کرد. پیشرانهٔ فوق‌العادهٔ این ماشین هرچند بر اساس موتور 6 لیتری DB9 شکل گرفت اما توسط کاسورث به نیروگاهی فوق‌العاده تبدیل شد که نه‌تنها قدرت بسیار بیشتری تولید می‌کرد بلکه 10 درصد هم سبک‌تر شده بود.

حداکثر سرعت: 355 کیلومتر بر ساعت

هرچند خودروهای ساخت پاگانی بیشتر اثرهای هنری کلکسیونی هستند اما این بدان معنا نیست که از لحاظ سرعت و پرفورمنس چیزی کم و کسر دارند. این شرکت ایتالیایی هم در دومین مدل تاریخ خود یعنی هوآیرا سراغ توربوشارژر رفت اما زوندا در تمام نسخه‌ها از پیشرانه‌های تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. قوی‌ترین و آخرین مدل زوندا، مدلی ویژه و منحصربه‌فردی بنام HP بارچتا بود که به‌عنوان هدیه‌ای برای تولد 60 سالگی مؤسس شرکت، هوراچیو پاگانی ساخته شد. در این نسخه، خروجی موتور 7.3 لیتری V12 تنفس طبیعی مرسدس به 800 اسب بخار قدرت رسید و بالاترین سقف سرعت را در خانوادهٔ زوندا فراهم کرد. از HP بارچتا فقط سه دستگاه ساخته شد.

حداکثر سرعت: 355 کیلومتر بر ساعت

اونتادور آخرین سوپراسپرت V12 خالص لامبورگینی بود زیرا جانشین آن، روئلتو، هرچند همچنان پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی را حفظ کرده اما هیبریدی شده است. اونتادور که در سال 2011 معرفی شد، ابتدا 700 اسب بخار قدرت داشت اما این رقم به‌مرور در نسخه‌های بعدی افزایش پیدا کرد و در آخرین نسخه یعنی اولتیمائه که در اواسط سال 2021 برای خداحافظی با اونتادور معرفی شد، به 780 اسب بخار رسید. درحالی‌که تمام نسخه‌های اونتادور حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت داشتند، در اولتیمائه این عدد پنج کیلومتر بر ساعت افزایش پیدا کرد.

حداکثر سرعت: 364 کیلومتر بر ساعت

طراح افسانه‌ای خودرو، گوردون موری که به دنبال ساخت جانشینی واقعی برای مک‌لارن F1 بود، سوپرکار منحصربه‌فردی بنام T.50 را توسعه داد. یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های این خودرو، پیشرانهٔ 4 لیتری V12 تنفس طبیعی با ردلاین خارق‌العادهٔ 12,100 rpm است که توسط کاسورث ساخته شد. این پیشرانه که در کنار گیربکس شش سرعته دستی قرار می‌گیرد، با تولید 663 اسب بخار قدرت در کنار وزن تنها 997 کیلوگرمی T.50، امکان دستیابی به حداکثر سرعت چشمگیر 364 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کند.

حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت

CLK GTR با تمام مرسدس‌های قبل و بعد از خود کاملاً متفاوت بود. این ماشین اساساً برای مسابقات قهرمانی فیا GT در نظر گرفته شده بود اما به خاطر قوانین هومولوگیشین، مرسدس باید تعدادی نسخهٔ جاده‌ای از آن تولید می‌کرد؛ بنابراین، CLK GTR سوپراسپرتی بسیار ویژه بود که مجموعاً تنها 28 دستگاه از آن ساخته شد. از این تعداد، فقط دو دستگاه از نوع سوپراسپرت بودند که بجای پیشرانهٔ 6.9 لیتری نسخهٔ اولیه، به موتور بزرگ‌تر و قوی‌تر 7.3 لیتری مجهز شدند. این همان موتوری بود که در پاگانی زوندا هم مورداستفاده قرار گرفت.

حداکثر سرعت: 386 کیلومتر بر ساعت

بین سال‌های 1989 تا 1998 مک‌لارن مجموعاً تنها 106 دستگاه F1 تولید کرد زیرا تولید هر دستگاه از این سوپرکار افسانه‌ای سه ماه طول می‌کشید. F1 در مارس 1998 با دستیابی به میانگین سرعت 386 کیلومتر بر ساعت در دو جهت، رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی آن زمان را شکست. هرچند بعداً این رکورد توسط خودروهای زیادی شکسته شد اما همهٔ آن‌ها توربوشارژ بودند و F1 هنوز هم رکورد سریع‌ترین خودروی تنفس طبیعی جهان را در اختیار دارد. همچنین ازآنجایی‌که اکثر سوپرکارهای جدید توربوشارژ یا الکتریکی هستند، بعید است که این رکورد در آینده هم شکسته شود.