عجیب‌ترین طراحی خودروهای آلمانی؛ از پورشه تا فولکس و بی ام و

در طول سال‌ها، برخی از طراحان خودروهای آلمانی جرأت شکستن هنجارها را پیدا کرده و طراحی‌های عجیبی را در خودروها ارائه کردند. در ادامه، با غیرمعمول‌ترین طراحی‌ها در خودروهای آلمانی آشنا خواهیم شد.

شاید امروز فولکس‌واگن بیتل خودروی چندان عجیبی به نظر نرسد اما زمانی که در سال 1938 معرفی شد کاملاً غیرمعمول بود. این خودرو به دستور آدولف هیتلر برای ساخت خودرویی که بتواند دو بزرگ‌سال و سه کودک را با سرعت صد کیلومتر بر ساعت جابجا کند و قیمتی بیش از یک موتورسیکلت نداشته باشد توسط فردیناند پورشه طراحی شد. شکل غیرمعمول بیتل به‌طور باورنکردنی محبوب شد و تا سال 2003 با همان ظاهر به تولید رسید.

پلاتن‌واگن خودرویی بود که پس از جنگ جهانی دوم توسط فولکس‌واگن برای حمل‌ونقل قطعات در داخل کارخانه ساخته شد. این خودروی عجیب بر اساس شاسی بیتل ساخته شده و پیشرانهٔ آن در قسمت عقب قرار داشت. هرچند پلاتن‌واگن هیچ‌گاه برای فروش عمومی عرضه نشد اما الهام‌بخش ساخت ون تایپ 2 بود. زمانی که یک واردکنندهٔ هلندی در سال 1947 هنگام بازدید از کارخانهٔ فولکس‌واگن در ولفسبورگ، پلاتن‌واگن را دید، ایدهٔ ساخت یک ون بر اساس بیتل در ذهنش شکل گرفت که نهایتاً منجر به ساخت ون تایپ 2 یا همان ترنسپورتر شد.

«رودولف اولنهاوت» که در سال 1931 به مرسدس پیوست و در سال 1936 رئیس بخش خودروهای مسابقه‌ای این شرکت شد، پس از جنگ جهانی دوم شاسی لوله‌ای را برای خودروی مسابقه‌ای W194 300SL طراحی کرد و در سال Uhlenhaut 300 SLR را ساخت که سریع‌ترین خودروی جاده‌ای جهان لقب گرفت. طراحی او در W194 الهام‌بخش «فردریش گایگر» برای طراحی 300SL گالوینگ شد. این خودرویی زیبا اما غیرمعمول با درهای گالوینگ بود که بعداً در SLS AMG هم استفاده شد.

طراح KR200 یک مهندس هوانوردی بنام «فریتز فند» بود و بنابراین، تعجبی ندارد که در این خودرو یک کاناپی هواپیما مانند می‌بینیم. البته وی پیش از KR200 سراغ طراحی خودروهای کوچک رفته بود و در سال 1948 خودرویی بنام فند فلیتزر را برای افرادی که در جنگ جهانی دوم دچار قطع عضو شده بودند ساخت. بعداً اما مشخص شد بسیاری از خریداران فلیتزر نه از معلولان بلکه افراد عادی بودند که خودرویی ارزان‌قیمت می‌خواستند. این منجر به ساخت فند 150 دونفره، مسراشمیت KR175 و درنهایت KR200 شد.

یکی دیگر از خودروهای عجیبی که در دوران محبوبیت خودروهای حبابی ساخته شد، کابین نام داشت و توسط شرکت هواپیماسازی آلمانی هاینکل طراحی شد. این شرکت هم که مثل مسراشمیت پس از جنگ از ساخت هواپیما منع شده بود، به این نتیجه رسید که عطش زیادی برای حمل‌ونقل ارزان‌قیمت وجود دارد. کابین شباهت زیادی به ب‌ام‌و ایزتا داشت اما ویژگی منحصربه‌فرد آن برخورداری از سقف پارچه‌ای بود که اگر درب جلو در تصادف گیر می‌کرد می‌توانست به‌عنوان دریچهٔ فرار عمل کند.

زونداپ یک تولیدکنندهٔ موتورسیکلت بود که در سال 1956 به فکر ساخت یک خودروی حبابی افتاد. طراحی این خودرو به طراح هواپیما «کلود دورنیه» سپرده شد. خودرویی که او طراحی کرد، از نمای جلو کمی به ایزتا شباهت داشت اما یانوس یک درب هم در عقب داشت و می‌توانست چهار نفر را حمل کند. البته صندلی عقب رو به پشت خودرو نصب شده بود. نقص طراحی اصلی این خودرو، هندلینگ ضعیف بود زیرا پیشرانه که در وسط نصب شده بود، خیلی سبک بود و مرکز ثقل خودرو بسته به تعداد سرنشینان تغییر می‌کرد. از یانوس 6,900 دستگاه ساخته شد.

آمفی‌کار با الهام از فولکس‌واگن اشویم‌واگن ساخته شد که یک خودروی نظامی آبی خاکی در جنگ جهانی دوم بود. آمفی‌کار از پیشرانهٔ تریومف هرالد 1200 استفاده می‌کرد که در عقب نصب شده و دو پروانه را به حرکت درمی‌آورد. از این خودروی آبی خاکی 3,878 دستگاه ساخته شد.

معلوم نیست چه کسی در فولکس‌واگن طراحی تایپ 181 را انجام داده اما این خودرو در اصل برای ارتش آلمان غربی ساخته شد و بعداً فولکس‌واگن پتانسیل یک خودروی تولیدی را در آن دید. تایپ 181 با استفاده از کف کوپهٔ کارمن گیا، قوای محرکهٔ بیتل و سیستم تعلیق عقب ون تایپ 2 ساخته و در نسخهٔ غیرنظامی با رنگ‌های متنوعی به بازار عرضه شد.

Z1 خودروی عجیبی بود و هنوز هم هست. ویژگی منحصربه‌فرد این ماشین درهای کشویی بود که به داخل بدنه می‌رفتند. علاوه بر این، Z1 از پانل‌های بدنهٔ پلاستیکی استفاده می‌کرد که می‌شد آن‌ها را با استفاده از پیچ‌گوشتی در کمتر از یک ساعت تعویض کرد و رنگ خودرو را از قرمز به آبی تغییر داد. البته Z1 هیچ‌گاه قرار نبود خودرویی تولید انبوه باشد و فقط برای دو سال ساخته شد.

ب‌ام‌و که از سال 1972 با ایدهٔ ساخت خودروهای الکتریکی کلنجار می‌رفت، حدود دو دهه بعد هاچ‌بک الکتریکی کوچک E1 را ساخت که شعاع حرکتی 250 کیلومتری آن برای اوایل دههٔ 90 رقم چشمگیری بود. اولین کانسپت E1 به دلیل آتش گرفتن هنگام شارژ نابود شد و سپس نمونهٔ دوم آن ساخته شد. هرچند ب‌ام‌و هیچ‌گاه E1 را برای فروش عرضه نکرد اما این خودرو الهام‌بخش ساخت سری 3 کامپکت بود که در سال 1993 معرفی شد.

هرچند پورشه همیشه به ساخت خودروهای اسپرت شهرت داشته اما در پاسخ به درخواست دولت چین برای ارائهٔ یک خودروی مقرون‌به‌صرفه، اقدام به ساخت یک سدان اقتصادی برای عرضه در چین کرد. بدین منظور، یک مهندس و یک طراح از چین به پورشه آمدند تا ایدهٔ ساخت یک خودروی ارزان‌قیمت، ساده، جادار و راحت را عملی کنند. دولت چین همین درخواست را از کرایسلر، فیات، میتسوبیشی، اوپل، فورد و مرسدس هم کرده بود اما برنده هیچ‌گاه انتخاب نشد. ظاهراً دولت این طرح‌ها را رایگان گرفته و از برخی عناصر طراحی آن‌ها در خودروهای چینی استفاده کرده است.

A2 با بدنهٔ آیرودینامیک و مصرف سوخت باورنکردنی برای اوایل دههٔ 2000، از زمان خود جلوتر بود و حتی در سال 2001 برندهٔ جایزهٔ طراحی شد. جالب اینکه A2 توسط کسی طراحی شد که لامبورگینی مورسیه‌لاگو را طراحی کرده بود. این خودرو با نظرات متفاوتی مواجه شد و از آن زمان تاکنون آئودی چیزی شبیه به A2 تولید نکرده است.

«کرت لاترشمیت» یک رانندهٔ مسابقه بود که شرکت لوتک را در سال 1962 با هدف ساخت خودروهای مسابقه‌ای تأسیس کرد. وی که بعداً سراغ تیونینگ محصولات پورشه و سپس ساخت قطعات آیرودینامیکی برای فراری و مرسدس رفت، اولین خودروی خود را با نام C1000 در سال 1995 ساخت. این خودرو نتوانست موفق عمل کند و لوتک در سال 2001 سوپرکار جدیدی بنام سیریوس را به بازار فرستاد. از این خودرو هم تنها پنج دستگاه ساخته شد که هرکدام 380 هزار پوند قیمت داشتند.

ایزدرا که همیشه به ساخت خودروهای عجیب می‌پرداخت، در سال 2006 یک گام فراتر رفت و خودروی بسیار عجیبی بنام اتوبان‌کوریر 116i را ساخت که شبیه سوپر سالون‌های لوکس دههٔ 30 بود. توسعهٔ این خودرو از اواسط دههٔ 80 آغاز شد. شاسی و اسکلت 116i از S کلاس نسل W126 گرفته شده و به دو پیشرانهٔ هشت سیلندر M117 مرسدس مجهز شده بود که می‌توانستند باهم کار کنند یا فقط یکی از آن‌ها روشن باشد. این موتورها مجموعاً 10 لیتر حجم و 600 اسب بخار قدرت داشتند. 116i با الهام از بوگاتی رویال و مرسدس 540K اتوبان کوریر طراحی شده بود.

فولکس‌واگن از ساخت XL1 یک هدف داشت: پیمودن صد کیلومتر با یک لیتر سوخت. پیش‌ازاین خودرو سه کانسپت در سال‌های 2003، 2009 و 2011 ساخته شد و سپس نسخهٔ تولیدی در سال 2012 با تغییرات بسیار کمی نسبت به کانسپت سال 2011 معرفی شد.