بهترین خودروهای عضلانی تاریخ، از چارجر و GTO تا موستانگ و بیوک GNX

دههٔ 60 بهترین دوران ماسل کارهای آمریکایی بود و این ماشین‌های سریع با پیشرانه‌های بزرگ و قدرتمند V8 و قیمت‌های مقرون‌به‌صرفه، در اوج محبوبیت بودند. بااین‌حال، بحران نفتی و مقررات آلایندگی در دههٔ 70 ماسل کارها را فلج کرد و این کلاس تقریباً از بین رفت تا اینکه در دههٔ 2000 شاهد یک رنسانس در بخش خودروهای عضلانی بودیم و این ماشین‌ها دوباره احیا شدند.

پونتیاک GTO به‌عنوان اولین خودروی عضلانی واقعی آمریکا شناخته می‌شود. پونتیاک که قصد ساخت نسخه‌ای قوی‌تر و سریع‌تر از مدل تمپست را داشت، متوجه شد که پیشرانهٔ 6.4 لیتری خودروهای بزرگ‌تر خود بدون تغییرات بزرگی در محفظهٔ موتور تمپست جای می‌گیرد. بدین ترتیب، GTO در سال 1964 به‌عنوان یک پکیج برای تمپست لمانز ارائه شد. این خودرو با یک کاربراتور چهار دهنه 325 اسب بخار قدرت و با دو کاربراتور دو دهنه 348 اسب بخار قدرت داشت. در سال 1964 بیش از 32 هزار دستگاه GTO فروخته شد که بسیار فراتر از خوش‌بینانه‌ترین پیش‌بینی‌ها بود.

برخلاف تصور معمول، فورد موستانگ یک ماسل کار نبود بلکه بخش پونی کار را ایجاد کرد که بعداً شورلت کامارو، پونتیاک فایربرد، دوج چلنجر و AMC جاولین هم به آن اضافه شدند. این خودروها معمولاٌ کوچک‌تر، ارزان‌تر و ضعیف‌تر از ماسل کارها بودند. بااین‌حال، کارول شلبی به موستانگ اعتمادبه‌نفس برای ورود به قلمروی ماسل کارها را داد. GT350 اولین موستانگ با تیونینگ شلبی بود که در سال 1965 با 306 اسب بخار قدرت عرضه شد. سپس دو سال بعد، GT500 با یک پیشرانهٔ 7 لیتری V8 معرفی شد که از GT40 برندهٔ لمانز گرفته شده بود.

آمریکن موتورز با معرفی AMX در فوریهٔ 1968 در پیست دیتونا دو هدف را دنبال می‌کرد که اولی ورود به بخش پررونق خودروهای عضلانی و دومی نمایش جدیدترین رویکرد طراحی و مهندسی AMC بود. این خودرو بالاتر از جاولین قرار می‌گرفت که وظیفهٔ رقابت با موستانگ و کامارو را داشت. AMX کمی کوتاه‌تر از رقبا بود اما از لحاظ قدرت چیزی کم نداشت و قوی‌ترین موتور آن یک نمونهٔ 6.4 لیتری V8 با 315 اسب بخار قدرت بود. AMX همچنین قیمتی رقابتی هم داشت و قیمت پایهٔ آن از 3,245 دلار معادل حدود 24 هزار دلار امروز آغاز می‌شد.

دوج برای مدل 1968 نسل جدید چارجر را به بازار فرستاد تا آن را از مدل ضعیف‌تر کورونت متمایز کند. طراحان شرکت خط سقف را تغییر دادند و از فرم فست‌بک قبلی فاصله گرفتند. این تغییرات چارجر را به یکی از جذاب‌ترین ماسل کارهای زمان خود تبدیل کرد. قوی‌ترین موتورهای چارجر نمونه‌های 7.2 لیتری V8 و 7 لیتری همی به ترتیب با 375 و 425 اسب بخار قدرت بودند. به لطف محبوبیت بالای ماسل کارها در آن زمان، دوج توانست در سال 1968 بیش از 96 هزار دستگاه چارجر به فروش برساند.

دوج که به شعار «یکشنبه برنده شو، دوشنبه بفروش» اعتقاد زیادی داشت، چارجر دیتونا را برای پیروزی در مسابقات نسکار ساخت. مهندسان، این پروژه را با آیرودینامیک‌تر کردن چارجر آغاز کردند و دماغه‌ای مخروطی و بال عظیمی با ارتفاع 60 سانتی‌متر را به خودرو افزودند. این سرمایه‌گذاری نتیجه داد و چارجر دیتونا به اولین خودرویی تبدیل شد که در مسابقهٔ نسکار از سرعت 320 کیلومتر بر ساعت فراتر رفت. دیگر برند کرایسلر یعنی پلیموث هم از همین فرمول برای تبدیل رود رانر به سوپربرد استفاده کرد.

فورد برای رعایت قوانین هومولوگیشن مسابقات نسکار، پیشرانهٔ عظیم 7 لیتری V8 خود را در سینهٔ موستانگ قرار داد. این موتور از طریق دریچهٔ هوای بزرگی که روی کاپوت نسبت شده بود تنفس می‌کرد. فورد باید 500 دستگاه از این موتور V8 برای فروش عرضه می‌کرد اما باس 429 برای دو سال 1969 و 1970 روی خط تولید ماند و مجموعاً 1,358 دستگاه از آن ساخته شد.

شورلت برای مدل 1970 نسل دوم شول را فیس‌لیفت کرد. این خودرو مثل قبل در نسخه‌های سدان چهاردر، استیشن، کانورتیبل و کوپه تولید می‌شد که آخری توجه علاقه‌مندان را جلب کرد خصوصاً زمانی که نشان SS روی جلوپنجرهٔ آن قرار گرفت. جنرال موتورز در سال 1970 محدودیت حجم موتور که برای برندهای خود در نظر گرفته بود را لغو کرد و به آن‌ها اجازه داد از موتورهای V8 عظیم استفاده کنند تا در جنگ قدرت از رقبای خود عقب نمانند. شول از این تصمیم بهرهٔ زیادی برد و SS 454 که پادشاه ماسل کارها لقب گرفت، به پیشرانهٔ 7.4 لیتری با 450 اسب بخار قدرت مجهز شد.

با حذف محدودیت حجم موتور جنرال موتورز، الدزمبیل هم وسوسه شد و بی‌معطلی موتور 7.3 لیتری V8 را با 365 اسب بخار قدرت به‌صورت استاندارد در 442 ارائه کرد.

فورد در سال 1970 تورینو را از فیرلین جدا کرد. در صدر این خانوادهٔ جدید نسخه‌های GT و کبرا قرار گرفتند و کبرا به لطف پیشرانهٔ 8 سیلندر 360 اسب بخاری، تایرهای عریض و کاپوت مشکی‌رنگ با دریچهٔ هوای کاربردی، به قهرمان خانوادهٔ تورینو تبدیل شد. فورد از تورینو کبرا 7,675 دستگاه در سال 1970 و 3,054 دستگاه در سال بعد فروخت.

پلیموث نسل سوم باراکودا را در سه نسخه تولید می‌کرد که کودا در صدر این خانواده قرار داشت و فقط با پیشرانه‌های V8 عرضه می‌شد. این نسخه از کاپوت منحصربه‌فرد با دریچهٔ هوا، سیستم تعلیق سنگین و پیشرانهٔ 335 اسب بخاری بهره‌مند شد. علاوه بر این، امکان سفارش موتور 7 لیتری 425 اسب بخاری همی هم برای این خودرو وجود داشت که باعث شکل‌گیری همی‌کودا شد. این مدل فقط در سال‌های 1970 و 1971 تولید شد و مجموعاً تنها 780 دستگاه از آن به تولید رسید.

هرچند در دههٔ 80 ماسل کارها تقریباً از بین رفته بودند اما بیوک GNX به‌تنهایی پرچم این خودروها را بالا نگه داشت. برخلاف پیشینیان خود، GNX به یک پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توربو مجهز شده بود که طبق اعلام بیوک 272 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما قدرت واقعی موتور بیش از این بود. این نسخه‌ای ویژه برای خداحافظی با بیوک گرند نشنال بود و تنها 500 دستگاه از آن ساخته شد.

موستانگ شلبی GT350R تجسم روند جدیدی در برخش ماسل کارها بود. این خودرو درحالی‌که در خط مستقیم سرعت پیشینیان خود را داشت، می‌توانست در پیچ‌ها با بهترین خودروهای اسپرت جهان رقابت کند. علاوه بر این، GT350R از لیست بلندبالایی از قطعات فیبر کربنی مثل برخی پانل‌های بدنه و حتی رینگ‌ها بهره می‌برد. زیر کاپوت هم همان پیشرانهٔ 5.2 لیتری V8 میل‌لنگ تخت GT350 معمولی قرار داشت که 525 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

شورلت، کامارو را در نسخهٔ ZL1 1LE به یکی از بهترین خودروهای پیست بازار تبدیل کرد. در این نسخه، به شاسی پویای نسل ششم کامارو سیستم تعلیق سبک‌تر، ارتقاء آیرودینامیک و پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 سوپرشارژ با 650 اسب بخار قدرت اضافه شد. ZL1 1LE همچنین از امکانات قابل‌توجهی مثل گرم‌کن غربیلک فرمان، کنترل تهویهٔ دو منطقه‌ای و سیستم صوتی Bose هم بهره می‌برد.

دوج، چلنجر دیمن را برای یک مأموریت خاص ساخت: مسابقهٔ درگ. پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 سوپرشارژ این ماشین با بنزین اکتان 100 تا 840 اسب بخار قدرت و 1045 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این اعداد در دنیای ماسل کارها بی‌سابقه بودند و بعداً خود دوج در نسخهٔ دیمن 170 توانست آن‌ها را افزایش دهد. دیمن همچنین از ویژگی‌هایی مثل ترنس‌بریک بهره می‌برد که فقط درگسترها دیده می‌شود. به لطف این ویژگی‌ها، دیمن توانست 400 متر را در 9.65 ثانیه طی کند.

فورد در نمایشگاه دیترویت 2019 از نسل جدید GT500 رونمایی کرد. این ماشین به نسخهٔ پیشرفته‌تر و سوپرشارژ موتور 5.2 لیتری V8 شلبی GT350 مجهز بود که 760 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این نیرو از طریق میل‌گاردان فیبر کربنی و گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. قیمت GT500 از 73 هزار دلار آغاز می‌شد که هرچند برای یک موستانگ رقم زیادی به نظر می‌رسد اما برای خودرویی با 40 اسب بخار قدرت بیشتر از فراری F8 چندان زیاد نبود.