مشهورترین خودروسازان آلمانی که تعطیل شدند؛ از هورش تا DKW و بورگوارد

خودروسازان آلمانی از جذاب‌ترین برندهای خودرویی جهان محسوب می‌شوند. نام خودروهای ساخت این کشور مترادف با کیفیت است. بااین‌حال، در تاریخ خودروسازی آلمان، شرکت‌های زیادی وجود داشته‌اند که شکست خوردند و نتوانستند دوام بیاورند. در ادامه با تعدادی از مشهورترین خودروسازان آلمانی که از بین رفتند آشنا خواهیم شد.

کارل بورگوارد در سال 1924 شرکتی به نام خودش برای ساخت خودرو تأسیس کرد و تا قبل از جنگ برندهای لوید، هانسا و گولایت را هم یا ایجاد کرد و یا خرید. پس از جنگ جهانی دوم، وی این شرکت‌ها را به‌طور جداگانه اداره می‌کرد که هزینه‌های بالایی را به دنبال داشت و به همین دلیل هرگز نمی‌توانست با برندهایی مثل اوپل یا فولکس‌واگن رقابت کند. این شرکت در سال 1961 تعطیل شد و کارل بورگوارد دو سال بعد درگذشت. سپس در سال 2008، نوهٔ او، کریستین، با سرمایهٔ چینی‌ها این برند را احیا کرد اما بورگوارد این بار هم نتوانست موفق عمل کند و ورشکست شد.

دکاو (DKW) در دههٔ 20 بزرگ‌ترین سازندهٔ موتورسیکلت در جهان محسوب می‌شد و در سال 1928 اولین خودروی خود را با پیشرانهٔ دو زمانه ساخت. در سال 1932 از طریق ادغام دکاو با سه شرکت آئودی، هورش و واندرر، شرکتی بنام اوتو یونیون شکل گرفت. دکاو تا زمان وقوع جنگ جهانی دوم، روی فروش خودروهای کوچک و ارزان تمرکز داشت و پس از جنگ، به اولین شرکتی تبدیل شد که خودروی دیفرانسیل جلو در اروپا عرضه کرد. سپس در سال 1958، مرسدس بنز اتو یونیون را خرید و در سال 1964 آن را به فولکس‌واگن فروخت. در سال 1966 فولکس‌واگن برند دکاو را کنار گذاشت و روی خودروهای آیندهٔ آن نام آئودی را گذاشت.

کارخانهٔ اصلی ب‌ام‌و قبل از جنگ جهانی دوم در آلمان شرقی قرار داشت. پس از جنگ، این کارخانه به تملک دولت شوروی درآمد اما همچنان به تولید خودروهای ب‌ام‌و ادامه می‌داد اما نام برند به EMW تغییر داده شد. در سال 1952 ب‌ام‌و برای بازپس‌گیری کارخانهٔ خود اقدام قانونی کرد و نهایتاً این کارخانه در سال 1956 به واتربورگ واگذار شد. خودروهای EMW تا زمانی که این شرکت منحل شد بدون تغییر بزرگی نسبت به قبل از جنگ تولید می‌شدند.

آگوست هورش که بین سال‌های 1896 تا 1899 مدیر کارخانهٔ کارل بنز بود، تصمیم گرفت خودروسازی خودش را راه‌اندازی کند. وی اولین خودروی خود را در سال 1901 تولید کرد اما شرایط دشوار بود و در سال 1909 هورش توسط هیئت‌مدیره از شرکت خودش اخراج شد. وی اما پا پس نکشید و شرکت جدیدی بنام آئودی را تأسیس کرد که در سال 1932 همراه با هورش به اتو یونیون تبدیل شد. هورش تا سال 1939 به تولید خودرو با برند خودش ادامه می‌داد اما پس از جنگ جهانی دوم، کارخانهٔ این شرکت که در آلمان شرقی بود، در اختیار شوروی قرار گرفت و به تولید کامیون پرداخت. برند هورش که بخشی از اتو یونیون بود، هم‌اکنون متعلق به فولکس‌واگن است و آئودی اخیراً از این نام برای نسخۀ لوکس‌تری از سدان A8 برای بازار چین استفاده کرده است.

IFA که مخفف انجمن صنعتی برای ساخت وسایل نقلیه بود، اتحادیه‌ای از شرکت‌های آلمان شرقی بود که همه نوع وسیلهٔ نقلیه‌ای از دوچرخه و موتورسیکلت گرفته تا خودرو و کامیون می‌ساخت. خودروهای IFA که بر اساس طرح‌های قبل از جنگ دکاو ساخته می‌شدند، قدیمی بودند اما در آلمان شرقی کمونیستی خرید خودرو بسیار سخت بود و بنابراین، بازار آماده‌ای برای مدل‌هایی مثل F8 و F9 وجود داشت که تا سال 1956 تولید می‌شدند. در این سال اما برند IFA از بین رفت و واتربورگ جای آن را گرفت.

در سال 1908، شرکت کشتی‌رانی لوید شرکتی خودروسازی بنام «خودرو و پیشرانهٔ آلمان شمالی» را تأسیس کرد. اکثر خودروهای این شرکت با نام لوید عرضه می‌شدند. این شرکت در سال 1929 به تملک امپراطوری بورگوارد درآمد برای چندین سال ناپدید شد تا اینکه کارل بورگوارد در سال 1950 برند لوید را برای تولید خودروهای اقتصادی با پیشرانه‌های کوچک 250 تا 600 سی‌سی احیا کرد. در سال 1961 اما که بورگوارد به آخر خط رسید، عمر لوید هم پایان یافت و در سال 1963 برای همیشه تعطیل شد.

برای چندین دهه، خودروسازان آمریکایی بر بازار ایالات‌متحده سلطه داشتند اما در دههٔ 80 شرایط تغییر کرد و برندهای اروپایی نظر خریداران آمریکایی را جلب کردند. پاسخ فورد به این شرایط ایجاد برندی بنام مرکور بود. این برند خودروهای تولید فورد آلمان را برای رقابت با مرسدس و ب‌ام‌و در آمریکا عرضه می‌کرد. مرکور ابتدا مدلی بنام XR4Ti را به بازار فرستاد که همان فورد سی‌یرا XR4i بازار اروپا بود. خریداران آمریکایی اما علاقه‌ای به فوردهای اروپایی نداشتند و در سال 1989 برند مرکور تعطیل شد.

کریستین اشمیت در سال 1873 شرکتی که NSU نام گرفت را برای ساخت ماشین‌های بافندگی تأسیس کرد. این شرکت اما در سال 1886 تولید دوچرخه، در سال 1901 تولید موتورسیکلت و نهایتاً در سال 1905 تولید خودرو را آغاز کرد. NSU که شرایط مالی سختی داشت، در سال 1929 کارخانهٔ خود را به فیات فروخت اما به تولید موتورسیکلت ادامه داد و در سال 1957 دوباره تولید خودرو را از سر گرفت. هفت سال بعد، NSU اولین خودروی جهان با پیشرانهٔ وانکل را معرفی کرد. سدان Ro80 سال 1967 که از پیشرانهٔ وانکل استفاده می‌کرد، NSU را به شهرت بیشتری رساند اما به دلیل مشکلاتی که داشت، نهایتاً این شرکت را ورشکست کرد. فولکس‌واگن در سال 1969 این شرکت را خرید و با اتو یونیون ادغام کرد تا اینکه در سال 1977 نام NSU برای همیشه کنار گذاشته شد.

از بین تمام برندهایی که در اینجا می‌بینیم، احتمالاً ترابانت از همه شناخته‌شده‌تر است. این خودرو نماد بلوک شرق و فروریختن دیوار برلین بود. اولین محصول ترابانت خودرویی بنام P50 یا 500 بود که در سال 1957 به بازار آمد. یک سال بعد ترابانت 600 معرفی شد و در سال 1963 با فیس‌لیفت به 601 تبدیل شد. ترابانت تا زمان خاتمهٔ تولید در سال 1991 تغییرات اندکی داشت تا اینکه با فروریختن دیوار برلین، مردمان آلمان شرقی توانستند خودروهای مدرنی مثل فولکس‌واگن گلف را بخرند. به دلیل همین بازار انحصاری، مجموعاً حدود 3.7 میلیون دستگاه ترابانت فروخته شد.

واتربورگ هم یکی دیگر از خودروسازان آلمان شرقی بود. این برند اولین بار بین سال‌های 1898 تا 1904 مورداستفاده قرار می‌گرفت و در سال 1955 برای عرضهٔ خودروی جایگزین مدل قدیمی IFA F9 احیا شد. هرچند این خودرو از همان پیشرانهٔ 900 سی‌سی دو زمانهٔ F9 استفاده می‌کرد اما بدنهٔ کاملاً جدیدی داشت که در نسخه‌های سدان، استیشن و کانورتیبل تولید می‌شد. این خودرو بسته به سال تولید و نوع بدنه، با نام‌های 311، 312 و 313 شناخته می‌شود. این محصول واتربورگ در سال 1966 جای خود را به مدل جدید 353 داد. هرچند رقبای غربی بشدت از واتربورگ 353 مدرن‌تر بودند و این خودرو در غرب اروپا تصویر وحشتناکی پیدا کرده بود اما در بازار آلمان شرقی همچنان تا زمان فروریختن دیوار برلین زنده ماند.