بهترین هایپرکارهای تاریخ؛ قسمت اول، از پورشه 959 تا بوگاتی ویرون

دنیای هایپرکارها هیجان‌انگیزتر می‌شود. این عرصه قبلاً تحت سلطهٔ خودروهای قدرتمند معمولی بود اما همه‌چیز در حال تغییر است. طی چند سال اخیر مدل‌های تمام الکتریکی به بازار آمده و شتاب‌های شگفت‌انگیزی را ارائه کرده‌اند؛ بنابراین، وقت آن رسیده است که نگاهی به داستان هایپرکارها از ابتدا داشته باشیم و با خودرویی شروع کنیم که همه‌چیز را آغاز کرد.

959 زمانی که در سال 1986 به بازار آمد، پیشرفته‌ترین خودروی جهان محسوب می‌شد. این ماشین با پیشرانهٔ شش سیلندر تخت توئین توربو و سامانهٔ چهارچرخ محرک که امکان دستیابی به حداکثر سرعت 317 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد، اولین هایپرکار جهان به‌حساب می‌آمد. از 959 تنها 337 دستگاه ساخته شد.

F40 می‌توانست به حداکثر سرعت 323 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و به اولین خودروی تولیدی تبدیل شد که توانست از مرز 200 مایل بر ساعت عبور کند. این ماشین از یک پیشرانهٔ V8 توئین توربو با 485 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و آخرین خودرویی بود که در دوران حیات انزو فراری توسعه پیدا کرد.

وقتی «رومانو آرتیولی» در سال 1991 برند بوگاتی را دوباره احیا کرد، جاه‌طلبی‌های بزرگی داشت که نتیجهٔ آن خلق EB110 با پیشرانهٔ V12 چهار توربو بود. این ماشین می‌توانست به حداکثر سرعت 348 کیلومتر بر ساعت برسد. بااین‌حال، از EB110 تنها 139 دستگاه ساخته شد و بوگاتی در سال 1995 ورشکست شد.

XJ220 به شکل کانسپت با پیشرانهٔ V12 و سامانهٔ چهارچرخ محرک معرفی شد اما در نسخهٔ تولیدی با موتور 3.5 لیتری V6 توئین توربو و دیفرانسیل عقب به بازار آمد. به همین دلیل، خیلی از خریداران سفارش خود را لغو کردند و رکورد اقتصادی دههٔ 90 هم مزید بر علت شد. بااین‌حال، XJ220 با 540 اسب بخار قدرت و حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت، به سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان در آن زمان تبدیل شد.

پس از پورشه 989، بزرگ‌ترین نقطهٔ عطف در تاریخ هایپرکارها را مک‌لارن F1 رقم زد. این خودرو که از بسیاری همنوعان خود سبک‌تر بود، از نیروگاه V12 تنفس طبیعی ساخت ب‌ام‌و با 627 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. F1 با دستیابی به حداکثر سرعت 386 کیلومتر بر ساعت، رکورد دیوانه‌واری را در دههٔ 90 به ثبت رساند که سال‌ها بعد بوگاتی ویرون توانست آن را بشکند.

هرچند F40 به پیشرانهٔ V8 توئین توربو مجهز بود اما جانشین آن از موتور V12 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد که با 520 اسب بخار قدرت، از فرمول یک آمده بود. F50 می‌توانست به حداکثر سرعت 325 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و ظرف تنها 8.5 ثانیه از صفر به سرعت 160 کیلومتر بر ساعت برسد. از این ماشین تنها 349 دستگاه ساخته شد درحالی‌که از F40 تعداد 1,311 دستگاه تولید شده بود.

معمولاً نمی‌بینیم که یک خودروساز با اولین محصول خود چشم‌انداز یک بخش از بازار را تغییر دهد اما پاگانی با زوندا دقیقاً همین کار را انجام داد. بین سال‌های 1999 تا 2011 انواع مختلفی از این ماشین ساخته شدند که همگی تولید محدود بودند. زوندا به پیشرانهٔ V12 مرسدس بنز مجهز بود که تا 750 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

انزو به‌عنوان جانشین F50 با کمک زیادی از سوی مایکل شوماخر توسعه پیدا کرد. این هایپرکار به نیروگاه 6 لیتری V12 تنفس طبیعی با 660 اسب بخار قدرت مجهز بود و ظرف 6.6 ثانیه از صفر به سرعت 160 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. انزو اولین خودروی تولیدی با ترمزهای سرامیکی بود و به حداکثر سرعت 355 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد.

مثل فراری F50، پیشرانهٔ 5.7 لیتری V10 پورشه کاررا GT با 603 اسب بخار قدرت هم ریشه در فرمول یک داشت. حداکثر سرعت رسمی این خودرو 330 کیلومتر بر ساعت بود و ظرف تنها 9.2 ثانیه به سرعت 200 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. پورشه ابتدا قصد تولید 1,500 دستگاه از کاررا GT داشت اما نهایتاً 1,270 دستگاه از آن تولید شد.

MC12 بر اساس فراری انزو ساخته شد اما خیلی خاص‌تر از آن بود زیرا تنها 50 دستگاه از آن تولید شد. هایپرکار مازراتی از همان پیشرانهٔ 6 لیتری V12 انزو استفاده می‌کرد که البته قدرت آن به 620 اسب بخار کاهش یافت. هرچند MC12 به‌اندازهٔ انزو سریع نبود اما با شتاب صفرتاصد 3.8 ثانیه و حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت، هنوز هم پرفورمنس چشمگیری داشت.

تا قبل از اینکه ویرون در سال 2005 معرفی شود، حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت رقم چشمگیری برای هایپرکارها بود اما این ماشین با نیروگاه 8 لیتری W16 چهار توربو به سرعت 407 کیلومتر بر ساعت رسید و همه‌چیز را تغییر داد؛ اما مردان بوگاتی به این هم قانع نبودند و در سال 2010 ویرون سوپراسپرت را با 1200 اسب بخار قدرت معرفی کردند که به سرعت 431 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد.

شرکت آمریکایی سالین که به تیونینگ موستانگ می‌پرداخت، زمانی که تصمیم به ساخت یک هایپرکار گرفت، توسعه و مهندسی آن را در بریتانیا انجام داد. S7 از یک پیشرانهٔ 7 لیتری V8 استفاده می‌کرد که بر اساس موتور ویندسور فورد شکل گرفته و در نسخهٔ توئین توربو 750 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. به لطف این نیرو، هایپرکار سالین می‌توانست به سرعت 400 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

هرچند رونتون بر اساس مورسیه‌لاگو ساخته شده بود اما خودروی بسیار خاص‌تری بود زیرا تنها 21 دستگاه کوپه و 15 دستگاه رودستر از آن ساخته شد. رونتون از همان موتور 6.5 لیتری V12 مورسیه‌لاگو استفاده می‌کرد که با کمی ارتقاء قدرت آن به 650 اسب بخار افزایش یافته بود. این خودرو با ساختار فیبر کربنی می‌توانست به حداکثر سرعت 355 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

C-X75 نباید در این لیست باشد زیرا در حد پروتوتایپ باقی ماند اما جگوار به‌طورجدی به دنبال تولید آن بود و حتی چند نمونهٔ تولیدی هم از آن ساخته شد. این هایپرکار هیبریدی با کمک تیم فرمول یک ویلیامز توسعه پیدا کرد اما رکود اقتصادی سال 2008 مانع تولید آن شد. بااین‌حال، C-X75 بعدها در سال 2015 در فیلم اسپکتر جیمز باند حاضر شد. رئیس طراحی جگوار «یان کالوم» زمانی که در سال 2019 بازنشست شد گفت عدم تولید C-X75 یکی از بزرگ‌ترین پشیمانی‌های او است.

ادامه دارد...