بهترین سوپراسپرت‌های V6 تاریخ، از هوندا NSX تا فراری F80

هرچند اولین پیشرانه‌های V6 در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، آلمان و فرانسه طراحی و ساخته شدند ولی اولین موتور V6 تولید انبوه از سال 1950 توسط لانچیا ساخته شد. این پیشرانه‌ها طی دهه‌های بعد محبوب شدند و به دلیل اندازهٔ جمع‌وجورتر نسبت به موتورهای شش سیلندر خطی، موردتوجه چنین خودروساز قرار گرفتند. درنهایت، موتورهای V6 به سوپراسپرت‌ها هم راه پیدا کردند و توانایی‌های خود را نشان دادند.

در اواسط دههٔ 80، هوندا توسعهٔ اولین سوپراسپرت ژاپنی را همراه با یک پیشرانهٔ V6 جدید و پیشرفته آغاز کرد. NSX که به‌عنوان اولین سوپراسپرت V6 جهان در نظر گرفته می‌شود، در سال 1989 در نمایشگاه شیکاگو معرفی و سال بعد راهی نمایندگی‌های فروش شد. NSX که یکی از اسطوره‌های خودروسازی ژاپن محسوب می‌شود، با کمک‌ رانندهٔ افسانه‌ای فرمول یک، آیرتون سنا توسعه پیدا کرد. این خودرو که روی یک شاسی مونوکوک تمام آلومینیومی پیشرفته ساخته شده بود، در آمریکا با برند آکورا عرضه شد. پیشرانهٔ 3 لیتری V6 این ماشین اولین موتور تولیدی جهان با شاتون‌های تیتانیومی محسوب می‌شد. نسخهٔ اولیهٔ این موتور 270 اسب بخار قدرت داشت ولی از سال 1997 به بعد، حجم موتور به 3.2 لیتری و قدرت به 290 اسب بخار افزایش یافت. نسل اول NSX تا سال 2005 تولید شد.

XJ220 به‌عنوان پروژه‌ای برای تولید یک سوپرکار جاده‌ای آغاز شد که بتواند در نسخهٔ مسابقه‌ای در رقابت‌های 24 ساعته لمان شرکت کند. در ابتدا، این پروژه چندان موردحمایت جگوار نبود و به همین دلیل، تیمی دوازده‌نفره به‌صورت داوطلبانه در اوقات فراغت خود روی توسعهٔ یک کانسپت کار می‌کردند. بعداً اما مدیریت شرکت تحت تأثیر کار این تیم قرار گرفت و چراغ سبز تولید را نشان داد. بااین‌حال، برخلاف نمونهٔ کانسپت که به پیشرانهٔ V12 و سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز بود، نسخهٔ تولیدی XJ220 به سوپراسپرتی محرک عقب با موتور V6 توئین توربو تبدیل شد. هرچند این تغییر خشم بسیاری از خریداران را برانگیخت ولی جگوار به‌منظور کاهش وزن، کوتاه کردن فاصلهٔ محوری و رعایت قوانین آلایندگی تصمیم به استفاده از موتور V6 گرفته بود. این موتور 3.5 لیتری که نسخه‌ای بشدت اصلاح‌شده از موتور V64V روور بود، 550 اسب بخار قدرت و 645 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که بیشتر از موتور V12 تنفس طبیعی نمونهٔ کانسپت بود. به لطف این نیرو، XJ220 ظرف 3.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت 342 کیلومتر بر ساعت دست یابد.

در اواخر دههٔ 80، نیسان نسخهٔ پرفورمنس بالای اسکای‌لاین GT-R را احیا کرد. هرچند سه نسل بعدی این ماشین پرفورمنسی شبیه به سوپراسپرت‌ها داشتند ولی نیسان برای GT-R برنامه‌های بزرگ‌تری داشت. اولین نشانهٔ این برنامه‌ها در قالب کانسپتی در نمایشگاه توکیو 2001 دیده شد. چهار سال بعد، نیسان از کانسپت دیگری رونمایی کرد که این بار بسیار نزدیک‌تر به نسخهٔ تولیدی بود که در سال 2007 معرفی شد. GT-R نسل R35 که حالا به مدلی مستقل و جدا از اسکای‌لاین تبدیل شده بود، هرچند به‌عنوان خودرویی اسپرت به بازار آمد ولی خیلی زود به قاتل سوپراسپرت‌ها تبدیل شد. این ماشین به پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توئین توربو مجهز بود که در ابتدا 485 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این نیرو که به هر چهارچرخ منتقل می‌شد، GT-R را ظرف 3.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. طی سال‌های بعد، GT-R ارتقاء پیدا کرد و قدرت موتور نهایتاً در نسخهٔ نیسمو به 600 اسب بخار رسید.

در نمایشگاه دیترویت 2002، فورد به‌منظور احیای GT40 افسانه‌ای، اقدام به معرفی کانسپتی کرد که یکی از بهترین طراحی‌های رترو در کل تاریخ خودروسازی محسوب می‌شد و نهایتاً با نام فورد GT به تولید رسید. این ماشین با پیشرانهٔ V8 سوپرشارژ قدرتمند، همان سوپراسپرتی بود که طرفداران فورد از دههٔ 60 منتظرش بودند. بااین‌حال، زمانی که نسل دوم GT در سال 2015 معرفی شد، چون دو سیلندر کمتر داشت، با واکنش چندان مثبتی از سوی طرفداران مواجه نشد. بااین‌حال، این موتور نهایتاً مورد استقبال قرار گرفت زیرا این هرگز یک پیشرانهٔ V6 معمولی نبود. این موتور 3.5 لیتری اکوبوست توئین توربو با 650 اسب بخار قدرت و 750 نیوتن متر گشتاور، GT را ظرف 3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. این خودرو مثل سلف خود، خیلی زود به یکی از قابل‌احترام‌ترین سوپراسپرت‌های بازار تبدیل شد.

از فراری F50 گرفته تا مک‌لارن F1، تاکنون سوپراسپرت‌های زیادی به بازار عرضه شده‌اند که ادعای ارائهٔ نزدیک‌ترین تجربه به خودروی فرمول یک را داشته‌اند. بسیاری از این خودروها، تکنولوژی‌هایی را هم از فرمول یک گرفته بودند ولی زمانی که در سال 2017 مرسدس از کانسپت پراجکت وان رونمایی کرد، می‌دانستیم که ایدهٔ ساخت یک خودروی فرمول یک برای جاده معنای متفاوت و دقیق‌تری پیدا خواهد کرد. این هایپرکار درنهایت در سال 2022 به AMG One تبدیل شد. این ماشین از سطح بی‌سابقه‌ای از تکنولوژی فرمول یک بهره می‌برد که مهم‌ترین آن‌ها پیشرانهٔ 1.6 لیتری توربوشارژ V6 است. این موتور نسخه‌ای اصلاح‌شده از پیشرانهٔ خودروی فرمول یک مرسدس W06 فصل 2015 است که به تنهایی 574 اسب بخار قدرت تولید می‌کند که این رقم در ترکیب با سیستم هیبریدی به 1063 اسب بخار می‌رسد. AMG One هم‌اکنون سریع‌ترین خودروی تولیدی پیست نوربرگ‌رینگ محسوب می‌شود.

جدیدترین ابرخودرویی که از پیشرانهٔ V6 استفاده می‌کند، فراری F80 است. هرچند پرچم‌داران فراری از زمان F50 همگی از پیشرانه‌های V12 تنفس طبیعی استفاده می‌کردند، مردان مارانلو تصمیم گرفتن در جانشین لافراری تعداد سیلندرها را نصف کنند. فراری دلیل این تصمیم را بهبود پرفورمنس عنوان کرده است. پیشرانهٔ 3 لیتری V6 توئین توربوی مورداستفاده در F80، همان موتور سوپرکار 296 GTB است که با اصلاحاتی مثل اصلاح زمان جرقه‌زنی و تزریق سوخت، در اینجا به‌تنهایی 900 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. علاوه بر این، F80 به سه موتور الکتریکی هم مجهز است که دوتا در جلو و یکی در عقب قرار دارد و مجموع خروجی را به 1200 اسب بخار می‌رساند. به لطف این نیرو، F80 ظرف 2.15 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت و ظرف 5.75 ثانیه به 200 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. هرچند این هایپرکار هنوز در دنیای واقعی آزمایش نشده ولی با سابقه‌ای که از پرچم‌داران فراری داریم و با توجه به عملکرد عالی این موتور V6 در 296 GTB، قطعاً F80 هم در حد پیشینیان خود فوق‌العاده عمل خواهد کرد.