بزرگ‌ترین پیشرانه خودروسازان مشهور جهان؛ قسمت اول، از سیتروئن تا نیسان

روند کوچک‌سازی پیشرانهٔ خودروها طی سال‌های اخیر باعث شده موتورها بسیار کم‌حجم‌تر از گذشته شوند ولی اگر به تاریخچهٔ خودروسازان مختلف نگاه کنیم می‌توانیم نیروگاه‌های بسیار بزرگ و حجیمی را ببینیم. ازاین‌رو، قصد داریم طی دو قسمت با بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ خودروسازان مشهور جهان آشنا شویم. در این لیست فقط به پیشرانه‌های تولیدی می‌پردازیم و موتورهای مسابقه‌ای، رکوردشکن و... را به‌حساب نیاورده‌ایم.

این موتور که یکی از معدود پیشرانه‌های دیزلی در لیست ما محسوب می‌شود، به‌طور مشترک توسط پژو، سیتروئن و فورد توسعه پیدا کرد. این پیشرانه که در سدان‌های C6 و C5 استفاده شد، ابتدا 2.7 لیتر حجم داشت ولی در سال 2009 حجم موتور به 3 لیتر افزایش یافت و قدرت را به 240 اسب بخار رساند. همین موتور به‌طور گسترده‌ای در محصولات جگوار و لندروور هم استفاده شد.

برخلاف دیگر خودروسازان ژاپنی، سوبارو هیچ‌گاه سراغ پیشرانه‌های خیلی بزرگ نرفته است و برای دستیابی به قدرت‌های بالا ترجیح داده از توربوشارژر استفاده کند. بزرگ‌ترین موتور تولیدی این شرکت یک نمونهٔ 3.6 لیتری شش سیلندر تخت است که از سال 2010 در مدل‌های لگاسی، اوت‌بک و ترایبکا استفاده می‌شد.

بزرگ‌ترین موتور آکورا پیشرانه‌ای V6 از سری J این شرکت بود. این سری موتورها از 2.5 لیتری شروع می‌شد و در بزرگ‌ترین نسخه با نام J37 به 3.7 لیتر می‌رسید که 300 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و قوی‌ترین موتور آکورا محسوب می‌شد اما در حال حاضر این عنوان به موتور 3 لیتری توئین توربوی جدیدی با 355 اسب بخار قدرت تعلق دارد. موتور J37 در سدان‌های RL و TL و کراس‌اوورهای MDX و ZDX استفاده می‌شد و در سال 2013 کنار گذاشته شد.

بزرگ‌ترین پیشرانهٔ ساخت هوندا همان موتور 3.7 لیتری J37 است که در نسل چهارم سدان لجند هم استفاده می‌شد ولی این بزرگ‌ترین موتوری نیست که تاکنون در خودروهایی با نشان هوندا دیده‌ایم زیرا در اواخر سال 1993 هوندا شاسی‌بلندی با نام کراس‌رود را معرفی کرد که درواقع نسخهٔ ری‌بج شدهٔ نسل اول لندروور دیسکاوری محسوب می‌شد. کراس‌رود به یک پیشرانهٔ 3.9 لیتری V8 مجهز بود و تنها خودروی هشت سیلندر تاریخ هوندا است. البته این موتور اساساً ساخت روور بود.

هرچند ولوو چند سال است که فقط از پیشرانه‌های چهار سیلندر استفاده می‌کند ولی قبلاً موتورهای بزرگ‌تری را زیر کاپوت محصولات این شرکت می‌دیدیم که بزرگ‌ترین آن‌ها 4.4 لیتری V8 بود. این پیشرانه که با همکاری یاماها ساخته شده بود و در شاسی‌بلند XC90 و سدان S90 استفاده شد، 315 اسب بخار قدرت داشت.

از سال 2009 در بسیاری از خودروهای جگوار و لندروور از یک پیشرانهٔ 5 لیتری V8 سوپرشارژ استفاده شده است. حداکثر قدرت این موتور در خودروهای لندروور مثل مدل‌های SVR برابر با 575 اسب بخار است هرچند که در برخی مدل‌های جگوار قدرت بالاتری هم داشته است. این پیشرانه هنوز هم در دیفندر استفاده می‌شود ولی به‌زودی کنار گذاشته خواهد شد.

بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون روی یک اینفینیتی نصب شده، یک واحد 5.6 لیتری V8 است که توسط شرکت مادر یعنی نیسان توسعه پیدا کرده و بزرگ‌ترین نسخه از موتورهای سری VK این شرکت محسوب می‌شود. این موتور در سدان Q70 و دو نسل شاسی‌بلند فول سایز QX80 استفاده شد ولی در جدیدترین نسل این شاسی‌بلند، موتور موردبحث با یک نمونهٔ 3.5 لیتری V6 توئین توربو جایگزین شده است.

تویوتا لندکروزر J200 و همتای لوکس آن یعنی نسل سوم لکسوس LX هردو با یک پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 عرضه شدند. این بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای است که تاکنون در هردوی این برندها دیده‌ایم. این موتور که با نام 3UR-FE شناخته می‌شود، 383 اسب بخار قدرت دارد. در نسل بعدی لندکروزر و لکسوس LX اما این موتور V8 با یک نمونهٔ 3.4 لیتری V6 توئین توربو جایگزین شد.

تویوتا از موتور 3UR-FE علاوه بر لندکروزر، در شاسی‌بلند سکویا و پیکاپ تاندرا هم استفاده کرد. هردوی این خودروها نیز در نسل جدید خود به همان موتور 3.4 لیتری V6 توئین توربو مجهز شده و پیشرانهٔ 5.7 لیتری را کنار گذاشته‌اند.

تنها موتور V10 ساخت پورشه بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای است که تاکنون از این شرکت دیده‌ایم. این موتور در اصل برای مسابقات توسعه پیدا کرده بود ولی به دلیل تغییر قوانین هیچ‌گاه برای این منظور استفاده نشد و نهایتاً در سینهٔ سوپراسپرت تولیدی کاررا GT قرار گرفت که از سال 2004 تا 2006 تولید شد. این موتور که برای استفادهٔ جاده‌ای تغییرات بزرگی را تجربه کرده بود، 612 اسب بخار قدرت داشت.

اوپل که بیش از 160 سال قدمت دارد، در سال 1892 پس‌ازاینکه چندین سال در زمینهٔ تولید چرخ‌خیاطی و دوچرخه فعالیت کرد، وارد حوزهٔ خودروسازی شد. در سال 1928 این شرکت خودرویی با نام ریجنت را معرفی کرد که به یک پیشرانهٔ 6 لیتری هشت سیلندر خطی با 110 اسب بخار قدرت مجهز بود. چنین قدرتی برای آن سال‌ها بسیار چشمگیر بود. بااین‌حال، اوپل در سال 1929 توسط جنرال موتورز خریداری شد و درحالی‌که تا آن زمان 25 دستگاه ریجنت تولید شده بود، شرکت آمریکایی به خاطر ترس از رقابت داخلی با کادیلاک، تمام این خودروها را از بین برد و امروز هیچ نمونه‌ای از ریجنت وجود ندارد.

اولین پیشرانهٔ V12 جگوار در سال 1971 در E تایپ معرفی شد و تا سال 1997 روی خط تولید باقی ماند. داستان این موتور با 5.3 لیتر حجم آغاز شد اما در اواخر دههٔ 80 این رقم به 6 لیتر افزایش یافت. این پیشرانه در کوپهٔ اسپرت XJS و سدان XJ12 مورداستفاده قرار گرفت.

بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون روی یک مازراتی نصب شده ساخت خود این شرکت نیست بلکه پیشرانهٔ F140 فراری است که در انزو استفاده می‌شد. این موتور V12 در پسرعموی انزو یعنی مازراتی MC12 مورداستفاده قرار گرفت. این پیشرانه 6 لیتر حجم داشت ولی فراری بعداً در محصولات بعدی خود مثل لافراری و 812 حجم این موتور را به 6.3 و 6.5 لیتر افزایش داد.

هرچند فولکس‌واگن پیشرانه‌های بزرگی را برای برندهای مختلف خود توسعه داده ولی بزرگ‌ترین موتوری که روی خودروهای خود این برند نصب شده، یک نمونهٔ 6 لیتری W12 است یعنی موتوری که اساساََ برای بنتلی توسعه داده شده بود. نسخهٔ تنفس طبیعی این موتور با 420 اسب بخار قدرت در سدان فیتون و با 450 اسب بخار در شاسی‌بلند توآرگ استفاده شد.

اولین خودروی جاده‌ای تولیدی مک‌لارن بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ این شرکت را در سینهٔ خود داشت. البته موتور مک‌لارن F1 ساخت ب‌ام‌و بود. این پیشرانهٔ V12 نسخه‌ای از همان موتور 6 لیتری ب‌ام‌و بود که یک سال قبل از مک‌لارن F1 در کوپهٔ لوکس سری 8 معرفی شده بود. این بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای محسوب می‌شد که ب‌ام‌و تا آن زمان تولید کرده بود.

آلفارومئو در دههٔ 20 تلاش کرد با مدل G1 به بازار خودروهای لوکس وارد شود اما در ایتالیا هیچ خریداری پیدا نکرد و تمام 50 نمونهٔ تولیدی آن به استرالیا فرستاده شد. این خودرو به یک پیشرانهٔ 6.3 لیتری شش سیلندر خطی مجهز بود که 70 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

پیشرانهٔ W12 فولکس‌واگن علاوه بر خودروهای این شرکت و بنتلی، در آئودی A8 هم استفاده شد. هرچند این پیشرانه در خودروهای فولکس‌واگن و بنتلی 6 لیتر حجم داشت ولی برای نسل سوم A8 نسخهٔ 6.3 لیتری موتور W12 معرفی شد که 500 اسب بخار قدرت داشت و قوی‌ترین نسخهٔ تنفس طبیعی این پیشرانه محسوب می‌شد اما هنوز هم با اختلاف از نسخهٔ توئین توربو در محصولات بنتلی ضعیف‌تر بود.

هرچند بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون در خودروهای تولیدی معمولی نیسان دیده‌ایم همان موتور 5.6 لیتری V8 اینفینیتی است که در مدل‌های تایتان، پث‌فایندر، پاترول و آرمادا استفاده شد ولی این شرکت یک موتور بزرگ‌تر 6.4 لیتری را هم در تاریخ خود دارد. این موتور با 260 اسب بخار قدرت، فقط در لیموزین پرنس رویال استفاده شد که برای امپراطوری ژاپن توسعه داده شد. از این لیموزین در سال‌های 1966 و 1967 تنها پنج دستگاه ساخته شد.

ادامه دارد...