بزرگ‌ترین پیشرانه خودروسازان مشهور جهان؛ قسمت دوم، از فراری تا بوگاتی

پیشرانهٔ دوازده سیلندر F140 فراری اولین بار در سال 2002 در انزو با 6 لیتر حجم معرفی شد و از آن زمان تاکنون چند بار اصلاح و بزرگ‌تر شده است. این موتور در حال حاضر 6.5 لیتر حجم دارد و در خودروهایی مثل پوروسانگوئه و دودیچی چیلیندری استفاده می‌شود. قدرت این موتور هم از 725 اسب بخار در پوروسانگوئه تا 840 اسب بخار در دیتونا SP3 متغیر است.

اولین پیشرانهٔ لامبورگینی موتوری V12 بود که در اولین خودروی این شرکت یعنی 350 GT استفاده شد. پیشرانهٔ موردبحث در آن زمان تنها 3.5 لیتر حجم داشت ولی طی چند دهه ارتقاء پیدا کرد و نهایتاً در رونتون به 6.5 لیتر رسید. این موتور بعداً با یک پیشرانهٔ V12 کاملاً جدید ولی با حجمی مشابه جایگزین شد که در اونتادور معرفی شد و هم‌اکنون جدیدترین نسخهٔ آن در روئلتو 825 اسب بخار قدرت تولید می‌کند.

هرچند خودروهای امروزی جیپ از پیشرانه‌های همی حجیم کرایسلر استفاده می‌کردند ولی بزرگ‌ترین موتوری که تاکنون روی یک جیپ نصب شده متعلق به زمانی است که این برند در اختیار AMC بود. بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تولیدی این شرکت یک نمونهٔ 6.6 لیتری بود که علاوه بر خودروهای خود AMC مثل جاولین و ماتادور، در سینهٔ جیپ واگنییر و چروکی هم قرار گرفت.

جدیدترین پیشرانهٔ V12 ب‌ام‌و N74 نام دارد که در سال 2009 معرفی شد. این موتور توئین توربو در قوی‌ترین و آخرین نسخه که در خودروهایی مثل ب‌ام‌و سری 7 و رولزرویس گوست و ریث استفاده می‌شد، 6.6 لیتر حجم داشت و بین 600 تا 630 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسخه‌ای بزرگ‌تر از همین موتور با 6.75 لیتر حجم هم برای خودروهای رولزرویس مثل فانتوم و کالینان توسعه داده شد ولی این نسخه در خودروهای ب‌ام‌و ارائه نشد.

فیات ساخت موتورهای V12 هواپیمایی را در طول جنگ جهانی اول آغاز کرد و سپس یک نمونه از آن را برای استفاده در خودرو طراحی کرد. این موتور با حجم‌های 6.8 و 7.5 لیتر ساخته شد که فقط نسخهٔ کم‌حجم‌تر در سال 1921 در مدل تایپ 520 مورداستفاده قرار گرفت. هرچند این خودرو در نمایشگاه‌های مختلف به نمایش درآمد و برای فروش عرضه شد ولی پس از ساخت تعداد نامعلومی فیات این پروژه را کنار گذاشت.

موتور V12 آستون‌مارتین اولین بار در سال 1999 در DB7 معرفی شد. این موتور که با اتصال دو پیشرانهٔ 3 لیتری V6 فورد ساخته شده بود، ابتدا 5.9 لیتر حجم داشت ولی در نسخه‌های بعدی این رقم افزایش یافت. حجیم‌ترین نسخهٔ این موتور با 7.3 لیتر حجم توسط کاسورث برای مدل تولید محدود One-77 ساخته شد. این موتور 760 اسب بخار قدرت داشت ولی بعداً برای استفاده در مدل ویکتور، ارتقاء پیدا کرد که قدرت را بدون افزایش حجم به 847 اسب بخار رساند.

بیوک در سال 1970 حجم موتور بلوک بزرگ V8 خود را به 7.5 لیتر افزایش داد و این پیشرانه به موتور استاندارد در مدل‌های ریویرا، الکترا، استیت واگن و GSX تبدیل شد و برای لسابر هم قابل سفارش بود. بحران نفتی سال 1973 اما این موتور را ابتدا فلج کرد و سپس از روی خط تولید کنار زد. درنتیجه، تا پایان دههٔ 70، قوی‌ترین بیوک‌ها از موتورهای دیگر برندهای جنرال موتورز استفاده می‌کردند.

موتور V8 بلوک بزرگ فورد از اواخر دههٔ 60 تا پایان قرن بیستم در اندازه‌های مختلف تولید شد. بزرگ‌ترین نسخهٔ این موتور که 7.5 لیتر حجم داشت، ابتدا در خودروهای لینکلن استفاده شد ولی بعداً زیر کاپوت خودروهای مرکوری و فورد هم قرار گرفت و به پیکاپ‌های سری F، ون‌های سری E و تاندربرد نیرو بخشید. فورد نسخه‌های 8.4 لیتری و 9.4 لیتری این موتور را هم تولید کرد ولی این نسخه‌ها فقط به‌صورت موتور جعبه‌ای عرضه شدند.

هرچند همان‌طور که گفتیم برخی لینکلن‌ها از موتور 7.5 لیتری فورد استفاده کردند ولی بزرگ‌ترین موتوری که زیر کاپوت خودروهای این شرکت قرار گرفت، پیشرانه‌ای 7.6 لیتری از سری MEL فورد بود. این موتور در نسل چهارم لینکلن کانتیننتال استفاده شد. هرچند این خودرو از سال 1961 تا 1969 تولید شد ولی موتور 7.6 لیتری فقط از سال 1966 تا 1968 زیر کاپوت آن قرار گرفت و سپس با موتور 7.5 لیتری جایگزین شد.

مرسدس 770 که با نام گروسر هم شناخته می‌شود، در دو نسل از سال 1930 تا 1943 تولید شد. هردو نسل این ماشین از یک پیشرانهٔ 7.7 لیتری هشت سیلندر خطی استفاده می‌کردند که در ابتدا به‌صورت سفارشی و از سال 1938 به بعد به‌صورت استاندارد به سوپرشارژر مجهز بود. این موتور در نسخهٔ تنفس طبیعی 150 اسب بخار و در نسخهٔ سوپرشارژ 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که این رقم بعداً به 230 اسب بخار افزایش یافت.

در سال 1925 رولزرویس در فانتوم پیشرانهٔ 7.7 لیتری شش سیلندر خطی جدیدی را معرفی کرد که با سوپاپ‌های روی سرسیلندر جایگزین موتورهای 7 و 7.4 لیتری سوپاپ کناری قبلی شد. این موتور با حجم 7.7 لیتر، بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ رولزرویس باقی ماند. این پیشرانه به مدت یک دهه تولید شد و سپس جای خود را در موتور کوچک‌تر ولی قوی‌تر 7.3 لیتری V12 در فانتوم III داد.

بنتلی در سال 1930 به اوج حجم موتور خود رسید. این موتور شش سیلندر خطی که 8 لیتر حجم داشت، طبق شیوهٔ نام‌گذاری خودروهای بنتلی در آن سال‌ها، در خودرویی استفاده شد که 8 Litr نام داشت. این موتور بسته به نسخه بین 200 تا 230 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بنتلی مدت کوتاهی پس از عرضهٔ 8 Litr، توسط رولزرویس خریداری شد و چند دهه بعد زیر چتر گروه فولکس‌واگن قرار گرفت ولی هیچ‌کدام از این شرکت‌ها برای بنتلی موتوری بزرگ‌تر از 8 لیتر نساختند.

هرچند حجم موتورهای بلوک بزرگ شورلت برای استفاده‌های مسابقه‌ای تا 16.5 لیتر رسید ولی بزرگ‌ترین نسخهٔ جاده‌ای این موتور 8.1 لیتر حجم داشت که در دههٔ 2000 در پیکاپ‌ها، شاسی‌بلندها و ون‌های شورلت استفاده شد. این موتور در نسخه‌های جی‌ام‌سی از این خودروها هم مورداستفاده قرار گرفت.

درحالی‌که حداکثر حجم موتورهای بیوک و دیگر برندهای جنرال موتورز مثل پونتیاک و الدزمبیل 7.5 لیتر بود، کادیلاک یک گام فراتر رفت و حجم موتور V8 خود که قبلاً 7.7 لیتر بود را در سال 1970 به 8.2 لیتر افزایش داد. شاید امروز عجیب به نظر برسد که نیروی این نیروگاه عظیم به چرخ‌های جلو منتقل شود ولی آن سال‌ها خودروسازی آمریکا سرشار از نوآوری‌های غیرمعمول بود. کادیلاک به دلیل قوانین آلایندگی، در سال 1976 این موتور را کنار گذاشت و از آن زمان تاکنون جنرال موتورز پیشرانه‌ای بزرگ‌تر از این نساخته است.

موتور V10 افسانه‌ای دوج وایپر کار خود را با 8 لیتر حجم شروع کرد که این رقم در سال 2003 به 8.3 و پنج سال بعد به 8.4 لیتر افزایش یافت. زمانی که تولید وایپر در سال 2017 خاتمه پیدا کرد، این موتور V10 بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تولیدی جهان محسوب می‌شد. این موتور در قوی‌ترین نسخه 650 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

رنو در سال 1911 اقدام به توسعهٔ خودروی لوکسی کرد که بتواند در رالی مونت‌کارلو برنده شود. این ماشین که 40CV نام داشت، ابتدا از یک پیشرانهٔ شش سیلندر خطی با حجم 7.5 لیتر استفاده می‌کرد ولی در سال 1920 این رقم به 9.1 لیتر افزایش یافت. 40CV در سال 1925 در رالی مونت‌کارلو پیروز شد و یک سال بعد نسخه‌ای تک‌نفره از آن توانست رکورد سرعت 24 ساعتهٔ 173 کیلومتر بر ساعت را ثبت کند.

هرچند پژو سال‌ها است که پیشرانه‌ای بزرگ‌تر از 1.6 لیتر تولید نکرده ولی این شرکت در سال 1908 نیروگاهی عظیم را برای مدل تایپ 105 تولید کرد. این اولین موتور شش سیلندر خطی پژو بود که 11.1 لیتر حجم داشت و می‌توانست تایپ 105 را به سرعت فوق‌العادهٔ 100 کیلومتر بر ساعت برساند. البته چنین خودروی قدرتمند و گران‌قیمتی خریدار زیادی نداست و پژو طی دو سال تنها 23 دستگاه از آن تولید کرد.

بوگاتی تایپ 41 که با نام رویال هم شناخته می‌شود، به نیروگاه هشت سیلندر خطی فوق‌العاده بزرگی با حجم 12.8 لیتر مجهز بود. رویال اما از لحاظ تجاری به یک فاجعه تبدیل شد زیرا در دوران رکود اقتصادی دههٔ 30 حتی خاندان‌های سلطنتی هم توان خرید آن را نداشتند. بااین‌حال، راه‌آهن دولتی فرانسه نمونه‌های زیادی از موتور این خودرو را خرید و تا اواخر دههٔ 50 هنوز برای نیرو بخشیدن به لوکوموتیوهای خود از آن‌ها استفاده می‌کرد.

پایان