خودروهای قابل‌توجه و جذابی که مورد بی‌مهری قرار گرفتند (قسمت اول)

همهٔ خودروها آن‌طور که شایسته است موردتوجه قرار نمی‌گیرند و برخی مدل‌های واقعاً درخشان گاهی با بی‌مهری مواجه می‌شوند. در این مطالب، طی دو قسمت با دست‌کم گرفته‌شده‌ترین خودروهای ۶۰ سال گذشته آشنا خواهیم شد.

سیتروئن GS

در بین محصولات سیتروئن خیلی به مدل‌های ۲CV، ترکشن آوانت و DS پرداخته شده اما کمتر در مورد GS صحبت شده است. این ماشین که به‌عنوان خودروی سال ۱۹۷۱ اروپا انتخاب شد، تکنولوژی و تجمل DS را در اختیار عموم مردم قرار داد و توسط یکی از ژورنالیست‌های خودرویی بزرگ بریتانیا لقب قالیچهٔ جادویی گرفت.

سیتروئن ZX

سیتروئن بودن خیلی سخت است زیرا توسط برجسته‌ترین ستاره‌های خودرویی قرن گذشته احاطه شده‌اید و وقتی وظیفه دارید فروش خودروهایی مثل اوپل آسترا و فورد اسکورت را سرقت کنید کار سخت‌تر هم می‌شود. بااین‌حال، سیتروئن ZX زمانی که در سال ۱۹۹۱ معرفی شد یکی از بهترین هاچ‌بک‌های خانوادگی بازار بود اما امروزه کاملاً فراموش شده است. همچنین ZX ولکان هم یکی از اولین هاچ‌بک‌های داغ دیزلی دنیا محسوب می‌شد.

پورشه ۹۱۴

شاید به خاطر ظاهری جعبه‌ای شکل یا ارتباط با فولکس‌واگن و یا ترکیب موتور وسط، دلیل هرچه که بود، باعث شد ۹۱۴ همیشه زیر سایهٔ ۹۱۱ قرار گیرد. این در حالی است که ۹۱۴ به‌عنوان اولین خودروی اسپرت موتور وسط جهان لایق احترام بیشتری بود.

فولکس‌واگن پاسات B5.5

پاسات مرز بین سدان‌های اقتصادی و لوکس است. هنگامی‌که این خودرو در نسل پنجم از قیدوبندهای آئودی رها شد، همهٔ ویژگی‌های عالی پاسات شامل ظاهر ساده، کابین هوشمندانه و صندوق بار بزرگ را به بهترین نحو ارائه کرد. این نسل حتی به پیشرانهٔ نوآورانهٔ W8 فولکس‌واگن هم مجهز شد اما آن‌طور که شایسته بود موردتوجه قرار نگرفت.

فیات ۱۲۴ اسپایدر

ساخت اولین خودروی اسپرت محرک عقب فیات از دههٔ ۸۰ به بعد بر اساس مزدا MX-5 کار هوشمندانه‌ای بود. فیات همچنین به دلیل استفاده از پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری توربوشارژ خودش شایستهٔ تحسین است حتی اگر نتواند صدای جذاب پیشرانه‌های دور بالای مزدا را داشته باشد. همچنین آبارث ۱۲۴ اسپایدر هم یکی از بهترین میاتاهایی بود که می‌شد خرید.

اوپل مانتا GTE

علاقهٔ شد‌ید بریتانیایی‌ها به فورد کاپری باعث شده بود کوپه‌ها و هاچ‌بک‌های دودر رقیب شانس کمی در بازار داشته باشند و اوپل مانتا GTE هم یکی از همین خودروها بود. این ماشین با پیشرانهٔ انژکتوری، کوپهٔ فوق‌العاده‌ای بود اما نهایتاً به آخرین کوپهٔ ۲+۲ اوپل تبدیل شد زیرا نسل جدیدی از هاچ‌بک‌ها جای مانتا را گرفتند.

جگوار ۴۲۰

هرچند جگوار ۴۲۰ تحت‌الشعاع جگوار MK2 قرار گرفت اما هرگز خودروی بدی نبود. این ماشین به پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری مجهز بود و بنابراین پرفورمنس بهتری نسبت به MK2 با پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری داشت، در عقب از سیستم تعلیق مستقل بهره می‌برد که هندلینگ خوبی را فراهم می‌کرد و از ظاهر سنتی یک جگوار هم برخوردار بود.

آستین مکسی

آستین مکسی پاسخ بریتانیا به رنو ۱۶ بود و به‌عنوان یک هاچ‌بک پنج‌در در دورانی که خانواده‌ها برای انتخاب خودرویی کاربردی بین سدان‌ها و استیشن‌ها مردد بودند باید عالی عمل می‌کرد اما مشکلات معمول صنعت خودروسازی بریتانیا در دههٔ ۷۰ باعث شد این خودرو با مشکلاتی از کارخانه بیرون آید و آن توجهی که لایقش بود را دریافت نکند.

شورلت کورویر

کورویر از لحاظ فنی خودروی درخشانی بود اما «رالف نیدر» آن را بدنام کرد. وی در کتابی بنام «ناامین در هر سرعتی» به مشکلات صنعت خودروسازی آمریکا پرداخت اما انتقادات تندی که از کورویر داشت بیشتر برجسته شد. بااین‌حال، بعداً بررسی‌ها نشان دادند که کورویر خطرناک‌تر از خودروهای آن دوره نبوده است.

جگوار XE

جگوار XE سدان کامپکت موردعلاقهٔ ما است. این خودرو از بسیاری جهات از ب‌ام‌و سری ۳، مرسدس بنز C کلاس و آئودی A4 بهتر است. مغلوب کردن آلمانی‌ها در این کلاس کار واقعاً سختی است و XE این کار را انجام داده ولی چه حیف که اکثر خریداران این سدان بریتانیایی را نادیده می‌گیرند.

نیسان پولسار

نیسان پولسار ظاهر کسل‌کننده‌ای داشت و به همین دلیل هیچ‌کس آن را جدی نگرفت درحالی‌که می‌توانست رقیبی برای فولکس‌واگن گلف و فورد فوکوس باشد. صندلی‌های عقب این خودرو به‌اندازهٔ یک لیموزین فضا داشت اما نهایتاً نیسان ترجیح داد از این کلاس خارج شده و بیشتر روی کراس‌اوورها تمرکز کند.

فیات تیپو

نسل اول فیات تیپو آن‌قدر خوب بود که با حضور اوپل وکترا و فولکس‌واگن پاسات، عنوان خودروی سال ۱۹۸۹ اروپا را کسب کرد. این خودرو پکیجی متعادل و بسیار شایسته با قیمتی جذاب بود و حتی یک نسخهٔ پرفورمنس هم داشت اما متأسفانه خریداران به‌اندازهٔ کافی به آن اهمیت ندادند.

فراری ۶۱۲ اسکاگلیتی

فراری ۶۱۲ اسکاگلیتی به دلایل مختلفی تحت‌الشعاع بسیاری از همتایان خود در مارانلو قرار گرفت. یکی از این دلایل طراحی ظاهری بود که خیلی‌ها نمی‌پسندیدند. همچنین ۶۱۲ خودرویی چهارنفره بود درحالی‌که گویی در خانوادهٔ اسب‌های مارانلو همراه بردن خانواده توهین به نشان فراری محسوب می‌شود. با وجود همهٔ این‌ها، ۶۱۲ یک سوپراسپرت V12 محرک عقب با سواری نرم و راحت بود که باید بیشتر موردتوجه قرار می‌گرفت.

ادامه دارد…