خودروهای عضلانی با پیشرانه‌های افسانه‌ای؛ از موستانگ تا پونتیاک GTO

در دوران طلایی ماسل کارها یعنی دههٔ 60 و اوایل دههٔ 70، خودروهای عضلانی آمریکایی به قوی‌ترین پیشرانه‌های زمان خود مجهز شدند. بااین‌حال، بخش عمده‌ای از فروش این خودروها در زمان تولید با پیشرانه‌های نسبتاً ضعیف و معمولی بود و مدل‌های V8 قدرتمند فروش بسیار پایینی داشتند. به همین دلیل، امروز این مدل‌ها بسیار کمیاب هستند و با قیمت‌های بسیار بالایی در حراجی‌ها خریدوفروش می‌شوند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با ماسل کارهایی از دوران طلایی آشنا شویم که به پیشرانه‌های کمیاب و منحصربه‌فرد مجهز شدند یعنی موتورهایی که هرگز زیر کاپوت خودروهای تولیدی معمولی سه غول خودروسازی آمریکا قرار نگرفتند.

در سال 1970 جنرال موتورز سرانجام ممنوعیت ارائهٔ پیشرانه‌های بزرگ خود برای خودروهای میان سایز را لغو کرد و درنتیجه، پونتیاک بلافاصله پیشرانهٔ 7.5 لیتری را برای تمام مدل‌های خود ازجمله نسل دوم GTO ارائه کرد. 1971 آخرین سال ارائهٔ نسخهٔ پرفورمنس جاج بود که در قوی‌ترین نسخه با موتور 7.5 لیتری H.O (مخفف High Output) عرضه می‌شد. البته بیوک و الدزمبیل هم موتور 7.5 لیتری داشتند ولی نسخهٔ پونتیاک تفاوت داشت. این موتور نسبت تراکم و دور بالاتری داشت و قدرت بیشتری تولید می‌کرد. در سال 1971 اما ازآنجایی‌که فروش GTO کاهش پیدا کرد، از جاج 7.5 لیتری H.O کمتر از 1000 دستگاه ساخته شد.

کوگار المینیتور در سال 1969 به‌عنوان نسخهٔ مرکوری از موستانگ باس 302 معرفی شد ولی برخلاف باس 302 که فقط با پیشرانهٔ 4.9 لیتری عرضه می‌شد، برای المینیتور موتور 7 لیتری کبرا جت یا سوپر کبرا جت هم قابل انتخاب بود که کوگار را به چیزی در حد موستانگ باس 429 تبدیل می‌کرد. علاوه بر این، کوگار المینیتور سوپر کبرا جت بسیار کمیاب‌تر از باس 429 بود زیرا تنها 302 دستگاه از آن ساخته شد. البته باس 429 با وجود تولید 1,359 دستگاهی، امروز ارزش بیشتری دارد ولی کوگار المینیتور سوپر کبرا جت هم با قیمت‌های بالای صد هزار دلار خریدوفروش می‌شود.

پونتیاک در سال 1969 نسخهٔ ترنس ام را برای فایربرد ارائه کرد. این نسخه هرچند با نوارهای روی بدنه و دریچه‌های کاپوت جذاب به نظر می‌رسید ولی چیزی که آن را به افسانه تبدیل شد، موتور 6.6 لیتری رم ایر IV بود. این موتور در حالت عادی 325 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی پونتیاک با استفاده از رم ایر، میل بادامک‌های بهتر و فنرهای سوپاپ قوی‌تر، 20 اسب بخار قدرت دیگر از این موتور بیرون کشید. از ترنس ام در سال 1969 فقط 697 دستگاه تولید شد که از این تعداد تنها 55 دستگاه موتور 6.6 لیتری رم ایر IV را زیر کاپوت خود داشتند.

در سال 1970، بیوک هم با GSX به‌طورجدی وارد عرصهٔ ماسل کارها شد. این نه‌تنها سریع‌ترین محصول بیوک بلکه پرشتاب‌ترین خودرو در بین تمام برندهای جنرال موتورز محسوب می‌شد. دلیل چنین پرفورمنسی، پیشرانهٔ 7.5 لیتری بود که با میل بادامک‌های بهتر، سوپاپ‌های بزرگ‌تر، نسبت تراکم بالا و کاربراتور روچستر، تا زمان معرفی وایپر در سال 2003 بیشترین گشتاور را در بین تمام پیشرانه‌های آمریکایی تولید می‌کرد. بااین‌حال، بیوک این ماشین را بدون هیچ تبلیغاتی عرضه کرد و به همین دلیل در سال 1970 فقط 678 دستگاه از آن ساخته شد که از این تعداد، 278 دستگاه با نسخهٔ استاندارد موتور 7.5 لیتری تولید شدند.

هرچند باس 429 توجهات زیادی را به خود جلب کرده بود ولی افراطی‌ترین موستانگ نسل اول، مک‌وان مدل 1971 با پکیج پرفورمنس درگ پک بود. این نسخه با تجهیز به پیشرانهٔ 7 لیتری سوپر کبرا جت، 400 متر را در 13 ثانیه طی می‌کرد درحالی‌که باس 429 این کار را در 14 ثانیه انجام می‌داد. عجیب اینکه درگ پک تغییری در خروجی پیشرانه ایجاد نمی‌کرد و فقط ضرایب گیربکس را ارتقاء می‌داد که این در کنار بدنهٔ آیرودینامیک‌تر موستانگ مدل 1971 باعث می‌شد از باس 429 سریع‌تر باشد.

در اواسط سال 1969، کرایسلر قوی‌ترین نسخهٔ پیشرانهٔ 7.2 لیتری خود را به سه کاربراتور دو دهنه مجهز کرد که با نام سیکس پک شناخته می‌شد. این موتور در مجموعهٔ کرایسلر، پس از پیشرانهٔ افسانه‌ای 7 لیتری همی، در رتبهٔ دوم قرار داشت. سوپر بی که ماسل کار ارزان‌قیمت دوج بود، به اولین خودرویی تبدیل شد که از این موتور شگفت‌انگیز بهره برد و A12 نام گرفت. هرچند سوپر بی A12 در بین خودروهای این لیست بیشترین تعداد تولید را دارد اما امروز بسیار کمیاب است زیرا اکثر آن‌ها در مسابقات درگ نابود شدند و طبق تخمین‌ها هم‌اکنون تنها 120 دستگاه از A12 باقی مانده است.

در سال 1968، ممنوعیت جنرال موتورز برای استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر از 400 اینچ مکعب (6.6 لیتر) در خودروهای میان سایز پابرجا بود. الدزمبیل اما برای دور زدن این قانون احمقانه، از طریق همکاری با شرکت هرست پرفورمنس، نسخه‌ای تولید محدود از کاتلاس را با پیشرانهٔ 7.5 لیتری تولید کرد که هرست/الدز نام گرفت. ابتدا قرار بود خودروها بدون موتور به هرست تحویل داده شوند تا محدودیت جنرال موتورز را دور بزند ولی نهایتاً کاتلاس‌هایی که برای تبدیل به نسخهٔ هرست/الدز ساخته شد، با پیشرانهٔ 7.5 لیتری کارخانه را ترک کردند.

پیشرانهٔ 426 همی کرایسلر در دوران طلایی ماسل کارها بر رقبا سلطه داشت و سریع‌ترین خودروهای آن سال‌ها را خلق کرد. این پیشرانه اوج عملکرد خود را زیر کاپوت پلیموث همی کودا 1971 ارائه می‌کرد. این ماشین از دیگر مدل‌های موپار مجهز به موتور همی سریع‌تر بود و تمام ماسل کارهای فورد و جنرال موتورز را در گردوغبار خود رها می‌کرد. از این خودرو اما تنها حدود صد دستگاه ساخته شد و امروز جزء گران‌ترین خودروهای عضلانی دوران طلایی محسوب می‌شود به‌گونه‌ای که نمونه‌های کانورتیبل آن تا 3.5 میلیون دلار هم قیمت می‌خورند.

رانندهٔ سابق مسابقه «دان ینکو» که یک نمایندگی شورلت در پنسیلوانیا داشت، معتقد بود شورلت کامارویی که تازه معرفی شده، به پیشرانه‌ای قوی‌تر نیاز دارد. وی با استفاده از برنامهٔ COPO جنرال موتورز که امکان سفارش خودروهای خاصی را با هر پیشرانه‌ای به نمایندگی‌ها می‌داد، تعدادی کامارو با موتور 7 لیتری سفارش داد و آن‌ها را با نام کامارو سوپر ینکو به فروش رساند. این خودرو در سیستم تعلیق و ترمز هم ارتقاء پیدا کرده بود اما با چنین قدرت دیوانه‌واری، خودرویی برای آماتورها محسوب نمی‌شد. از کامارو سوپر ینکو در سال 1968 تنها 64 دستگاه ساخته شد.

جنرال موتورز با ممنوعیت پیشرانه‌ای که ذکر شد، به ماسل کارهای خود لطمه زد و عنوان پادشاه خیابان‌ها را به موپارهای همی واگذار کرد ولی زمانی که این محدودیت در سال 1970 برداشته شد، شورلت شول سرانجام از بند و زنجیرها رها شد. البته دیگر برندهای جنرال موتورز هم از موتور 7.5 لیتری استفاده کردند ولی شول SS 454 همهٔ آن‌ها را شرمنده کرد و به یکی از بهترین ماسل کارهای دوران طلایی تبدیل شد. نمونه‌های باقیماندهٔ این ماشین امروز بیش از نیم میلیون دلار قیمت دارند.