جذاب‌ترین خودروهای اسپرت دیزلی، از گلف GTD تا بنتلی بنتایگا و پانامرا

هرچند پیشرانه‌های دیزلی بیشتر با پیکاپ‌ها و کامیون‌ها شناخته می‌شوند اما خودروهای اسپرت و پرفورمنس زیادی هم با این نوع پیشرانه ساخته شده‌اند که در ادامه با جذاب‌ترین آن‌ها آشنا خواهیم شد.

اگر پیشرانهٔ V12 دیزلی را در گوگل جستجو کنید، تنها خودرویی که پیدا خواهید کرد آئودی Q7 خواهد بود. این نیروگاه 6 لیتری زیر کاپوت نسل اول Q7 قرار گرفت و با گشتاور عظیم 1000 نیوتن متری، شتاب صفرتاصد 5.5 ثانیه را برای شاسی‌بلند آئودی فراهم کرد. این خودرو همچنین می‌توانست به حداکثر سرعت بیش از 270 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند اما آئودی طبق توافق با خودروسازان آلمانی این عدد را روی 250 کیلومتر بر ساعت محدود کرده بود. قرار بود از این پیشرانه حتی در سوپرکار R8 هم استفاده شود اما این پروژه نهایتاً لغو شد.

در خانوادهٔ گلف نسخهٔ GTI بسیار مشهور است اما شاید خیلی‌ها از نسخهٔ GTD علیرغم سابقه‌ای چهل‌ساله، خبر نداشته باشند. داستان اولین گلف دیزلی پرفورمنس در سال 1982 آغاز شد یعنی زمانی که پس از بحران نفتی دههٔ 70، به دلیل افزایش سرسام‌آور قیمت بنزین، خودروهای دیزلی محبوب شده بودند. هرچند در نسل‌های چهارم و پنجم گلف نام GTD کنار گذاشته شد اما در نسل ششم دوباره شاهد بازگشت آن بودیم. بااین‌حال، پس از فیس‌لیفت نسل کنونی، فولکس‌واگن نسخهٔ GTD را حذف و در عوض روی مدل‌های eHybrid و GTE تمرکز کرده است. آخرین گلف GTD مصرف سوخت باورنکردنی زیر 4.5 لیتر در هر صد کیلومتر داشت و با یک باک گازوئیل می‌توانست تا 1100 کیلومتر را طی کند.

فوکوس ST دیزل تنها خودروی دیزلی آمریکایی در این لیست محسوب می‌شود. این خودرو هم مثل گلف GTD اخیراً از روی خط تولید کنار رفته است. هرچند فوکوس دیزلی با شتاب صفرتاصد 7.6 ثانیه‌ای کندترین خودروی لیست ما به‌حساب می‌آید اما هنوز هم هاچ‌بک اسپرتی با هندلینگ چابک و رانندگی جذاب است. این خودرو حتی گشتاوری مشابه هوندا سیویک تایپ R دارد درحالی‌که مصرف سوخت ترکیبی آن تنها 4.8 لیتر در هر صد کیلومتر است که این عدد در رانندگی‌های شهری به‌ندرت از 6 لیتر فراتر می‌رود.

آلپینا علاوه بر نسخهٔ بنزینی، اقدام به ساخت نسخهٔ دیزلی پرفورمنس محصولات ب‌ام‌و هم می‌کند. ازجملهٔ این خودروها می‌توان به D3 بر اساس سری 3 و D5 بر اساس سری 5 اشاره کرد اما مطمئناً هیجان‌انگیزترین خودرویی دیزلی آلپینا، XD4 و برادر ساده‌تر آن، XD3 است. در این خودرو از نسخهٔ اصلاح‌شدهٔ پیشرانهٔ دیزلی B57 ب‌ام‌و استفاده شده که به چهار توربوشارژر مجهز شده است. اصلی‌ترین مزیت XD4 مصرف سوخت ترکیبی 6.9 لیتری آن است درحالی‌که برای مقایسه، X4 M40 بنزینی با 360 اسب بخار قدرت به‌صورت ترکیبی حدود 9 لیتر بنزین در هر صد کیلومتر مصرف می‌کند. XD4 تعادلی منصفانه بین پرفورمنس و مصرف سوخت برقرار گرفته است.

آئودی پس از ایدهٔ دیوانه‌وار Q7 V12 دیزلی، در سال 2016 دوباره به سرش زد و هیولای دیزلی دیگری خلق کرد. این بار اما آلمانی‌ها یک پیشرانهٔ V8 دیزلی با دو توربوشارژر و یک سوپرشارژر برقی برای کاهش تأخیر توربو توسعه دادند. آئودی مجبور شد در SQ7 فقط برای تأمین انرژی سوپرشارژر برقی، از یک سیستم الکتریکی مجزای 48 ولتی استفاده کند. این موتور 4 لیتری V8 دیزلی با 435 اسب بخار قدرت و 900 نیوتن متر گشتاور، می‌توانست متنفرترین افراد از گازوئیل را هم تحت تأثیر قرار دهد زیرا حداکثر قدرت خود را بین 3,750 تا 5,000 rpm ارائه می‌کرد و حداکثر گشتاور موتور هم تقریباً از حالت درجا یعنی دور 1,000 rpm در دسترس بود.

همان پیشرانهٔ دیزلی آئودی برای مدت کوتاهی در سینهٔ بنتایگا هم قرار گرفت تا اولین و تنها بنتلی دیزلی تاریخ متولد شود. این نسخه با شتاب صفرتاصد 4.8 ثانیه، پرفورمنسی بسیار نزدیک به نسخهٔ بنزینی V8 داشت که با 550 اسب بخار قدرت ظرف 4.5 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید. به همین دلیل، بنتایگا دیزلی از پشت فرمان هرگز نشان نمی‌داد که زیر کاپوت خود یک موتور گازوئیل سوز دارد. این شاسی‌بلند مجلل همچنین با مصرف سوخت بسیار مناسبی داشت و در هر کیلومتر به‌صورت ترکیبی تنها 8 لیتر گازوئیل مصرف می‌کرد درحالی‌که این رقم در نسخهٔ V8 بنزینی به 11.5 لیتر می‌رسید.

نسل قبلی ب‌ام‌و سری 6 کوپهٔ جذابی بود که در کنار نسخه‌های بنزینی، یک نسخهٔ دیزلی بنام 640d هم داشت. این نسخه گزینه‌ای عالی برای پیمایش‌های بزرگراهی طولانی بود و به لطف مصرف سوخت ترکیبی زیر 6 لیتر در هر صد کیلومتر، بدون نیاز به توقف در پمپ سوخت راننده را به هرجایی که می‌خواست می‌رساند. 640d همچنین با اطمینان شتاب می‌گرفت و هندلینگ خوبی داشت. بااین‌حال، این کوپهٔ جذاب آلمانی وقتی از بزرگراه فاصله می‌گرفت برخی مشکلات را بروز می‌داد و روی دست‌اندازها سواری خشکی داشت.

نسل اول پانامرا در سال 2009 معرفی شد و حدود دو سال بعد پورشه یک نسخهٔ دیزلی را به خانوادهٔ آن اضافه کرد. این نسخه با پیشرانهٔ 3 لیتری V6 توربو و 250 اسب بخار قدرت و مصرف 6.5 لیتر در هر صد کیلومتر، کم‌مصرف‌ترین خودرو در کل سبد محصولات پورشه محسوب می‌شد. پس از فیس‌لیفت سال 2023 نیز قدرت نسخهٔ دیزلی پانامرا به 300 اسب بخار افزایش پیدا کرد. به لطف باک سوخت بزرگ 80 لیتری، پانامرا دیزلی می‌توانست با یک باک بیش از 1200 کیلومتر را طی کند. بااین‌حال، قوانین سخت‌گیرانه‌تر آلایندگی و کاهش تقاضا باعث شد پورشه در سال 2018 نسخهٔ دیزلی پانامرا را حذف و در عوض روی نسخه‌های هیبریدی تمرکز کند.

با نگاه کردن به طراحی اسپرت و ظریف مرسدس C30 CDI AMG متوجه نخواهید شد که زیر کاپوت این خودرو همان پیشرانهٔ ون اسپرینتر قرار گرفته است. البته این پیشرانه برای استفاده در C کلاس تغییراتی را تجربه کرد که شامل افزایش حجم از 2.7 لیتر به 3 لیتری و تجهیز به سیستم سوپاپ DOHC بود. این کار قدرت را از 170 به 230 اسب بخار افزایش داد. C30 اولین و آخرین خودروی دیزلی ساخت AMG بود. این خودرو اما به دلیل پرفورمنس نه‌چندان چشمگیر و قیمت بالا، فروش خوبی را تجربه نکرد و مرسدس در پایان سال ۲۰۰۴ آن را کنار گذاشت.

فولکس‌واگن که در دههٔ 2000 سرمایه‌گذاری زیادی روی خودروهای دیزلی کرده بود، در نمایشگاه دیترویت 2009 کانسپتی بنام بلواسپرت را معرفی کرد. این یک خودروی اسپرت موتور وسط جمع‌وجور با طراحی جذاب و پیشرانهٔ دیزلی بود که از گلف GTD گرفته شده بود. قرار بود بلواسپرت روی پلت‌فرمی بنام Mimo ساخته شود که با آئودی و پورشه مشترک بود. پورشه قصد داشت روی این پلت‌فرم رودستر جدیدی بسازد که پایین‌تر از باکستر قرار گیرد و آئودی هم برنامهٔ تولید مدلی بنام R4 را داشت اما با رسوایی دیزل‌گیت در سال 2009 این برنامه‌ها لغو شد.