عجیب‌ترین خودروهای تولیدی تاریخ، از لامبورگینی LM002 تا بی‌ام‌و ایزتا

در طول تاریخ، برخی خودروسازان با خلاقیت یا شاید دیوانگی، محصولات عجیبی خلق کرده‌اند که شبیه خودروهای معمولی نبودند.

آمفی‌کار ۷۷۰

آمفی‌کار ۷۷۰ یک خودروی دوزیست بود که بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۸ در آلمان غربی فروخته شد، هرچند تولید آن در سال ۱۹۶۵ متوقف شد. این ماشین که توسط هانس تریپل طراحی شد، از خودروی دوزیست فولکس‌واگن اشویم‌وگن الهام گرفته بود. موتور ۴ سیلندر ۱.۱ لیتری آن، با ۴۳ اسب بخار، این خودرو را در آب به سرعت ۱۳ کیلومتر بر ساعت در خشکی به حداکثر سرعت ۱۱۲ کیلومتر بر ساعت می‌رساند. در خشکی، قدرت به چرخ‌های جلو منتقل می‌شد، اما در آب، چرخ‌های جلو برای هدایت استفاده می‌شدند که باعث چابکی کمتر نسبت به قایق‌های معمولی بود. درمجموع، ۳,۸۷۸ دستگاه از این خودروی عجیب تولید شد.

ب‌ام‌و ایزتا

ایزتا، نسخه آلمانی یک خودروی شهری سه‌چرخ بود که ابتدا توسط یک شرکت ایتالیایی طراحی شد و سپس ب‌ام‌و آن را بازطراحی کرد. این خودرو با طول تنها ۲,۲۸۵ میلی‌متر، هیچ توانایی خاصی نداشت اما به یکی از افسانه‌های تاریخ ب‌ام‌و تبدیل شد. موتور تک سیلندر ۲۵۰ سی‌سی ایزتا تنها ۱۳ اسب بخار تولید می‌کرد و حداکثر سرعتش به ۷۴ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. از ایزتا سه نسخه با نام‌های ۲۵۰، ۳۰۰ و ۶۰۰ ساخته شد که آخری قوی‌ترین مدل بود. درمجموع، ۱۶۱,۷۲۸ دستگاه از این میکروکار عجیب تولید شد.

باند باگ

باگ، محصول شرکت بریتانیایی باند کارز، یک خودروی سه‌چرخ دونفره با طراحی عجیب بود. این خودرو با طول ۲,۷۹۴ میلی‌متر، بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ تولید شد و تنها ۲,۲۷۰ دستگاه از آن ساخته شد. موتور ۴ سیلندر ۷۰۰ سی‌سی باگ ۲۹ اسب بخار تولید می‌کرد و شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت آن به‌قدری کند بود که اکثر هاچ‌بک‌های مدرن می‌توانند ۴۰۰ متر را در همان زمان طی کنند. پس از خرید شرکت باند کارز توسط رلاینت، موتور باگ کمی بزرگ‌تر شد، اما همچنان عجیب بود.

کرایسلر توربین‌کار

کرایسلر توربین‌کار، یک خودروی آزمایشی بود که بین سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۴ تنها در ۵۵ دستگاه تولید شد. این خودرو تحقیقات کرایسلر در زمینه استفاده موتورهای توربین گازی هواپیماها در خودرو بود. پس از جنگ جهانی دوم، ایده استفاده از این موتور در خودروها مطرح شد. موتور توربین گازی قطعات متحرک کمتری نسبت به موتورهای احتراق داخلی داشت اما چالش‌هایی مانند خنک‌کاری، گرمایش و آلایندگی، توسعه آن را دشوار کرد. هرچند توربین‌کار نشان داد که استفاده از موتور توربین گازی در خودرو امکان‌پذیر است ولی درنهایت پروژه لغو شد و کرایسلر ۴۶ دستگاه از ۵۵ دستگاه آن را نابود کرد. نمونه‌های باقی‌مانده در موزه‌ها و یکی در گاراژ جی لنو نگهداری می‌شوند.

فیات مالتی‌پلا

فیات مالتی‌پلا، یک مینی‌ون جمع‌وجور شش‌نفره بود که بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۰ تولید شد. این خودرو به دلیل کارایی انعطاف‌پذیری و تنوع موتورهای بنزینی و دیزلی تحسین شد اما چیزی که مالتی‌پلا را عجیب کرد، طراحی ظاهری‌اش بود. این خودرو یکی از غیرمتعارف‌ترین و بحث‌برانگیزترین طراحی‌های پیش از سال ۲۰۱۰ را داشت که هنوز هم در خاطر بسیاری مانده است.

ایسوزو وهی‌کراس

ایسوزو وهی‌کراس، یک شاسی‌بلند جمع‌وجور بود که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ عرضه می‌شد. این خودرو برخی قطعات خود را از یکی از شاسی‌بلند بزرگ‌تر ایسوزو قرض گرفته بود و از موتورهای V6 در نسخه‌های مختلف استفاده می‌کرد. طراحی وهی‌کراس توسط «شیرو ناکامورا» و «ساتومی مورایاما» انجام شد که هدفشان ساخت خودرویی سبک، مقاوم، سرگرم‌کننده و دوستدار محیط‌زیست بود اما این طراحی عجیب، وهی‌کراس را به خودرویی غیرمعمول تبدیل کرد.

لامبورگینی LM002

لامبورگینی LM002 نه به خاطر طراحی، بلکه به دلیل هدف ساختش در این لیست قرار دارد. این خودرو در دهه ۱۹۸۰ به‌عنوان یک شاسی‌بلند آفرود جان‌سخت برای استفاده نظامی ساخته شد برخلاف رویهٔ معمول لامبورگینی که به ساخت خودروهای سوپراسپرت شهرت داشت. پروتوتایپ‌های این خودرو از یک موتور V12 در عقب استفاده می‌کردند اما نسخه نهایی به موتور V12 در جلو کانتاش مجهز شد. ایده یک شاسی‌بلند آفرود با موتور V12 جذاب اما غیرعملی بود و به همین دلیل تنها حدود ۳۰۰ دستگاه از این خودرو تولید شد.

پلیموث پراولر

پلیموث پراولر، یک خودروی اسپرت بود که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲ تولید شد و به‌عنوان تنها هات‌راد تولید انبوه آمریکا شناخته می‌شود. این خودرو یک کوپه دونفره کانورتیبل با موتور جلو و دیفرانسیل عقب بود. طراحی آن از هات‌رادهای دهه ۱۹۳۰ الهام گرفته بود، اما سپرهای جلویی نامتناسب، ظاهر آن را عجیب‌وغریب کردند و باعث شدند با هیچ‌یک از محصولات دیگر پلیموث شباهت نداشته باشد.

تویوتا پرویا

تویوتا پرویا، مینی‌ونی بود که از دهه ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۹ در سه نسل تولید شد. نسل اول این خودرو به دلیل پیشرانه‌اش عجیب بود. این مدل از یک موتور ۲.۴ لیتری ۴ سیلندر سوپرشارژ استفاده می‌کرد که در وسط خودرو نصب شده و با سامانهٔ چهارچرخ محرک همراه بود. اگرچه این موتور به‌اندازه سوپرشارژهای مدرن قوی نبود اما در سینهٔ یک مینی‌ون خانوادگی، پرویا را به خودرویی غیرمعمول تبدیل کرد. نسل‌های بعدی این خودرو اما طراحی و پیشرانه معمولی‌تری داشتند.

اسمارت رودستر

اسمارت رودستر، یک خودروی اسپرت دودر و دونفره بود که از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ تولید شد. این خودرو بر پایه نسخه کشیده‌تر پلتفرم اسمارت فورتو ساخته شده بود. رودستر در دو نسخه یکی با سقف تارگا قابل برداشتن و دیگری با سقف نرم برقی ساخته شد که هر دو یادآور رودسترهای کلاسیک بریتانیایی بودند. نقطه‌ضعف اصلی این خودرو گیربکس بود درحالی‌که پرفورمنس موتور ۷۰۰ سی‌سی توربوشارژ ۳ سیلندر با ۸۲ اسب بخار قدرت هم چندان چشمگیر نبود. بااین‌حال، رودستر با فروش ۴۳,۰۹۱ دستگاه، دو برابر انتظارات اولیه فروخت.