عجیب‌ترین خودروهای تولیدی تاریخ، از لامبورگینی LM002 تا بی‌ام‌و ایزتا

آمفی‌کار 770 یک خودروی دوزیست بود که بین سال‌های 1961 تا 1968 در آلمان غربی فروخته شد، هرچند تولید آن در سال 1965 متوقف شد. این ماشین که توسط هانس تریپل طراحی شد، از خودروی دوزیست فولکس‌واگن اشویم‌وگن الهام گرفته بود. موتور 4 سیلندر 1.1 لیتری آن، با 43 اسب بخار، این خودرو را در آب به سرعت 13 کیلومتر بر ساعت در خشکی به حداکثر سرعت 112 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. در خشکی، قدرت به چرخ‌های جلو منتقل می‌شد، اما در آب، چرخ‌های جلو برای هدایت استفاده می‌شدند که باعث چابکی کمتر نسبت به قایق‌های معمولی بود. درمجموع، 3,878 دستگاه از این خودروی عجیب تولید شد.

ایزتا، نسخه آلمانی یک خودروی شهری سه‌چرخ بود که ابتدا توسط یک شرکت ایتالیایی طراحی شد و سپس ب‌ام‌و آن را بازطراحی کرد. این خودرو با طول تنها 2,285 میلی‌متر، هیچ توانایی خاصی نداشت اما به یکی از افسانه‌های تاریخ ب‌ام‌و تبدیل شد. موتور تک سیلندر 250 سی‌سی ایزتا تنها 13 اسب بخار تولید می‌کرد و حداکثر سرعتش به 74 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. از ایزتا سه نسخه با نام‌های 250، 300 و 600 ساخته شد که آخری قوی‌ترین مدل بود. درمجموع، 161,728 دستگاه از این میکروکار عجیب تولید شد.

باگ، محصول شرکت بریتانیایی باند کارز، یک خودروی سه‌چرخ دونفره با طراحی عجیب بود. این خودرو با طول 2,794 میلی‌متر، بین سال‌های 1970 تا 1974 تولید شد و تنها 2,270 دستگاه از آن ساخته شد. موتور 4 سیلندر 700 سی‌سی باگ 29 اسب بخار تولید می‌کرد و شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت آن به‌قدری کند بود که اکثر هاچ‌بک‌های مدرن می‌توانند 400 متر را در همان زمان طی کنند. پس از خرید شرکت باند کارز توسط رلاینت، موتور باگ کمی بزرگ‌تر شد، اما همچنان عجیب بود.

کرایسلر توربین‌کار، یک خودروی آزمایشی بود که بین سال‌های 1963 تا 1964 تنها در 55 دستگاه تولید شد. این خودرو تحقیقات کرایسلر در زمینه استفاده موتورهای توربین گازی هواپیماها در خودرو بود. پس از جنگ جهانی دوم، ایده استفاده از این موتور در خودروها مطرح شد. موتور توربین گازی قطعات متحرک کمتری نسبت به موتورهای احتراق داخلی داشت اما چالش‌هایی مانند خنک‌کاری، گرمایش و آلایندگی، توسعه آن را دشوار کرد. هرچند توربین‌کار نشان داد که استفاده از موتور توربین گازی در خودرو امکان‌پذیر است ولی درنهایت پروژه لغو شد و کرایسلر 46 دستگاه از 55 دستگاه آن را نابود کرد. نمونه‌های باقی‌مانده در موزه‌ها و یکی در گاراژ جی لنو نگهداری می‌شوند.

فیات مالتی‌پلا، یک مینی‌ون جمع‌وجور شش‌نفره بود که بین سال‌های 1998 تا 2010 تولید شد. این خودرو به دلیل کارایی انعطاف‌پذیری و تنوع موتورهای بنزینی و دیزلی تحسین شد اما چیزی که مالتی‌پلا را عجیب کرد، طراحی ظاهری‌اش بود. این خودرو یکی از غیرمتعارف‌ترین و بحث‌برانگیزترین طراحی‌های پیش از سال 2010 را داشت که هنوز هم در خاطر بسیاری مانده است.

ایسوزو وهی‌کراس، یک شاسی‌بلند جمع‌وجور بود که بین سال‌های 1997 تا 2001 عرضه می‌شد. این خودرو برخی قطعات خود را از یکی از شاسی‌بلند بزرگ‌تر ایسوزو قرض گرفته بود و از موتورهای V6 در نسخه‌های مختلف استفاده می‌کرد. طراحی وهی‌کراس توسط «شیرو ناکامورا» و «ساتومی مورایاما» انجام شد که هدفشان ساخت خودرویی سبک، مقاوم، سرگرم‌کننده و دوستدار محیط‌زیست بود اما این طراحی عجیب، وهی‌کراس را به خودرویی غیرمعمول تبدیل کرد.

لامبورگینی LM002 نه به خاطر طراحی، بلکه به دلیل هدف ساختش در این لیست قرار دارد. این خودرو در دهه 1980 به‌عنوان یک شاسی‌بلند آفرود جان‌سخت برای استفاده نظامی ساخته شد برخلاف رویهٔ معمول لامبورگینی که به ساخت خودروهای سوپراسپرت شهرت داشت. پروتوتایپ‌های این خودرو از یک موتور V12 در عقب استفاده می‌کردند اما نسخه نهایی به موتور V12 در جلو کانتاش مجهز شد. ایده یک شاسی‌بلند آفرود با موتور V12 جذاب اما غیرعملی بود و به همین دلیل تنها حدود 300 دستگاه از این خودرو تولید شد.

پلیموث پراولر، یک خودروی اسپرت بود که بین سال‌های 1997 تا 2002 تولید شد و به‌عنوان تنها هات‌راد تولید انبوه آمریکا شناخته می‌شود. این خودرو یک کوپه دونفره کانورتیبل با موتور جلو و دیفرانسیل عقب بود. طراحی آن از هات‌رادهای دهه 1930 الهام گرفته بود، اما سپرهای جلویی نامتناسب، ظاهر آن را عجیب‌وغریب کردند و باعث شدند با هیچ‌یک از محصولات دیگر پلیموث شباهت نداشته باشد.

تویوتا پرویا، مینی‌ونی بود که از دهه 1990 تا 2019 در سه نسل تولید شد. نسل اول این خودرو به دلیل پیشرانه‌اش عجیب بود. این مدل از یک موتور 2.4 لیتری 4 سیلندر سوپرشارژ استفاده می‌کرد که در وسط خودرو نصب شده و با سامانهٔ چهارچرخ محرک همراه بود. اگرچه این موتور به‌اندازه سوپرشارژهای مدرن قوی نبود اما در سینهٔ یک مینی‌ون خانوادگی، پرویا را به خودرویی غیرمعمول تبدیل کرد. نسل‌های بعدی این خودرو اما طراحی و پیشرانه معمولی‌تری داشتند.

اسمارت رودستر، یک خودروی اسپرت دودر و دونفره بود که از سال 2002 تا 2005 تولید شد. این خودرو بر پایه نسخه کشیده‌تر پلتفرم اسمارت فورتو ساخته شده بود. رودستر در دو نسخه یکی با سقف تارگا قابل برداشتن و دیگری با سقف نرم برقی ساخته شد که هر دو یادآور رودسترهای کلاسیک بریتانیایی بودند. نقطه‌ضعف اصلی این خودرو گیربکس بود درحالی‌که پرفورمنس موتور 700 سی‌سی توربوشارژ 3 سیلندر با 82 اسب بخار قدرت هم چندان چشمگیر نبود. بااین‌حال، رودستر با فروش 43,091 دستگاه، دو برابر انتظارات اولیه فروخت.