سوپراسپرت‌هایی که قبل از ردبول RB17 تکنولوژی فرمول یک را به جاده آوردند

ردبول در فستیوال گودوود خودروی حیرت‌انگیزی را رونمایی کرد. پروژهٔ خارق‌العادهٔ آدریان نیوی، ردبول RB17 قرار است یکی از وحشی‌ترین هایپرکارهایی باشد که تاکنون ساخته شده است. زیر بدنهٔ آبی‌رنگ این هیولا، اساساً یک خودروی فرمول یک پنهان شده است. RB17 به یک پیشرانهٔ V10 تنفس طبیعی ساخت کاسورث با 1000 اسب بخار قدرت مجهز است و از گیربکس و شاسی فیبر کربنی بهره می‌برد که اوج تکنولوژی‌های موتوراسپرت را به جاده می‌آورد. البته هایپرکار ردبول فقط مخصوص پیست است و تنها 50 دستگاه از آن ساخته می‌شود که هرکدام حدود 6.5 میلیون دلار قیمت دارند. بااین‌حال، RB17 اولین هایپرکاری نیست که به‌منظور ارائهٔ تجربهٔ فرمول یک برای عموم مردم طراحی شده و در ادامه با شش نمونه از بهترین خودروهایی که قبلاً این کار را انجام داده‌اند آشنا خواهیم شد.

در دههٔ 80، تب‌وتاب فرمول یک در ژاپن بسیار بالا بود تا جایی که برای گرند پری سوزوکا سالانه هزاران بلیط فروخته می‌شد. موفقیت ژاپنی‌ها در این مسابقات نیز بر محبوبیت فرمول یک در سرزمین آفتاب تابان افزوده بود زیرا هر خودرویی که از سال 1987 تا 1991 در این مسابقات قهرمان شد از پیشرانه‌های هوندا استفاده می‌کرد. یاماها نیز که بر مسابقات موتورسیکلت آن زمان سلطه داشت، تلاش کرد موفقیت خود روی دوچرخ را با تقلید از هوندا روی چهارچرخ هم تکرار کند. یاماها برای اولین بار در سال 1989 با تیم Zakspeed وارد فرمول یک شد اما هیچ موفقیتی کسب نکرد. پس از یک سال غیبت، این شرکت از طریق همکاری با برابم، در سال 1991 با پیشرانهٔ V12 به فرمول یک بازگشت ولی بازهم موفقیتی به دنبال نداشت و فقط سه امتیاز کسب کرد. بااین‌حال، در سال 1992 یاماها با استفاده از پیشرانهٔ V12 فرمول یک خود، یک خودروی جاده‌ای با نام OX99-11 با صندلی‌های پشت سرهم ساخت اما متأسفانه این خودرو هیچ‌گاه تولید نشد زیرا در دوران رکود اقتصادی ژاپن ساخته شد و یاماها نگران بود برای برچسب قیمتی 800 هزار دلاری آن خریداری پیدا نشود. به همین دلیل، پروژهٔ OX99-11 در سال 1994 پس از ساخت سه پروتوتایپ لغو شد.

مک‌لارن از اواسط دههٔ 80 تا اوایل دههٔ 90 بر فرمول یک سلطه داشت و با نیکی لائودا، آلن پراست و آیرتون سنا هفت قهرمانی سازندگان و رانندگان به دست آورد. در طول فصل 1988، گوردون موری، طراح خودروی مسابقه‌ای MP4-4 مک‌لارن که در 15 مسابقه از 16 مسابقه پیروز شد، طراحی سوپرکاری جاده‌ای آغاز کرد. طرح منحصربه‌فرد سه‌نفرهٔ این خودرو که صندلی راننده را در وسط دو صندلی سرنشین را در طرفین آن قرار می‌داد، به مالک تجربهٔ رانندگی با یک خودروی فرمول یک را می‌داد. بااین‌حال، برخلاف خودروهای فرمول یک مک‌لارن که از پیشرانهٔ هوندا استفاده می‌کردند، F1 به موتور V12 ب‌ام‌و با بیش از 600 اسب بخار قدرت مجهز شده بود. F1 همچنین برخلاف سوپرکارهایی مثل فراری F40 که بسیار ساده بودند، با تجهیزاتی مثل سیستم تهویه، گرم‌کن شیشه جلو و سیستم صوتی 10 سی‌دی، ترکیبی از سرعت و تجمل را ارائه می‌کرد. F1 با دستیابی به سرعت 386 کیلومتر بر ساعت، به سریع‌ترین خودروی تولیدی آن زمان تبدیل شد.

در دههٔ 90 فراری دوران سختی را سپری می‌کرد. این شرکت در پیست از تیم‌هایی مثل ویلیامز، مک‌لارن و بنتون عقب افتاده بود و در خارج از پیست هم پس از درگذشت بنیان‌گذار شرکت، انزو فراری، درگیری‌های داخلی گسترده‌ای را تجربه می‌کرد. در سال 1995 اما شرایط تغییر کرد. تیم فرمول یک فراری در سال 1996 مایکل شوماخر را به خدمت گرفت و بخش خودروهای جاده‌ای هم سوپرکار جدیدی را معرفی کرد که برای آوردن تجربهٔ فرمول یک به جاده‌ها طراحی شده بود. F50 که به مناسبت تولد پنجاه‌سالگی فراری با الهام از خودروی فرمول یک 641 فصل 1990 ساخته شد، به فرمان هیدرولیک یا ترمز ABS مجهز نبود اما از تکنولوژی ساخت و آیرودینامیک فرمول یک استفاده می‌کرد. بااین‌حال، F50 به‌اندازهٔ سلف خود، F40 سروصدا به راه نینداخت و در سال 1997 کنار گذاشته شد.

هفت سال پس از F50، فراری بار دیگر تلاش کرد تا تجربهٔ فرمول یک را به جاده بیاورد و نتیجهٔ آن سوپرکار جدیدی بود که نام بنیان‌گذار شرکت برای آن انتخاب شد. انزو از تکنولوژی‌های فراوان فرمول یک مثل گیربکس سکوئنشال و ترمزهای کامپوزیت سرامیکی تقویت‌شده با فیبر کربن بهره می‌برد. در سینهٔ خودرو هم یک نیروگاه 6 لیتری V12 قرار گرفته بود که با 660 اسب بخار قدرت، امکان دستیابی به حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد. انزو همچنین از بهترین رانندهٔ توسعهٔ جهان یعنی مایکل شوماخر بهره‌مند بود که به حل مشکلات نمونه‌های پیش‌تولید خودرو کمک شایانی کرد. تنها 400 دستگاه از انزو ساخته شد و در لیست خریداران آن نام‌های بزرگی مثل مایکل شوماخر، نیکلاس کیج و حتی پاپ جان پل دوم دیده می‌شد.

شرکت بریتانیایی ناشناختهٔ کاپارو با معرفی T1 نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. این یک خودروی فرمول یک با بدنهٔ جاده‌ای بود و تنها 470 کیلوگرم وزن داشت. بدنهٔ فیبر کربنی این خودرو از ضریب درگ پایین، بال جلوی قابل تنظیم دوبخشی و دیفیوزر اثر زمینی برخوردار بود. هرچند T1 به دو صندلی مجهز بود اما اساساً یک خودروی مسابقه‌ای محسوب می‌شد که برای استفاده در جاده طراحی شده بود. این ماشین همچنین با حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت و شتاب صفرتاصد 2.5 ثانیه، بسیار سریع بود. بااین‌حال، تصویر T1 مدت کوتاهی پس عرضه خراب شد زیرا یکی از پروتوتایپ‌های آن هنگام آزمایش توسط جیسون پلاتو آتش گرفت و جرمی کلارکسون نیز در هنگام آزمایش نمونه‌ای دیگر به خاطر شل شدن پانل زیر خودرو مجبور به توقف شد. به دلیل این حوادث و رکود اقتصادی جهانی پس‌ازآن، کاپارو شکست خورد و تنها 15 دستگاه از آن به فروش رسید.

مرسدس که با CLK GTR سال 1998 تجربهٔ آوردن تکنولوژی مسابقه به جاده را داشت، دو دهه بعد پا را فراتر گذاشت و تصمیم گرفت پیشرانهٔ فرمول یک را به جاده‌ها بیاورد. AMG One به نسخهٔ اصلاح‌شدهٔ پیشرانهٔ V6 توربوشارژ هیبریدی فرمول یک مرسدس با MGU-H و MGU-K مجهز است که قدرت شگفت‌انگیز 1063 اسب بخاری را در اختیار راننده قرار می‌دهد. این ماشین از دیگر تکنولوژی‌های فرمول یک مثل DRS هم بهره می‌برد و به لطف بدنهٔ فیبر کربنی، وزن 1695 کیلوگرمی دارد. از AMG One تنها 275 دستگاه ساخته می‌شود که همهٔ آن‌ها قبلاً توسط افرادی مثل لوئیس همیلتون، پدرش آنتونی همیلتون، نیکو رزبرگ، دیوید کولتارد و والتری بوتاس خریداری شده‌اند.