بهترین خودروهای 10 سیلندر تاریخ، از بی‌ام‌و M5 تا لکسوس LFA

هرچند این روزها پیشرانه‌های V8 با از دست دادن دو سیلندر خود در حال جایگزینی با نمونه‌های شش سیلندر هستند اما این‌گونه نیست که پیشرانه‌های V12 هم با V10 جایگزین شوند و مثل موتورهای دوازده سیلندر، پایان دوران پیشرانه‌های 10 سیلندر هم نزدیک است؛ اما طرح موتور V10 اتفاقات شگفت‌انگیزی را به دنبال دارد. این موتورها معمولاً می‌توانند گشتاور بیشتری نسبت به نمونه‌های V12 تولید کنند و درعین‌حال وزن کمتری داشته باشند. علاوه بر این، یک موتور V10 حتی می‌تواند قدرت بیشتری از V8 توربوشارژ تولید کند. به همین دلیل، در طول تاریخ از این موتورها در خودروهای زیادی استفاده شده که در ادامه با بهترین‌های آن‌ها آشنا خواهیم شد.

هرچند آئودی R8 همیشه زیر سایهٔ پسرعموهای لامبورگینی خود بوده اما شایستگی‌های زیادی دارد. R8 یک کت‌وشلوار آلمانی است که بر تن یک قلب ایتالیایی شده است. این قلب، یک 5.2 لیتری V10 تنفس طبیعی است که در قوی‌ترین نسخهٔ سوپرکار آئودی 620 اسب بخار قدرت تولید می‌کند و عاشق غریدن است. R8 زمانی که برای اولین بار در سال 2006 معرفی شد، به دنیا سوپرکاری را هدیه کرد که می‌شد به‌صورت روزمره از آن استفاده کرد. البته این خودرو در ابتدا با پیشرانهٔ 4.2 لیتری V8 آئودی به بازار آمد و بعداً به پیشرانهٔ V10 مجهز شد.

هنوز هم عجیب است که چرا این‌قدر طول کشید تا لکسس بتواند تمام نمونه‌های سوپرکار جادویی LFA را بفروشد. این ماشین نتیجهٔ تفکری بود که اعتقاد داشت برند لوکس تویوتا باید خودرویی بسازد که نشان‌دهندهٔ توانایی‌های آن باشد. این یک سوپرکار موتور جلوی هی‌لو (Halo به معنای خودرویی است که برای نمایش توانایی‌های یک شرکت و ارتقاء تصویر برند آن ساخته می‌شود) با پیشرانهٔ V10 بود که با همکاری یاماها ساخته شده و 560 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور ظرف 0.6 ثانیه از حالت سلو به ردلاین 9 هزار rpm می‌رسید. البته LFA خودرویی نبود که فقط به خاطر پیشرانه‌اش خواستنی باشد و از تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای مثل شاسی پلیمری تقویت‌شده با فیبر کربن هم برخوردار بود.

لیست بهترین خودروهای V10 تاریخ قطعاً بدون پورشه کاررا GT ناقص خواهد بود. این ماشین بین سال‌های 2006 تا 2008 با پیشرانه‌ای تولید شد که در ابتدا برای تیم فرمول یک فوت‌ورک در نظر گرفته شده بود و بعداً در پروتوتایپ مسابقه‌ای لمانز پورشه هم استفاده شد. کاررا GT یک سوپرکار جاده‌ای تولید محدود با مونوکوک فیبر کربنی خالص و گیربکس شش سرعتهٔ دستی بود که 612 اسب بخار قدرت موتور V10 را به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. از کاررا GT به‌عنوان خودروی مسابقه‌ای برای جاده یاد می‌شود زیرا بر پایهٔ برنامه‌های مسابقه‌ای شکل گرفته بود.

بسیاری از پیشرانه‌های V10 که در خودروهای جاده‌ای استفاده شدند از موتوراسپرت سرچشمه گرفته بودند و پیشرانهٔ V10 ب‌ام‌و که در سال 2004 در M5 ظاهر شد نیز از این قاعده مستثنی نبود. این خودرو اولین سدان تولیدی با پیشرانهٔ V10 محسوب می‌شد که این موتور از تیم فرمول یک ب‌ام‌و سائوبر آمده بود. هرچند این از قوی‌ترین موتورهای 10 سیلندر تنفس طبیعی دنیا نبود و به یاتاقان زدن شهرت داشت اما یکی از پاسخگوترین پیشرانه‌های تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود. به لطف این نیروگاه 5 لیتری، M5 به سدان لوکسی تبدیل شد که می‌توانست در پیست هم آتش به پا کند.

برای چندین دهه، لامبورگینی برندی با یک موتور V12 بود اما زمانی که فولکس‌واگن آن را خرید، همه‌چیز تغییر کرد و حالا لامبورگینی برای افزایش فروش و سود به یک سوپراسپرت کوچک‌تر و ارزان‌تر نیاز داشت. بدین منظور، گالاردو با موتور V10 وارد صحنه شد. سپس اوراکان به‌عنوان جانشین آن به بازار آمد که همچنان با انواع و اقسام نسخه‌های مختلف در حال تولید است. یکی از این نسخه‌ها، اوراکان STO است که می‌توان آن را وحشی‌ترین سوپرکار V10 تاریخ لامبورگینی دانست. این خودرویی است که برای چند دور زدن در پیست و سپس رانندگی تا خانه طراحی شده و مثل جهنم آتشین است.

خودروسازان آمریکایی از دیرباز به پیشرانه‌های V8 حجیم و قدرتمند شهرت داشته‌اند اما دراین‌بین، دوج وایپر یک استثناء بود. البته پیشرانهٔ V10 این خودرو هم از دل موتور V8 بیرون آمده بود. این پیشرانه درواقع یک V8 بلوک کوچک کرایسلر بود که دو سیلندر به آن اضافه شد. در آن زمان، لامبورگینی تحت تملک کرایسلر بود و برای خنک‌کنندگی موتور وایپر و تغییر سر سیلندر آن از فولادی به آلومینیومی از این شرکت ایتالیایی کمک گرفته شد. این پیشرانه در ابتدا 8 لیتر حجم و 400 اسب بخار قدرت داشت اما این اعداد در آخرین نسل وایپر به 8.4 لیتر و 650 اسب بخار رسیدند. هرچند وایپر همیشه خودروی جذابی بود اما به خاطر قدرت بالای پیشرانه‌اش شهرت پیدا کرد نه مهندسی یا پرفورمنس.

این شاید آخرین خودروی V10 دنیا باشد. مک‌لارن سولوس یک هایپرکار مخصوص پیست خیره‌کننده است که در تعداد محدودی ساخته می‌شود. پیشرانهٔ 5.2 لیتری V10 تنفس طبیعی این ماشین توسط برند بریتانیایی جاد (Judd) ساخته شده که در زمینهٔ تولید موتورهای مسابقه‌ای تخصص دارد. این موتور 840 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند و هایپرکار مک‌لارن را ظرف 2.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. پیشرانهٔ V10 سولوس تا عدد خیره‌کنندهٔ 10 هزار rpm دور می‌گیرد و نیروی خود را به یک گیربکس هفت سرعتهٔ سکوئنشال تحویل می‌دهد.

بله در این لیست دو آئودی را قرار داده‌ایم و برای این کار دلیل داریم. وقتی ب‌ام‌و می‌تواند یک موتور V10 را در سینهٔ یک سدان قرار دهد چرا آئودی این کار را نکند؟ البته مهندسان آئودی برای اینکه سوپر سدان خود را از رقیب باواریایی متمایز کنند، پیشرانهٔ آن را به دو توربوشارژر مجهز کردند. با این کار، قدرت موتور 5 لیتری V10 به 580 اسب بخار رسید که حتی از قوی‌ترین نسخهٔ R8 آن زمان هم بیشتر بود. هرچند این موتور بر اساس پیشرانهٔ ۵ لیتری V10 تنفس طبیعی لامبورگینی گالاردو ساخته شده بود اما علاوه بر تجهیز به دو توربوشارژر، حدود ۴۰۰ قطعهٔ آن نیز به‌طور خاص برای RS6 طراحی شده بودند.

معمولاً انتظار داریم پیشرانه‌های V10 را در سینهٔ سوپرکارها یا نهایتاً سدان‌ها ببینیم که این موضوع فولکس‌واگن توآرگ R50 را به خودرویی کاملاً غیرمعمول تبدیل می‌کند زیرا این نه‌تنها یک شاسی‌بلند V10 است بلکه پیشرانهٔ آن از نوع دیزلی است! این پیشرانه دیزلی 10 سیلندر از همان ابتدای معرفی نسل اول توآرگ در سال 2002 در لیست موتورهای آن دیده می‌شد اما نمونهٔ مدنظر ما، نسخهٔ R50 است که در سال 2007 با نسخهٔ قوی‌تری از پیشرانهٔ 5 لیتری V10 توربودیزل معرفی شد. این پیشرانه 350 اسب بخار قدرت داشت که شاید رقم چشمگیری نباشد اما گشتاور فوق‌العادهٔ 850 نیوتن متری تولید می‌کرد و توآرگ را ظرف 6.7 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند.