همکاری‌های ناموفق خودروسازان، از لوتوس و کیا تا تویوتا و تسلا

درحالی‌که همکاری بین خودروسازان باعث خلق تعدادی از نمادین‌ترین خودروهای تاریخ مثل مک‌لارن F1 و شلبی کبرا شده است، برخی همکاری‌ها هم به دلایل مختلفی موردتوجه قرار نگرفتند. در ادامه قصد داریم با همکاری‌های کمتر شناخته‌شدهٔ خودروسازان و دلایل فراموش شدند آن‌ها آشنا شویم.

همچنین بخوانید: بهترین همکاری‌ها بین خودروسازان، از شلبی کبرا تا مرسدس SLR مکلارن

مزدا برای توسعهٔ نسل کنونی MX-5 به‌منظور کاهش هزینه‌های توسعه، در سال 2012 با آلفارومئو همکاری‌ای را آغاز کرد. این دو شرکت قصد توسعهٔ پلت‌فرم محرک عقب جدیدی را داشتند تا مزدا از آن برای نسل جدید MX-5 استفاده کنند و آلفارومئو نام اسپایدر را بازگرداند. این همکاری اما در سال 2014 به دلیل مخالفت رئیس وقت فیات-کرایسلر «سرجیو مارکیونه» لغو و پروژه به فیات منتقل شد که به معرفی فیات 124 در سال 2016 انجامید. بااین‌حال، 124 فقط چهار سال تولید شد و تنها حدود 42 هزار دستگاه فروخت درحالی‌که در همان بازهٔ زمانی MX-5 بیش از 40 هزار دستگاه فقط در آمریکا فروخت. هرچند خیلی‌ها خواهان قدرت بیشتری در میاتا بودند اما 124 با وجود برخورداری از موتور توربوشارژ، به دلیل تأخیر توربوی وحشتناک، خودروی کندتری بود و به همین دلیل خریداران همان مزدای اصیل را انتخاب می‌کردند.

مزدا 2 فروش خوبی در بازارهای خارج از آمریکا داشت و به همین دلیل، تویوتا سراغ مزدا رفت تا این خودرو را با برند جوان‌پسند سایون در آمریکا عرضه کند. بدین ترتیب، نسخه‌های سدان و هاچ‌بک مزدا 2 با نام سایون iA راهی بازار آمریکا شدند. این کار اما فقط یک سال انجام شد زیرا در سال 2016 تویوتا برند سایون را تعطیل کرد و سپس خودروی کوچک مزدا را با نام تویوتا یاریس iA در آمریکا عرضه کرد. در سال 2020 نیز نهایتاً عرضهٔ این خودرو به دلیل فروش پایین خاتمه یافت. در سال 2019 تویوتا موفق به فروش تنها 22 هزار دستگاه یاریس iA در آمریکا شد درحالی‌که در همان سال نزدیک به 305 هزار دستگاه کرولا فروخت و این نشان داد که آمریکایی‌ها علاقه‌ای به خودروی کوچک‌تر از کرولا ندارند.

در اواخر دههٔ 90 و اوایل دههٔ 2000 که اتحاد دایملر کرایسلر در جریان بود، کرایسلر به یک کوپهٔ اسپرت احساس نیاز کرد و از طریق همکاری با مرسدس، این خودرو در سال 2002 معرفی شد. کراس‌فایر ظاهر منحصربه‌فرد آمریکایی داشت اما زیر این پوسته یک مرسدس بنز پنهان شده بود. این می‌توانست یک همکاری عالی باشد اما کراس‌فایر بر اساس نسل اول مرسدس SLK ساخته شده بود که عمرش به پایان رسیده و در همان زمان مرسدس نسل دوم SLK را به بازار فرستاد. پیشرانهٔ ضعیف V6 و عرضهٔ نیسان 350Z و مزدا RX-8 به بازار هم دیگر دلایل ناکامی کراس‌فایر بودند. برای بهبود اوضاع، کرایسلر نسخهٔ SRT6 این ماشین را با پیشرانهٔ 3.2 لیتری V6 سوپرشارژ و 330 اسب بخار قدرت ارائه کرد اما این هم ثمربخش نبود و پس از تنها چهار سال، تولید کراس‌فایر به دلیل فروش پایین خاتمه پیدا کرد.

در اوایل دههٔ 2000، جنرال موتورز که 20 درصد از سهام شرکت مادر سوبارو یعنی صنایع سنگین فوجی و همین‌طور برند ساب را در اختیار داشت، برای گسترش سبد محصولات شرکت سوئدی اقدام به معرفی یک استیشن جدید بر اساس نسل دوم سوبارو ایمپرزا اسپرت‌واگن کرد. طراحی این خودرو از جلو تا ستون A شبیه ساب بود درحالی‌که دیگر قسمت‌ها سوبارو بود. ساب 9-2X تنها دو سال از 2005 تا 2006 تولید شد زیرا خریداران خودروهای ساب معمولاً اساتید و پزشکان بودند که علاقه‌ای به صدای موتور تخت توربوشارژ سوبارو نداشتند.

ایسوزو تروپر خودروی موفقی در سراسر جهان بود و با 12 نام مختلف از هولدن جکارو در استرالیا گرفته تا سانجیو 3-Nine در چین عرضه می‌شد. آکورا نیز تصمیم گرفت این خودرو با نام SLX به‌عنوان اولین شاسی‌بلند خود در آمریکا عرضه کند. SLX اما در ایالات‌متحده فروش پایینی را تجربه کرد زیرا بازار شاسی‌بلندهای فول سایز آمریکا آن زمان توسط فورد اکسپدیشن و شورلت تاهو بشدت اشباع شده بود. به همین دلیل، آکورا SLX تنها سه سال از 1996 تا 1999 دوام آورد.

این خودرو محصول همکاری مشترک اینفینیتی و مرسدس بنز بود که منجر به ساخت هاچ‌بک Q30 هم شد. QX30 بر اساس نسل قبلی مرسدس GLA ساخته شد و از پیشرانهٔ 2 لیتری توربوشارژ آلمانی‌ها استفاده می‌کرد. QX30 باید موفق عمل می‌کرد زیرا بهتر از GLA بود. اینفینیتی سواری خشک GLA را بهبود بخشید، کیفیت ساخت را افزایش داد و طراحی بهتری را ارائه کرد اما متأسفانه نشان مرسدس بسیار جذاب‌تر بود و به همین دلیل GLA خیلی بیشتر از QX30 فروخت.

لوتوس الن خودروی اسپرت دونفرهٔ محبوبی بود که در دهه‌های 60 و 70 یعنی دوران اوج رودسترهای کوچک بریتانیایی به شهرت رسید. پس‌ازاینکه جنرال موتورز لوتوس را خرید، در اواخر دههٔ 80 شرکت آمریکایی سرمایهٔ موردنیاز برای توسعهٔ نسل جدید الن را تأمین کرد اما حالا این خودرو به رودستری دیفرانسیل جلو تبدیل و با واکنش منفی خریداران مواجه شد. به همین دلیل، لوتوس در سال 1995 به تولید الن پایان داد اما پیش از آن، حقوق تولید رودستر دیفرانسیل جلوی خود را به کیا فروخت که علاقه‌مند به ادامهٔ تولید الن در آسیا بود. کیا الن به‌جز چراغ‌های عقب متفاوت و یک پیشرانهٔ 1.8 لیتری تنفس طبیعی جدید که از مزدا گرفته شده بود، با لوتوس یکسان بود ولی مشکلات ذاتی الن همچنان پابرجا بودند و به همین دلیل، پس از سه سال از 1996 تا 1999 و فروش تنها 1,056 دستگاه، کیا آن را کنار گذاشت.

فولکس‌واگن برای عرضهٔ یک مینی‌ون در بازار آمریکا بدون توسعهٔ پلت‌فرم جدید، با کرایسلر همکاری کرد. ایدهٔ این کار ساده بود. کرایسلر تاون‌ اند کانتری بسیار پرفروش را بگیرید، طراحی جدیدی روی آن بگذارید و با برند فولکس‌واگن عرضه کنید. هرچند این ایدهٔ خوبی به نظر می‌رسید اما خریدارانی که انتظار کیفیت ساخت سنتی فولکس‌واگن را داشتند ناامید شدند. همچنین 7 هزار دلار قیمت گران‌تر و تجهیزات کمتر نسبت به همتای آمریکایی هم مزید بر علت شد. هرچند روتان با پیشرانه‌های V6 کرایسلر از سال 2008 تا 2013 تولید شد اما هیچ‌گاه فروش سالانهٔ آن به 20 هزار دستگاه هم نرسید درحالی‌که کرایسلر تاون ‌اند کانتری هرسال بیش از 100 هزار دستگاه میفروخت.

زمانی که تسلا هنوز یک استارتاپ کوچک بود، تویوتا برای ساخت نسل دوم رافور الکتریکی از آن کمک گرفت. در این همکاری، تسلا قطعات فنی رودستر که چند سال قبل معرفی کرده بود را در اختیار تویوتا قرار داد. در سال 2012 تولید رافور EV به‌طور محدود آغاز و بین سال‌های 2012 تا 2014 مجموعاً 2,500 دستگاه از آن ساخته شد که بیشتر به‌صورت اجاره‌ای فقط در کالیفرنیا عرضه شدند. هزینهٔ اجارهٔ بالا و برد تنها 160 کیلومتر باعث شد رافور EV نتواند توفیقی کسب کند.