عجیب‌ترین خودروهای غیرمتعارف‌ تاریخ؛ از پورشه GT1 تا هامر و G63 6x6

خودروسازان معمولاً تمایل دارند خودروهایی با ظاهر و طراحی متعارف تولید کنند تا بتواند نظر طیف گسترده‌تری از خریداران را جلب کنند اما استثناهایی هم وجود داشته و گاهی خودروهایی ساخته شده که کاملاً غیرمتعارف بوده‌اند. با پدال همراه باشید تا با این خودروها آشنا شویم.

به‌یادماندنی‌ترین آلفارومئوها معمولاً طراحی‌های منحنی و نرم دارند اما این موضوع هرگز در SZ کوپه و نسخهٔ کانورتیبل RZ بعدی به چشم نمی‌خورد. این خودرو که توسط «رابرت اوپرون» طراحی شده بود، نمایی تهاجمی داست و ایتالیایی‌ها به آن لقب هیولا داده بودند.

برای خودرویی که در نیمهٔ دوم دههٔ 70 در ایالات‌متحده تولید شد، پیسر به‌طور شگفت‌انگیزی طراحی مدرنی داشت و آن‌قدر از شیشه در آن استفاده شده بود که لقب تنگ ماهی گرفت. طراحی غیرمتعارف پیسر اما باب میل آمریکایی‌ها نبود و AMC هم به‌اندازهٔ سه غول خودروسازی آمریکا بزرگ و ثروتمند نبود که بتواند ضرر ناشی از تولید پیسر را با سود دیگر خودروهای خود جبران کند. به همین دلیل، AMC پس از پنج سال به تولید این ماشین پایان داد.

اتم یکی از افراطی‌ترین خودروهای تاریخ به‌حساب می‌آید. در این ماشین هیچ پانل بدنه‌ای وجود ندارد و شاسی فضایی خودرو نقش بدنه را هم بازی می‌کند که باعث می‌شود راننده و بسیاری از قطعات خودرو به‌راحتی قابل‌مشاهده باشد. به همین دلیل، اتم شبیه هیچ خودروی دیگری نیست.

ازآنجایی‌که آستون‌مارتین‌ها همیشه خودروهایی شیک با خطوط نرم بودند، زمانی که لاگوندا در سال 1976 معرفی شد، بشدت با انتقاد و واکنش منفی مواجه شد. بااین‌حال، لاگوندا با همین ظاهر تا سال 1990 روی خط تولید باقی ماند.

باند باگ با سه چرخ، طراحی گوه‌ای و سقف و درهای کاناپی مانند، خودروی کاملاً غیرمتعارفی بود. این خودرو در اصل توسط شرکت بریتانیایی رلاینت ساخته شد که در سال 1969 شرکت باند را خریده بود. رلاینت که به ساخت خودروهای سه‌چرخ می‌پرداخت، قصد داشت با باند باگ نظر جوان‌ها را به این خودروها جلب کند.

T1 که تنها محصول شرکت کاپارو بود، به نظر می‌رسید خودرویی فرمول یک برای استفاده در جاده‌ها است. این خودرو پرفورمنس فوق‌العاده‌ای در پیست‌ها داشت درحالی‌که از مجوز تردد در جاده‌ها برخوردار بود. بااین‌حال، زمانی که یکی از نمونه‌های T1 در جریان فیلم‌برداری یک برنامهٔ تلویزیونی در بریتانیا آتش گرفت، لطمهٔ بزرگی به وجههٔ آن خورد.

SSR هرچند شبیه به یک کانسپت به نظر می‌رسید اما یک پیکاپ تولیدی واقعی بود که شبیه پیکاپ‌های سری ادونس دیزاین شورلت متعلق به دوران پس از جنگ جهانی طراحی شده بود. SSR اما علیرغم ظاهر چشمگیرش، نتوانست نظر خریداران زیادی را جلب کند و به همین دلیل، خیلی زود پس از تنها سه سال تولید آن در مارس 2006 خاتمه یافت.

هیچ‌کس وقتی به سیتروئن آمی نگاه می‌کند متوجه نخواهد شد که این خودرو بر اساس 2CV ساخته شده است. چراغ‌های جلوی لوزی شکل و شیشهٔ عقب با شیب معکوس هرچند هیچ‌کدام ویژگی‌های جدیدی نبودند اما در کنار دیگر ویژگی‌های ظاهری عجیب، آمی را به یکی از غیرمتعارف‌ترین خودروهای تولید انبوه تاریخ تبدیل کرده بودند. در سال 1968 یعنی هفت سال پس از عرضهٔ آمی، سیتروئن این ماشین را فیس‌لیفت کرد و ظاهری عادی‌تر به آن بخشید که البته هنوز هم عجیب به نظر می‌رسید.

در سال 1969، دوج برای شرکت در مسابقات نسکار، چارجر را با دماغه‌ای مخروطی و بال عظیم عقب به خودرویی غیرمتعارف تبدیل کرد. یک سال بعد هم پلیموث سوپربرد با همین ویژگی‌ها در نسکار حضور یافت.

مالتی‌پلا که در سال 1998 معرفی شد، یک MPV هوشمندانه با شش صندلی بود که در دو ردیف سه‌تایی نصب شده بودند. فیات گویی برای ادای احترام به 600 مالتی‌پلای قدیمی، ظاهر عجیبی را برای این MPV در نظر گرفته بود. مالتی‌پلا در میانه‌های عمر خود یعنی در سال 2004 فیس‌لیفت بزرگی را تجربه و طراحی بسیار معمولی‌تری پیدا کرد.

RS200 یکی از رادیکال‌ترین خودروهای تاریخ فورد محسوب می‌شود. این خودرو در اصل به خاطر شرکت در مسابقات بین‌المللی رالی ساخته شد. RS200 با بدنه‌ای کم‌ارتفاع، پیشرانهٔ توربوشارژ کاسورث در وسط و سامانهٔ چهارچرخ محرک، می‌توانست در رالی موفق باشد اما ایجاد تغییری اساسی در قوانین مسابقات در سال 1987 مانع موفقیت آن در مسابقات رالی قهرمانی جهان شد. بااین‌حال، RS200 تا قرن بیست و یکم به حضور در رویدادهای دیگر ادامه می‌داد و نمونه‌های باقیماندهٔ آن بسیار ارزشمند هستند.

امروز دلیلی برای اینکه خودروهای هیبریدی متفاوت از نمونه‌های بنزینی معمولی به نظر برسند وجود ندارد اما هوندا زمانی که در سال 1999 نسل اول اینسایت را به بازار فرستاد این‌طور فکر نمی‌کرد. اینسایت با طراحی بسیار آیرودینامیک و چرخ‌های عقب پوشیده، بسیار عجیب‌تر از رقیب اصلی خود یعنی تویوتا پریوس که دو سال قبل رونمایی شده بود به نظر می‌رسید.

H1 نسخهٔ غیرنظامی هاموی بود که توسط AM جنرال تولید می‌شد. این خودرویی زمخت با ابعادی غول‌آسا بود که به دلیل مصرف سوخت بسیار بالا موردانتقاد قرار گرفت. بعداً نسخه‌های متعارف‌تری از هامر با نام‌های H2 و H3 ساخته شدند.

ایزتا خودرویی حبابی بود که در دههٔ 50 توسط شرکت ایتالیایی ایزو ساخته شد. این خودرو به‌صورت تحت لیسانس در کشورهای زیادی تولید شد اما مهم‌ترین تولیدکنندهٔ آن ب‌ام‌و بود که تغییرات زیادی در ایزتا ایجاد کرد اما طراحی اولیهٔ آن را همچنان حفظ کرد. ویژگی غیرمتعارف ایزتا درب آن بود که در قسمت جلو قرار داشت.

هرچند G کلاس امروزی هنوز هم کاملاً شبیه نمونهٔ اولیهٔ سال 1979 است اما شاسی‌بلند نمادین مرسدس در این مسیر تحولات زیادی را تجربه کرده است. غیرمتعارف‌ترین G کلاس تاریخ، G63 6x6 بود که شش چرخ داشت. این نسخه با یک پیشرانهٔ 5.5 لیتری V8 توئین توربو، ظرف 6 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

مسراشمیت KR175 که بعداً با KR200 جایگزین شد، مثل ایزتا یکی از غیرمتعارف‌ترین خودروهای حبابی تاریخ است. این خودرو توسط «فریتز فند» طراحی شد. او می‌خواست خودرویی برای افرادی که در جنگ جهانی دوم دچار قطع عضو شده بودند طراحی کند اما متوجه شد خودروی ارزان‌قیمتش در بین خریداران معمولی هم خواهان دارد.

هات رودها خودروهایی هستند که مدت‌ها پس از خروج از کارخانه توسط مالکان به‌طور گسترده‌ای اصلاح می‌شوند. پلیموث پراولر اما تنها هات رودی بود که از ابتدا توسط کارخانه ساخته شد. این خودرو طراحی رتروی جالبی داشت اما به دلیل استفاده از یک پیشرانهٔ 3.5 لیتری V6 بجای V8 موردانتقاد قرار گرفت. پس از تعطیلی پلیموث در سال 2001، پراولر به مدت دو سال دیگر با برند کرایسلر تولید و مجموعاً 11,700 دستگاه از آن ساخته شد.

GT1 متعلق به اواخر دههٔ 90 وحشی‌ترین 911 تاریخ محسوب می‌شود. این خودرو اما ارتباط بسیار کمی با نمونه‌های معمولی 911 آن زمان داشت. GT1 برای مسابقات اتومبیلرانی توسعه داده شد اما طبق قوانین، پورشه باید تعدادی نسخهٔ جاده‌ای هم از آن تولید می‌کرد. 911 GT1 ظرف 3.9 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به حداکثر سرعت 310 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد که ارقامی شگفت‌انگیز برای یک خودروی جاده‌ای در قرن بیستم به‌حساب می‌آمدند.

رنو 5 یک هاچ‌بک معمولی بود اما در نسخهٔ توربو یک پیشرانهٔ 1.4 لیتری توربوشارژ پشت صندلی‌های جلوی آن نصب شده و به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد. نسخهٔ مسابقه‌ای این خودرو چهار بار در مسابقات رالی قهرمانی جهان به پیروزی رسید. رنو 5 توربو الهام‌بخش ساخت هاچ‌بک‌های موتور وسط دیگری مثل پژو 205 T16 و رنو کلیو V6 شد.