یادی از گذشته، نبرد کانورتیبل‌های لوکس مرسدس، جگوار و کادیلاک سال 1992

همه میدانیم که کادیلاک، جگوار و مرسدس بنز خودروهای جذابی می‌سازند و کانورتیبل‌ها هم همیشه مدل‌های چشمگیری هستند. همچنین شکی نیست که آلانته، XJS و ۳۰۰SL جذابیت بالایی دارند اما هر سهٔ آن‌ها از کاستی‌هایی جدی هم رنج می‌برند که توجیه خرید آن‌ها با چنین قیمت‌های بالایی را دشوار می‌کند. جگوار XJS کانورتیبل اکنون نزدیک به ۷۲ هزار دلار قیمت دارد درحالی‌که به‌جز سقف تاشو و برخی جزئیات، همان خودرویی است که در سال ۱۹۷۵ معرفی شد. یک ماشین زیبا اما همچنان سنگین، تنگ و پرمصرف که هنوز با گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک جنرال موتورز عرضه می‌شود که شرکت آمریکایی از سال‌ها پیش آن را کنار گذاشته است. مرسدس بنز ۳۰۰SL به‌وضوح مدرن‌ترین خودروی این جمع محسوب می‌شود اما با قیمت حیرت‌انگیز ۹۰,۳۳۵ دلاری، با اختلاف گران‌ترین عضو گروه است.

در نقطهٔ مقابل هم کادیلاک آلانته قرار دارد که با قیمت ۶۴,۸۴۳ دلاری ارزان‌ترین است. هرچند پیشرانهٔ V8 نورث‌استار جدید چهار میل‌سوپاپ این ماشین یک جواهر است اما زمانی که نسخهٔ اولیهٔ آن با قیمت ۵۶ هزار دلاری معرفی شد، خودروی بسیار گرانی بود و حتی با اینکه هم‌اکنون رقبا در قیمت از آلانته پیشی گرفته‌اند اما این ماشین با سقف مشکل‌دار خود که هنوز دست‌نخورده باقیمانده، حالا وارد محدودهٔ ۶۰ هزار دلار شده است. این‌ها خودروهایی هستند که انتخاب آن‌ها بیشتر از روی احساس خواهد بود تا منطق زیرا پس از هزاران کیلومتر رانندگی با این سه کانورتیبل، وقتی زمان امتیازدهی رسید، مشخص شد که برندهٔ این رقابت کمترین امتیاز را در تاریخ مقایسه‌های ما کسب کرده است. در چین شرایطی، اصلاً نباید در مورد برنده و بازنده حرف زد ولی به‌رسم همیشه این کار را انجام دادیم.

مقام سوم: جگوار XJS

نقاط قوت: عالی برای جلب‌توجه، سواری در حد کشتی کوئین الیزابت

نقاط ضعف: بسیاری از جزئیات آن خیلی قدیمی به نظر می‌رسند

XJS برای سال ۱۹۹۲ به‌روزرسانی بزرگی را تجربه کرده است که شامل چراغ‌های جلو، چراغ‌های عقب و جلوپنجرهٔ جدید به همراه بازنگری کامل داخل با صندلی‌های جدید با تنظیم برقی، غربیلک فرمان جدید و صفحه آمپر جدید با آمپرهای گرد می‌شود اما با وجود این به‌روزرسانی، XJS همچنان خودرویی قدیمی است. این کانورتیبل بریتانیایی هیچ توجهی به مصرف سوخت، وزن و جاداری کابین ندارد. مجموعهٔ عظیم پیشرانه و گیربکس فضای سرنشینان را تنگ کرده و تبدیل یک کوپهٔ ۲+۲ به کانورتیبلی با سقف پارچه‌ای، XJS را به خودروی دونفرهٔ سنگین ۱۸۸۷ کیلوگرمی مبدل کرده است که در آزمایش ما در هر صد کیلومتر بیش از ۱۸ لیتر بنزین را به دود و گرما تبدیل می‌کرد.

البته همهٔ این‌ها باعث نشد که ما از رانندگی با XJS کانورتیبل لذت نبریم. این جگوار بزرگ ظاهری باشکوه و سواری خیلی خوبی دارد. هرچند فرمان کند و مبهم احساس می‌شود اما با وجود سیستم تعلیق بسیار نرم، می‌توان خودرو را با تعادل خوبی در پیچ‌ها هدایت کرد. پیشرانهٔ V12 بزرگ نیز در دورهای بالاتر از ۴ هزار rpm کشش خوبی را فراهم می‌کند؛ بنابراین، XJS برای پیمایش جاده‌های طولانی خودرو مناسبی خواهد بود اما با حجم ۵.۳ لیتری و ۲۸۰ اسب بخار قدرت، این دوازده سیلندر بزرگ چندان قوی نیست و تنها حضور ۳۰۰SL که به‌طور شرم‌آوری کم‌توان است، XJS را از قعرنشینی در آزمون‌های پرفورمنس نجات داد.

مشکل بعدی، گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک ساخت جنرال موتورز است که هرچند طبق استانداردهای دههٔ گذشته خوب کار می‌کند اما در مقایسه با گیربکس‌های امروزی تعویض دنده‌های تنبلی دارد. همچنین کانورتیبل جگوار در مقایسه با دو رقیب دیگر، از لحاظ استحکام ساختاری ضعیف‌تر بوده و لرزش بیشتری دارد. به‌طورکلی، برای کسانی که الزاماً نمی‌خواهند خودروی کانورتیبل بخرند، XJS کوپه با استحکام ساختاری بیشتر، فضای کاربردی‌تر، ۹۰ کیلوگرم وزن کمتر و ۷ هزار دلار قیمت ارزان‌تر، گزینهٔ بسیار بهتری محسوب می‌شود.

مقام دوم: مرسدس بنز ۳۰۰SL

نقاط قوت: استحکام بدنه، گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک، سقف اتوماتیک

نقاط ضعف: قیمت بسیار بالا، قدرت بسیار کم

با نشستن پشت فرمان این مرسدس دونفرهٔ مدرن و احساس استحکام و کیفیت بالای آن، تقریباً توانستیم بنز را به خاطر استفاده از نام مقدس ۳۰۰SL برای این خودرو ببخشیم ولی پس از فشردن پدال گاز از این بخشش پشیمان شدیم زیرا وزن ۱۸۰۵ کیلوگرمی خودرو کاملاً پیشرانهٔ ۳ لیتری شش سیلندر خطی آن را مغلوب می‌کند. بااین‌حال، اگر اعداد شتاب را نادیده بگیریم، ۳۰۰SL دلایلی منطقی برای توجیه قیمت تکان‌دهندهٔ خود ارائه می‌کند. استحکام ساختار بدنهٔ این ماشین قابل‌توجه است و لرزش‌های بسیار کمی در آن احساس می‌شود.

شاسی نیز پیشرفته‌ترین نمونه در این گروه است که مانور پذیری مطمئنی را در سرعت‌های بالا و همین‌طور سواری خوبی را در بزرگراه فراهم می‌کند. صندلی‌های SL راحت هستند و سقف آن آسان‌ترین فرایند باز و بسته کردن در این جمع را دارد. صرفاً با فشردن یک دکمه روی کنسول میانی، یازده شیر برقی و پانزده سوپاپ الکتروهیدرولیکی به‌طور کاملاً خودکار و شگفت‌انگیز تمام فرایند باز و بسته کردن سقف را انجام می‌دهند. مرسدس همچنین از یک سقف فلزی قابل برداشتن هم بهره می‌برد که این ویژگی در کادیلاک ۲ هزار دلار هزینه دارد و برای جگوار اصلاً ارائه نمی‌شود.

هرچند ۳۰۰SL در تمام تست‌های سرعت و شتاب در پس آلانته و XJS قرار گرفت اما در آزمون ترمز، چسبندگی و مصرف سوخت بهترین عملکرد گروه را داشت؛ بنابراین، بدون شک این ماشین می‌تواند بخش بزرگی از قیمت بالای خود را توجیه کند اما این ویژگی‌ها در این مقایسه و با این قیمت گزاف برای پیروزی کافی نبودند.

مقام اول: کادیلاک آلانته

نقاط قوت: پیشرانهٔ جدید عالی، هندلینگ دوست‌داشتنی

نقاط ضعف: ساختار متزلزل، کابین ساده، سقف مشکل‌دار

کادیلاک آلانته که توسط پینین‌فارینا ساخته می‌شود، همیشه برای اینکه خودروی اسپرتی باشد خیلی شیک به نظر می‌رسید و برای اینکه یک کروزر لوکس باشد بیش‌ازحد گستاخ بود. این خودرو از لحاظ قیمت، پرفورمنس و تجهیزات مرسدس SL را هدف قرار داده اما هرگز نتوانست با کیفیت بالا و حفظ ارزش دست‌دوم رودستر آلمانی‌ها رقابت کند. بااین‌حال، پنج سال پس از معرفی، آلانته از لحاظ قیمت مزیت بزرگی پیدا کرده است زیرا با عبور SL از مرز ۹۰ هزار دلار (حتی در نسخهٔ شش سیلندر ارزان‌تری که در اینجا بررسی کرده‌ایم)، قیمت پایهٔ ۶۴,۸۴۳ دلاری کانورتیبل کادیلاک نسبتاً معقول به نظر می‌رسد.

اما خبر مهم‌تر برای مدل ۱۹۹۳ چیزی است که باعث می‌شود آلانته درنهایت ارزش جدی گرفتن را پیدا کند. این خبر ارائهٔ پیشرانهٔ V8 نورث‌استار جدید است. این موتور ۴.۶ لیتری جدید و چشمگیر، قدرت و نرمی در سطح لکسس را به بدنهٔ مونتاژ ایتالیای آلانته هدیه می‌دهد. این موتور تمام آلومینیومی درخشان، ۲۹۰ اسب بخار قدرت را از طریق یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک جدید نرم و پاسخگو انتقال می‌دهد. به لطف این ترکیب، آلانته در تمام تست‌های شتاب و سرعت، مرسدس و جگوار را مغلوب کرد. هرچند ۲۹۰ اسب بخار قدرت برای تحویل به چرخ‌های جلو خیلی زیاد به نظر می‌رسد اما شاسی جدید آلانته این چالش را به‌خوبی مدیریت می‌کند.

هرچند این کانورتیبل آمریکایی فاقد حس تعادل تقریباً بی‌نقص ۳۰۰SL است و به خاطر قرارگیری بخش عمده‌ای از وزن خودرو روی محور جلو بیشترین مسافت توقف را دارد اما صرف‌نظر از این مشکل‌ها، اسپرت‌ترین محصول کادیلاک عملکرد خوبی از خود نشان داد. البته با اینکه آلانته توانست در این رقابت پیروز شود اما هنوز هم مشکلاتی دارد مثل کابین ساده که در حد این قیمت لوکس به نظر نمی‌رسد، استحکام ساختاری ضعیف، استفاده از دسته‌دندهٔ دیگر محصولات جنرال موتورز در خودرویی ۶۰ هزار دلاری و سقفی که به‌صورت دستی باز و بسته می‌شود و گویی کوتاه‌تر از چیزی است که باید باشد زیرا برای متصل کردن دو سر آن به ستون‌ها به تلاش زیادی نیاز است.

به‌طورکلی، ساخت خودروهای روباز همیشه پیچیده و سنگین خواهد بود زیرا نمی‌توان از افزایش وزن، کاهش استحکام، افزایش مصرف سوخت و کاهش راحتی در آن‌ها جلوگیری کرد اما این مشکلات دلیل نمی‌شود که قید لذت رانندگی در هوای آزاد را بزنیم.

مشخصات فنی