بهترین و بدترین مدل‌های شورلت کامارو از 1967 تا 2023

آخرین کامارو در دسامبر ۲۰۲۳ از خط تولید خارج شد و هرچند این نام بازخواهد گشت اما دیگر روی یک کوپهٔ V8 نخواهد بود. پس بیایید تاریخ طولانی ماسل کار شورلت را مرور کنیم.

بازوبندهای مشکی خود را آماده کنید چون شورلت کامارو از دنیا رفت. آخرین نمونهٔ نسل ششم این خودرو ۱۴ دسامبر از خط تولید خارج شد و هرچند مطمئناً نام کامارو بازخواهد گشت اما به‌احتمال‌زیاد روی یک کراس‌اوور یا سدان الکتریکی خواهد بود نه یک کوپهٔ V8 بنزینی؛ بنابراین، حالا زمان خوبی است برای اینکه بهترین و بدترین لحظات ۵۷ سال و شش نسل از تاریخ این کوپهٔ افسانه‌ای شورلت را مرور کنیم.

نسل اول از ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹

وقتی موستانگ هدف فروش سالانهٔ ۱۰۰ هزار دستگاهی فورد را در سال ۱۹۶۵ چهار برابر کرد، جنرال موتورز شوکه شد و به همین دلیل، شورلت و پونتیاک باعجلهٔ پروژهٔ توسعهٔ ماسل کارهای خود را روی پلت‌فرم نسل دوم شورلت نوا آغاز کردند و پیشرانه‌های V8 بلوک بزرگ و کوچک را برای رقابت با موستانگ ارائه کردند که آن‌هم برای مدل ۱۹۶۷ موتورهای بلوک بزرگ را معرفی کرده بود. کامارو در پاییز ۱۹۶۶ و فایربرد بهار سال بعد معرفی شدند.

پرفورمنس: شورلت با نسخه‌های مختلف کامارو از Z28 با پیشرانهٔ دور بالای ۷ هزار rpm گرفته تا SS 396 با قدرت بی‌رحمانهٔ حداکثر ۳۷۵ اسب بخار، تمام زوایای پرفورمنس را پوشش داده بود. حتی اگر سراغ برخی نمایندگی‌های خاص می‌رفتید، می‌توانستید از این هم فراتر رفته و یک کامارو با موتور ۷ لیتری V8 چدنی انتخاب کنید. علاوه بر این، ۶۹ نمونه پا را از این هم فراتر گذاشته و نام افسانه‌ای ZL1 گرفتند که نشان‌دهندهٔ یک موتور V8 سبک‌وزن آلومینیومی بود. این موتور که برای مسابقات درگ در نظر گرفته شود، حدود ۵۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و به‌تنهایی به‌اندازهٔ یک کامارو پایه قیمت داشت.

بدترین لحظه: هرچند کامارو برای شورلت موفق عمل کرد و دو سال پیاپی در مسابقات ترنس ام قهرمان شد اما در آمار فروش بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹ موستانگ به‌راحتی آن را مغلوب کرد.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: چراغ‌های نیمه مخفی در پکیج RS مدل ۱۹۶۹.

نسل دوم از ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۱

دههٔ جدید بدنه‌ای جدید و خیره‌کننده را برای کامارو به ارمغان آورد که به نظر می‌رسید تا حدی از کوپه‌های V12 فراری در اوایل دههٔ ۶۰ الهام گرفته است. به دلیل قوانین ایمنی مربوط به واژگونی، در این نسل خبری از نسخهٔ کانورتیبل نبود و از اواسط دههٔ ۷۰ نیز پرفورمنس خودرو بسیار ضعیف شد اما بااین‌حال، نسل دوم کامارو تا اوایل دههٔ ۸۰ روی خط تولید ماند درحالی‌که بسیاری از رقبا مثل AMC جاولین و دوج چلنجر سال‌ها قبل کنار رفته بودند.

پرفورمنس: نسخهٔ Z28 برای مدل ۱۹۷۰ پیشرانهٔ کم‌حجم ۴.۹ لیتری را کنار گذاشت زیرا حالا قوانین مسابقات ترنس ام اجازهٔ استفاده از موتورهای بیش از ۵ لیتری را می‌داد. به همین دلیل، زیر کاپوت Z28 موتور ۵.۷ لیتری LT1 قرار گرفت که با قدرت بیشتر و گشتاور بسیار بالاتر، پیشرانهٔ خیابانی به‌مراتب بهتری بود و خریداران می‌توانستند گیربکس اتوماتیک و سیستم تهویه را هم برای آن سفارش دهند.

بدترین لحظه: نسل دوم کامارو دو برابر میزانی که باید عمر کرد و به همین دلیل در اواخر دههٔ ۷۰ کاملاً سالخورده شده بود. همچنین نسل دوم موستانگ که در سال ۱۹۷۴ به بازار آمد، با وجود پیشرانه‌های بسیار ضعیف، دو برابر فروش بیشتری نسبت به کامارو داشت. پرفورمنس کامارو هم در سال‌های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶ چنان ضربه‌ای خورد که شورلت نسخهٔ Z28 را به‌کلی کنار گذاشت.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: مدل‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ با پکیج RS را می‌توان جذاب‌ترین نسخهٔ نسل دوم کامارو دانست و هرچند در مدل ۱۹۷۴ به خاطر قوانین ایمنی جدید شاهد سپرهای زشتی بودیم اما Z28 با برچسب‌های روی کاپوت و عقب هنوز هم جذاب بود.

نسل سوم از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۲

نسل دوم کامارو در اوایل دههٔ ۸۰ با وزن سنگین و پرفورمنس کند، برای رقابت با کوپه‌های کم‌مصرف ژاپنی مناسب نبود و نسل سوم با طراحی آیرودینامیک، ساختار یکپارچهٔ مستحکم‌تر، در صندوق هاچ‌بک مانند و کاهش وزن ۲۳۰ کیلوگرمی این مشکل را حل کرد.

پرفورمنس: هرچند نسل سوم کامارو شروع قدرتمندی نداشت اما در طول یک دهه با اضافه شدن موتورهایی مثل ۵ لیتری V8 انژکتوری با ۲۱۵ اسب بخار قدرت در سال ۱۹۸۵ و ۵.۷ لیتری با ۲۲۵ اسب بخار در سال ۱۹۸۷، شرایط بهتر شد.

بدترین لحظه: نسل سوم برای اولین بار در تاریخ کامارو در نسخهٔ پایه از پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری چهار سیلندر استفاده کرد که تنها ۹۰ اسب بخار قدرت داشت. همچنین نمونه‌های اولیهٔ Z28 نیز اصلاً قدرتمند نبودند. این نسخه در مدل ۱۹۸۲ با موتور انژکتوری تنها ۱۶۵ اسب بخار قدرت داشت که در صورت سفارش گیربکس دستی، سیستم سوخت‌رسانی به کاربراتور تغییر پیدا می‌کرد و قدرت را ۲۰ اسب بخار کاهش می‌داد.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: در سال ۱۹۸۷، نه‌تنها پیشرانهٔ نسبتاً حجیم ۵.۷ لیتری دوباره به خانوادهٔ کامارو بازگشت بلکه برای اولین بار از سال ۱۹۶۹ شاهد عرضهٔ نسخهٔ کانورتیبل بودیم. در سال ۱۹۸۵ نیز نسخهٔ IROC-Z به‌عنوان پکیجی سفارشی برای Z28 معرفی شد که با تعلیق ارتقاءیافته، کاهش ارتفاع، سیستم انژکتوری برگرفته از کوروت و برچسب‌های بیرونی، کامارو را جذاب‌تر کرد.

نسل چهارم از ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۲

نسل چهارم کامارو قرار بود دیفرانسیل جلو باشد اما وقتی پلت‌فرم GM80 نتوانست به وزن موردنظر برسد و در آزمون‌های تصادف هم شکست خورد، جنرال موتورز سراغ همان پلت‌فرم F Body نسل قبلی رفت اما نسل چهارم صرفاً یک فیس‌لیفت نبود زیرا سیستم تعلیق جلو بازطراحی و خودرو به فرمان رک‌ اند پینییون، ترمز ABS و موتور هشت سیلندر جدید LT1 مجهز شد.

پرفورمنس: هرچند کاماروهای هشت سیلندر از همان ابتدای عرضهٔ نسل چهارم در سال ۱۹۹۳ پرفورمنس خوبی داشتند اما زمانی که در سال ۱۹۹۸ شورلت موتور آلومینیومی جدید LS1 را ارائه کرد، اوضاع به‌طور اساسی تغییر یافت. هرچند این پیشرانه برای کامارو نسبت به کوروت کمی تضعیف شده و قدرت آن از ۳۴۵ به ۳۰۵ اسب بخار کاهش پیدا کرد اما هم‌سطح خروجی موتور هشت سیلندر DOHC موستانگ کبرا بود آن‌هم بدون هزینه و پیچیدگی.

بدترین لحظه: تصمیم شورلت برای کنار گذاشتن کامارو، بدترین لحظه نه‌تنها در نسل چهارم بلکه در کل تاریخ این خودرو بود. به دلیل فروش پایین، تولید این ماشین در سال ۲۰۰۲ خاتمه یافت.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: خیلی‌ها از طراحی دماغهٔ نسخهٔ فیس‌لیفت نسل چهارم که گربه‌ماهی لقب گرفت خوششان نمی‌آید اما نمی‌توان از نسخهٔ SS با آن دریچهٔ جذاب روی کاپوت متنفر بود.

نسل پنجم از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵

تاریخ تکرار شد. نسل اول کامارو به خاطر موفقیت خارق‌العادهٔ موستانگ ساخته شد و دقیقاً ۴۰ سال بعد، جنرال موتورز و دوج برای رقابت با نسل پنجم موستانگ که با طراحی رترو به بازار آمده بود، ماسل کارهای خود را احیا کردند. شورلت برای نسل پنجم کامارو از پلت‌فرم استرالیایی هولدن استفاده کرد که در عقب تعلیق مستقل داشت (چیزی که موستانگ فاقد آن بود) و حتی موتور V6 پایهٔ آن با ۳۰۴ اسب بخار قدرت تقریباً به‌اندازهٔ موستانگ GT با موتور V8 قدرت داشت؛ بنابراین، با وجود ارائهٔ موتور ۶.۲ لیتری V8 با ۴۲۶ اسب بخار قدرت در نسخهٔ SS، عجیب نیست که نسل پنجم کامارو در دو سال اول تولید فروش بیشتری نسبت به موستانگ داشت.

پرفورمنس: قدرت کامارو زمانی که در سال ۲۰۱۲ شورلت نسخهٔ ZL1 را با موتور سوپرشارژ و ۵۸۰ اسب بخار ارائه کرد به اوج رسید. در سال ۲۰۱۴ نیز یکی دیگر از مدل‌های قدیمی کامارو یعنی Z28 احیا شد که به موتور ۷ لیتری تنفس طبیعی کوروت C5 Z06 با ۵۰۵ اسب بخار قدرت مجهز شده بود.

بدترین لحظه: دیدن بیرون کامارو از روی صندلی راننده واقعاً سخت بود. آن پنجره‌های باریک هرچند جذاب به نظر می‌رسیدند اما دید را بسیار ضعیف می‌کردند.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: طراحی صفحه آمپر نسل پنجم کامارو به شکل زیبایی از نسل اول الهام گرفته بود.

نسل ششم از ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۳

هرچند نسل ششم چیزی شبیه فیس‌لیفت به نظر می‌رسید اما درواقع خودروی کاملاً جدیدی بود که بر اساس پلت‌فرم آلفا ساخته شده و بسیار سبک‌تر از نسل قبلی بود. پس از ۳۰ سال، برای اولین بار دوباره پیشرانهٔ چهار سیلندر بازگشت اما بجای ۹۰ اسب بخار سال ۱۹۸۲، حالا ۲۷۵ اسب بخار قدرت داشت یعنی هم‌اندازهٔ قدرت Z28 هشت سیلندری که در سال ۱۹۹۳ بازگشت.

پرفورمنس: این بار خبری از Z28 نبود اما اهمیتی نداشت زیرا ZL1 با پکیج ۱LE فوق‌العاده خوب بود. این مدل از پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V8 سوپرشارژ کوروت C7 Z06 با ۶۵۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و در نسخهٔ ۱LE چند ویژگی آیرودینامیکی، فنرهای سفت‌تر و کمک‌فنرهای سوپاپ‌دار را به آن می‌افزود.

بدترین لحظه: فیس‌لیفت فاجعه‌بار ۲۰۱۹. این فیس‌لیفت لوگوی شورلت را از جلوپنجره به پانل زیر آن منتقل کرد که جلوپنجره‌های پایین و بالا را از هم جدا می‌کرد. این طراحی بشدت موردانتقاد قرار گرفت و شورلت به‌سرعت برای مدل ۲۰۲۰ آن را اصلاح کرد.

جالب‌ترین ویژگی طراحی: کاناردها، اسپلیتر و اسپویلر عقب در ZL1 1LE مجموعاً ۱۳۵ کیلوگرم داون‌فورس در سرعت ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت تولید می‌کرد و یکی از دلایلی بود که ۱LE در نوربرگ‌رینگ ۱۳ ثانیه سریع‌تر عمل کرد.

فرازوفرودهای زیادی در تاریخ ۵۷ سالهٔ کامارو وجود داشته است اما هیچ‌کدام بدتر از این خبر نیستند که دیگر هرگز نخواهیم توانست یک کوپهٔ ارزان‌قیمت شورلت با موتور V8 در جلو ببینیم و با گیربکس دستی لاستیک‌های عقب را دود کنیم.