مشهورترین خودروسازان آلمانی که تعطیل شدند؛ از هورش تا DKW و بورگوارد

در عرصهٔ خودروسازی، برندهای آلمانی جزء موفق‌ترین‌ها هستند اما همهٔ خودروسازان این کشور نتوانستند تا به امروز به فعالیت خود ادامه دهند.

خودروسازان آلمانی از جذاب‌ترین برندهای خودرویی جهان محسوب می‌شوند. نام خودروهای ساخت این کشور مترادف با کیفیت است. بااین‌حال، در تاریخ خودروسازی آلمان، شرکت‌های زیادی وجود داشته‌اند که شکست خوردند و نتوانستند دوام بیاورند. در ادامه با تعدادی از مشهورترین خودروسازان آلمانی که از بین رفتند آشنا خواهیم شد.

بورگوارد سال‌های ۱۹۲۴ تا ۱۹۶۱

کارل بورگوارد در سال ۱۹۲۴ شرکتی به نام خودش برای ساخت خودرو تأسیس کرد و تا قبل از جنگ برندهای لوید، هانسا و گولایت را هم یا ایجاد کرد و یا خرید. پس از جنگ جهانی دوم، وی این شرکت‌ها را به‌طور جداگانه اداره می‌کرد که هزینه‌های بالایی را به دنبال داشت و به همین دلیل هرگز نمی‌توانست با برندهایی مثل اوپل یا فولکس‌واگن رقابت کند. این شرکت در سال ۱۹۶۱ تعطیل شد و کارل بورگوارد دو سال بعد درگذشت. سپس در سال ۲۰۰۸، نوهٔ او، کریستین، با سرمایهٔ چینی‌ها این برند را احیا کرد اما بورگوارد این بار هم نتوانست موفق عمل کند و ورشکست شد.

دکاو سال‌های ۱۹۲۸ تا ۱۹۶۶

دکاو (DKW) در دههٔ ۲۰ بزرگ‌ترین سازندهٔ موتورسیکلت در جهان محسوب می‌شد و در سال ۱۹۲۸ اولین خودروی خود را با پیشرانهٔ دو زمانه ساخت. در سال ۱۹۳۲ از طریق ادغام دکاو با سه شرکت آئودی، هورش و واندرر، شرکتی بنام اوتو یونیون شکل گرفت. دکاو تا زمان وقوع جنگ جهانی دوم، روی فروش خودروهای کوچک و ارزان تمرکز داشت و پس از جنگ، به اولین شرکتی تبدیل شد که خودروی دیفرانسیل جلو در اروپا عرضه کرد. سپس در سال ۱۹۵۸، مرسدس بنز اتو یونیون را خرید و در سال ۱۹۶۴ آن را به فولکس‌واگن فروخت. در سال ۱۹۶۶ فولکس‌واگن برند دکاو را کنار گذاشت و روی خودروهای آیندهٔ آن نام آئودی را گذاشت.

 EMW سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۶

کارخانهٔ اصلی ب‌ام‌و قبل از جنگ جهانی دوم در آلمان شرقی قرار داشت. پس از جنگ، این کارخانه به تملک دولت شوروی درآمد اما همچنان به تولید خودروهای ب‌ام‌و ادامه می‌داد اما نام برند به EMW تغییر داده شد. در سال ۱۹۵۲ ب‌ام‌و برای بازپس‌گیری کارخانهٔ خود اقدام قانونی کرد و نهایتاً این کارخانه در سال ۱۹۵۶ به واتربورگ واگذار شد. خودروهای EMW تا زمانی که این شرکت منحل شد بدون تغییر بزرگی نسبت به قبل از جنگ تولید می‌شدند.

هورش سال‌های ۱۸۹۹ تا ۱۹۳۹

آگوست هورش که بین سال‌های ۱۸۹۶ تا ۱۸۹۹ مدیر کارخانهٔ کارل بنز بود، تصمیم گرفت خودروسازی خودش را راه‌اندازی کند. وی اولین خودروی خود را در سال ۱۹۰۱ تولید کرد اما شرایط دشوار بود و در سال ۱۹۰۹ هورش توسط هیئت‌مدیره از شرکت خودش اخراج شد. وی اما پا پس نکشید و شرکت جدیدی بنام آئودی را تأسیس کرد که در سال ۱۹۳۲ همراه با هورش به اتو یونیون تبدیل شد. هورش تا سال ۱۹۳۹ به تولید خودرو با برند خودش ادامه می‌داد اما پس از جنگ جهانی دوم، کارخانهٔ این شرکت که در آلمان شرقی بود، در اختیار شوروی قرار گرفت و به تولید کامیون پرداخت. برند هورش که بخشی از اتو یونیون بود، هم‌اکنون متعلق به فولکس‌واگن است و آئودی اخیراً از این نام برای نسخۀ لوکس‌تری از سدان A8 برای بازار چین استفاده کرده است.

IFA سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۶

IFA که مخفف انجمن صنعتی برای ساخت وسایل نقلیه بود، اتحادیه‌ای از شرکت‌های آلمان شرقی بود که همه نوع وسیلهٔ نقلیه‌ای از دوچرخه و موتورسیکلت گرفته تا خودرو و کامیون می‌ساخت. خودروهای IFA که بر اساس طرح‌های قبل از جنگ دکاو ساخته می‌شدند، قدیمی بودند اما در آلمان شرقی کمونیستی خرید خودرو بسیار سخت بود و بنابراین، بازار آماده‌ای برای مدل‌هایی مثل F8 و F9 وجود داشت که تا سال ۱۹۵۶ تولید می‌شدند. در این سال اما برند IFA از بین رفت و واتربورگ جای آن را گرفت.

لوید سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۶۳

در سال ۱۹۰۸، شرکت کشتی‌رانی لوید شرکتی خودروسازی بنام «خودرو و پیشرانهٔ آلمان شمالی» را تأسیس کرد. اکثر خودروهای این شرکت با نام لوید عرضه می‌شدند. این شرکت در سال ۱۹۲۹ به تملک امپراطوری بورگوارد درآمد برای چندین سال ناپدید شد تا اینکه کارل بورگوارد در سال ۱۹۵۰ برند لوید را برای تولید خودروهای اقتصادی با پیشرانه‌های کوچک ۲۵۰ تا ۶۰۰ سی‌سی احیا کرد. در سال ۱۹۶۱ اما که بورگوارد به آخر خط رسید، عمر لوید هم پایان یافت و در سال ۱۹۶۳ برای همیشه تعطیل شد.

مرکور سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹

برای چندین دهه، خودروسازان آمریکایی بر بازار ایالات‌متحده سلطه داشتند اما در دههٔ ۸۰ شرایط تغییر کرد و برندهای اروپایی نظر خریداران آمریکایی را جلب کردند. پاسخ فورد به این شرایط ایجاد برندی بنام مرکور بود. این برند خودروهای تولید فورد آلمان را برای رقابت با مرسدس و ب‌ام‌و در آمریکا عرضه می‌کرد. مرکور ابتدا مدلی بنام XR4Ti را به بازار فرستاد که همان فورد سی‌یرا XR4i بازار اروپا بود. خریداران آمریکایی اما علاقه‌ای به فوردهای اروپایی نداشتند و در سال ۱۹۸۹ برند مرکور تعطیل شد.

NSU سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۷۷

کریستین اشمیت در سال ۱۸۷۳ شرکتی که NSU نام گرفت را برای ساخت ماشین‌های بافندگی تأسیس کرد. این شرکت اما در سال ۱۸۸۶ تولید دوچرخه، در سال ۱۹۰۱ تولید موتورسیکلت و نهایتاً در سال ۱۹۰۵ تولید خودرو را آغاز کرد. NSU که شرایط مالی سختی داشت، در سال ۱۹۲۹ کارخانهٔ خود را به فیات فروخت اما به تولید موتورسیکلت ادامه داد و در سال ۱۹۵۷ دوباره تولید خودرو را از سر گرفت. هفت سال بعد، NSU اولین خودروی جهان با پیشرانهٔ وانکل را معرفی کرد. سدان Ro80 سال ۱۹۶۷ که از پیشرانهٔ وانکل استفاده می‌کرد، NSU را به شهرت بیشتری رساند اما به دلیل مشکلاتی که داشت، نهایتاً این شرکت را ورشکست کرد. فولکس‌واگن در سال ۱۹۶۹ این شرکت را خرید و با اتو یونیون ادغام کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۷ نام NSU برای همیشه کنار گذاشته شد.

ترابانت سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۱

از بین تمام برندهایی که در اینجا می‌بینیم، احتمالاً ترابانت از همه شناخته‌شده‌تر است. این خودرو نماد بلوک شرق و فروریختن دیوار برلین بود. اولین محصول ترابانت خودرویی بنام P50 یا ۵۰۰ بود که در سال ۱۹۵۷ به بازار آمد. یک سال بعد ترابانت ۶۰۰ معرفی شد و در سال ۱۹۶۳ با فیس‌لیفت به ۶۰۱ تبدیل شد. ترابانت تا زمان خاتمهٔ تولید در سال ۱۹۹۱ تغییرات اندکی داشت تا اینکه با فروریختن دیوار برلین، مردمان آلمان شرقی توانستند خودروهای مدرنی مثل فولکس‌واگن گلف را بخرند. به دلیل همین بازار انحصاری، مجموعاً حدود ۳.۷ میلیون دستگاه ترابانت فروخته شد.

واتربورگ سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۹۰

واتربورگ هم یکی دیگر از خودروسازان آلمان شرقی بود. این برند اولین بار بین سال‌های ۱۸۹۸ تا ۱۹۰۴ مورداستفاده قرار می‌گرفت و در سال ۱۹۵۵ برای عرضهٔ خودروی جایگزین مدل قدیمی IFA F9 احیا شد. هرچند این خودرو از همان پیشرانهٔ ۹۰۰ سی‌سی دو زمانهٔ F9 استفاده می‌کرد اما بدنهٔ کاملاً جدیدی داشت که در نسخه‌های سدان، استیشن و کانورتیبل تولید می‌شد. این خودرو بسته به سال تولید و نوع بدنه، با نام‌های ۳۱۱، ۳۱۲ و ۳۱۳ شناخته می‌شود. این محصول واتربورگ در سال ۱۹۶۶ جای خود را به مدل جدید ۳۵۳ داد. هرچند رقبای غربی بشدت از واتربورگ ۳۵۳ مدرن‌تر بودند و این خودرو در غرب اروپا تصویر وحشتناکی پیدا کرده بود اما در بازار آلمان شرقی همچنان تا زمان فروریختن دیوار برلین زنده ماند.