اولین رانندگی با نسل جدید ونکوئیش، ناجی آستون‌مارتین و پیشرانه V12

آستون‌مارتین بشدت به یک پرچم‌دار نیاز دارد. هرچند مدل‌های ونتیج و DB12 خودروهای فوق‌العاده و جذابی هستند ولی حال و هوای آستون‌های گذشته را ندارند زیرا پیشرانهٔ V8 قرضی آن‌ها به‌اندازهٔ موتور V12 نمادین آستون هیجان‌انگیز نیست و اینجا است که نسل جدید ونکوئیش وارد می‌شود. ونکوئیشی که اینجا می‌بینید، آن سوپرکار هیبریدی V6 موتور وسطی که آستون در سال 2019 وعده داده بود نیست بلکه یک کوپهٔ موتور جلوی دونفره با پیشرانهٔ V12 اختصاصی آستون و بدنهٔ فیبر کربنی خیره‌کننده است.

روی کاغذ به نظر می‌رسد این خودرو لیاقت نام ونکوئیش را دارد و پس از آزمایشی کوتاه، متوجه شدیم که این خودرو ارزش قرار گرفتن در صدر خانوادهٔ آستون‌مارتین را هم خواهد داشت. زمانی که نسل قبلی ونکوئیش در سال 2019 از بازار خارج شد، نزدیک به 300 هزار دلار قیمت داشت. قیمت این مدل جدید حدود 120 هزار دلار یعنی به‌اندازهٔ قیمت یک پورشه 911 گران‌تر از قبل است ولی خوشبختانه این پول در جاهای خوبی خرج شده است. صرفاً به اینکه آستون از توسعهٔ ونکوئیش موتور وسط صرف‌نظر کرد، بدان معنا نیست که این مدل جدید را سرهم‌بندی کرده زیرا هر سانتی‌متر از ونکوئیش جدید به‌نوعی تغییر کرده است.

ترکیب قوای محرکهٔ موتور جلو-محور عقب در این خودرو تغییری نکرده ولی فاصلهٔ محوری نزدیک به 8 سانتی‌متر بیشتر شده است. این افزایش بین محور جلو تا ستون‌های A اعمال شده تا فضای کافی برای نصب موتور بزرگ‌تر فراهم شود. این ماشین از بزرگ‌ترین جلوپنجره‌ای که تاکنون در یک آستون‌مارتین دیده‌ایم بهره می‌برد و روی کاپوت هم برای افزایش جریان هوا، دریچه‌هایی تعبیه شده است. بزرگ‌ترین تغییر ظاهری در ونکوئیش جدید در قسمت عقب رخ داده است یعنی جایی که با چراغ‌های عمودی باریک در طرفین، شاهد نمایی متفاوت با دیگر ساخته‌های آستون هستیم. کسانی که فیبر کربن بدون رنگ را دوست ندارند نیز می‌توانند پانل میانی این قسمت را همرنگ بدنه سفارش دهند.

با وجود این‌همه تغییرات واضح، به نظر میرید فقط افراد تیزبین می‌توانند بلافاصله ونکوئیش جدید را تشخیص دهند و متأسفانه به دلیل طرح مشترک موتور جلو و شکل شبیه به هم جلوپنجره، افراد معمولی برای تشخیص این خودرو از ونتیج یا DB12 احتمالاً با چالش مواجه خواهند شد. بااین‌وجود، ونکوئیش خودروی زیبایی است و بدون آنکه گستاخانه به دنبال خودنمایی باشد، متین و باوقار به نظر می‌رسد. این کاری است که فقط یک آستون‌مارتین می‌تواند انجام دهد. تشخیص ونکوئیش از طریق صدای اگزوز آن بسیار ساده است. به گفتهٔ آستون، موتور 5.2 لیتری V12 توئین توربوی این ماشین کاملاً جدید و تنها ابعاد یکسانی با موتور DBS سوپرلگرا دارد.

بلوک موتور و تمام قطعات داخلی آن جدید هستند. توربوها هم کوچک‌تر از قبل شده‌اند تا پاسخگویی را افزایش و تأخیر را کاهش دهند. با وجود مقررات سخت‌گیرانهٔ آلایندگی در اروپا، آستون توانسته اعداد عظیمی را از این موتور بیرون بکشد: 835 اسب بخار قدرت و 1000 نیوتن متر گشتاور. درنتیجه، ونکوئیش به‌طور فوق‌العاده‌ای سریع است و موتور هیچ مشکلی در پاسخگویی به فشردن پدال گاز نداشت. موتور V12 گشتاوری در حد کامیون‌های کمپرسی دارد و قدرت از حالت درجا تا ردلاین 7 هزار rpm در دسترس است.

تحویل 800 اسب بخار قدرت به چرخ‌های عقب شبیه فرمول دود کردن لاستیک به نظر می‌رسد اما آستون سیستم تحویل گشتاوری را برای ونکوئیش تدارک دیده که بسته به حالت رانندگی و دندهٔ درگیر، گشتاور را تنظیم می‌کند. بدین ترتیب، در صورت کوبیدن روی پدال گاز، در سرعت‌های پایین، ونکوئیش بلافاصله لاستیک‌های عقب را نابود نمی‌کند. علاوه بر تحویل قدرت فوق‌العاده، یکی دیگر از ویژگی‌های رضایت‌بخش ونکوئیش، صدای عالی موتور است. البته موتورهای V12 به‌طورکلی صدای خاصی دارند ولی موتور آستون با توجه به توربوها و فیلترهای ذرات به خاطر مقررات آلایندگی اروپا، صدای شگفت‌انگیزی دارد.

البته مطمئناً پیشرانهٔ V8 مرسدس در دیگر آستون‌ها هم صدای خوبی دارد ولی هرگز نمی‌تواند در حد V12 باشد. در دریایی رو به گسترش از خودروهای پرفورمنس با موتورهای V8 توئین توربو، نیروگاه V12 ونکوئیش را به خودرویی واقعاً استثنایی تبدیل می‌کند. این گرند تورر همچنین در پیچ‌ها هم عملکرد خوبی دارد. ونکوئیش با. جود استفاده از موتور بزرگ‌تر، توانسته توزیع وزن را با 50.6 درصد در جلو و 49.4 درصد در عقب، نسبتاً متعادل نگه دارد. هرچند این ماشین به چابکی DB12 نیست ولی برای استخراج لذت واقعی از جاده‌های پیچ‌درپیچ کافی خواهد بود.

آستون بجای توسعهٔ یک گیربکس دوکلاچهٔ جدید برای مطابقت با نزدیک‌ترین رقیب ونکوئیش یعنی فراری دودیچی چیلیندری، نسخه‌ای از گیربکس هشت سرعته اتوماتیک ZF را انتخاب کرده است. این گیربکسی عالی است که تعویض دنده‌ها را با سرعت انجام می‌دهد ولی وضوحی که از خودرویی در این سطح انتظار می‌رود را ندارد. این گیربکس در اکثر سناریوها، به‌خوبی گیربکس‌های دوکلاچهٔ فرار یا پورشه عمل می‌کند ولی هرازگاهی دنده‌ها را کمی کندتر از چیزی که انتظار می‌رود تعویض می‌کند.

کابین خودرو عالی است و با زبان طراحی جدید و متریال بسیار خوب، یک جهش بزرگ به جلو محسوب می‌شود. بدین ترتیب، درنهایت شاهد آستون‌مارتین پرچم‌داری هستیم که داخل آن حس قطعات قرضی ندارد ولی بااین‌وجود، هنوز به‌خوبی کابین بنتلی کانتیننتال GT نیست. بااین‌حال، ونکوئیش بیشتر از بنتلی به سمت خودرویی اسپرت متمایل شده و درعین‌حال، صدایی دارد که تعداد کمی از خودروها می‌تواند در حد آن باشند. قیمت پایهٔ 430 هزار دلار برای هر آستون‌مارتین موتور جلویی گزاف به نظر می‌رسد ولی برای کسانی که برای خرید ونکوئیش صف می‌کشند، قیمت مهم نیست. آن‌ها هزینهٔ خاص بودن را می‌پردازند زیرا آستون قصد دارد تولید این خودرو را به هزار دستگاه در سال محدود کند.

نقاط قوت: طراحی چشم‌نواز، پیشرانهٔ V12 قدرتمند، هندلینگ استثنایی برای خودرویی دو تنی

نقاط ضعف: گیربکس ضعیف‌تر از رقبای دوکلاچه، برخی دکمه‌های ارزان‌قیمت در داخل