رانندگی با آخرین کرایسلر 300C؛ خداحافظی 485 اسب بخاری!

تقریباً تمام قسمت‌های کرایسلر 300C یک دهه یا بیشتر عمر دارند اما پیش از آنکه 300 برای همیشه کنار برود، کرایسلر نسخهٔ ویژه‌ای را ارائه کرده است. وقتی اولین نسل 300C در اوایل سال 2004 راهی بازار شد، نتیجهٔ تلاش‌های «رالف ژیلز» در طراحی بیرونی آن توجهات را جلب کرد و بسیاری این سدان کرایسلر را به یک بچه بنتلی تشبیه کردند. این خودرو روی پلت‌فرم LX کرایسلر ساخته شده بود که اشتراکات زیادی با پلت‌فرم شریک آن زمان کرایسلر، مرسدس بنز داشت.

تیپ‌های پایینی 300 با پیشرانه‌های شش سیلندر 2.7 یا 3.5 لیتری و مدل 300C با موتور 340 اسب بخاری 5.7 لیتری V8 عرضه شدند و یک سال بعد مدل پرچم‌دار SRT-8 با موتور 6.1 لیتری 425 اسب بخاری همی هم به آن‌ها اضافه شد. سپس نسل دوم 300 در سال 2011 با ظاهری نرم‌تر که کمتر جلب‌توجه می‌کرد به بازار آمد. حالا پیشرانهٔ 3.6 لیتری V6 به موتور پایه تبدیل شد و تیپ‌های بالاتر از موتورهای 5.7 و 6.4 لیتری V8 استفاده می‌کردند. در سال 2015 این سدان آمریکایی فیس‌لیفتی ملایم را تجربه کرد که تکنولوژی‌های ایمنی جدید، سیستم اطلاعاتی-سرگرمی بهتر و گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک را به همراه داشت اما نسخهٔ SRT با موتور 6.4 لیتری حذف شد.

از این پیشرانه تا به امروز زیر کاپوت 300 خبری نبود اما حالا برای خداحافظی با این سدان دوست‌داشتنی، کرایسلر تعداد محدود 2,300 دستگاه از 300C را با موتور 6.4 لیتری V8 به بازار عرضه کرده است. این موتور همان نمونه‌ای است که در محصولات دوج و جیپ مثل چلنجر و گرند واگنییر می‌بینیم و 485 اسب بخار قدرت و 644 نیوتن متر گشتاور دارد که تمام این نیرو از طریق یک گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود.

این 300C علاوه بر پیشرانهٔ قوی‌تر، از یک نشان سه رنگ خاص، رینگ‌های 20 اینچی با لاستیک‌های چهارفصل، سر اگزوزهای مشکی و تریم‌های کرومی تیره در قسمت‌های مختلف بدنه هم بهره می‌برد. دیفرانسیل لغزش محدود به انتقال مؤثر نیرو به زمین کمک می‌کند و کالیپرهای ترمز قرمزرنگ چهار پیستونهٔ برمبو روی دیسک‌های 14.2 اینچی در جلو و 13.8 اینچی در عقب هم وظیفهٔ متوقف کردن خودرو را بر عهده دارند. در داخل خودرو هم صندلی‌های چرمی مشکی لاگونا با نشان‌های برجسته در جلو، دوخت نقره‌ای، تریم فیبر کربنی و سیستم صوتی هارمن کاردون با 19 بلندگو ارائه شده است.

لاستیک‌های گودیر ایگل RS-A2 اما برای کنترل 485 اسب بخار قدرت کار سختی دارند تا جایی حتی روی آسفالت خشک هم کمی شیطنت با پدال گاز باعث هرز گردی چرخ‌ها می‌شود و کنترل کشش هم اجازه کمی هرز گردی را می‌دهد. کنترل پایداری هم همین‌طور است و هرچند به‌اندازهٔ یک کارگر معدن برای کنترل 300C تلاش می‌کند اما برای چند ثانیه اجازهٔ انحراف انتهای خودرو را می‌دهد.

300C رکوردها را نمی‌شکند اما با شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 4.4 ثانیه و پیمودن مسافت 400 متر در 12.8 ثانیه، همچنان هیجان زیادی را پشت فرمان فراهم می‌کند. بااین‌حال، لاستیک‌های چهارفصل نمی‌توانند عملکرد خیلی چشمگیری در آزمایش چسبندگی داشته باشند و ما نهایتاً توانستیم شتاب جانبی 0.87 جی را با نشانه‌هایی از کم‌فرمانی ثبت کنیم درحالی‌که این روزها برخی سدان‌های خانوادگی می‌توانند به محدودهٔ 0.90 جی برسند. هنگام تخته‌گاز، در داخل خودرو 88 دسی‌بل صدا ثبت شد که نشان از غرش فوق‌العادهٔ موتور V8 دارد که حتی از صدای لامبورگینی اوروس پرفورمانته هم بیشتر است.

برای خداحافظی با 300 هیچ راهی بهتر از ارائهٔ پیشرانهٔ قوی‌تر همی نبود و کرایسلر دقیقاً همین کار را انجام داده است. این خودرو یک سدان لوکس و راحت است که در موقع نیاز می‌تواند لاستیک‌های را دود کند. به همین دلیل، درحالی‌که استلانتیس به سمت آیندهٔ الکتریکی حرکت می‌کند، کرایسلر 300C برای مدتی طولانی در ذهن ما خواهد ماند.