مروری بر تاریخچه دوج چارجر، از عضلانی کانسپت 1964 تا برقی 2024

نظریهٔ تکامل داروین می‌گوید سازگاری پیدا کن یا بمیر. این نظریه نشان می‌داد تنها گونه‌های جانوری که با محیط در حال تغییر خود سازگاری پیدا کردند توانستند زنده بمانند. هرچند خودروها 25 سال بعد از طرح این نظریه متولد شدند اما این اصل در مورد خودروها هم صدق می‌کند و به همین دلیل است که نسل جدید دوج چارجر با پیشرانهٔ الکتریکی و بدون موتور V8 از نو طراحی شده است. این تغییری اساسی برای خودرویی محسوب می‌شود که شخصیت آن کاملاً با فرهنگ بنزین گره خورده است. بااین‌حال، با نگاهی به تاریخچهٔ چارجر می‌توانیم ببینیم که این خودرو چند بار مجبور به تغییر شده و زمانی از یک کوپهٔ بزرگ V8 به یک خودروی جمع‌وجور دیفرانسیل جلو تبدیل شده است.

اولین بار از نام چارجر برای کانسپتی استفاده شد که در پاییز سال 1963 رونمایی شد. طراحان در این کانسپت که ارتفاع بسیار کوتاهی داشت، با حذف سپرهای کرومی و استفاده از رینگ‌های منیزیومی سعی داشتند بر شخصیت پرفورمنس چارجر تأکید داشته باشند. زیر کاپوت هم پیشرانهٔ افسانه‌ای 7 لیتری همی قرار گرفته بود که 400 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. تنها نمونهٔ این چارجر در سال 2011 با قیمت 715 هزار دلار فروخته شد.

پیش‌نمایش اولین چارجر تولیدی در سال 1965 با کانسپتی بنام چارجر II ارائه شد. این یک کوپهٔ فست‌بک اسپرت روی پلت‌فرم میان سایز B-Body سدان کرایسلر بود. ویژگی چشمگیر این نسل چراغ‌های جلوی مخفی با جلوپنجره‌ای شبیه خطوط ماشین ریش‌تراشی بود. این چارجر با پیشرانه‌های V8 مختلفی از 5.2 لیتری تا 7 لیتری همی عرضه می‌شد. جالب اینکه چارجر اولین خودروی آمریکایی بود که به اسپویلر عقب مجهز شد. انتهای فست‌بک و شیب‌دار این خودرو باعث بلند شدن عقب ماشین در مسابقات نسکار می‌شد و دوج سعی کرد با نصب اسپویلر چارجر را رام کند.

اگر چارجر جدید بخواهد جوانی‌های خود را به دیگران نشان دهد، باید عکس نسل دوم را داشته باشد. این مشهورترین نسل چارجر بود که فرم فست‌بک نسل قبلی را با شکل کوپه با خطوط جذاب شبیه بطری نوشابه جایگزین کرد. این نسل موفقیت بزرگی بین خریداران پیدا کرد و فروش آن شش برابر شد. بااین‌حال، قطعات زیر این پوستهٔ جدید تفاوت چندانی با قبل نداشتند و هنوز هم در صدر لیست موتورها همان پیشرانهٔ همی با 425 اسب بخار قدرت قرار داشت اما حالا یک موتور شش سیلندر پایه با 145 اسب بخار قدرت هم ارائه می‌شد. جلوپنجرهٔ بزرگ این چارجر هرچند جذاب بود اما خودرو را در پیست کند می‌کرد. به همین دلیل، در سال 1969 نسخهٔ تولید محدود چارجر 500 با جلوپنجرهٔ متعلق به دوج کرونت و شیشهٔ عقب هم‌سطح با بدنه ارائه شد و وقتی این هم جواب نداد نهایتاً چارجر دیتونا متولد شد.

زمانی که دوران طلایی خودروهای عضلانی رو به پایان بود، نسل سوم چارجر معرفی شد. این نسل حالا باید با رقیب داخلی کوچک‌تری بنام چلنجر هم مبارزه می‌کرد که یک سال قبل به بازار آمده بود. در سال اول پیشرانه‌ها همچنان قدرتمند بودند و امکان انتخاب 7 لیتری 425 اسب بخاری همی و 7.2 لیتری 390 اسب بخاری سه کاربراتوری وجود داشت اما یک سال بعد موتور همی حذف شد و موتور 7.2 لیتری هم بسیار ضعیف شد. بااین‌حال، برای خریداران مهم نبود زیرا آن‌ها به طراحی جدید چارجر علاقه‌مند بودند و شخصیت لوکس چارجر که از پرفورمنس تا حدودی فاصله گرفته بود را دوست داشتند.

نسل چهارم چارجر به‌طور کامل به یک کوپهٔ لوکس به سبک فورد تاندربرد تبدیل شد و چیزی برای ارائه به علاقه‌مندان به پرفورمنس نداشت زیرا دوران طلایی ماسل کارها به پایان رسیده بود و دیگر رقبای باقیمانده هم همین مسیر را در پیش گرفته بودند. این نسل از چارجر اما در اصل چیزی جز نسخهٔ ری‌بج شدهٔ کرایسلر کوردوبا نبود. برای این خودرو پکیجی بنام دیتونا ارائه می‌شد که پیشرانهٔ 6.6 لیتری V8 با 225 اسب بخار قدرت و اگزوز دوتایی را به همراه داشت اما تیم‌های نسکار تا سه سال بعد از خاتمهٔ تولید نسل سوم چارجر همچنان از آن استفاده می‌کردند زیرا نسل چهارم جعبه‌ای شکل بشدت در پیست کند بود.

چارجر پس از چهار سال غیبت دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده بود زیرا چارجر حالا به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد. ارتقاءهایی که پکیج چارجر برای اومنی به همراه داشت شامل کیت بدنه و پیشرانهٔ 2.2 لیتری با 84 اسب بخار قدرت بجای موتور 1.7 لیتری 70 اسب بخاری می‌شد که از فولکس‌واگن گرفته شده بود. بااین‌حال، بعداً شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته شد و نسخه‌های شلبی هم ارائه شدند. نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ موتور 2.2 لیتری استفاده می‌کردند اما در سال 1985 یک نسخهٔ توربو ارائه شد که با 146 اسب بخار قدرت پرفورمنس بهتری را فراهم می‌کرد. قوی‌ترین چارجر این نسل هم شلبی GLHS نام داشت که در سال 1987 ارائه شد و در کارخانهٔ خود شلبی با 175 اسب بخار قدرت تولید می‌شد.

پس از حدود یک دهه بی‌خبری، دوج در سال 1999 از نام چارجر برای یک کوپهٔ چهاردر چشمگیر استفاده کرد که به‌خوبی فرم نمادین نسل دوم را مدرن کرده بود. این خودرو همچنین به پیشرانهٔ 4.7 لیتری V8 مجهز شده بود که با سوخت CNG کار می‌کرد و 325 اسب بخار قدرت داشت. متأسفانه اما چارجر R/T فقط یک کانسپت بود و تولید نشد اما حداقل نشان داد که دوج به بازگرداندن چارجر فکر می‌کند.

دوج سرانجام در سال 2006 چارجر را در قالب سدانی بر اساس پلت‌فرم LX کرایسلر 300 بازگرداند. هرچند پیشرانه‌های پایهٔ این خودرو 2.7 لیتری و 3.5 لیتری V6 بودند اما موتورهای V8 هم قابل سفارش بود. قوی‌ترین نسخهٔ این نسل SRT8 نام داشت که از پیشرانهٔ 6.1 لیتری V8 همی با 425 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و ظرف تنها 5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

هرچند در نسل هفتم شاهد احیای روحیهٔ چارجر دههٔ 60 بودیم اما در نسل هفتم الهام گیری از طراحی‌های گذشته هم به این ترکیب اضافه شد. بدنهٔ چارجر جدید نسل دوم را به یاد می‌آورد و چراغ‌های سراسری عقب شبیه چارجر مدل‌های 1969 و 1970 بودند. در این نسل پرفورمنس هم بهبود پیدا کرد اما پس از فیس‌لیفت سال 2015 بود که چارجر با معرفی نسخهٔ 707 اسب بخاری هلکت کاملاً دیوانه شد. دوج اما به این هم قانع نبود و بعداً در نسخهٔ هلکت ردآی قدرت را به 797 اسب بخار افزایش داد.

چگونه خودرویی با تاریخچهٔ 60 ساله را می‌توان در سال 2024 همچنان زنده نگه داشت؟ دوج معتقد است این کار باید با حذف پیشرانه‌های V8 همی و ارائهٔ چارجر الکتریکی انجام شود. این حرکت جسورانه‌ای است که قطعاً همهٔ طرفداران با آن موافق نخواهند بود اما خبر خوب اینکه پرفورمنس هنوز هم سرلوحهٔ کار چارجر است و برای اولین بار این خودرو در دو نسخهٔ کوپه و سدان تولید می‌شود. علاوه بر این، خوشبختانه چارجر را هنوز هم می‌توان با پیشرانهٔ بنزینی خرید. نسخهٔ بنزینی با پیشرانهٔ شش سیلندر خطی توئین توربو در دو سطح قدرت 420 و 550 اسب بخار ارائه می‌شود درحالی‌که قوی‌ترین نسخهٔ الکتریکی چارجر 496 اسب بخار قدرت دارد. در آینده نیز نسخه‌ای حتی قوی‌تر با نام بنشی ارائه خواهد شد.