رانندگی با میکرولینو EV، بی ام و ایزتای برقی برای دوران مدرن!

میکرولینو خودرویی کوچک شهری است که با الهام از ب‌ام‌و ایزتا ساخته شده اما از مشکلات بزرگی رنج می‌برند که احتمال موفقیت آن را کمرنگ می‌کند.

خودروهای شهری کوچک هرچند در ایالات‌متحده محبوبیت چندانی نداشته‌اند اما مدل‌هایی مثل مینی ماینر، فیات ۵۰۰ و اسمارت در سراسر جهان بسیار موفق بودند؛ اما قوانین ایمنی سخت‌گیرانه و الکتریکی‌سازی، این خودروها را بزرگ‌تر و سنگین‌تر کرده است تا جایی که جدیدترین نسخهٔ اسمارت حدود ۴.۳ متر طول و بیش از ۱.۸ تن وزن دارد. حال بازیگر جدیدی به این بخش وارد شده که بر بازار اروپا تمرکز دارد اما چند سفارش هم از ایالات‌متحده داشته است: میکرولینو، یک برداشت مدرن از ب‌ام‌و ایزتای مشهور.

آن خودروی حبابی تا دههٔ ۷۰ به‌طور کامل از جاده‌های اروپا ناپدید شد اما طراحی آن بر لبان هرکسی لبخند می‌نشاند. ایزتا که کمتر از ۲.۲ متر طول داشت و از یک پیشرانهٔ دو زمانه استفاده می‌کرد، بشدت ناامین بود اما یک مخترع سوئیسی بنام «ویم اوبوتر» این طرح را یک فرصت دید تا دوباره در قالب یک خودروی الکتریکی یا بهتر بگوییم، یک چهارچرخه احیا کند. میگوییم چهارچرخه چون میکرولینو به‌سختی می‌تواند با استانداردهای الزامی خودروها مطابقت پیدا کند.

البته صنعت خودروسازی بیش از یک دهه است که با احیای چهارچرخه‌های شهری درگیر بوده است. در نمایشگاه فرانکفورت ۲۰۱۱ آئودی کانسپت اوربان، فولکس‌واگن کانسپت NILS و اوپل کانسپت Rak-e را به نمایش گذاشتند. رنو نیز قبلاً توئیزی را معرفی کرده بود. همهٔ این خودروها الکتریکی بودند و به‌جز توئیزی هیچ‌کدام تولید نشدند؛ اما با بزرگ شدن و گران شدن خودروهای معمولی، سیتروئن اخیراً با آمی به این بخش وارد شده است. این چهارچرخه‌ها کاربردی بوده و پارک کردنشان آسان است اما حتی برای ترددهای شهری هم کند بوده و جواز تردد در بزرگراه‌ها را ندارند.

هدف میکرولینو این است که راه کانسپت‌هایی لوکس‌تری مثل NILS و Rake-e را ادامه دهد. این خودرو با ۲,۵۲۰ میلی‌متر طول و ۱,۴۷۳ میلی‌متر عرض، از اولین نسل اسمارت فورتو کوچک‌تر است اما میکرولینو وسیلهٔ متفاوتی خواهد بود. درحالی‌که اسمارت یک خودروی محکم و ایمن بود که می‌توانست به سرعت نزدیک ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت برسد و آزمون‌های ایمنی سخت را پشت سر بگذارد، میکرولینو فقط یک چهارچرخه است و مقررات ایمنی که ملزم به رعایت آن‌ها است بسیار آسان‌تر هستند.

طراحی میکرولینو پیچیدگی‌های زیادی دارد. این خودرو که از آلومینیوم و فولاد ساخته شده، ایزتا را به عصر مدرن آورده است. تناسبات خودروی اصلی در اینجا به‌دقت رعایت شده‌اند و جزئیاتی مثل چراغ‌های LED کاملاً آینده‌نگر هستند. درب ورودی این چهارچرخه با سوئیچ برقی باز، با تسمه بسته و به‌صورت برقی قفل می‌شود. پس از وارد شدن به کابین شاهد دو صندلی برای راننده و سرنشین هستیم که فضای دنجی دارد اما تنگ نیست. بالای سر یک سقف پارچه‌ای وجود دارد که توسط شرکت مگنا CTS ساخته شده و یکی از مهندسی‌شده‌ترین و باکیفیت‌ترین قطعات این خودرو محسوب می‌شود. صندوق بار نیز به‌طور شگفت‌انگیزی بزرگ بوده و ۲۳۰ لیتر ظرفیت دارد.

طراحی داشبورد هم خوب به نظر می‌رسد. دنده‌ها با چرخاندن یک کنترلر دوار انتخاب می‌شوند، نمایشگر کوچکی سرعت را نشان می‌دهد و نوار لمسی روی درب جلو امکان انتخاب عملکردهای سیستم تهویه را فراهم می‌کند. غربیلک فرمان اما عجیب به نظر می‌رسد زیرا این یک نمونهٔ سه پرهٔ ساده و بدون ایربگ است که طراحی مدرن و سطح بالای بیرون را منعکس نمی‌کند. همچنین سازندگان میکرولینو به دیگر ویژگی‌های ایمنی غیرفعال هم توجهی نداشته‌اند. آیا یک خودرو در درجهٔ اول نباید از راننده‌اش محافظت کند؟

ویژگی‌های سطح پایین در قسمت‌های دیگری که اصلاً انتظار نداشتیم مثل برف‌پاک‌کن پرسروصدا و نیم پنجره‌هایی که برای باز کردن باید کشیده شوند نیز دیده می‌شود. همچنین از سیستم کنترل پایداری هم خبری نیست و بنابراین قطعاً میکرولینو را نمی‌توان یک خودرو دانست. پس از توقف هم باید ترمزدستی را بکشید چون چیزی به اسم ترمز پارک وجود ندارد. اگر فکر می‌کنید خودروهای الکتریکی ساکت هستند، تجدیدنظر کنید زیرا در داخل میکرولینو از همان آغاز حرکت تا حداکثر سرعت ۹۰ کیلومتر بر ساعت انواع و اقسام سروصداها به گوش می‌رسد.

شتاب خودرو تا سرعت ۵۰ کیلومتر بر ساعت خوب است اما فراتر از آن خودرو کمی تنبل می‌شود. کیفیت سواری هم تعریف چندانی ندارد زیرا تعلیق بشدت نوسان و تکان دارد. میکرولینو با سه پکیج باطری مختلف شامل ۶ کیلووات ساعتی، ۱۰.۵ کیلووات ساعتی و ۱۴ کیلووات ساعتی ارائه می‌شود که برد آن‌ها به ترتیب ۹۵ کیلومتر، ۱۷۵ کیلومتر و ۲۳۰ کیلومتر اعلام شده است. این اعداد اما طبق معیارهای بسیار خوش‌بینانه اروپا هستند و در ایالات‌متحده و طبق معیارهای EPA قطعاً بسیار کمتر خواهند بود. میکرولینو همچنان از قابلیت شارژ سریع هم برخوردار نیست و بنابراین شارژ باطری‌های آن سه تا چهار ساعت طول خواهد کشید.

سروصدا، لرزش، سواری ناراحت و برد پایین همگی از مشکلات میکرولینو هستند اما مانع اصلی بر سر راه موفقیت این خودرو قیمت خواهد بود. در اروپا نسخهٔ اولیهٔ این خودرو با تجهیزات کامل و باطری میانی با قیمت فوق‌العاده گران ۲۵ هزار دلار ارائه می‌شود هرچند که با تجهیزات کمتر این رقم چند هزار دلار کاهش پیدا خواهد کرد. به‌طورکلی، میکرولینو در رانندگی‌های شهری خودرویی زیبا، چابک و کاربردی است اما حقیقتاً نمی‌تواند جایگزینی برای هیچ خودروی واقعی حتی اسمارت قدیمی باشد. این یک اسباب‌بازی جذاب است اما با این قیمت پاسخی به نیازهای حمل‌ونقلی اکثر مردم نخواهد بود.